RASCAL MAFIA ::: EP.9

ฉันเดินออกจากห้อง Nightshade อย่างอารมณ์เสีย นอกจะเสียเวลาแถมยังไม่คุยงานอะไร แล้วยังต้องมาโดนไอ้บ้าหน้านิ่งนั่นขโมยจูบไปตั้ง 1..2..3..4.. โอ๊ยยย จะกี่ทีก็ช่างเหอะ! แล้วทำไมในหัวถึงได้อึนๆ มึนๆ ขนาดนี้ฮะ ฮึ่ยยย

บรื๊นนน ปรี๊ดๆๆ

“จิ๊ อะไรอีกเนี่ย?!”

ระหว่างที่ฉันเอามือเช็ดปากตัวเองลวกๆ อยู่ๆ ก็มีรถสปอร์ตราคาแพงขับเข้ามาขนาบข้างฉันที่กำลังเดินบนทางเท้า แถมยังบีบแตรออกมาซ้ำๆ เสียงดังลั่น แล้วรถคันนั้นก็จอดพอดีพร้อมกับฉันที่หยุดหันไปมอง ใครอีกล่ะนั่นน่ะ -.-?

ตึงงงง!

พอเห็นหน้าคนขับที่เดินลงจากรถแล้วปิดประตูเสียงดังลั่น ฉันก็ถอยหลังหนีเลย ไอ้บ้านี่อีกแล้ว แต่วันนั้นไม่ใช่คันนี้นี่นา เฮ้ย..แล้วทำไมฉันต้องไปจำรถหมอนี่ได้ด้วยฟะ -_-?

“อย่าเข้ามานะ”

ฉันพูดออกไปแล้วถอยหลังหนี ไม่ได้กลัวแต่ไม่อยากปะทะด้วยตอนนี้ สติสตางค์ยังไม่ค่อยดีเฟ้ย

“ขึ้นรถ” เตโชพูดออกมาเสียงเรียบแล้วเดินตรงเข้ามาอย่างกวนๆ พอเห็นฉันถอยหนี

“ไม่ขึ้น จะไปไหนก็ไป!” ฉันตอบกลับไปเสียงเข้ม แต่หมอนั่นก็ยังไม่หยุดเดินเข้ามาจนฉันต้องค่อยๆ ก้าวถอยไปเรื่อยๆ อย่างหวาดระแวง

“บอกให้ขึ้น”

“กลับเองได้ ไม่ต้องยุ่ง!” เตโชส่งเสียงขู่ออกมา ฉันเลยสวนกลับไปทันที ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินหนีอย่างรวดเร็ว

หมับ!

แต่แล้วหมอนี่ก็ดันมาคว้าแขนฉันไว้แล้วกระชากไปขึ้นรถอย่างแรงจนฉันโวยวายลั่น

“ปล่อยนะเว้ย นี่นายจะทำเกินไ....”

ตึงงงง!

อึก O_O

พอฉันโวยวายออกไป ไอ้บ้าเตโชก็ผลักฉันเซถอยไปพิงกลับตัวรถแล้วโน้มตัวยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนฉันเงียบกริบ ไม่ปริปากพูดอะไรต่อเพราะกลัวหมอนี่จะใช้จังหวะนี้มาขโมยจูบฉันอีก แล้วเตโชก็เปลี่ยนเป็นเลื่อนหน้าเข้ามาข้างหูฉันและพูดออกมาด้วยเสียงเย็นยะเยือกแทน

“ขึ้นไป”

“กะ..ก็ปล่อยเดะ เดินเองได้”

ฉันเลือกใช้ไม้อ่อนรอจนหมอนี่ปล่อยมือและขยับตัวถอยออกไป ก่อนจะก้าวขาวิ่งหนีเลี่ยงมาอีกทาง แต่ยังไปไม่ถึงสามก้าวเตโชก็มาคว้าเอวฉันเอาไว้ แล้วเปิดประตูยัดฉันเข้ามาในรถทันที

พรึ่บบบ พลั่กกกก ตึง!!!

