บทที่ 14 อยากจับกด

ไม่นานหลังจากที่วิเวียนเดินออกไป รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อทันที พูดได้เลยว่ายัยน้องพลาดมากที่พาเขาเข้ามาในบ้าน

“หึ… อาการโรคแพ้ฝุ่นทิพย์คงต้องเริ่มแล้วมั้ยวะ”

ไม่ยักษ์รู้ว่าได้ความตอแหลพวกนี้มาจากใคร แต่มันช่างเป็นประโยชน์ไม่เกินจริง เซบาสเตียนยืนพึมพำกับแผนชั่วตัวเองเสร็จจึงเดินภูมิใจเข้าไปในห้องนํ้าเพื่อเตรียมการให้แนบเนียน สภาพเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากคนที่กำลังคิดก่อการร้ายเลยสักนิด

นาฬิกาหมุนผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง สุดท้ายฝีเท้ายาวก็ก้าวออกมาหยุดอยู่หน้าห้องวิเวียนด้วยความพร้อมเริ่มแผนการ ชายลูกครึ่งที่ตอนนี้อยู่ในสภาพท่าทางมอมแมม ใบหน้าแดงกํ่ายิ่งเสียกว่าคนที่เป็นโรคผิวหนังเรื้อรัง ไม่ยักษ์รู้ว่าไปทำอีท่าไหนถึงได้สมจริงจนเหมือนคนใกล้ตายได้ขนาดนี้

“แฮ่ม…”

ไม่พอแค่นั้นยังมีการกระแอมเบาๆ เป็นการเตรียมเสียงไปอี๊ก พ่อคุณก็ลงทุนสะจนนักแสดงทั่วโลกต้องยอม ทำท่าทำทางเสร็จ ทุกอย่างพร้อมแล้วจึงยกมือขึ้นเคาะประตูดังสามครั้ง พร้อมการแสดงที่เริ่มขึ้นไปด้วยในเวลาเดียวกัน

“แค่กๆ … ฮัชชิ้ว!”

เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูถูกเปิดออกมาจากคนด้านในด้วยความเร็วแสง ดั่งว่าเธอเฝ้ารอเปิดประตูให้เขาอยู่ทุกนาที เมื่อเปิดออกมาแล้วสิ่งแรกที่สายตาจับเข้าคือสภาพที่เหมือนคนป่วยมาเป็นเดือนของเซบาสเตียนก็ต้องตกใจโหยง

“ฮัชชิ้ว!”

“ตายจริง! เกิดอะไรขึ้นคะ เข้ามาในห้องวิก่อนก็ได้ค่ะ”

วิเวียนไม่ลังเลที่จะรีบก้าวไปพยุงคนป่วยเข้ามาพักในห้องตัวเอง หลังพาอีกคนมานั่งลงบนโซฟาก็รีบถามไตร่ตรองด้วยสีหน้าวิตกทันที

"เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมคุณถึงอยู่ในสภาพแบบนี้ล่ะคะ”

“คือว่า… จริงๆ แล้วผมแพ้ฝุ่นน่ะครับ”

เซบาสเตียนก้มหน้างุดตอบเสียงแผ่ว เรียกความเห็นใจจากหญิงสาวไปแล้วเต็มร้อย

“ทำไมไม่รีบบอกวิล่ะคะ! คุณรออยู่นี่ก่อนนะคะ เดี๋ยววิไปเอายามาให้แก้อาการไปก่อน”

"ครับ… ฮัชชิ้ว!”

คนเจ้าแผนการก็แสดงเนียนเกิ๊น ขนาดวิเวียนวิ่งออกไปจนจะพ้นประตูอยู่แล้วยังส่งเสียงฮัชชิ้วตามหลังดังลั่นจนได้ ไม่สมจริงก็ให้มันรู้ไป หนําซํ้ายังชะโงกหัวให้แน่ใจว่าเธอออกไปจนพ้นแล้ว จึงเปร่งยิ้มเผยธาตุแท้ออกมาอย่างไว แต่ไม่ถึงนาทีเสียงฝีเท้าเล็กก็ดังกลับเข้ามา ทำเอาเซบาสเตียนตีหน้าซื่อแทบไม่ทัน

“คุณกินยาก่อนนะคะ”

ฝีเท้าเล็กก้าวเข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าพร้อมยื่นเม็ดยากับแก้วนํ้าในมือให้กับอีกคนอย่างตั้งใจ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่

"ไม่กินได้มั้ยครับ”

คนถามชักสีหน้าท่าทางออดอ้อนดั่งลูกหมา ไม่ได้อยากกินยาอะไรนี่สักหน่อย อยากกินเธอต่างหากล่ะ

"ได้ยังไงกันคะ เดี๋ยวคุณเป็นหนักวิคงรู้สึกผิดแย่”

