Chapter 3

Maagang dumating si Alina sa King's Holdings kinaumagahan. Mabilis ang kabog ng puso niya kasabay ng malumanay na tunog ng elevator.

Alam niya sa sarili niya na handa na siya dahil buong magdamag niyang hinanda ang sarili — mentally, emotionally, professionally.

Pero nang makita niya ang tiyuhing si Alexander na nakatayo sa tapat ng salaming bintana ng opisina nito sa ika-45 na palapag ay agad na nawala ang kumpiyansa niya sa sarili.

Dahil nakatalikod ito ay malaya niyang napagmamasdan ang kabuohan nitong.

“G-good morning, Mr. Navarro.” mahina at magalang niyang bati rito.

Nilingon siya nito at agad na tumama sa kanya ang malamig niting mga tingin. “Miss Reyes.” Nahigit niya ang hininga nang tumuon sa kanya ang abuhin nitong mga mata. Tila hinahatak ng tingin nito ang tama niyang kaisipan.

“You wanted to see me before I report to HR?” sabi niya.

“Yes. Come in,” diretso at kalmado nitong sagot.

His voice was smooth, deep, and dangerously calm — the kind that could either comfort or destroy.

Pumasok si Alina habang mahigpit na hawak ang notebook na dala. Sa likod ni Alexander ay kumikislap sa ilalim ng araw ang buong Manila skyline, pero tila ang lalaking nasa kanyang harapan lang ang nakikita ni Alina na tila nilalamon ng presensiya nito ang buong silid.

Itinuro nito ang upuan sa harap ng mesa nito. “Sit.”

Sumunod siya at naupo.

“I’ve decided to assign you directly under my supervision,” pagsisimula nito.

Bumilis ang tahipnng puso ni Alina. “Under you?”

Tumango si Alexander. “You’ll be assisting me personally for the next six weeks. Schedules, reports, investor briefs — everything I need.”

Napalunok siya. “But, sir… that’s—”

“Unusual?” putol ni Alexander, na napasandal sa upuan. “Maybe. But I want to see how well you handle pressure. If you can’t, you can leave now.”

Napaupo siya ng diretso. “No. I can handle it.”

A faint smirk crossed his lips. “Good. Then we understand each other.”

Inabot nito ang isang folder sa kanya. “These are the files you’ll start with. Investor presentation, due by Friday.”

Tinanggap niya iyon habang iniiwasan itong tingnan sa mga mata. “Yes, sir.”

Nang paalis na siya ay muling nagsalita si Alexander.

“And Miss Reyes…”

Agad niya itong nilingon ulit. “Yes, sir?”

Tahimik siyang pinagmasdan nito mula ulo hanggang paa na para bang pinag-aaralan nito ang buong bahagi ng katawan niya.

“Wear something less distracting next time.”

Napatigil si Alina at napakunot ang noo. “Excuse me?”

Bahagya itong ngumiti. “This is a professional environment. Some of your colleagues might… misinterpret your confidence.”

Bahagyang namula ang pisngi niya. “My outfit is appropriate.”

“It is,njust not safe.” he said, eyes glinting.

Nagtagis ang panga ni Alina. “I don’t dress to please anyone, Mr. Navarro, kung iyan ang gusto mong sabihin sa'kin.”

“I know. That’s what makes it dangerous.”

Before she could reply, he turned back to his computer, dismissing her without another word.

Alina stormed out, cheeks burning from anger, embarrassment, or something she didn’t want to name.

SA LUMIPAS na mga araw ay naging abala si Alina sa trabahon. Mahabang meeting, endless presentations, at tahimik na pakikipaglaban sa sarili na huwag magpapadaig sa tawag ng tukso.

Alexander was a perfectionist. Brilliant but merciless. He rarely raised his voice, but every correction cut sharp as a blade.

“You missed a decimal here.”

“Rewrite this part. It’s too emotional.”

“Don’t apologize. Just fix it.”

Pero minsan, kapag gabi na at lahat ng tao’y umuwi na, nahuhuli ni Alina na nakatitig sa kanya si Alexander.

