Adrielle Lyn Santos 🔹Braden Rion Castro Punta del Sol seems so boring, out-of-life and unhappy place to live. Gustong umalis ni Adrielle roon at bumalik sa lugar kung saan siya lumaki- ang siyudad. Her detestation to the place was gone when she met her new seatmate- Braden Rion Castro, an ordinary student who used to ask for answers and assignments from her. Her simple infatuation became a fascination when she felt that it wasn't just a crush. And she was damn head over heels for Braden as years passed by. Nang inamin niya ang nararamdaman sa kaklase ay bigla itong umiwas. Truly, the young Braden didn't like her, or even find her attractive. She thought that she was so young to entice him. She stalked for years. She manipulated everything to force herself to him. Until Braden ate the bait she prepared. She thought that he was really falling for her trap. Little did she know, that her sweet obsession is her own affliction.
View More"No!" mariin kong protesta kay Papa nang sabihin niyang ililipat ako ng paaralan.
"Adrielle, maganda roon. All your cousins are there. Remember, Ate Sandy? Hindi ba gusto mo siya?" pang-uuto ni Papa sa akin.
Hindi ko gusto si Ate Sandy, wala lang akong choice noon nang pilitin nila akong magbakasyon sa isla. Si Ate Sandy lang ang palagi kong nakakasama kaya mukhang close kami.
"No, no, no!" Tumalikod ako at humalukipkip.
Yeah! I am spoiled, arrogant kid- iyan ang sabi ng mga kamag-anak namin, lalong-lalo na sa mga side ni Mama sa isla. Though, they tried to lower down their voices or even whispered it, pero parang magnet ang eardrum ko para hindi marinig ang lahat ng sinasabi nila sa akin.
Hindi ako galit o naaasar sa kanila dahil totoo naman. Kahit ako ay aminado na sa mura kong edad, may attitude na akong hindi magugustuhan ng iba, kahit na mga kamag-anak ko.
Narinig ko ang buntong-hininga ni Mama na tila ba nauubusan na sa kanyang pasensiya.
"Adrielle, listen sweetie, nasa Punta del Sol ang bagong kabuhayan natin. Papa doesn't want to work here anymore, ako rin. Ayaw mo no'n, hindi na kami magta-trabaho dahil nasa manggahan at sa iyo na ang atensiyon namin," paliwanag ni Mama.
"Still, no!"
"Adrielle Lyn!" she scowled.
Seriously? She was really shouting on me?
Nanlalaki ang mga mata kong hinarap siya. Hindi ako nasigawan ni Mama kahit kailan, kahit na si Papa. At dahil nag-iisang anak ako, lahat ng ayaw at gusto ko ay tinutupad naman nila. Pero bakit ngayon?
We are not rich. Shall we say, my parents are just hard-working that they can provide what I want. Ayun lang ang lamang nila. Through their hardworks, they invested my mother's part- ang dalawang ektaryang lupain niya na pinamana sa kanya nina Lolo at Lola. Sa narinig ko, half of the lot was planted with sugarcane and the other one hectare was for the mangoes. Medyo nag-boom ito kaya naisipan ng dalawa na mas ituon ang atensiyon sa pananim.
May father is a liason officer in one of the agencies in Davao Government. Si Mama naman ay Sales Leader ng Avon, no wonder why all of our undergarments up to chemical products for the body are came from Avon.
"Mama..." usal ko.
"You already pushed all my buttons, Adrielle and that's enough! After a month, we will live in Punta del Sol, you will transfer a school and you will follow us! Magulang mo kami at sa pamilyang ito, anak ka lang."
Padabog siyang umalis sa harap ko. My mouth quivered as I heard the slam of the door.
Iiling-iling na napabuntong-hininga si Papa. I didn't expect it!
I eyed to him, asking for some help.
"Ang tigas kasi ng ulo mo," aniya sa malumanay na boses.
Pati rin siya? Wala akong kakampi!
"Go to sleep now. Bukas na tayo mag-uusap..."
Papa kissed my forehead and left my room. Napanguso akong sumandal sa headboard ng higaan ko.
Agad-agad? Puwede bang hintayin na muna nilang pagsawaan ko ang siyudad bago ako biglain ng ganito?