“หึ…”

แล้วหมอนั่นก็แสยะยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ ก่อนจะชี้หน้าดุฉันที่ทำท่าจะเปิดประตูลงไป แล้วเดินอ้อมมาขึ้นรถฝั่งตัวเอง ขับออกจาก ม. ด้วยความเร็วมากจนฉันต้องคว้าเบลท์มาคาดไว้โดยอัตโนมัติ กลัวตายไม่ใช่อะไร -_-!

“ไอ้เตโชบ้าอำนาจ!”

ฉันบ่นออกไปแต่หมอนี่ก็ไม่สนใจ ขับรถมุ่งหน้าไปบนถนนแบบชิลๆ ด้วยความเร็วชนิดที่ว่า..ไม่ยอมให้ใครมาแซงได้สักคัน!

แต่เพราะตอนนี้เริ่มจะหัวค่ำและรถก็กำลังติดหนักมาก ต่อให้เขาขับมาเร็วแค่ไหน เราก็มาติดแหง่กอยู่ที่แยกๆ หนึ่ง ซึ่งมันทำให้ฉันนั่งเซ็งและมองออกไปนอกหน้าต่างแทนที่จะหันไปหาคนข้างๆ ที่ดูๆ แล้วเหมือนจะคุยกันไม่รู้เรื่องเลยคิดว่าไม่ควรพยายาม -_-

พรึ่บบบ ตุ้บ!

แล้วอยู่ๆ เตโชก็มาดึงถุงผ้าในมือฉันไป ก่อนที่ฉันจะหันไปเห็นว่าหมอนี่โยน Text สามเล่มที่คว้ามาจากหลังรถในมือใส่เข้ามาในถุงผ้านั้นพร้อมกับหันมาพูดกับฉันอย่างออกคำสั่ง

“แปล”

“เรื่องไร แปลกากไม่ใช่?!”

พูดจบฉันก็คว้า Text พวกนั้นออกจากกระเป๋าทันที ที่จริงหมอนี่จะแปลเองก็ได้ ฉันเห็นสายตารันเวย์ก็รู้เหอะ โธ่! Eng ไม่แข็งแรงบ้าบออะไร บนโต๊ะในห้อง Nightshade ฉันเห็น Text เล่มอื่นวางอยู่เพียบ แบบไม่มีฉบับแปลด้วยซ้ำไป แล้วเขาจะเอาเล่มนั้นมาให้ฉันแปลเพื่อ?!

“เอาอาทิตย์หน้า” เตโชตอบกลับมาหน้าตาย พร้อมกับหยิบมันใส่เข้าไปในถุงผ้าของฉันเหมือนเดิม

“ก็บอกว่าไม่ไง!” พอฉันตะคอกใส่ไป ไอ้บ้านี่ก็ทำเป็นไม่สนใจ แถมยังยื่นมือถือตัวเองที่เปิดค้างหน้าจอ Add ID Line มาให้ ฉันเลยผลักมือนั่นออกไปซะเลย

“ไม่ให้”

พรึ่บบบ!

“เฮ้ยหยุดนะ! เอาคืนมาเดี๋ยวนี้เลย”

พอฉันไม่ให้ เตโชก็ล้วงมือเข้าไปรื้อหาบางอย่างในถุงผ้าของฉัน ก่อนจะหยิบมือถือฉันไปกดอะไรยุกยิกสองสามทีอย่างเอาแต่ใจ แล้วส่งมันคืนมาในจังหวะที่ไฟเขียวพอดี หมอนั่นเลยตั้งหน้าตั้งตาออกรถไปแบบไม่สนใจอะไรอีก

“เหอะ ใครเขาอยากได้”

ฉันมองหน้าจอมือถือที่ตอนนี้มีไลน์ของเตโชขึ้นหราในรายการเพื่อนใหม่ จะพังมั้ยโทรศัพท์ฉัน มีไลน์พวกเทพเจ้าหัวรั้น งุ่นง่าน น่ารำคาญ บ้าพลัง บลาๆๆ อยู่ในนี้ถึงสองคนเนี่ยฮะ!

ไม่กี่นาทีต่อมา....

