Episode 40 ไม่ใช่รักยัง

Episode 40

ไม่ใช่รักยัง

“กว่าจะออกมาได้อะเนอะ” ลูกปลาแขวะเบา ๆ เมื่อเราสองคนใช้เวลาเตรียมตัวกันนานมาก ตั้งแต่มันโทรปลุกกระทั่งถึงตอนนี้ก็น่าจะพักใหญ่ ๆ แล้ว

“คนรอก็รอไปเหอะ” คราวนี้เป็นพี่ฮัท ที่พูดออกมาพร้อมทั้งทำสีหน้าเหมือนกำลังหนักใจกับอะไรบางอย่าง ก่อนดีดตัวลุกแล้วโคลงหัวให้ไอ้ฮีลหนึ่งหน แล้วมันก็พยักหน้าให้

“เดี๋ยวมา อยู่นี่นะอย่าออกไปไหน” ใบหน้าคมคายหันมามองฉันแล้วกล่าวทิ้งท้าย

“อือ”

ตอบรับสั้น ๆ ฮีลก็เดินออกไปพร้อมพี่ฮัท ในขณะที่ดวงตาของฉันจ้องมองแผ่นหลังกว้างที่ไกลออกไปจนลับตา

“ยืนอยู่ทำไม ไม่ไปกับพี่ฮัทเหรอ” ฮีลกับพี่ฮัทออกไปแล้ว แต่ยัยลูกปลายังยืนอยู่ที่เดิมฉันจึงต้องถามสักหน่อย ทว่าหลังจากนั้นก็มีโอกาสได้สังเกตคนตรงหน้า ไล่สายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าก็พบว่าเพื่อนอยู่ในชุดลำลองชิล ๆ ราวกับไม่ได้เตรียมการที่จะออกไปข้างนอก

“ไปเบื่อละ อยากอยู่นี่บ้าง”

“อะไรของแก ยัยคนนี้ ปกติตัวติดกันแจ”

“แล้วอะไรของแกกับมันอะ ยังไงมาเล่า” ลูกปลาเชิดหน้าถามราวคาดคั้นเอาคำตอบ ท่าทางนั้นหากว่าฉันไม่ได้เป็นเพื่อนกับมันก็คงคิดว่าตัวเองโดนหาเรื่องไปแล้ว

“แกรู้นานแล้วไง” ถามสักหน่อย อยากรู้ว่าตัวเองโง่ไปนานแค่ไหน

“โอ้โห! คุณเธอ แกมันวีไอพีอยู่คนเดียว เขารู้กันทั้งกลุ่ม ยกเว้นคนที่สวยแต่โง่อย่างแกไง” นิ้วชี้จิ้มลงมาที่หน้าผากของฉันอย่างไม่แรงมากนักในตอนพูด ก็ไม่เชิงไม่รู้เสียทีเดียว แต่พอคลางแคลงใจทีไรมันก็ใช้ความเฉยชากลบความคิดฉันตลอด แล้วแบบนี้ฉันผิดตรงไหน โทษไอ้ฮีลดีกว่าไหมที่มันเก่งการแสดง เก่งจริง ๆ เลยเรื่องเย็นชาเนี่ย

“อ้าว! ก็มันเย็นชา...”

“แล้วสรุปจะเล่าไหม หืม?”

“เล่าอะไร ไม่มี๊” ขึ้นเสียงสูงในตอนท้าย ก่อนหมุนตัวหนีแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาสไตล์โมเดิร์น คว้ารีโมตที่วางอยู่บนโต๊ะกลางมากดเปิดซีรีส์ที่ดูค้างไว้ตั้งแต่ครั้งก่อน

“สรุปยังไง รักยัง?” ยัยลูกปลาก็ตื๊อไม่หยุด เดินมาหย่อนกายลงข้าง ๆ ฉันแล้วหันหน้ามาถาม ท่าทางเผือกสุดอะไรสุด

“ไม่อะ”

“อ้าว! ทำไม เดี๋ยวถ้ามันเปลี่ยนใจไปเอาอดีตดาวฉันจะฮาให้ เล่นตัวไรเยอะแยะ ผู้ชายเขาทำถึงขนาดนี้แล้ว”

“ก็ไม่ได้รักยัง รักฮีล” ฉันตอบหน้านิ่ง พอไม่ได้พูดต่อหน้ามันก็ไม่รู้สึกเขินอะไรเลย ทำไมตอนนี้มันดูพูดง่ายจังเลยวะ

ปึก!

