chapter 2

Chapter 2

Lumipas ang dalawang araw matapos ang harapang sagutan nila ng kanyang abuelo. Akala ni Celestine, tapos na roon ang lahat. Pero hindi pa man siya nakakabawi mula sa exhaustion ng last game nila, sunod-sunod na ang dagok.

Una ay ang tahimik na balita na hindi niya agad napansin—wala na ang manager ng restaurant niyang Salt & Smoke. Bigla na lang itong nagbitiw, walang paalam. Nang kinontak niya, umiwas ito.

> “Sorry, Tin. Hindi ko kayang labanan si Don Alfredo. May pamilya rin akong pinapakain.”

Iyon lang ang sinabi, at naputol ang tawag.

Kinabukasan, isang inspection team mula sa City Health Office ang dumating. Diumano’y may anonymous complaint tungkol sa hindi raw maayos na food storage.

“Hindi po naming inaasahan ‘to. Kumpleto po ang permits namin,” ani Mika, isa sa assistant chefs niya.

Ngunit kahit anong paliwanag, sinuspinde ang operasyon ng restaurant ng dalawang linggo habang iniimbestigahan. Dalawang linggo. Dalawang linggo ng kawalan ng kita para sa buong team.

“Put*ang ina…” bulong ni Celestine habang pinagmamasdan ang mga empleyadong hindi makatingin sa kanya.

Sa team practice naman, dumating ang mas malupit na balita.

“Tin, may kailangan tayong pag-usapan,” ani Coach Mina, habang mag-isa silang nakaupo sa gilid ng court.

“Tinanggal tayo sa shortlist para sa Southeast Asian tournament. ‘Yung major sponsor, biglang umatras. Hindi raw nila gusto ang ‘potential reputational risk’...”

“Anong reputational risk?” nanlaki ang mata ni Celestine. “Ako?! Dahil lang sa hindi ako pumayag sa kapritso ng—”

Napatigil siya. Hindi niya kayang sabihin sa kahit sino. Walang makakaintindi. At ayaw niyang madamay ang mga taong mahal niya.

Pag-uwi niya, isang liham ang naghihintay sa may pintuan ng condo unit niya. Hindi sulat kamay. Typed. Walang pangalan. Pero alam niyang galing ito sa iisang tao.

> Ang dangal ng pangalan ay mas mahalaga kaysa pansariling kagustuhan. Hindi ko sisirain ang apelyido natin sa mata ng mga negosyante, politiko, at dayuhang koneksyon. May isang buwan ka para pag-isipan. Ang kapalit ng pagtutol mo ay hindi lang ikaw ang magbabayad.

Napakagat siya sa labi. Nanginginig ang mga kamay niyang nakahawak sa papel. Gusto niyang sumigaw. Gusto niyang wasakin ang lahat sa paligid niya. Pero sa halip, tumayo siya sa harap ng salamin.

“Hindi ako matatakot,” bulong niya sa sarili, kahit naglalaban ang galit at pangamba sa loob niya.

---

Kinabukasan

Isang empleyado ng team niya ang lumapit.

“Tin… pasensya ka na. Baka po ‘di muna ako makapasok. Yung nanay ko, biglang na-deny sa PhilHealth benefit. E dati naman naka-enroll ‘yun sa programang pinasok niyo para sa amin, ‘di ba?”

“Anong sabi?” usisa ni Celestine.

“Ewan ko, ate… sabi may ‘system issue’. Pero parang may humarang.”

At doon niya napatunayan — isa-isang hinahampas ng lolo niya ang lahat ng bagay na mahalaga sa kanya.

Hindi pisikal. Hindi garapalan. Pero kalkulado. Mapanganib. Nakadisenyo para yumuko siya.

Sa kalagitnaan ng gabi, habang mag-isa sa balcony ng condo, tahimik siyang lumuluha. Hindi dahil sa takot. Kundi dahil sa bigat ng tanong na bumabalot sa kanya:

“Ilang tao pa ang kailangang masaktan bago ako tuluyang sumuko?”

Umuulan noong gabing tuluyan nang binalikan ni Celestine ang mundo ng pamilyang iniwan niya. Habang bumabagtas ang kaniyang sasakyan sa kahabaan ng Makati, tanging ang mahinang patak ng ulan sa salamin ang nagsisilbing himig ng kaniyang katahimikan.

Walang kasamang PA. Walang kaibigang maaasahan. Wala ni isang taong pwedeng masabihan ng totoo.

Napipilitan siyang gawin ito—hindi dahil sa gusto niya, kundi dahil sa mga taong umaasa sa kanya. Sa mga staff ng restaurant niyang kinailangang pansamantalang magsara. Sa assistant coach nilang muntik nang mawalan ng scholarship para sa anak. Sa teammates niyang biglang hindi na makasali sa major league dahil tinapyasan ang pondo.

