บทที่ 54 ตอนจบ

[HUSBAND]

:โรคจิตก็รัก (จบ)

ขณะนี้ชายหนุ่มร่างเปลือยท่อนบนออกมายืนคุยโทรศัพท์กับบอดี้การ์ดหนุ่มคนสนิทที่ผนังกระจกใสบานใหญ่ในห้องนอนที่สามารถมองออกไปชมวิวด้านนอกได้ ใบหน้าคมคายเคร่งขรึมเพราะความเครียดแค้น ที่ศัตรูฝ่ายตรงข้ามกล้ามาหยามถึงที่แถมยังมาทำร้ายร่างกายผู้หญิงที่เขารักอีก เรื่องนี้เขาจึงยอมให้มันลอยนวลไม่ได้

(พวกเราจัดการเรียบร้อยแล้วครับนาย)

"ดีมากกร ฉันจะตบรางวัลให้แกอย่างงาม"

(ขอบคุณครับนาย)

หมับ!

ร่างบางอรชรอ้อนแอ้นถูกปกปิดด้วยชุดนอนสีขาวบางจนเห็นเนื้อในที่ไร้ปราการต่างๆ แขนเรียวเล็กโอบกอดผู้เป็นที่รักจากด้านหลังพร้อมกับเอาหน้าซบไปที่แผ่นหลังกว้างด้วยความคลั่งรักและเสน่ห์หา ในขณะที่เขากำลังคุยโทรศัพท์ซึ่งปลายสายเป็นบอดี้การ์ดคนสนิทที่เขาเพิ่งยกย่องขึ้นมาแทนแดนบอดี้การ์ดคนเก่า

"แด๊ดคุยกับใครอยู่หรอคะ"

"คุยกับไอ้กรน่ะ พอดีมันโทรมาบอกข่าวดี"

"ข่าวดีอะไรคะ บอกผิงได้ไหม"

"ไม่มีอะไรหรอกก็แค่...จัดการไอ้เฉิง"เมื่อเธอได้ยินคำว่า จัดการ ออกมาจากปากของชายหนุ่มดวงตากลมโตก็ถูกเปิดกว้างด้วยความตกใจทันที

"ถึงตายไหมคะ?"

"ไม่หรอก...แค่เกือบ!"พอเขารับรู้ได้ถึงเสียงหวานที่สั่นกลัว ชายหนุ่มก็รีบหันหน้าขวับไปหาเธอพร้อมกับจับไหล่ทั้งสองข้างของร่างเล็กไว้แล้วพูดประโยคดังกล่าวออกไปให้เธอสบายใจขึ้นว่า...

"นอกนั้นก็ให้ตำรวจจัดการต่อ"

"ดีแล้วค่ะที่คุณทำแบบนั้น อย่าไปฆ่าพวกมันให้ให้เลือดเปื้อนมือเลยค่ะ"หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่โล่งอกที่ผู้เป็นที่รัก ไม่สร้างบาปสร้างกรรมไว้อีก เธอรู้ดีว่าถ้าใครกล้าทำร้ายคนที่เขารัก เขาต้องเอาถึงตายเท่านั้นแต่ก็ไม่กล้ารับประกันว่าเขาจะปล่อยให้ตำรวจจัดการคนร้ายจริงหรือเปล่า หรือเพียงแค่พูดให้เธอสบายใจเท่านั้น

"ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะว่า กลัวบาปจะตกไปถึงลูกของเราในอนาคต ฉันไม่อยากให้มันเป็นกงเกวียนกำเกวียน"

ฟอดดดดดดดดด

หญิงสาวคล้องคอคนตัวสูงไว้ก่อนที่จะเขย่งหอมแก้มเขาฟอดใหญ่อย่างปลื้มปิติภูมิใจในตัวเขามากที่เขามีความคิดที่เป็นหัวหน้าครอบครัว ดวงตาสีดำสนิทมีน้ำตาคลอเบ้าจวนจะร้องไห้ออกมาเต็มแก่ด้วยความสุขเธอจ้องมองหน้าเขาไม่ยอมละไปมองทางอื่น เธอมอง..คนที่จะเป็นเหมือนพ่อ เหมือนแม่ เหมือนสามี ที่สามารถให้ความรักความอบอุ่นกับเธอได้ เธอรอเขามานานแสนนาน รอคนที่จะมาเป็นคู่ชีวิตและมีครอบครัวที่แสนอบอุ่นมีลูกเล็กๆด้วยกัน ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นใครแล้ว

