Chapter 4

The week passed in a blur of work and exhaustion. Naisip ni Alina na baka nasasanay na rin siya sa pabago-bagong ugali ni Alexander. Mula sa mga maikling utos, bihirang papuri, at sa paraan ng pagtitig nito sa kanya na palaging nagpapahinto ng tibok ng kanyang puso.

Then his assistant dropped the bomb.

“Miss Reyes, pack an overnight bag,” deretaong sabi ng assistant ni Alexander at walang paligoy-ligoy. “You’re flying with Mr. Navarro to Cebu tomorrow for the investor summit.”

Napatigil si Alina. “Tomorrow? Ako ang sasama kay sir?”

“Yes. You’ll handle his files and presentations. It’s an important deal, Alina.”

Of course it was. Lahat ng tungkol kay Alexander ay importante. Mula sa kilos nito, paraan ng mga taong gumagalang rito, at ang sa bigat sa apelyidong dala-dala nito.

She told herself it was fine. Strictly business.

Ngunit nang dumating siya sa airport kinaumagahan, watching him stride through the VIP terminal in a tailored gray suit that fit him too perfectly, tila nagkabuhol-buhol ang bituka niya sa tyan.

Bakit? Silang dalawa lang ni Alexander ang tutungo sa Cebu.

Huminto ito sa tabi niya. “Good morning, Miss Reyes,” mahina nitong bati sa kanya.

“Good morning, sir,” ganti naman niya.

“You have the files?”

“Yes, all secured in the drive.”

“Good. Let’s not waste time.”

Nauna itong naglakad, at sumunod siya. Ang ritmo ng bawat hakbang nito, ang mabangong amoy ng pabango nito ay nakakadala sa kanyang sistema. Everything about him pulled at her senses in ways she didn’t want to admit.

Saglit lang ang biyahe, pero parang walang katapusan. SI Alexander ay tahimik lang sa tabi niya at abala sa tablet na hawak nito habang sinusubukan naman ni Alina mag-focus sa sarili niyang screen.

Pero sa tuwing magkadikit ang braso nila at tuwing marinig niya ang mahinang paghinga nito habang nag-iisip ay parang kumikirot ang dibdib niya sa isang uri ng isipin na hindi niya maintindihan.

Paglapag ng eroplano sa Cebu ay lumingon ito sa kanya.

“You’ll handle the presentation layout tonight. We meet investors at eight tomorrow.”

“Yes, sir.”

Tumitig ito nang matagal sa kanya. “You look pale.”

“I’m fine.”

“Eat something later. I don’t need my assistant fainting on me.”

Bahagya siyang ngumiti. “You’d hate that because I’d ruin your schedule?”

Binigyan siya nito ng kakaibang ngiti. “Something like that.”

ANG RESORT sa Cebu ay kamangha-mangha sa ganda. Maputing buhangin, glass-walled conference halls, at mga private villa sa gitna ng mga punong niyog.

Magkatabing kwarto ang naka reserved para sa kanila.

Nagpasalamat si Alina sa staff na pilit itinatago ang kabang nararamdaman. Kakapasok lang niya sa kwarto nang may kumatok.

She opened it and Alexander is there, sleeves rolled up, a few buttons undone, holding a laptop.

“Meeting room’s too noisy,” sabi nito. “We’ll work here,” anito.

Napakurap si Alina. “Here? In my room?”

“Unless you’d rather go to mine.”

Kumabog ng mabilis ang puso niya. “No—here’s fine.”

Nilakihan niya ang bukas ng pinto para malaya itong makapasok. Inilapag nito ang laptop sa center table. “You can relax, Miss Reyes. I don’t bite,” sabi nito na ikinapula ng mukha niya.

Liar, she thought, remembering the heat of his voice the night in his office.

Mahabang oras na nagtrabaho sila— pagrepaso ng mga slide, pag-fine-tune ng mga script at pagdedebate ng mga phrasing. He was relentless in precision, but when she impressed him, the faintest smile would flicker at the corner of his lips.

Pagsapit ng alas-onse ay hindi na niya napigilang mapahikab.

“You’re exhausted,” sabi nito. “Go rest.”

“What about the final brief?”

“I’ll finish it.”

“Sir, you shouldn’t—”

“Alina.”

Napatigil siya dahil hindi nito madalas gamitin tawagin ang pangalan niya dahil puro Ms. Reyes ang tawag nito sa kanya. Ang paraan ng pagtawag nito sa kanya ay parang isang musica sa kanyang pandinig.

“Go to sleep. You’ve done enough for tonight,” mahina nitong sabi.

May kung anong init ang dumaloy sa puso niya. “Okay.”

She stood, gathering her papers, trying not to notice how his eyes followed her, tracing the small movements, the fall of her hair, the faint curve of her lips when she whispered, “Good night.”

Pagkasara ng pinto, matagal na nanatiling tahimik si Alexander habang nakatitig sa blangkong screen ng laptop niya.

“You’re playing with fire, Alexander,” mahinang sabi niya sa sarili.

KINABUKASAN, maaliwalas ang langit. Hanggang sa biglang dumilim ang paligid.

Isang tropical storm ang dumaan sa Cebu. Nakansela ang flights at na-postpone ang mga events. Ibig sabihin lang ni'yon ay isang araw pa silang magsasama ni Alexander.

