บทที่ 28 งานบุญหมู่บ้าน

          งานทำบุญจบลงในช่วงครึ่งวันเช้า  อิสริยาที่ช่วยแม่ครัวทำขนมตั้งแต่เมื่อคืนและกลับไปนอนตอนสี่ทุ่มก็ตื่นแต่เช้ามาช่วยงานที่สำนักงานนิติอีกจนจบงาน  ส่วนสกนธีไปรับพระแล้วรับหน้าที่ดูแลลูกแทนแม่ที่ไม่ว่าง  คอยมองเด็กหญิงเล่นกับเพื่อนวัยเดียวกันในงานจากนั้นหลังเที่ยงลูกบ้านทุกคนต่างก็แยกย้ายไปพัก  และนัดกันอีกครั้งในตอนสิบหกนาฬิกาเพื่อเตรียมมาจัดของเล่นน้ำที่ลานหมู่บ้านในตอนเย็น

          สกนธีปล่อยให้หญิงสาวนอนเต็มที่  ส่วนตัวเขาพาลูกดูหนังในห้องโฮมเธียเตอร์ที่เพิ่งทำเสร็จ  สองพ่อลูกนอนดูการ์ตูนจนพากันหลับไปทั้งคู่  อิสริยาตื่นมาในตอนสิบห้านาฬิกาด้วยความสดชื่นเพราะได้นอนแบบหลับสนิทจริงๆ  หญิงสาวเดินหาสองพ่อลูกจนเห็นว่าพากันหลับในห้องดูหนัง  จึงถอยออกมาไปสำรวจครัวว่ามีอะไรหลงเหลือพอทำกับข้าวเพราะเธอกำลังหิวมาก

ดีว่าเมื่อคืนนอกจากไปซื้อของทำบุญก็ยังมีของสดมาด้วย  ทำให้พอมีของในตู้เย็นให้ทำกับข้าวได้  หญิงสาวสำรวจคร่าวๆ และตัดสินใจว่าจะทำกับข้าวสามอย่าง  จากนั้นเธอเริ่มสำรวจครัวใหม่ที่สกนธีเพิ่งซื้อยกชุดเพราะปีที่แล้วเธอขนออกไปหมดไม่เว้นกระทั่งเตาแก๊ส 

ครัวใหม่  เคาน์เตอร์ตู้เก็บของใหม่เอี่ยมที่แทบไม่ผ่านการใช้  พร้อมเครื่องใช้ไฟฟ้าหลายอย่างในครัว  ไม่ว่าจะเป็นเตาไฟฟ้า  เตาแก๊ส  เตาอบ ไมโครเวฟ  หม้อไฟฟ้า  ส่วนเฟอร์นิเจอร์เป็นแบบบิวท์อินทั้งหมด 

“ชอบไหม”  คำถามข้างหูมาพร้อมการสวมกอดจากด้านหลังแบบไม่ให้รู้ตัว  อิสริยาไม่ได้ดิ้นหนีแต่เธอจิกเล็บลงบนท่อนแขนเต็มแรงจนเขารีบปล่อย 

“โอ๊ย... เมียใครนี่ใจร้ายจัง” 

“ออกไปค่ะ  จะทำกับข้าว” 

“พี่อยากช่วย” 

“จะสี่โมงแล้ว  คุณไปปลุกลูกดีกว่านอนตื่นตอนเย็นจะไม่สบาย  แล้วให้ลูกอาบน้ำแต่งตัวมากินข้าวค่ะ” 

อิสริยาไม่ต่อล้อต่อเถียง  หญิงสาวพูดเรียบ ๆ แล้วหันหลังกลับไปเตรียมอาหาร  สกนธีไม่รู้จะทำอย่างไรจึงต้องทำตามที่เธอสั่ง  เมื่อเสียงเดินห่างออกไปหญิงสาวก็ลอบถอนใจ  เธอรู้ดีว่าตัวเองกำลังจะใจอ่อนมากขึ้นเรื่อย ๆ  หากปล่อยให้เป็นแบบนี้มีหวังการเลิกราคงไม่มีวันเกิดขึ้น 

‘นี่เรายังคิดอยู่อีกเหรอว่าจะเลิกกับนายเก่งได้’ 