"ผิงรักแด๊ดที่สุดเลยค่ะ"

"หึ ฉันก็รักเธอ"

"ผิงอยากรู้จัง ว่าแด๊ดเริ่มรักผิงตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน น่าจะเป็น...."เขาโน้มหน้าเข้าไปกระซิบเบาๆที่ใบหูเล็กๆของเธอในขณะที่คนตัวเล็กยังคล้องคอเขาไว้อยู่

"ตอนเอากับหนูครั้งแรก"

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือเล็กฟาดไปที่หน้าอกแกร่งของเขาจนเกิดเสียงแห่งความเจ็บปวดพร้อมกับต่อว่าเขา

"คนโรคจิต!"

"โรคจิตแล้วรักไหมล่ะ"

"รักสิคะ โรคจิตยังไงก็รัก ถึงจะขาด้วนขาขาด เจ้าเวลน้อยเหลือเท่านิ้วก้อยยังไงก็รัก"เธอเอ่ยพร้อมกับชูนิ้วก้อยขึ้นมาล้อเขาแถมยังทำหน้าทะเล้นเหมือนเด็กสามขวับ จนคนที่ถูกล้อหลุดขำออกมาอย่างเหลืออด

"หึ แต่อย่างหลังน่าจะเป็นไปไม่ได้นะ"

"อืม ก็จริงค่ะ"

"รีบอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว ฉันจะพาเธอไปที่ว่าการอำเภอ"

"ไปทำไมคะ?"

"จดทะเบียนสมรส"

"คะ?"

เธอตะลึงไปกับประโยคดังกล่าวของคนตรงหน้า บางครั้งก็ไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ปีศาจ จะยอมทิ้งความน่ากลัวทุกอย่างลง แล้วมาสยบแทบเท้าของความรักที่เธอมอบให้และยอมที่จะกลายเป็นคนมีครอบครัวกับเด็กผู้หญิงขี้งอนขี้เอาแต่ใจอย่างเธอ

"แด๊ดให้เวลาสิบนาที รีบไปซะก่อนที่จะเปลี่ยนใจ"

"ค..ค่ะๆ"

"หึ"

"ตอนนี้คุณทั้งสองคนก็เป็นสามีภรรยาโดยนิตินัยและเอ่อ...." นายทะเบียน ณ ที่ว่าการอำเภอชะงักไปกับประโยคของตนเองว่าสิ่งที่จะพูดดังต่อไปนี้มันเป็นความจริงหรือไม่ เพราะทั้งคู่ยังไม่ได้แต่งงานกันเพียงแค่มาจดทะเบียนสมรสทำให้ถูกต้องตามกฎหมายเพียงเท่านั้น

"พฤตินัยค่ะ"สาวน้อยรีบตอบทันที เพื่อแสดงให้เห็นว่าทั้งสองอยู่กิน(ด้วย)กันเฉกเช่นสามีภรรยาตามปกติ เธอตอบด้วยรอยยิ้มสดใสไม่มีความเขินอายใดๆ ดวงตากลมโตแวววับดูมีความสุขมากที่ชายหนุ่มชัดเจนกับสถานะของทั้งคู่

"หึ"เขาหลุดขำในความกระดี้กระด๊าของภรรยาเด็กถึงแม้ว่าเธอจะทำตัวน่าหมั่นไส้ต่อหน้าคนอื่น แต่สำหรับเขาเธอน่ารักที่สุด

"ค..ครับ โดยนิตินัยและพฤตินัย"

"เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ พอดีผมและภรรยามีธุระต่อ"

"ครับ เรียบร้อยแล้วครับ"

"ไปไหนต่อคะ"

"ไม่บอก"

ตอนนี้สองสามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันมาหยุดยืนอยู่ที่บ้านสวนหลังหนึ่ง สายลมเย็นๆพัดต้นไม้ใบไม้น้อยใหญ่สั่นไหวไปมาบรรยากาศเงียบสงบผ่อนคลายเหมาะสำหรับคนที่อยากจะออกจากสังคมที่โหดร้ายและมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่คนเดียว

"นี่บ้านใครหรอคะ"

