ตอนที่29 บ้านของเรา

เคี้ยงเผลอกลั้นหายใจยกมือขึ้นกุมหน้าอกแน่น ดวงตาจับจ้องไปยังเสาต้นนั้นด้วยแววตาหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด       ขนแขนของนางลุกชันขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ

ส่วนใช้ก็ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ข้างแม่ ใบหน้าเริ่มซีดเผือดพลางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเท้าเข้าไปข้างในมีเพียงหลินที่มองเสาต้นนั้นด้วยแววตาที่ต่างออกไป

เธอไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย กลับกัน... เธอรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่สงบนิ่งและอบอุ่นแผ่ออกมาจากเสาต้นนั้นจาง ๆ ที่เป็นเช่นนี้อาจจะเป็นเพราะภาพของนางไม้แสนสวยในความฝันยังคงติดตาตรึงใจอยู่ก็เป็นได้

ส่วนยุ่งเองเขาก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเช่นกัน อีกทั้งเขายังส่งยิ้มไปทางเสาตกน้ำมันต้นนั้นอีกต่างหากคล้ายกับว่ากำลังยิ้มให้ใครบางคน

คุณลุงเจ้าของบ้านสังเกตเห็นท่าทีลังเลและหวาดหวั่นของสองแม่ลูกได้เป็นอย่างดี เขากระแอมเบา ๆ หนึ่งครั้ง พยายามทำลายความเงียบและความน่าสะพรึงกลัวของเสาต้นนั้นลง

"เอ่อ... พื้นชั้นล่างก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ โล่ง กว้าง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงปกติพยายามชี้ชวนให้มองส่วนอื่น

"จะลองขึ้นไปดูชั้นบนกันก่อน