คำถามของอังกูรดังขึ้นในสองวันก่อน  ตอนที่เธอไปส่งเสี่ยกวงกับคุณนายอิสรีย์ที่สนามบิน  และพี่ชายถามว่าเรื่องของเธอเป็นอย่างไร  ซึ่งในวันนั้นเธอยังยืนยันว่าเธอกับเขาเลิกกันแล้ว

‘ก็ไม่รู้สิคะ  แต่จะกลับไปอยู่เหมือนเดิม  เอ๋คิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว’  เธอในวันนั้นตอบไปแบบนี้

‘เท่าที่ดูมันตอนนี้เฮียว่าไม่มีอะไรเหมือนเดิมหรอกเอ๋  ไอ้หมอนั่นก็ดูปรับปรุงตัวดีขึ้นเยอะ  อาจจะดีพอๆ กับที่มันเคยเป็นช่วงแต่งงานสองสามปีแรกด้วยซ้ำ’  อังกูรว่าตามตรง 

‘แต่จะดีขึ้นได้ตลอดไป หรือนานแค่ไหนนั่นต่างหากที่เรายังไม่รู้’ 

คำพูดของพี่ชายถูกต้องทุกคำจนเธอไม่รู้จะทำอย่างไร  และใจหนึ่งก็สงสารลูก  หญิงสาวรู้ดีว่าน้องเพียงอยากกลับมาอยู่บ้าน  เพราะที่นี่เหมาะกับการเลี้ยงเด็กมากกว่าอยู่บนตึกตลอดเวลา  แต่การกลับมาอีกหนเธอไม่รู้ว่าสกนธีจะดีแตกวันไหน  หรือว่าเราควรจะอยู่กันในฐานะอะไรจึงจะเหมาะสมที่สุด

คืนนั้นหลังจากที่น้องเพียงเข้านอนแล้ว  หญิงสาวขอคุยกับสกนธีซึ่งชายหนุ่มก็ยินดีอย่างยิ่ง  เขาแอบคิดว่าเธออาจจะกำลังจะให้โอกาสเขาอีกครั้งก็ได้

“ดื่มอะไรหน่อยไหมเอ๋”  เขาถือกระป๋องเบียร์ที่เพิ่งเปิดติดมือมา  ชูมันให้เธอเห็นเป็นเชิงถามว่าต้องการด้วยไหม

“ไม่ค่ะ”  เธอตอบเรียบๆ   “ฉันอยากคุยเรื่องของเรา” 

“ได้เลย  เอ๋ว่ามาได้จะอะไรยังไงพี่ยอมหมด” 

หญิงสาวกัดริมฝีปากและคลายออกในที่สุดเมื่อตัดสินใจได้   “ลูกอยากย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ค่ะ  แกคงเบื่อที่จะอยู่แต่บนตึก” 

สกนธีใจพองฟู  นั่นหมายถึงว่าเธอจะยอมกลับมาอยู่ด้วยกันแล้วใช่หรือไม่  แต่แล้วใจที่กำลังฟูก็เหี่ยวแฟบลงดังเดิม

“ฉันเลยคิดว่าคุณน่าจะย้ายออกจากตึกกลับมาอยู่บ้านได้แล้วค่ะ  ฉันจะให้ลูกมาอยู่ที่นี่กับคุณช่วงวันหยุด  ส่วนวันธรรมดาแกก็อยู่กับฉันเหมือนเดิม”  

“ทำไมเราต้องทำแบบนั้นล่ะเอ๋  ลูกไม่ได้อยากให้เราแยกกันอยู่  ลูกอยากให้เราอยู่ด้วยกันสามคน  หรือถ้าเอ๋คิดว่าพี่จะทำตัวแย่ๆ อีกให้พี่สาบานก็ได้นะ”  เขาพูดรัวเร็วแต่อิสริยาขัดขึ้นเสียก่อน

“แต่ฉันไม่อยากกลับมาอีกแล้ว  ฉันคิดว่า... ฉันไม่ได้รักคุณแบบเดิม” 

สกนธีชะงัก  นาทีนั้นที่เขารู้สึกว่าโลกหยุดหมุน  ทุกสิ่งที่พยายามมาหลายเดือนที่แท้มันไม่เคยมีผลกับอิสริยา

