LOGINเรื่องราวความวุ่นวายและเรื่องชวนปวดหัวกำลังเริ่มต้นขึ้นหลังจากที่คนสองคนกลายร่างจากคนปกติเป็นคนขี้เมา… เรื่องราวของความปวดหัวของหญิงสาวที่ปิดกั้นเรื่องความรักกลับมาถูกผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเธอหลายปีทำให้เธอต้องเสียใจเพราะเขาคนนั้นดันรู้และจับความรู้สึกลึกๆของเธอได้.. ความน่ารัก ความกวน และความจริงใจของเขาทำให้เธอเริ่มลังเลขึ้นมา.. เธอควรจะทำอย่างไร… เธอจะไปต่อหรือพอแค่นี้.. ถ้าเธอเลือกที่จะเปิดใจให้เขา.. เธอจะเสียใจและเจ็บปวดกับความรักอีกรึเปล่า.. สัญญาได้ไหม สัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดจากคำว่ารักอีกครั้ง…. เธอไม่ต้องการแล้วเธอไม่อยากเสียใจเพราะความรักอีกแล้ว… ขอแค่เธอคนนั้นเปิดใจให้เขาสักนิด.. แค่นิเดียวเท่านั้นเขาจะเป็นคนดูแลและรักษาความรู้สึกที่เธอปิดกั้นและปกปิดมันเอาไว้ด้วยรอยยิ้มที่สดใส.. แต่ภายในกลับไม่เป็นแบบนั้น.. ขอแค่เธอลองเปิดใจให้เขาคนนี้ได้เข้าไปดูแลหัวใจและจิตใจที่บอบช้ำ.. เขาสัญญาว่าเขาจะทำทุกอย่างให้เธอคนนี้กลับมายิ้มอย่างสดใส..รอยยิ้มที่มันออกมาจากความสุขที่แท้จริงไม่ใช่รอยยิ้มทางการค้า..
View Moreพระเอก นิวัฒน์ เพิ่มสินทร์ (โค้ก) อายุ 31 ปี พนักงานบริษัทแห่งหนึ่งที่เคยผิดหวังเรื่องความรักจากคนที่เขาคิดว่าเธอคนนั้นจะเป็นคนสุดท้ายที่เขาต้องการสร้างครอบครัวด้วย แต่สุดท้าย.. ความคาดหวังที่เขาเคยวาดฝันกลับไม่เป็นดังที่เขาฝันไว้… จนมาวันหนึ่งเขาเมาและเผลอไปมีความสัมพันธ์แบบวันไนท์กับเธอคนนั้น.. คนที่ทำให้เขาถึงกับต้องร้องฮ๊ะ.. เธอคนนั้นเป็นผู้หญิงที่แปลกพอตัว เขาไม่คิดเลยนะว่าเขาจะได้เจอเธออีกครั้งและมันทำให้เขารู้สึกว่าเขาจะต้องพัฒนาตัวเองและทำให้ตัวเองดูเป็นคนที่เหมาะสมกับเธอคนนั้น.. เขาเป็นห่วงเธอ เป็นห่วงความรู้สึกลึกๆของเธอคนนั้นจริง ขอแค่เขาได้ดูแลและได้ปลอบเธอเวลาที่เธอเศร้า.. เขาขอแค่นั้นก็พอ…