ทว่าหลังจากนั้นเสียงอะไรสักอย่างก็ดังขึ้น พอฉันหันไปมองก็เห็นว่าเป็นขวดน้ำที่กระแทกลงกับพื้นกระเบื้องแล้วกำลังกลิ้งมาทางนี้

“ลืมโทรศัพท์น่ะ” ฉันไม่ได้ใส่ใจขวดน้ำ ปล่อยให้มันกลิ้งของมันต่อไปจนชนกับปลายเท้า แต่กำลังสนใจคนตรงหน้าเสียมากกว่า

มาได้จังหวะจริง ๆ จังหวะนรกอะ

จากแรกที่บอกว่าเฉย ๆ ถัดมาหัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้น ยิ่งเห็นฝ่ายตรงข้ามโปรยเสน่ห์โดยการส่งยิ้มหวานยิ่งเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

โห่ยยยยย ทำไมมันต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ด้วย

จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองเสียอาการ พวงแก้มร้อนวูบแปลก ๆ เมื่อถูกจ้องนาน จึงเบนสายตาไปมองซงจุงกิที่จอทีวี มองอยู่อย่างนั้นราวกับเมินคนที่เข้ามาใหม่ จนหางตาของฉันแอบเห็นว่ามันเดินเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ฉันจิกมือเข้ากับต้นขาอย่างเงียบ ๆ กลับออกมาอีกหนก็เดินตรงออกไปโดยไม่พูดอะไรต่อ

“หึ ออกอาการแบบนี้แสดงว่ามันยังไม่ได้ฟัง”

“อือ”

“กินกันเอง สุดท้ายก็รักกันเอง”

“พูดมากจริงนะ ตัวเองก็เหมือนกันไหมล่ะ ร้องบอกไม่เอา ๆ ไป ๆ มา ๆ ก็เห็นเอากันเอง”

“แต่ฉันก็ไม่ปล่อยให้เวลามันยืดเยื้อนานขนาดนี้ป้ะ เห็นละขัดใจ” พูดพลางจิ๊ปากไปด้วย น่าตบสักฉาดจริง ๆ เพื่อนคนนี้

“พูดมากเกิ๊น ไรนัก!” ฉันเริ่มหงุดหงิด ยัยคนนี้นี่! บ่นเป็นยายแก่ไปได้ หน้าตาก็ยังละอ่อน ไม่ได้แก่ตามนิสัยสักหน่อย “ถามจริง บ่นมากพี่ฮัทไม่รำคาญเหรอ”

“อะไร ๆ เก็บข้อมูลป้ะเนี่ย”

“ไม่!” อะไรของมัน ฉันไม่คิดจะเก็บไปใช้กับไอ้ฮีลหรอกนะ

“อยู่กับผัวก็ต้องทำตัวหน่อมแน้มบ้าง ถ้าฉันบ่นอย่างนี้มันก็รำคาญกันพอดี แกก็เหมือนกัน เลิกเล่นตัวได้แล้วและแอ๊บแอ้บ้าง”

“ไม่อะ ทำไม่เป็นหรอก” ส่ายหน้าให้อย่างไม่เห็นด้วย ก็ฉันมันคนตรง ๆ ไม่ชอบนิสัยแอ๊บแอ้เอาเสียเลย มันดูตอแหลอะ

ลูกปลาถอนหายใจใส่ ก่อนเดินหายเข้าไปในห้องนอน เดาว่าน่าจะไปเล่นกับแมวฉันจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็กอะไรเรื่อยเปื่อย กระทั่งเลื่อนไปถึงเฟซบุ๊กของไอ้ฮีลมัน

กดอ่านสตอรีเฟซบุ๊กที่เล่นเพลงเพลงหนึ่ง ที่มีภาพประกอบเป็นผ้าม่านแบล็กเอาต์สีดำกับเพดานสีขาวดูว่างเปล่า พร้อมทั้งรูปหัวสีดำอยู่ตรงกลาง

ท่อนฮุกของเพลงราวกับกดดันฉันให้รีบทำอะไรสักอย่าง ไม่เช่นนั้นคนรออย่างมันอาจจะท้อ ถึงแม้มันจะได้ยินคำนั้นแล้วก็เถอะ แต่ถ้าฉันยังวางมาด ไม่ยอมแสดงออกไปสักทีมันอาจจะน้อยใจเอาได้

เดี๋ยวนะ! เหมือนฉันกำลัง ‘แคร์ความรู้สึก’ มันเลย

กัดปากแน่นแล้วใช้ความคิดไปด้วย ฉันกับมันอยู่ด้วยกันมาเนิ่นนานแต่เป็นสัมพันธ์แบบเพื่อน ดังนั้นช่วงเวลาหวาน ๆ ตัดออกไปได้เลย

งั้น...