“จอดนี่แหละ”

พอไอ้บ้าเตโชขับรถมาด้วยความเร็วแสงได้สักพัก -.- ก็ถึงปากทางเข้าไปที่หอของฉัน ซึ่งข้างหน้านี่ก็คือร้านบะหมี่ลุงตี๋ที่คุ้นเคย ฉันเลยชี้ให้หมอนี่จอดแค่ตรงนี้ก็พอเดี๋ยวเดินเข้าไปเอง

“ไม่กลับห้อง?”

“เย็นแล้วมั้ย กินข้าวก่อนเดะ หนักชะมัด!”

ฉันบ่นอุบอิบออกไปพร้อมกับแบกถุงผ้าที่มี Text หนาๆ พวกนั้นอยู่เต็มไปหมด เพ้อเจ้อฉิบ! ให้ทีละเล่มไม่ได้รึไง แบกมาได้สองสามเล่ม หน้าตาก็ดูไม่ใช่เด็กเรียนเล้ยยย!

หมับ!

แล้วอยู่ๆ เตโชมาดึงถุงผ้านั่นออกแล้วเอาไปถือไว้แทน...

“ไม่แปลแล้ว? ดีเลย..งั้นก็รีบกลับๆ ไปซะ!”

เห็นท่าทางแบบนั้นฉันก็ไล่ส่งหมอนี่ไปเลย แต่เปล่าจ้า -*- ไอ้บ้าเตโชกลับเปิดประตูลงจากรถหน้าตาเฉยแล้วตรงไปทิ้งตัวนั่งที่โต๊ะร้านลุงอย่างไม่ถือตัวสักนิด

“หิว” พอฉันเดินตามไปนั่งมองหน้าเขางงๆ หมอนี่ก็พูดออกมา ยิ่งทำให้งงหนักเข้าไปใหญ่

“กินได้หรอ -.-?”

ที่ฉันถามไปนี่ไม่ได้กวนนะ จริงจังเลย.. หมอนี่ที่ดูรวยๆ บุคลิกคุณชายๆ กินอะไรข้างทางแบบนี้ได้ด้วยหรอฟะ? จะคันมั้ยล่ะน่ะ แถวนี้มีแต่โรงบาลรัฐนะ ในเป๋าตังค์มีบัตรทองรึเปล่าอ่ะ? 5555555

“ไม่เห็นมีใครตาย”

เตโชพูดออกมาแล้วมองไปรอบๆ ก่อนจะคว้ามือถือในมือฉันไปอีกที ฉันเลยพยักหน้าออกไปเฉยๆ แล้วหันไปหาลุงตี๋ที่มองมาพอดี

“ลุงเหมือนเดิม ..สอง!”

ฉันหันมองเตโชนิดหน่อยแล้วสั่งเผื่อไป ก็ไม่รู้ว่าหมอนี่จะกินอะไรได้บ้างนี่นา ก็เอาเหมือนกันนี่แหละ อร่อยสุดละ แล้วเตโชก็มองมาแต่ไม่ได้พูดอะไร

“(- -) (_ _) นี่ใช่มั้ยผัวเอ็งที่เขาลือกันไปทั่ว!” ลุงตี๋พยักหน้ารับออเดอร์แล้วตะโกนกลับมาจนเตโชหันขวับไปมอง ฉันเลยตะโกนกลับไปแก้ต่างอย่างรวดเร็ว

“ลือบ้าไร ป้าแจ๋วแกมั่ว!”

“เฮ้ยยย หวัดดีไอ้หนุ่ม ชื่อไรน่ะเรา”

ลุงตี๋ไม่สนใจที่ฉันพูดสักนิด แถมยังหันไปหาเตโชตะโกนถามชื่อกันซะงั้น หมอนี่ก็มองไปนิ่งๆ แล้วดันตะโกนตอบไปสั้นๆ เสียงดังฟังชัด

“เตโชครับ” ….เพื่ออออออ?