นางเอก นันทริกา ลิ้มเศรษฐา (โบตั๋น) อายุ 36 ปี เจ้าของโชว์รูมรถยุโรป เธอได้พบกับเด็กบ้าคนนึงเข้าให้ในวันที่เธอเมาเหมือนหมา… เฮ้อชีวิตติดคอนเทนต์จริงๆเลยชีวิตของเธอเนี่ย เมาเหมือนหมาและลากผู้ชายขึ้นห้อง.. เธอสัญญากับตัวเองเลยนะว่าเธอจะไม่ทำอีก ไม่เอาอีกแล้วจะไม่เมาเหมือนหมาอีก.. แต่มันก็ดันมีเหตุบังเอิญที่ทำให้เธอและผู้ชายคนนั้นต้องมาเจอกันอีก และการเจอกันของเราทั้งสองคนในครั้งนี้มันทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
ธนกร (กร) ภิภัทกูล อายุ 38 ปี อดีตสามีของ(โบตั๋น) มีธุรกิจในเครืออสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศ
ชมพูนุช ติยกันฑ์ (พู่) อดีตคนรักของโค้ก พนักงานเคาน์เตอร์แบรนด์
น้องบีม ลูกชายคนเดียวของโบตั๋น
เรื่องราวความวุ่นวายและเรื่องชวนปวดหัวกำลังเริ่มต้นขึ้นหลังจากที่คนสองคนกลายร่างจากคนปกติเป็นคนขี้เมา… เรื่องราวของความปวดหัวของหญิงสาวที่ปิดกั้นเรื่องความรักกลับมาถูกผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเธอหลายปีทำให้เธอต้องเสียใจเพราะเขาคนนั้นดันรู้และจับความรู้สึกลึกๆของเธอได้.. ความน่ารัก ความกวน และความจริงใจของเขาทำให้เธอเริ่มลังเลขึ้นมา.. เธอควรจะทำอย่างไร… เธอจะไปต่อหรือพอแค่นี้.. ถ้าเธอเลือกที่จะเปิดใจให้เขา.. เธอจะเสียใจและเจ็บปวดกับความรักอีกรึเปล่า.. สัญญาได้ไหม สัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดจากคำว่ารักอีกครั้ง…. เธอไม่ต้องการแล้วเธอไม่อยากเสียใจเพราะความรักอีกแล้ว…
ขอแค่เธอคนนั้นเปิดใจให้เขาสักนิด.. แค่นิเดียวเท่านั้นเขาจะเป็นคนดูแลและรักษาความรู้สึกที่เธอปิดกั้นและปกปิดมันเอาไว้ด้วยรอยยิ้มที่สดใส.. แต่ภายในกลับไม่เป็นแบบนั้น.. ขอแค่เธอลองเปิดใจให้เขาคนนี้ได้เข้าไปดูแลหัวใจและจิตใจที่บอบช้ำ.. เขาสัญญาว่าเขาจะทำทุกอย่างให้เธอคนนี้กลับมายิ้มอย่างสดใส..รอยยิ้มที่มันออกมาจากความสุขที่แท้จริงไม่ใช่รอยยิ้มทางการค้า.. ขอให้เขาเป็นคนนั้นได้ไหม ขอให้เป็นเขาที่รักษาและเยียวยาหัวใจอันแสนเปราะบางของเธอคนนี้จะได้รึเปล่า… ขอให้เป็นเขาจะได้ไหมให้เขาได้รักษาและดูแลหัวใจของเธอเอง..