“Go home, Miss Reyes,” sabi nito isang gabi na mas banayad ang tono kaysa dati.

“I’m almost done,” sagot niya na hindi tumitingin dito.

“You’ve been here since 7 a.m.”

“So have you.”

Bahagya itong natawa. “Touché.”

For a moment, the tension eased — just a flicker of normalcy between two people who shouldn’t even be in the same room.

 “Why do you keep pushing yourself?” anito sa mababang tono ng boses.

“Because I need this. Because I want to prove something,” nahihiya niyang sagot.

“To whom?”

Tumigil siya sa ginagawa at tumingin dito. “To myself. To everyone who thought I couldn’t recover.”

Matagal siyang tinitigan ni Alexander. May kung anong lambot sa mata nito. “You’ve changed,” he murmured.

“So have you.”

Nagtagpo ang mga mata nila at tila may kuryenteng dumaloy sa buo niyang pagkatao.

Sa ilang segundo ay parang huminto ang pag-ikot ng mundo. Ang ingay ng siyudad sa ibaba tila nawala. Leaving only the quiet pull between them.

Hanggang sa tumunog ang telepono sa mesa nito. Tumalikod ito para sagutin kung sino man ang tumawag sa telepono.

“Navarro speaking,” walang emosyon nitong sagot.

Dahan-dahang huminga si Alina, kinuha ang mga gamit, at walang paalam na lumabas ng opisina na may magulong isipan at mabilis na tibok ng puso.

BIYERNES ng gabi. Kakaunti na lang ang tao sa opisina nang matapos ni Alina ang pag-print ng final investor report.

Pagod na ininat niya ang katawan na tumingin sa orasan na nasa paded. Past 10 p.m na. Kaya nag desisyon siyang magligpit na ng mga gamit.

Habang inaayos niya ang mga gamit, bumukas ang elevator at napahinto siya.

Si Alexander. Wala itong suot na coat at nakatupi ang mga manggas ng suot nitong long sleeve polo.

“You’re still here,” hindi makapaniwalang tanong nito.

Kabadong tumango siya. “Just finishing the presentation, sir.”

Lumapit ito at huminto sa tapat niya. “I read your revisions.”

Bumilis ang tibok ng puso niya. “And?”

“They were impressive.”

“Thank you,” aniya na pinipigilang mapangiti.

Bahagya itong ngumiti. “I didn’t say perfect. But better than I expected.”

Bahagyang ngumiti rin siya. “I’ll take that as a compliment.”

“You should.”

Lumapit pa ito nang kaunti sa a kanya. “You work harder than most people I’ve seen, Alina.”

“It’s because I can’t afford to fail.”

“Who said you will?”

Napatitig siya sa mga mata nitong dati’y malamig pero ngayon ramdam niya ng init mula sa mga tingin nito.

“Alexander…” anas niya sa pangalan nito. “Why are you being like this?”

“Like what?”

Napalunok siya. “Kind. Confusing. Like you’re—”

“Breaking my own rules?” pagtatapos nito sa sasabihin niya.

Nahigit niya ang hininga nang onti-unti itong lumapit sa kanya hanggang sa maramdaman niya ang init ng katawan nito.

“I tried to forget that night,” sabi nito na halos pabulong. “But you walk into my office every day, and it feels like punishment.”

Her lips trembled. “Don’t say that…”

“Why not?”

“Dahil mali. Dahil hindi dapat.”

He smiled faintly. “Everything about you is wrong, Alina. And yet—”

He stopped himself, jaw tightening.

For a long moment, silence. Then he stepped back, breaking the spell.

“Go home before I forget that I’m your boss,” sabi nito na umiwas sa kanya ng tingin.

Nakatayo lang si Alina at tulala habang naglalakad papalayo si Alexander, bawat hakbang nito at ume-echo sa buong palapag na iyon.

And for the first time since she met him again, she realized something terrifying. Hindi lang siya hinahabol ng mga alaala ng gabing iyon kundi nagsisimula na siyang gustuhin muli ang bawal na sandaling pinagsaluhan nila.