แล้วสักพักลุงแกก็ยกบะหมี่มาวางมันลงตรงหน้าพวกฉันก่อนจะพูดออกมานิ่งๆ และหันไปทางเตโชที่นั่งอยู่

“ความร้อน อำนาจ และไฟ”

พอลุงพูดแบบนั้น คนตรงหน้าฉันก็แสยะยิ้มและพยักหน้าออกมาอย่างพอใจ ส่วนลุงก็ขำลั่นแล้วยืดอกขึ้นมายกใหญ่

“ถึงจะเรียนน้อยแต่ข้าก็พอรู้นะเว้ย ชื่อนี้เหมาะกับเอ็งดี ฝากดูมันด้วยล่ะ หัวรั้นไปหน่อยแต่ไม่มีพิษภัยอะไรหรอก”

พรึ่บ! พูดจบแล้วลุงก็เขามือมาผลักหัวฉันเบาๆ

“เดี๋ยวดิลุง ฝากเฝิกอะไรเล่า?!”

ได้ฟังแบบนั้นฉันนี่รีบสวนไปทันควัน จะคุยไรกันก็คุยไปดิ วนกลับมาหาฉันได้ไง -.- แล้วไมต้องฝากฉันกับหมอนี่ด้วย ญาติพี่น้องก็ไม่ใช่

“ก็ดีแล้วไงมีเพื่อนสักที เรียนมาสามปีเอ็งไม่คบใครเลยไม่ใช่เร๊อะ”

..เอิ่ม! ถึงจะจริงตามนั้นก็เหอะนะ แต่มันไม่ได้แปลว่าฉันมนุษยสัมพันธ์แย่ซะหน่อย แล้วลุงจะพูดทำไมเนี่ยฮะ มันใช่เวลาป้ะ -.-?

“ก็พวกคนรวยมันเรื่องมากไง!”

ฉันพูดกับลุงแต่แอบหันไปเหน็บคนที่นั่งตรงข้ามอย่างหมั่นไส้ แอบเนียนระบายใส่ไปเลย เหม็นคนรวย! แต่เตโชก็ทำหน้ามึนๆ ใช้มือข้างหนึ่งหยิบตะเกียบไม่พูดอะไร ส่วนลุงแกก็หันมาอมยิ้มนิดๆ แล้วเดินออกไป

“เอาคืนมาได้ละ”

ฉันเพิ่งนึกได้ว่าหลวมตัวให้หมอนี่คว้ามือถือไปเล่นเลยแบมือขอมันคืน เตโชก็ส่งคืนมาง่ายๆ แต่ที่น่าหมั่นไส้คือหมอนี่แอบถ่ายรูปฉันตอนหน้าเหวอที่กำลังบ่นอุบอิบอยู่เมื่อกี๊แล้วเอามาตั้งมันเป็นภาพหน้าจอในมือถือฉันตอนไหนไม่รู้ไง ให้ตาย!

“กวนตีน” เหอะ! ฉันด่าออกไปเต็มปากเต็มคำเลยล่ะคราวนี้ เตโชเลยส่งสายตาดุๆ ออกมาพร้อมกับเสียงขู่ที่คิดว่าน่ากลัวมากมั้งนั่นน่ะมาให้..

“พูดดีๆ”

“กวน! ตีน!”

ชิส์! ดีสุดละเนี่ย เพิ่มเลเวลเสียงให้ด้วยเอาเด้! แล้วพอเหลือบมองไปรอบข้างก็เห็นลุงตี๋ยืนทำบะหมี่ไปยิ้มไป ส่วนไอ้บ้าเตโชอะไรนี่ก็เริ่มทำหน้าไม่พอใจแล้วพูดขึ้นมาแบบเซ็งๆ

“อีกทีดิ๊”

“กวนตี....!”

หงับ!

“อุ๊บ :X” คราวนี้พอฉันเอ่ยปากพูดอีก หมอนี่ก็ยัดลูกชิ้นลูกเบ้อเร่อเข้ามาในปากฉันทันที

“ไอ้...”

หงับ!

“อื้อออ”

ไม่ต้องให้หลุดคำที่สองลูกชิ้นอีกลูกก็ถูกยัดเข้ามาจนแก้มฉันป่องไปหมดทั้งสองข้าง จะเคี้ยวก็เคี้ยวไม่ได้เต็มปากไปหมด ไอ้บ้ามันเมื่อยแก้มนะเว้ย!!!