"Napakasaka mo," pabulong niyang sambit habang dinadama ang bigat ng pasya.

Hinugot niya ang cellphone mula sa bag. Tumigil siya sandali, pinikit ang mga mata, saka nag-dial.

Secretary: "Good evening, Ms. Celestine. How can I help you?"

"Sabihin mo sa kanya, pupunta ako. Kung saan man niya gusto. Huwag lang siyang manggulo pa sa buhay ng ibang tao."

Secretary: "Noted, ma'am. I'll inform Don Alfredo. He asked that you meet him tomorrow night at 8 PM, sa La Vigna, the private dining wing."

Hindi siya sumagot. Pinutol niya ang tawag.

Kinabukasan, halos alas otso pa lang ay nandoon na siya sa La Vigna, isang high-end restaurant na pinalilibutan ng mga sikretong entrance at mga unipormadong guwardiya.

May sariling VIP dining wing ang abuelo niya roon. Ang lugar ay tahimik, mamahalin, at tila isang dambuhalang tanghalan na para lang sa mga makapangyarihan.

Pagpasok niya, naroon agad si Don Alfredo. Nakaayos ang postura, nakasuot ng gray suit na walang kahit katiting na gusot. Wala itong ngiti. Wala ring pagbati.

Ganun pa rin. Walang puso. Walang tinig ng pagkakamiss sa apong pitong taon niyang hindi nakita.

Umupo siya sa tapat nito. Diretso ang tingin. Walang pag-iwas. Wala ring pakitang galang.

"Pumapayag na ako," panimula niya, diretso at malamig.

Napatingin sa kaniya ang matanda, ngunit ni hindi natinag ang ekspresyon.

"Pero hindi ako magiging sunud-sunuran. May mga kondisyon ako," dagdag niya habang inilabas mula sa bag ang isang envelop na naglalaman ng kontrata.

Maingat niya itong inilapag sa mesa.

"Ano ito?" tanong ng lolo niya, malamig.

"Kontrata. Kung gusto mong ituloy ang kasal, pipirmahan mo ito."

Kinuha ng matanda ang papel, binuksan, at mabilis na binasa ang bawat linya. Tahimik ang paligid habang dumadaloy ang mga mata ng don sa bawat kondisyon:

1. Walang pakikialam ang pamilya sa negosyo ni Celestine.

2. Mananatili siyang may ganap na kalayaan sa kanyang karera bilang atleta.

3. Lahat ng empleyado niya ay hindi pwedeng galawin o gambalain.

4. Kapag natapos ang kasal sa itinakdang panahon (six months), at walang development sa pagitan nila ng lalaking papakasalan, pwede na siyang umalis nang walang obligasyon.

Natapos basahin ni Don Alfredo ang dokumento. Tumitig ito sa kanya. Walang emosyon, pero sa kaibuturan ng mga mata nito, naroon ang unti-unting pag-amin na hindi na ito ang batang kilala niya dati.

“Matapang ka pa rin,” anang matanda. “Pero mas matalino na ngayon.”

“Hindi ko ito ginagawa para sa iyo. Ginagawa ko ito para sa mga taong tinarget mo! mga taong walang kalaban-laban sa impluwensya mo." galit niyang saad habang nakatingin sa kaniyang abuelo.

Ilang segundo pa ang lumipas buong silid ay nababalot ng katahimikan, at marahan niyang inilabas ang kaniyang Montblanc pen. Tinanggap nito ang papel. Isa-isang pinirmahan ang bawat pahina.

Pagkatapos ay isinara nito ang folder, saka marahang isinuksok sa attache case nito.

“May balita na ang sekretarya mo bukas,” anang Don Alfredo.

Tumayo na si Celestine. Hindi na siya naghintay ng dessert o kung anuman pang alok ng restaurant.

“Magpakasal ako sa gusto mo, Don Alfredo. Pero sa kasal na ito, hindi ikaw ang magdidikta ng lahat.” mariing niyang pahayag.

“Hindi ako papayag na ikahon mo ulit ako sa mundo mo.” Matagal na ako lumaya at hindi na ako papayag na bumalik muli na para ibon na ikulong sa kulubgan na walang kalayaan.

“Hindi mo na ako apo kung inaasahan mong pipikit na lang ako at susunod.”

At tuluyan na siyang lumabas ng silid.

Ang takong niya'y kumalabog sa sahig na marmol. Walang bahid panghihina sa kanyang postura. Walang alinlangan sa kanyang mga mata.

Kahit pa sa loob-loob niya, sumisigaw na ang puso niya.

"Paano kung ang lalaking ito… ay mas masahol pa sa lahat ng kilala ko?"

Pero hindi na siya pwedeng umatras.

May kasunduan na.

At may panibagong laban na kailangan niyang paghandaan ang kasal na hindi kanya pinili.