"บ้านแม่ฉันเอง"

"คุ้นจังเลยค่ะ เหมือนผิงจะเคยมาแล้ว"

"หื้ม? มั่วหรือเปล่า"

"ไม่รู้สิคะ มันคุ้นจริงๆ"

"เข้าไปข้างในกันเถอะ"

สามีจูงมือภรรยาเด็กสุดที่รักเดินเข้าไปสำรวจในบ้านเมื่อเข้าไปแล้วก็พบกับข้าวของที่ถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยเพราะตั้งแต่ผู้เป็นแม่ของเขาจากไปชายหนุ่มจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดตลอดเพื่อรักษากลิ่นอายของที่พักอาศัยของผู้เป็นมารดาไว้เหมือนว่าท่านนั้นยังไม่จากไปไหน

"ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเลย"

"อะไรนะ"หญิงสาวเดินไปยังรูปถ่ายขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนผนังของบ้านก็ทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่ามารดาของผู้เป็นสามีนั้นแท้จริงแล้วเธอเป็นผู้มีพระคุณกับเธอ...

"หนู มานั่งตากฝนทำไมตรงนี้ลูก" เสียงของหญิงปริศนาดังขึ้นในขณะที่เธอกำลังเศร้า เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วพบกับหญิงวัยกลางคน คนหนึ่งเธอใช่ร่มของเธอบังฝนให้กับเด็กสาว

เด็กสาวตัวน้อยมองไปที่แววตาความห่วงใยของผู้หญิงปริศนาคนนี้มันทำให้เธอรู้สึกถึงความห่วงใยและความอบอุ่นเหมือนที่เคยได้จากแม่ หญิงวัยกลางคนลูบหัวเด็กสาวเบาๆ อย่างอ่อนโยนเธอจึงยิ้มให้หญิงคนนั้นด้วยความดีใจ

"หนู...หนีออกจากบ้านมาค่ะ"

"แล้วมาตากฝนอะไรตรงนี้ลูก ไปกับน้านะ"

ภาพความทรงจำในคืนวันฝนตกที่เลวร้ายฉายขึ้นมาในหัวของเธอ เธอยังจำใบหน้าที่สะสวยและรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นของผู้มีพระคุณคนนี้ได้เป็นอย่างดีถึงจะไม่รู้จักชื่อก็ตาม เธอรู้สึกอยากจะกราบแทบเท้าผู้หญิงคนนี้ทุกวันถ้าไม่มีเธอในวันนั้น วันนี้เธอคงไม่ชีวิตที่ดีและเธอคนดีๆแบบเขา

เธอละออกมาจากรูปภาพขนาดใหญ่แล้วเดินตรงดิ่งไปที่ตู้เซฟเล็กๆของเด็กน้อยที่วางไว้ตรงหลังตู้หนังสือ ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปหยิบมันลงมาแล้วมองมันด้วยแววตาด้วยความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันมานาน

"แม่ฉันเล่าให้ฟังว่าตู้เซฟเล็กๆนี่เป็นของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แม่ฉันเคยพามานอนบ้านเพราะพายุเข้าแล้วเห็นเด็กนั่นนั่งตากฝนอยู่ แต่พอตื่นเช้าขึ้นมายัยเด็กนั่นก็หนีไปและทิ้งตู้เซฟงี่เง่านี่ไว้ และก็เป็นครั้งสุดท้ายที่แม่ฉันได้มีโอกาสอยู่บนโลกใบนี้"

"จะทำอะไรหรอ?"ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นภรรยาของตนทำท่าว่าจะเปิดตู้เซฟปริศนาที่มีอายุอานามมาเกือบสิบปี

"ผิงจะเปิดมันค่ะ"

"หึ ฉันพยายามเปิดแล้วแต่ก็เปิดไม่ได้ ยัยนั่นใส่รหัส.."

แก่ก!

"ไว้..."เขาพูดคำสุดท้ายออกมาอย่าแผ่วเบาอย่างไม่น่าเชื่อว่าสาวน้อยคนนี้จะสามารถเปิดมันได้ ชายหนุ่มประหลาดใจเป็นอย่างมากไม่คิดว่าที่จริงแล้วเด็กผู้หญิงที่หนีไปแล้วทิ้งตู้เซฟงี่เง่านี้ไว้ จะเป็นเมียของตน

"นี่รูปแม่ผิงค่ะ แล้วนี่ก็ผิงตอนเด็กๆ ดูสิคะแม่ผิงสวยอย่างกับดาราแหนะ"เธอหยิบของที่อยู่ในตู้เซฟออกมาซึ่งใบเป็นรูปถ่ายเพียงชิ้นเดียว

"นี่เธอ..."