“พี่รู้ว่าพี่ผิด  แต่พี่ปรับปรุงตัวแล้วจริงๆ ถ้าเอ๋กลัวพี่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม  พี่ยอมยกทุกอย่างให้เอ๋เลยก็ได้เงินเดือน  ทรัพย์สิน  เงินปันผล  ที่ดิน  บ้านพี่ไม่เอาอะไรเลยก็ได้”  เขาละล่ำละลัก

“คุณสกนธีคะ  ฉันไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน”  คำพูดนั้นเย็นชาจนเขาหมดแรง  นั่นคือความจริงที่เขารู้ดี  ใครๆ ต่างก็รู้กันว่าอิสริยามีฐานะดีกว่าเขา  ดีจนพ่อของเธอไม่อนุญาตให้สองคนจดทะเบียนสมรสกัน 

เรื่องนี้เป็นปมในใจของสกนธีมาตลอด  ใครว่ามีเมียรวยแล้วดี  และที่เขาพยายามทำงานหนักจนละเลยครอบครัวก็เพราะอยากไปอยู่ในจุดที่ยืนได้เท่ากับเธอ  ที่เมื่อก่อนเคยข่มเธอก็เพราะรู้สึกแย่ที่ตัวเองไปไม่ถึงในจุดที่เป็นความสบายใจ  และเขาก็รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองเคยทำนั้นมันผิดและไม่ได้ช่วยอะไร  นอกจากจะไม่ได้เป็นคนที่สามารถภูมิใจได้เมื่อยืนข้างกันแล้วยังทำให้เธอเสียใจอีก  มันแย่ไปทุกอย่างแบบที่เขาคาดไม่ถึง

ท่ามกลางความเงียบงัน  เสียงสะอื้นดังขึ้นจนทั้งสองมองหาต้นเสียง และทั้งสกนธีและอิสริยาต่างก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าลูกยืนอยู่หน้าห้อง

“ฮึก...  พ่อแม่ไม่ได้รักกันเหรอคะ” 

คำถามของเด็กหญิงเสียดแทงใจอิสริยาจนเธอกัดริมฝีปากแน่น 

“ลูก  มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”  เธอก้าวไปหาแต่เด็กหญิงสุพิชชาถอยหลังหนีไม่ยอมให้ใครโดนตัว

“พ่อบอกว่าบ้านคือที่ที่เราอยู่กันสามคน  พ่อโกหกเหรอคะ”  เด็กหญิงปาดน้ำตา

“ไม่ลูก  พ่อไม่ได้โกหกหนู  เราจะอยู่กันสามคนไงคะ  ยังไงเราก็ยังมีกันสามคนนะลูก” 

“แม่รักหนู  คุณพ่อก็รักหนู เราทุกคนรักลูกนะคะ”  อิสริยาค่อยๆ จับตัวเด็กหญิง  โล่งใจเมื่อเธอไม่ขัดขืนจึงรั้งมากอดได้ในที่สุด

“แต่แม่บอกว่าไม่รักพ่อ  หนูได้ยิน”  เสียงเธออู้อี้

“แม่เขาโกรธพ่อเฉยๆ แม่ไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ”  สกนธีปลอบลูก  เด็กหญิงจ้องหน้ามารดาเขม็งอิสริยาจำต้องพยักหน้าตาม

“ใช่ค่ะลูก  แม่แค่โกรธพ่ออยู่” 

หลังจากที่พาเด็กหญิงเข้านอนอีกครั้ง  สกนธีและอิสริยาจึงตกลงกันใหม่ว่า  เธอและลูกจะกลับมาอยู่ที่บ้านนี้อีกครั้งในวันหยุดศุกร์เสาร์อาทิตย์  ในวันธรรมดาพวกเขาจะใช้ชีวิตที่ตึกใหม่เหมือนเดิมโดยที่สกนธีจะไปพักที่นั่นตามเดิม  ทั้งสองตกลงใจที่จะรักษาความรู้สึกลูกด้วยการทำหน้าที่ในฐานะพ่อและแม่  ส่วนในสถานะของสามีภรรยาให้พักไว้ก่อน  จนกว่าทั้งเธอและสกนธีจะมีคำตอบที่ดีกว่านี้