Destiny 2

เช้าวันใหม่ท้องฟ้าปลอดโปร่งแสงพระอาทิตย์ยามเช้าส่องแสงแทรกผ่านผ้าม่านสีครีมอ่อนเข้ามากระทบกับร่างบางบนเตียงนอนสีขาวขนาดสามฟุตเหมาะสำหรับนอนคนเดียว ร่างบางนอนหลับสนิทแม้แสงแดดที่อบอุ่นสาดส่องมาที่เธอก็ตาม

ถ้านี่เป็นวันธรรมดาเธอคงจะรีบลุกขึ้นมาทำกิจวัตรประจำของเธอคือการไปมหาวิทยาลัย แต่วันนี้พิเศษหน่อยเพราะเป็นวันหยุด เธอเลยขอใช้วันหยุดนี้ทดแทนพลังงานที่ใช้ในการเรียน การทำงานมาทั้งอาทิตย์ของเธอไปกับการนอนหลับพักผ่อนจนเต็มอิ่ม วันนี้เธอคิดไว้แล้วว่าจะไปซื้อของมาตกแต่งห้องให้น่าอยู่น่ามองมากกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้

เรเน่ นิชานันท์ ศิริไพบูลย์

เด็กสาวที่เหลือเพียงตัวคนเดียว สิ่งเดียวที่เธอจำได้นั้นคือเธอเกิดมาในบ้านเด็กกำพร้า ที่มีชื่อว่า บ้านโอบอุ้ม เมื่ออายุครบ18ปี เธอได้ตัดสินใจออกมาจากบ้านที่เคยดูแลเธอมาตั้งแต่เป็นทารก เรื่องในอดีตของเธอคุณแม่ที่ดูแลเธอมาเล่าว่าเจอเธอที่หน้าประตูรั้วอยู่ในวันที่ฝนตก คุณแม่พรฟ้าได้ยินเสียงเด็กร้องเธอจึงเดินออกมาก็พบกับร่มคันใหญ่บังสิ่งมีชีวิตน้อยในตะกร้าถักสีน้ำตาลถูกห่อด้วยผ้าไหมพรมขนนุ่มสีม่วงอ่อนๆและจดหมายที่เขียนไว้ว่า

_ได้โปรดดูแลเด็กน้อยคนนี้แทนฉัน ขอให้คุณเลี้ยงเธอให้เป็นคนดี เมตตาเธอเหมือนลูก ฉันเชื่อว่าเด็กคนนี้จะเป็นคนดีมีจิตใจที่อ่อนโยน ฉันไม่มีความสามารถมากพอที่จะเลี้ยงเธอด้วยตัวเองหรือให้ความปลอดภัยกับเธอ เรื่องสุดท้ายที่ฉันจะขอคือได้โปรดให้เธอใช้ชื่อว่า เรเน่ นิชานันท์ ศิริไพบูลย์ เงินจำนวนนี้ฉันหวังว่ามันจะพอสำหรับการใช้ชีวิตของเธอในอนาคต เมื่อเธอโตขึ้นช่วยบอกเธอว่าอย่าพยายามที่จะตามหาอดีตของตัวเองหรือคิดที่จะตามหาแม่คนที่เอาเธอมาทิ้ง แต่ให้รู้ไว้ว่าแม่รักลูกมาก จากแม่_

และนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ฉันได้รับจากแม่ที่ให้กำเนิดเธอได้ให้เช็คเงินสด30ล้านบาทในชื่อของเธอเอง และอีก20ล้านบาทมอบให้กับคุณแม่พรฟ้ากับเด็กๆในบ้านโอบอุ้ม

“คิดถึงเรื่องในอดีตอีกแล้วเรา”เรเน่พูดออกมาขณะมองไปนอกหน้าต่าง

เธอไม่เคยรู้สึกโกรธแม่ผู้ให้กำเนิดเลยว่าทำไมถึงทิ้งเธอไป มีเพียงความสงสัยว่าเพราะอะไรกัน แม่ถึงได้ทิ้งเธอให้คนอื่นเลี้ยงอะไรคือความไม่ปลอดภัย เธอคงต้องตัดเรื่องเงินออกไปเพราะเงินที่แม่ให้มานั้นจะใช้หมดตอนไหนก็ไม่รู้ และเพราะเรเน่เองที่แทบจะไม่ได้หยิบมาใช้จ่ายแบบสุรุ่ยสุร่าย แต่เธอเลือกจะไปทำงานและใช้เงินที่เธอเป็นคนหามาจากหยาดเหงื่อและแรงของตัวเอง

“แต่สิ่งเดียวที่ไม่อยากรับปากคือการตามหาตัวตนในอดีต ทำไมต้องห้ามด้วย ผู้ใหญ่เนี่ยไม่รู้เลยเหรอว่ายิ่งห้ามมันคือการยุ เฮ้อ”เรเน่ถอดหายใจออกมายาวๆอย่างหนักใจ สักวันเธอจะตามหาแม่ที่ให้กำเนิดและอดีตที่เธอไม่เคยรู้มากกว่านี้! ถึงจะลองค้นหาหานามสกุลแต่แบบมันดันไปขึ้นนามสกุลของมหาเศรษฐีทางเหนือเธอเลยคิดว่าเป็นไปไม่ได้ และในประเทศนี้ถึงนามสกุลจะเหมือนกันแต่ก็ไม่ใช่ญาติกัน เธอคงต้องค่อยๆตามหาแม่ไป