จากวันที่เขาเจอมอลลี่ถีบออกมาจากห้องเขาก็รีบตรงดิ่งไปหาลูกน้องเขาทันที พวกมันก็ดูสับสนเหมือนกันที่อยู่ๆเขาเอ่ยปากถามพวกมันว่าเขาควรจะทำยังไงกับมอลลี่ดี.. ดูเหมือนมอลลี่จะไม่ยอมกลับไปกับเขาง่ายๆ.. เมื่อเขาเปิดปากพูดกับไอ้แม็กซ์เกี่ยวกับเรื่องของมอลลี่ มันก็พูดบางสิ่งออกมาและนั่นทำให้เขาโมโหและถีบมันเข้าให้หนึ่งที..“ ตรงไหน.. เกรี้ยวกราดตรงไหน เอาแต่ใจตัวเองตรงไหน… พูดดีๆนะไอ้แม็กซ์..” ไอ้แม็กซ์มันกล่าวหาว่าเขาเป็นคนเกรี้ยวกราดและเอาแต่ใจตัวเอง.. ถ้าเขาลดตรงนี้ลงมาได้บางทีมอลลี่อาจจะกลับไปกับเขาก็ได้…“เจ้านายเป็นทุกตรงครับไม่เชื่อก็ลองถามคนอื่นดูได้.. ถ้าเจ้านายลดอีโก้ที่สูงปรี๊ดของเจ้านายลงมาสักนิด… ผมว่าคุณมอลลี่เธออาจจะพูดดีๆด้วยก็ได้นะครับ.. ผมอยากให้เจ้านายมีครอบครัวที่น่ารัก.. ใครๆก็รู้และดูออกว่าเจ้านายหวงคุณมอลลี่ และการหวงของเจ้านายนั่นก็หมายถึงว่าเจ้านายรู้สึกดีกับคุณมอลลี่..เชื่อผมเถอะครับเผื่ออะไรๆจะดีขึ้น.. ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยต้องการผู้ชายที่อ่อนโยน หวงใย และใส่ใจครับ..” จะบอกว่าเขาไม่เคยมีความรักก็ไม่ใช่ เขาเคยมีแฟนเขาเคยมีคนรักแต่ด้วยอาชีพที่เขาทำมันทำให้เขาต้องคอยระแวง
ตอนแรกเขาก่ะว่าจะเช่าโรงแรมพักแบบสบายๆแต่ดูเหมือนว่ามอลลี่จะดื้อและพยศเอามากๆ ไม่ใช่แค่มอลลี่แต่ยังมีแม่สาวน้อยตัวจิ๋วนี่ด้วยเพียงแค่เปลี่ยนที่เจ้าตัวก็ร้องไห้โย ร้องไห้เสียงดังจนห้องข้างๆต้องมาเคาะประตูว่าเสียงเด็กรบกวน.. เขาล่ะอยากจะตะบันให้หน้าแหกไปเลย.. เสียงเด็กร้องใครจะไปห้ามได้เล่า และเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่มอลลี่พูดว่าสาวน้อยตัวจิ๋วติดที่นอนของตัวเองและไหนจะตุ๊กตาตัวโปรดด้วยมันเลยทำให้เขาต้องตามมาที่หมู่บ้านเล็กๆคับแคบที่เขาน่าจะเรียกกันว่าหมู่บ้านชาวประมง.. เขาจะนอนได้ไหมเนี่ย.. แต่ไม่ได้เขาจะต้องเฝ้ามอลลี่กับแม่หนูจิ๋วคนนี้เอาไว้ตลอด…“นั่นใครน่ะหนูมล.. หล่อน่ะ แต่จะดูไปก็คล้ายๆกับหนูมีนาของป้าอยู่นะ… พ่อฝรั่ง.. โอ้.. เฮโล่..”“สวัสดีครับผมพูดไทยได้ ฟังไทยได้ แม่ผมเป็นคนไทยครับ.. ผมหน้าเหมือนมีนามากเหรอครับ?”“อือๆ ใช่ๆ ดูสิโครงหน้าเดียวกันเลยนะ จมูกโด่งๆนี่ด้วย แล้วไหนจะสีผมอีก.. ว่าแต่.. หายหัวไปไหนมาล่ะถึงได้มาเอาจนป่านนี้.. ฉันกำลังจะหาผัวใหม่ให้แม่หนูมลอยู่เลย ลูกชายเจ้าของโรงแรมน่ะหล่อนะ รวยด้วย และชอบแม่หนูมลกับมีนามากๆด้วย.. ”เสียงลมหายใจฟึดฟัดๆของเขามันทำให้เธอรู้สึก