"ใช่ค่ะ ผิงคือเด็กผู้หญิงคนนั้น แม่คุณช่วยผิงไว้ค่ะ แล้วต่อจากนี้ไปผิงจะให้ความรักความอบอุ่นคุณแทนเขานะคะ" ชายหนุ่มตะลึงไปกับคำพูดของเธอที่ดูจริงจังว่าให้ความรักความอบอุ่นแทนแม่ของเขาซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาต้องการมาทั้งชีวิต ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบศีรษะของภรรยาเด็กเบาๆด้วยความเอ็นดู

เขาไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้หัวใจที่ถูกปิดตายของเขาพองโตขึ้นมาใช้งานได้และปกติเหมือนคนอื่นๆ เขาคิดไม่ผิดเลยที่จับเธอมามัดไว้ให้เป็นเมียทาสในวันนั้น ถ้ารู้ว่าสุดท้ายว่าเขาจะรักเธอมากขนาดนี้ เขาจะไม่ทำร้ายจิตใจเธอเลย

"แด๊ดก็จะให้ความรักความอบอุ่นแทนแม่ของหนูเหมือนกันนะ"เวลหยิบของบางอย่างออกมาจากประเป๋ากางเกงของตัวเอง เป็นของที่ทำให้คนตัวเล็กแทบจะเป็นลม

"นี่คือแหวนของคุณตาของแด๊ด ที่เก็บไว้ให้มอบให้เจ้าสาวที่แด๊ดรัก และวันนี้แด๊ดก็เจอเจ้าสาวคนนั้นแล้วด้วย"

"ก็คือหนู"

"แด๊ด~..." เวลนั่งลงคุกเข่าบนพื้นพร้อมกับชูแหวนเพชรเม็ดโตซึ่งเป็นเพชรที่หายากและมีเพียงตระกูลของแม่เขาเท่านั้นที่มีไว้ครอบครอง แต่วันนี้เขาไม่คิดที่จะเสียดายมันเลย เพราะคนที่เหมาะจะเป็นเจ้าของมันนั้นไม่ใช่เขา แต่เป็นเธอต่างหาก...

"หนูผิง แต่งงานกับแด๊ดนะครับ"

"ฮือ แด๊ด ง่า~คุณทำผิงร้องไห้อีกแล้วนะคะ"

"เธอก็รีบตกลงสิ เข่าฉันด้านไปหมดแล้วนะ"

"ตกลงค่ะ ผิงจะแต่งงานกับคุณ" สามีวัยสามสิบทำการสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้กับภรรยาเด็กที่มีอายุแค่ยี่สิบต้นๆก่อนที่จะบรรจงจูบไปที่มือบางอย่างรักใคร่ จากนั้นก็...

พรึ่บ!

เขาใช้แขนแกร่งช้อนร่างของภรรยาสุดที่รักอย่างรวดเร็วแบบไม่ทันตั้งตัวคนตัวเล็กจึงรีบคล้องคอเขาไว้เพราะกลัวตกลงพื้นและมีสีหน้าที่ตื่นตะหนกตกใจ

"ทีนี้ก็ถึงเวลาเข้าหอกันแล้วล่ะ"

"เข้าหอ?"

"ใช่"

"แต่!"

"ไปเข้าหอกัน"

จบ

________________________________

ขอบคุณรี๊ตทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านเรื่องราวความรักของ แด๊ดเวล&หนูผิง นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ลิ้นตั้งใจแต่งมากๆ ลิ้นพยายามทำการบ้านเรื่องการบรรยายคำต่างๆ เพื่อให้คนอ่านมีอารมณ์ร่วมไปกับเนื้อหาและเรื่องราวในแต่ละตอน ถึงแม้ว่าลิ้นจะยังบรรยายยังไม่ดียัง งงๆอยู่ แต่ทุกคนก็ยังให้โอกาสยังสนับสนุนลิ้นอยู่ รักทุกคนนะคะ

จากลิ้นไม้