“แต่ก่อนจะไปตามหาอะไรก็ตามฉันคงต้องไปอาบน้ำก่อนเลยอย่างแรกใช่ไหมลีโอ มิลค์”

เรเน่หันไปพูดกับแมวเธอที่เลี้ยงไว้ไม่ให้เธอรู้สึกเหงา เจ้าแมวสองตัวเป็นทั้งเพื่อนและครอบครัวของเธอเลยก็ว่าได้ถ้าไม่มีเจ้าแมวสองตัวนี้ไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกเศร้าใจแค่ไหนหรือต้องมีความเหงาโดดเดี่ยวในใจมากเพียงใด แต่ตั้งแต่เลี้ยงเจ้าสองตัวนี้เธอกูเหงาน้อยลงเวลาเศร้าก็มีเจ้าสองตัวนี้อยู่ข้างๆ

เรเน่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาเทอาหารเทน้ำให้เจ้าเมี้ยวทั้งสองตัว แล้วก็บอกลาแมวเธอ เรเน่ไปห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ๆกับคอนโดตัวเองเพื่อความสะดวกและเธอก็คิดไว้แล้วว่าจะซื้ออะไรบ้าง

“เรเน่”

ขวับ!

เรเน่หันกลับไปมองยังต้นเสียงที่เรียกเธอพอหันไปก็พบว่าเป็นเพื่อนชายที่เรียนสาขาเดียวกันกับเธอ เจย์เดน

“ไงเจย์เดน มาทำอะไรเหรอ”

ตอบกลับด้วยเสียงที่สดใสเหมือนเคย

“มาซื้อของใช้ส่วนตัว แล้วเธอมาทำอะไร”เจย์เดนเอ่ยถามกลับไป

“เรามาหาซื้อของตกแต่งห้องน่ะ งั้นเราไปก่อนนะ”

“เดี๋ยว! คือ”

หมับ!

เจย์เดนคว้าไปจับที่ข้อมือน้อยของเรเน่ไม่ให้เธอเดินหนีไป

“มีอะไรเหรอ?”

เรเน่หันมาทำหน้างุนงงกับการกระทำของเจย์เดน

“ฉันซื้อของเสร็จแล้ว ให้ฉันไปเป็นเพื่อนเธอไหม”

“อ๋อ ไม่เป็นไรฉันอยากเลือกคนเดียว”เรเน่แกะมือเจย์เดนออกจากการจับกุมข้อมือ

“ฉันไปก่อนนะไว้เจอกันที่มหาลัยนะเจย์เดน”เรเน่พูดจบก็รีบเดินหนีออกมาทันทีโดยไม่หันกลับไปมองหรือแม้เจย์เดนจะเรียกเธอก็ไม่หันไป

“เธอปฏิเสธฉันมาตลอดเรเน่”

“ทำไมถึงมาเจอเจย์เดนได้นะในที่ที่คิดว่าไม่ควรจะเจอต้องมาเจอเขาตลอดเลย ละท่าทางแบบนั้นของเขาทำเอาฉันขนลุกตลอด”เจย์เดนมักจะโผล่มาอยู่ใกล้เรเน่เสมอพยายามจะช่วยเหลือและทำตัวเหมือนจะเป็นเจ้าของเธอซึ่งนั่นยิ่งทำให้เรเน่รู้สึกไม่ชอบใจอย่างมาก ช่วงเข้ามหาวิทยาลัยแรก ๆ เธอก็สนิทกับเขาอยู่หรอกแต่พอช่วงที่เธอขึ้นปีสองเขาทำตัวเหมือนเป็นเป็นเจ้าของเธอจนมันทำให้เธอแทบจะไม่มีเพื่อนคนอื่นเลยนอกจากเขา เธอเลยเลือกที่จะตีตัวออกห่างจากเขา

เรเน่ส่ายหน้าไปมาเหมือนสลัดเอาความคิดออกไปละไปสนใจกับการเลือกของที่ต้องตกแต่งห้องมากกว่าจะมาใส่ใจเพื่อนชายร่วมคณะและสาขาวิชาที่เรียนแถมยังอยู่เซคเดียวกันอีกต่างหาก เธอเหมือนพยายามหนีก็ยิ่งเจอเขาตลอดบางทีเธอก็แอบคิดว่าถ้าเธอหาแฟนเป็นตัวเป็นตนเขาจะเลิกยุ่งกับเธอไหม แต่ติดตรงที่เธอหาไม่ได้นี่สิ…

ค่าตัวพระเอกนางเอก จะเจอกันยากจัง คนอ่านจะด่าไรท์ไหมคะเนี่ย

ลุ้นตอนต่อไปทั้งสองจะเจอกันไหม

คอมเมนต์ กดหัวใจ เป็นกำลังใจให้นักเขียนคนนี้หน่อยนะคะ