จากวันที่เขาได้แวะไปหาเพื่อนสนิทของมอลลี่เขาก็สั่งให้คนของเขากลุ่มหนึ่งไปคอยเฝ้าดูอยู่ห่างๆเผื่อว่ามอลลี่จะแวะมาหาเพื่อนแต่แล้วก็ไม่มีความคืบหน้าอะไรเลยสักนิด… ส่วนบ้านของเธอที่มีพ่อและแม่อยู่เขาก็ให้คนอีกกลุ่มเฝ้าเอาไว้.. ดูเหมือนไม่มีการเคลื่อนไหวเลยสักนิด.. เขาเองก็จนปัญญาเพราะเขาไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหนได้.. แล้วของสำคัญชิ้นนั้นมันคืออะไร.. หน้าตามันเป็นแบบไหน ชิ้นเล็กหรือชิ้นใหญ่… โอ้ย คิดแล้วก็ปวดหัว…“นายครับ.. พวกเราไปดูทุกที่ที่คิดว่าคุณมอลลี่จะไปได้จนหมดแล้วนะครับ.. ผมคิดว่าคุณมอลลี่ไม่น่าจะเสี่ยงพาตัวเองมาเจอเพื่อนสนิทและครอบครัว.. ถ้าสมมุติว่าเธอขโมยของของครอบครัวเจ้านายจริง.. ผมว่าเธอจะต้องนำไปขายและจะต้องพาตัวเองไปกบดานที่ที่ไม่มีใครรู้จักเธอนะครับเพราะถ้าเธอออกมาให้ครอบครัวหรือว่าเพื่อนสนิทพบเจอ.. มันอาจจะไม่ปลอดภัยกับตัวเธอ..”“นั่นสิ.. มึงนี่ฉลาดนะไอ้แม็กซ์ เป็นครั้งแรกที่มึงพูดได้ดี.. ว่าแต่.. จะไปหาที่ไหนได้วะ..” นั่นสิทำไมเขาไม่คิดถึงเรื่องนี้ ถ้าเธอขโมยของจริงๆเธอคงจะไม่พาตัวเองมาในพื้นที่สุ่มเสียงแบบนี้ และยิ่งเป็นของสำคัญของครอบครัวเขาด้วยแล้ว.. เออๆ เป็นครั้งแร
ในที่สุด… ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว.. การกลับมาครั้งนี้ของเธอมันมีความเปลี่ยนแปลงหลายเรื่องเลยทีเดียว.. เธอกลับมาไทยครั้งนี้เธอไม่ติดต่อใครจริงๆจัง เบอร์มือถือของเธอเธอก็เปลี่ยนใหม่หมด มีบ้างเป็นบางครั้งที่เธอโทรไปหาแม่และพ่อ บอกข่าวของเธอให้พวกท่านทราบให้พวกท่านได้รู้ว่าเธอยังอยู่ดีมีแรงไม่เป็นอะไร เธอขออยู่เงียบๆคนเดียวเธอให้เหตุผลกับพวกท่านไปว่าเธออยากจะอยู่ที่ที่สงบๆ เธออยากอยู่แบบคนธรรมดากับชีวิตที่สุดแสนจะธรรมดาและเธอก็ได้เจอแล้ว..“แม่หนูมล.. กินข้าวๆ.. เร็วๆ”“จ้า.. กำลังจะไปจ้ะ…”อึบ…“ไปกินข้าวกันนะคะ…”เธอที่ปลีกตัวออกจากความวุ่นวายในทุกด้าน.. ตั้งแต่เธอกลับมาจากอเมริกาเธอก็เลือกไปที่ที่ไกลที่สุด ถามว่าไกลสำหรับคนอื่นไหม.. ก็อาจจะไม่นะแต่สำหรับเธอมันก็ยังไกลอยู่ดีเพราะเธอไม่ค่อยได้ออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้เลยเวลาเธอจะไปเที่ยวไหนเธอมักจะมีพ่อและแม่ของเธอติดสอยห้อยตามไปด้วยแต่ครั้งนี้ไม่มีพวกท่านมาด้วยสำหรับเธอมันเลยดูไกล.. เรื่องที่เธอมีลูกสาว… เธอยังไม่ได้บอกใครทั้งนั้นว่าเธอมีน้อง.. ตอนเธอมาที่นี้ใหม่ๆเธอเองก็ยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าเธอท้องเธอแค่รู้สึกว่าตัวเองเห