กดหัวใจให้สตอรีพอไหมนะ

คิดแล้วก็กดสักหน่อย ก่อนจะครุ่นคิดว่าอันดับถัดมาจะทำอะไรต่อดี

Minnie: เย็นนี้กินอะไรดี จะทำไว้ให้

กดส่งข้อความไปหลังจากนั้น รอจนสิบนาทีเห็นจะได้มันก็ยังไม่ตอบกลับ จนจู่ ๆ ก็รู้สึกขี้ขลาดขึ้นมา จึงกดค้างข้อความนั้นเตรียมจะยกเลิก ทว่าไม่ทันการณ์เสียแล้ว

มันอ่านแล้ว!

ตึก ตัก ตึก ตัก

รู้สึกไม่เป็นตัวเองเลยแฮะ ทำไมถึงใจเต้นแปลก ๆ ก็แค่มันอ่านข้อความเอง

Heal: อะไรก็ได้ ไข่เจียวก็ได้ มาม่าก็ดี

ตอบแบบนี้มันอยากตายใช่ไหม! มันคิดว่าฉันไม่มีปัญญาทำอาหารอร่อย ๆ เหรอ

Heal: ฉันกินง่าย ๆ พอ ไม่อยากให้เธอเหนื่อย

จากตอนแรกที่เตรียมจะเหวี่ยงฉันก็เปลี่ยนอารมณ์ เมื่ออ่านข้อความถัดมา

ไอ้บ้า! ตัวไม่อยู่ยังจะมาทำให้เสียอาการอีก

Heal: ฉันได้ยินแล้วนะ เธอไม่อยากพูดแต่ฉันได้ยินแล้ว

Heal: แค่นี้ก็พอใจแล้ว

ถึงในใจจะเต้นแปลก ๆ แต่ก็รู้สึกโล่งแปลก ๆ อยู่ด้วย ราวกับว่าได้ระบายความรู้สึกอัดอั้นที่พยายามกดมันไว้ออกมาสักที จึงโปรยยิ้มออกมาหลังจากอ่านข้อความนั้น

Heal: กลับไปเดี๋ยวให้รางวัล

รางวัลอะไรของมันวะ จึงกดสติกเกอร์โอเคไปหนึ่งหนก่อนวางโทรศัพท์ลง ก็ฉันมันคนตรง ๆ มันบอกว่าอยากกินไข่เจียวก็จะทำไข่เจียวนั่นแหละ ดีซะอีก จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาก คราวนี้เวลาก็เหลือถมเถ จะทำอะไรต่อดีนะ

“อ้อ!” ดีดนิ้วดังเป๊าะ! เมื่อนึกขึ้นได้ เอาผ้าห่มไปซักให้มันดีกว่า กลับมาจะได้นอนที่นอนหอม ๆ

คิดแล้วก็ดีดตัวลุกขึ้นไปรื้อผ้าปูพร้อมผ้าห่มออก เวลานี้ยังไม่สายมากดังนั้นยังมีเวลาเหลืออยู่ หากฉันเอาไปฝากร้านตอนนี้ตอนเย็นอาจจะได้นอนแบบหอม ๆ คิดได้ดังนั้นจึงยัดมันลงตะกร้าใบใหญ่ ออกแรงอุ้มมันลงไปยังใต้ตึก

ฉันเดินออกมานอกคอนโดหลังจากรู้ว่าร้านประจำปิด จึงลัดเลาะตามแนวฟุตพาทไปยังร้านซักรีดซึ่งอยู่ไม่ไกล ใช้เวลาไม่นานก็ถึงร้าน วางตะกร้าลงตรงนั้นแล้วเดินกลับขึ้นคอนโด

หันหลังกลับเมื่อรู้สึกเหมือนว่ามีคนเดินตาม ทว่าพอหันไปมองก็ไม่เห็นใครสักคน เห็นเพียงวินมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งเฉียดฉันไปในเวลาต่อมาจนต้องถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทั้งที่นี่มันทางเท้าแต่ทำไมคนพวกนี้ไม่รู้จักเคารพกฎกันเลย มองค้อนไปที่

วินมอเตอร์ไซค์คันนั้นแล้วแช่งมันในใจ ก่อนหันไปมองด้านหลังอีกครั้งก็ยังพบแต่ความว่างเปล่า

ไม่เห็นจะมีอะไรเลย หรือฉันระแวงไปเองนะ