วิเวียนรีบย้อนท่าทางจริงจัง ไม่รู้เลยว่าชายเบื้องหน้ามันกำลังจ้องจะสวบตัวเองอยู่ตลอดเวลา ยังจะแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นไยโดยไม่รู้ว่าตัวเองตกเป็นเหยื่ออยู่ลูกเอ้ย

แต่จะทำไงได้ล่ะ ก็ไอ้หนุ่มหล่อลูกครึ่งนี่มันใส่อินเนอร์เต็มทุกช็อตจนแม้แต่จิ้งจกในห้องยังเชื่อ

“ไม่ใช่ความผิดคุณสักหน่อยครับ ผมต่างหากล่ะที่เป็นภาระ”

คำตอบแต่ละคำ ไม่ยักษ์รู้ว่าสมองคิดทันได้ยังไง ตอบได้ลื่นไหลเสียยิ่งกว่าท่องบทละคร แล้วดูทำหน้าทำตาเรียกความสงสารนั่น จะไม่ให้คนใจอ่อนอย่างวิเวียนตกหลุมพรางได้ยังไงกัน

"คุณไม่ได้เป็นภาระสักหน่อยค่ะ อย่าคิดแบบนั้นเลยนะคะ”

วิเวียนรีบตอบปลอบใจ เห็นสีหน้าท่าทางที่ยิ่งกว่าเด็กสามขวบเรียกร้องความสนใจนั่นแล้วอดสงสารไม่ได้ ทำไมเวลาป่วยเขาถึงได้น่าเอ็นดูขนาดนี้กัน

“คุณกินยาก่อนเถอะค่ะ”

มือเล็กยื่นยาที่ถืออยู่ในมือให้อีกครั้ง พยายามโน้มน้าวให้เขายอมกินมัน แต่ก็ยังไม่เป็นผล เมื่ออีกคนเอาแต่ปฏิเสธ

"ผมไม่ชอบมันเลยครับ เดี๋ยวนอนพักก็หายเองครับ ผมเป็นบ่อย คุณวิไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

ข้ออ้างร้อยแปดถูกกล่าวออกมาเพื่อที่จะไม่ได้ยัดยานั่นเข้าปาก อยากจะเชื่อฟังเธอทุกอย่างอยู่หรอก แต่ยานี่มันกลืนเข้าคอไม่ได้จริงๆ ก็ในเมื่อตัวเองไม่ได้เป็นอะไรจริงๆสะหน่อย

"คุณนี่ทำตัวเป็นเด็กไปได้นะคะ”

เสียงขำเล็กๆลอดออกมาเบาๆ ปนกับคำแซว

ดูไอท่าที่เบือนหน้าหนีเหมือนเด็กตอนเธอยื่นยาให้นั่นสิ มันช่างน่ารักน่าเอ็นดูอะไรแบบนี้กัน

“นะครับ… ผมไม่อยากกินมัน”

คนเจ้าเล่ห์ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ รีบหันหน้ามามองอ้อนหญิงสาวพร้อมเบ้ปากเบาๆ เรียกร้องความสงสาร แสดงให้สุดแล้วไปหยุดที่ได้ใจวิเวียน

แล้วมันก็เป็นไปตามแผนจริงๆ ดูเหมือนภาระกิจครั้งนี้จะสำเร็จ เมื่ออีกคนอยู่ๆก็หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาจนเกิดเป็นสีแดงบริเวณสองพวงแก้มน้อย อ้อนขนาดนี้จะไม่ให้เขินได้ยังไงล่ะ

“ก็…ก็ได้ค่ะ ไม่กินก็ไม่กิน”

หญิงสาวตอบเสียงตะกุกตะกักผลอยกับรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง ดาเมจพ่อคุณมันรุนแรงเกินต้าน ทำเอาหัวใจดวงน้อยสั่นไหว รีบหาข้ออ้างเพ่นออกไปไกลๆ ก่อนจะหลุดอาการน่าอายนี่ไปมากกว่านี้

“ด..เดี๋ยววิเอายานี่ไปเก็บก่อนนะคะ”

พูดเสร็จวิเวียนรีบออกไปทันที เรียกรอยยิ้มจากคนเจ้าแผนการ มองตามหลังร่างระหงที่เดินกะดุ๊กกะดิ๊กออกไปด้วยท่าทีรีบรน อะไรมันจะน่ารักขนาดนี้กันเชียว

“จะน่ารักไปไหนวะ เห็นแล้วอยากจับกดชะมัด…”

เพิ่งจะคุยกับพ่อไปหยกๆ ว่าค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ไหนมาตอนนี้อยากจับกดสะให้รู้เรื่อง ก็เธอมันน่าขยํ้าจนคิดอยากลํ้าเส้น