Episode 39 ภาษากาย

Episode 39

ภาษากาย

กว่าจะออกจากห้องน้ำได้ก็นานโข จากร่างกายที่ร้อนระอุหลังจากเซ็กซ์จบลงก็เริ่มหนาวสั่น ฮีลวางร่างเปื่อย ๆ ของฉันจากการแช่น้ำนานลงบนเตียง ฝ่ามือหนาดึงผ้าห่มคลุมกายให้ หลังจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ

ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายสวมกอดฉันก็ขยับกายเข้าไปหาเอง วันนี้ฉันแน่ใจแล้ว แน่ใจแล้วว่าคือ ‘ความรัก’ หลังได้ยินคำหวานของอีกฝ่ายหัวใจของฉันก็เต้นแรงจนแทบจะกระเด็นกระดอนออกมาข้างนอก มันรู้สึกดี รู้สึกชอบใจจนอยากฟังอีกเรื่อย ๆ โดยไม่รู้จักเบื่อ พูดเลยว่าความรู้สึกของฉันที่มีอยู่ตอนนี้มันอัดแน่นไปหมดจนเอ่อล้นออกมาแล้ว

ฉันไม่สามารถปิดกั้นมันได้อีกต่อไป

‘รักก็คือรัก’ ฉันไม่คิดจะโกหกตัวเองแล้ว ครั้นพอจะพูดออกไปก็หนักปาก จึงใช้ภาษากายสื่อสารแทน

จุ๊บ!

กดจูบเบา ๆ ตรงปลายจมูกคมโค้ง ก่อนโน้มศีรษะไปหาให้ปลายจมูกเชิดแตะลงตรงนั้น ลากไล้ต่ำลงไปเรื่อย ๆ จนถึงซอกคอ ปรับท่าทางให้เหมือนตอนที่ตัวเองหลับสนิทแล้วเผลอกอดร่างแกร่งกำยำ ทว่าตอนนี้ฉันทำอย่างมีสติ ค่อย ๆ กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเตรียมจะเข้าสู่ห้วงนิทรา

“ไม่ได้ดิ” เสียงทุ้มดังแผ่ว เราอยู่ใกล้กันแค่นี้มันไม่จำเป็นต้องพูดเสียงดังฉันก็ได้ยิน

“...”

“ทำแบบนี้เดี๋ยวจะเจอดีทั้งคืน” ถามว่าทำยังไงต่อหลังจากได้ยินคำพูดนั้น ก็ต้องตอบว่ากระชับเรียวแขนแน่นขึ้นราวกับเมินคำพูดของมัน ร่างกายที่หนาวสั่นสั่งให้ฉันควานหาความอบอุ่นจากอกแกร่งของอีกฝ่าย ก่อนซุกหน้าลงบนนั้นแล้วสูดกลิ่นกายเข้าไปเต็มปอด

“ไม่เอาแล้ว ทั้งหนาวทั้งง่วง” ร้องบอกเสียงอ่อนเพลีย ขนอ่อนตามร่างกายลุกฮือขึ้นยังไม่หาย พ่วงมาด้วยอาการสั่นเทิ้มจนต้องเบียดกายเข้าหา

ฮีลลูบฝ่ามืออุ่น ๆ ตรงเรือนผมทำให้ฉันเคลิบเคลิ้ม ความง่วงเข้าครอบงำจนต้องหลับตาลง

“ขอบคุณนะ” สุ้มเสียงนุ่มลึกราวกับขอบคุณออกมาด้วยความสุขล้น ทว่าร่างกายที่เริ่มอ่อนแรงทำให้ฉันเลือกที่จะหลับตาลงดังเดิม ก่อนเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด

ก๊อก ๆ

“อืมมมม” เสียงเคาะประตูดังขึ้นรบกวนการนอนของฉันจนต้องขยับตัวพลิกไปมาอย่างหงุดหงิด

Rrrr Rrrrr

เหมือนคนข้างนอกจะรีบร้อนพอตัว พอเราสองคนไม่มีใครตอบรับเสียงมือถือก็ดังขึ้น ฉันจำต้องดีดตัวลุก

ถ้าจะตื๊อเก่งขนาดนี้นะ!