Alina spent the morning reviewing files alone in the lounge, trying to ignore the restless weight in her chest. Pagkabalik niya sa kwarto ng hapon ay may kumatok sa pinto.

Si Alexander.

“Power’s out in my room,” kalmado nitong sabi. “Do you have light here?”

“Meron. Pasok ka, sir,” aniya.

Pumasok ito, inilapag ang tablet sa mesa. “We’ll work here until it’s back,” anito na umupo.

Rain lashed outside, wind howling. The lights flickered, then steadied, bathing the room in soft gold.

Nagtimpla si Alina ng kape para sa kanilang dalawa. Tahimik siyang pinanood ni Alexander kung paano siya naghalo ng kape, at ang bahagyang panginginig ng kamay niya.

“You’re nervous,” sabi nito.

“Only because you’re impossible to read.”

Tumawa ito nang pagak. “You should be glad. Most people say I’m terrifying.”

“You are,” nakalusot sa bibig niya. “But not always.”

Nagtagpo ang mga mata nila.

“What am I now?” tanong nito.

“Human,” alanganing sagot niya.

Something flickered in his gaze — surprise, maybe even pain.

Umiwas ito ng tingin sa kanya habang humihigop ng kape. “Don’t mistake civility for softness, Alina. I don’t have much of that left.”

Tumaas ang kilay niya. “What happened to you?”

Saglitnitong tumahimik bago muling nagsalita. “You wouldn’t want to know.”

“Try me.”

He smiled faintly. “You’re braver than you look.”

Silence fell — heavy but not uncomfortable. Outside, thunder rolled. Inside, the air grew too still.

Tumayo si Alexander para isara ang pinto sa balkonahe, pero biglang hinampas ang malakas na hangin. Lumapit siya para tulungan itong magsara. Ang mga kamay nila ay nagdikit.

areho silang huminto. Lumakas ang tibok ng puso ni Alina na parang iyon lang ang tanging naririnig niya.

Humakbang paatras si Alexander. “Careful, Alina,” sabi nito.

“Of what?”

“Of what happens when you look at me like that.”

Nanuyo ang lalamunan niya. “How do I look at you?”

“Like you want to forget it’s wrong.”

Lalong bumilis ang tahip ng puso niya. “And you?”

Sa dali itong natahimik. “I already have.”

Namayani ang katahimikan sa lumipas na sandali. Puno ng mga salitang hindi masabi.

A flash of lightning illuminated his face — sharp jawline, storm-gray eyes, the faint shadow of regret.

He moved closer, too close until her back brushed the wall.

“You should tell me to leave,” mahina nitong sabi.

“I can’t,” she whispered.

His breath mingled with hers. The world outside roared, but here, there was only this… the unbearable pull between them, fragile and fierce.

Bago pa magtagpo ang mga labi nila ay biglang namatay ang ilaw.

“Alexander…” mahina niyang bulong.

Natigilan ito at pagkatapos ay marahang umatras. “I’m sorry.”

“Don’t be.”

“I have to be.”

He turned away, walking toward the door.

But before leaving, he said softly, “I don’t know how much longer I can stay away from you.”

Naiwan si Alina na nanginginig — alam niyang kahit gaano kalakas ang bagyo sa labas ay hindi maipagkukumpara ang unos na iniwan ni Alexander sa puso niya.

THE next day, the weather cleared. The sky was sharp and blue, but neither of them could look at it without remembering the night before.

Sa summit, balik sa pagiging propesyonal si Alexander. Kalmado, malamig, at hindi mahawakan. Habang si Alina ay pilit ginagaya ang pagiging kalmado nito.

The presentation went perfectly. Investors applauded.

When it ended, he shook hands and smiled as though nothing else existed.

Pero habang papalubog ang araw, nakita ni Alexander si Alina na mag-isa sa may railing, nakatingin sa dagat habang hinahampas ng hangin ang maganda nitong buhok.

“You did well today,” mahinang sabi nito.

Nilingon niya ito. “Thank you, sir.”

“Sir?” may halong ngiti ang tono. “After everything, you still call me that?”

“It’s safer.”

Marahan itong humakbang papalapit sa kanya. “And do you want safe, Alina?”

Walang lumabas na sagot mula sa bibig niya.

Huminto ito na halos isang dipa lang ang pagitan nila. “Because I don’t.”

The air between them trembled. The scent of salt and wind mixed with something heavier — want, unspoken and undeniable.

“Alexander…We can’t.” pabulong niyang sabi

Hinawi nito ang buhok na tumabing sa mukha niya at maingat na hinaplos ang kanyang mukha. “We already did, the moment you walked back into my life.”

“Pero… tiyuhin kita..”

“By law but not by blood. And you know that.”

“It still feels wrong.”

“Then tell me to stop.”

Napattig siya rito. “I can’t.”

He drew in a shaky breath, fighting himself — then slowly stepped closer, until their foreheads touched.

“Then I’ll stop for both of us, until you want me to cross the line,” anas nito.

Her tears fell silently — not from pain, but from the unbearable tenderness in his voice.

He kissed her forehead, lingered for a moment, then turned away.

Pagdating ng gabi, wala ni isa sa kanila ang nakatulog.

Si Alexander ay nakatitig sa kisame habang nakikipaglaban sa pagitan ng dahilan at pagnanasa.

Si Alina naman ay nakahiga at kinakain ng kalituhan, because what scared her most wasn’t that she wanted him..

It was that she already needed him.