“อื้อออออ”

“หึ...”

แชะ! แชะ! แชะ!

ฉันส่งเสียงอู้อี้โวยวายออกไป แล้วเตโชก็หลุดขำในลำคอ ก่อนจะหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปฉันไว้รัวๆ พร้อมกับส่งสายตาขำๆ ปนสะใจออกมาทั้งที่หน้ายังนิ่งอยู่ดี มึนชะมัดไอ้บ้า จะแกล้งกันแบบนี้หรอ... ได้!!!

พรึ่บบบ!

ไวเท่าความคิดฉันก็คว้าคอเตโชให้โน้มลงมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคีบลูกชิ้นในชามยัดปากหมอนี่บ้างตอนที่เขาไม่ทันตั้งตัว แกล้งคนอื่นเขาสองลูก ตัวเองก็เอาให้เท่ากันไปเลย นี่แหนะ!

หงับ! หงับ!

“อิงอ๊อง! (ติงต๊อง!) ” เตโชพูดออกมาเสียงเข้มอย่างดุๆ ส่วนฉันก็ขำกร๊ากออกมาดังลั่น

“คิกๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ”

บ้าเอ๊ย! หน้าหมอนี่ตอนนี้นี่มันตลกฉิบ ฟีลแบบหน้าดุๆ เหมือนฆาตกรโรคจิตแต่อมลูกชิ้นจนแก้มป่องเหมือนเด็กอ๊องอ่ะ คือเข้ากันดีจัด55555

พรึ่บ!

แล้วฉันก็คว้ามือถือตัวเองขึ้นมาจะถ่ายหน้าหมอนี่ไว้บ้าง แต่เตโชกลับเอามือปิดปาก รีบเคี้ยวๆๆและกลืนลูกชิ้นในปากลงไปซะก่อน วู้ววว~ พลาดเลย ฉันเลยเคี้ยวลูกชิ้นในปากของตัวเองตาม

“หึ..ทำก่อนเอง”

ฉันบ่นออกไปแล้วหยิบน้ำขึ้นมากิน ก่อนจะตั้งท่าปรุงบะหมี่ในชามตัวเอง แต่เตโชกลับคีบบะหมี่ที่ไม่ใส่เครื่องปรุงเลยสักนิดเข้าปากไปเงียบๆ ไม่พูดอะไร

“ไม่ปรุงอ่ะ”

ฉันชะเง้อหน้าออกไปดูให้แน่ใจ ก็ยังเห็นน้ำซุปในชามหมอนี่สีสันจืดชืดไร้รสชาติอยู่เลยไม่ใช่ ส่วนมือฉันก็ปรุงของตัวเองต่อไปจนเสร็จแล้วคนๆให้เข้ากัน เตโชเลยมองมาที่ชามฉัน ก่อนจะเลื่อนชามตัวเองมาให้

“อะไร?”

ฉันถามออกไปแล้วหมอนี่ก็ชี้มา ก่อนที่ฉันจะทำหน้างงๆ อย่างไม่เข้าใจ

“ปรุงให้ที”

หืมมม?! ฉันหรอ.. ให้ฉันปรุงให้งั้นหรอ? อย่าบอกนะว่าหมอนี่ปรุงเองไม่เป็นอ่ะ 55555 เออ ประหลาดคนวุ้ย เห็นเดินมานั่งซะเท่ ไอ้เราก็คิดว่ากินได้ -_-

“กินรสเดียวกันรึไง”

ฉันพูดแล้วดันชามเตโชคืนไป แต่หมอนี่ก็ดันชามตัวเองกลับมาให้อีก

“กินได้”

แล้วเตโชก็มองมาด้วยสายตานิ่งๆ แต่กดดันโคตรๆ ฉันเลยต้องจำใจปรุงรสเดียวกับที่ฉันกินลงไป ซึ่งเขาก็รับมันไปกินเงียบๆ ไม่พูดอะไรจนหมดเกลี้ยงชาม