“อือ”

[มากินข้าว]

ไรของมันวะ ปกติเคยสนใจฉันที่ไหนกัน เฮ้ออออ คนจะนอน

“เดี๋ยวกิน”

[ไม่ได้! ปลุกผัวเลย เดี๋ยววันนี้พี่ฮัทกับไอ้ฮีลจะต้องเข้าบ้าน กว่าจะอาบน้ำกว่าจะอะไร รีบลุกเลย!] อ่า...แบบนี้นี่เอง ถึงว่า ทำไมรอบนี้ดูเซ้าซี้จัง

“อือ ๆ”

ติ๊ด!

กดวางสายไปก็เขย่าร่างแกร่งกำยำให้ลืมตาตื่น แอบเห็นมุมปากที่ยกยิ้มเล็ก ๆ ก็หมั่นไส้จนต้องหยิกที่แขนมันไปหนึ่งหน

ตื่นแล้วนี่! มันจะแกล้งทำแป๊ะอะไรนัก

“ตื่นแล้วอย่ามาทำเนียน”

“อยากโดนปลุก”

อะไรของมัน ยัง ๆ ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาอีก “ปลุกหน่อย ใช้วิธีเดียวกับที่เธอบอกฝันดีเมื่อคืนอะ”

อ๋ออออออ ร้องอ๋อในใจลากยาวไปถึงดาวอังคาร ที่แท้ก็อยากโดนลวนลามนี่เอง

อะ ๆ ยอมก็ได้ จึงก้มตัวลงแล้วจรดริมฝีปากเข้ากับปากหนา กดจูบซ้ำ ๆ จนกว่าอีกฝ่ายจะพอใจไปเลย

“อ๊ะ อะไรเนี่ย” ไป ๆ มา ๆ ฉันก็โดนรั้งให้ล้มตัวลงไปนอนทับร่างกำยำ ถูกล็อกให้อยู่ในวงแขนแกร่งจนขยับไปไหนไม่ได้

“แป๊บ” คำสั้น ๆ สั่งฉันให้หยุดการเคลื่อนไหว หลังจากบรรยากาศเป็นไปแบบเดดแอร์ก็รับรู้ถึงความผิดปกติบางอย่างของร่างกาย นั่นคือเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนอีกคนสัมผัสได้

“ไม่ต้องพูด ถ้ายังไม่พร้อม” พูดเลื่อนลอยออกมาแบบไม่มีการอารัมภบทใด ๆ คนได้ยินอย่างฉันจึงมุ่นคิ้วยุ่งอย่างฉงน

“...”

“ฉันเข้าใจแล้ว” หมายถึงความรู้สึกของฉันเหรอ

คราวนี้ฉันเม้มปากแน่นจนรู้สึกชาหนึบ ครุ่นคิดว่าสิ่งที่แสดงออกไปมันชัดเจนขนาดที่คนข้างล่างเข้าใจได้เองโดยไม่ต้องพูดอะไรออกไปสักคำเลยเหรอ

ฮีลลูบศีรษะเบา ๆ แล้วเงียบไป ปล่อยให้ฉันฟังเสียงลมหายใจที่เป่าออกรดหน้าผาก

ค่อย ๆ ยันตัวเองแล้วเท้าแขนกับฟูก จ้องมองใบหน้าคมคายแล้วเก็บรายละเอียด รู้สึกว่าอีกฝ่ายผมยาวระต้นคอลงมาแล้ว

“ทำไมไม่ยอมตัดผม” ถามพลางไล้ปลายนิ้วไปยังเส้นผมสีควันบุหรี่

“อาทิตย์ก่อนยุ่ง” เป็นคำตอบธรรมดา ๆ แต่ฉันกลับรู้สึกขอบคุณ จนต้องจรดริมฝีปากลงกับเรียวปากของฮีลอีกหน คำว่า ‘ยุ่ง’ ที่ฮีลสื่อออกมาก็เป็นเพราะตัวฉันทั้งนั้น แบบนี้จะไม่ให้ซาบซึ้งได้ยังไงล่ะ

“อยู่เป็นตัวยุ่งของฉันต่อไปนะ” มือที่ไล้เส้นผมหยุดอยู่ตรงลำคอ ฉันจ้องลึกเข้าไปยังนัยน์ตาสีนิล

“ถามจริงนะ เราอยู่แบบนี้กันมานานมาก นายเคยคิดที่จะเบื่อฉันบ้างไหม”

“ไม่”

“ทำไม...” ตัวอย่างที่เห็นมาแต่เล็กแต่น้อยทำให้ฉันไม่เคยคิดว่าฮีลจะมั่นคง แม้กระทั่งเชื่อสนิทใจในตอนที่มันบอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ถึงแม้จะมีคิดเข้าข้างตัวเองไปบ้าง แต่ไม่เคยมั่นใจจริง ๆ สักครั้งว่าคนคนนั้นจะเป็นฉัน หากว่าฮีลไม่เฉลยออกมา

“เธอรู้จักนิสัยฉันดีมินนี่” อืม ก็ใช่

“ฉันไม่เหมือนพ่อเธอ ไม่มีอะไรในตัวฉันที่เธอต้องกลัว อย่าเหมารวม” อืม ก็ใช่อีก ที่ผ่านมาหลาย ๆ อย่างมันพิสูจน์ความจริงใจไปหมดแล้วว่ามันไม่เคยว่อกแว่กไปไหน แม้ตัวเองจะมีสิทธิ์ที่จะไปหาคนอื่น หรือแม้จะมีผู้หญิงเข้าหามากมายเพียงใดก็ตาม

และฉันก็เห็นด้วยกับคำว่า ‘อย่าเหมารวม’ หมายถึงมันอะอย่าเหมารวม ถึงสิ่งที่จี้ใจฉันจะไม่ต้องคอยกังวลในตัวมัน แต่ก็มีอีกหนึ่งสิ่งที่ฉันคิดว่าน่ากลัวนั่นคือการละเลียดของมัน

คิดสิบแปดบวกได้ไม่ทันไรก็พยายามที่จะดันตัวเองลุกออกไป เพราะเดี๋ยวจะเจอช็อตละเลียดอีก ตอนนี้ร่างกายของเราสองคนไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ ดังนั้นหากแนบชิดกันมาก ๆ มันจะอยากเอาได้

ทว่าพอพยายามที่จะขยับตัวหน้าขาของฉันก็ดันไปสัมผัสเข้ากับแก่นกายร้อนที่กำลังแข็งขึงขัง มันอาจจะตั้งชันตั้งแต่ตื่นนอน แต่ฉันที่เพิ่งได้สัมผัสก็ร้อนวูบไปทั้งตัว ด้วยความไม่อยากจะไปสะกิดสัญชาตญาณละเลียดของมันจึงนอนนิ่งอยู่กับที่ นั่นทำให้ฉันเห็นสายตาลูกแมวของฮีลที่สื่อออกมา

“ยกตูดขึ้นหน่อย”

ฉันมองฮีลนิ่ง ๆ ชั่งใจว่าควรจะเชื่อฟังมันดีไหมแต่พอเห็นสายตาแบบนั้นก็พ่ายแพ้ไป ยอมยกสะโพกขึ้นเล็กน้อยให้ฮีลได้ใช้ท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงตรงกลีบร่อง หยอกล้อพื้นที่ตรงนั้นจนน้ำหล่อลื่นมากมายไหลออกมา ก่อนที่เสียงพร่าจะดังขึ้นอีกครั้ง “กดลงมาหน่อย”

และเช่นเดิม ฉันใจอ่อนยวบไปหมดหลังจากถูกกระตุ้น ค่อย ๆ กดสะโพกกลมกลึงลงไปให้ท่อนเอ็นร้อนได้สอดใส่เข้าไปที่ช่องทางด้านใน