I had been to that place. At sinasabi ko, hindi ko gusto ang lugar. Walang mall, puro puno ng niyog at mangga ang makikita mo sa paligid. Sa daan naman ay halos taniman ng mais. At ang ayaw ko roon, they eat corn as a rice? Iba ang lasa!
City is where I grew up. Bakit agad-agad na aalis?
"Uy, marami raw mangga sa Samal at saging. Lalo na sa Punta del Sol," sabi ni Venus, ang isa sa mga kaklase ko.
Naikuwento ko sa kanila ang balak naming paglipat. Pero tila walang bahid na lungkot sa mga reaksiyon nila.
"Oo nga. Tapos, malapit sa dagat. Alam mo Adrielle, maputi raw ang buhangin doon!" bulalas pa ni Summer.
"And? Ayaw ko ro'n. Boring! Walang internet, at higit sa lahat, walang mall," tugon ko sa kanila.
"Ano ka ba? Sasakay ka lang ng bangka for fifteen minutes, puwede ka ng mag-mall," sagot ni Venus na nilukot ang panyo at ginawang headband.
Hindi pa rin ako kumbinsido. Punta del Sol is still the most boring places I had ever visited for my ten years of my life! Surely, I will never love the place.
"Kumurap ka naman, Adrielle!" natatawang saway ni Papa sa akin nang napansing tulala akong nakatanaw sa alon ng dagat nang umarangkada ang barge na sinasakyan namin.
Ang ferry boat o barge ang sasakyang pandagat na bumabiyahe papuntang Samal galing Davao at parehong sasakyan din ang bumabalik papuntang siyudad.
There are two ways to reach Island Garden City of Samal, either ride a motorboat, intended only for human passengers or ferryboat where vehicles can transport. At dahil dala namin ang Tamaraw FX van ni Papa na pinaglumaan na ng panahon dahil sa medyo kinakalawang na, kailangan naming sumakay ng barge.
Inilipat ko ang mga mata sa papalayong pantalan. I am not expecting that I will be far from the city. Iba na namang mga kaibigan, kung mayroon man. Kids there are very elusive. Hindi namamansin at ang iba, lalo na ang mga pinsan ko ay halos mahiyain. Tanging si Ate Sandy lang ang nakakasundo ko roon kahit sabihin na dalaga na ito. Idagdag na rin ang mga bahay na malayo sa isa't isa dahil sa mga kanya-kanyang lote. And take note, it is not the same distance in our village in the city na block lang ang pagitan. Sa isla, isang buong lote na sumusukat minsan ng ektarya. Swerte na lang kung nasa compound kayo. And based on my experience-vacation two years ago, kailangan ko pang maglakad ng halos dalawampung minuto bago marating ang bahay nina Ate Sandy kung manggagaling ako kina Lola. It's definitely a waste of time!
Sa bahay pa ng lola ko ay de baterya ang kuryente kaya limit kaming manuod ng T.V.
Iniisip ko pa lang ang magiging buhay roon ay tila hindi ako makaka-survive.
I will be doomed!
I may be overacting. Ten minutes lang naman ang biyahe pero ang hassle na. Kung mamamasyal ako, kailangan ko pang suungin ang maalon na dagat bago makipagkita kina Venus at Summer? How pathetic!
"Ady, masasanay ka rin. Nagbago na rin ang Punta del Sol. Marami ng bahay, may kuryente na. At, malalaki na ang mga pinsan mo. Tiyak, magkakasundo kayo."
Pinalubo ko ang mga pisngi at muling tiningnan ang malakas na alon na humahampas sa gilid ng barge.
Sana nga... Sana maka-adjust talaga ako.
Kunot-noo akong naglakad sa likuran nina Mama at Papa nang bumaba kami ng sasakyan.
Naiilang ako sa pa-karatola ng mga pinsan kong medyo may katandaan sa akin.
I remembered Kuya Richard, mahilig siya sa basketball, si Ate Ana na nakatatandang kapatid ni Ate Sandy at si Ate Sandy mismo ay narito.
I was grateful for the effort pero nakatingin ang mga pasaherong bumababa sa loob ng barge sa amin. Kailangan ba ng ganito? Wala naman kami sa airport, ah! And passengers in the barge were just less than twenty, isali na ang mga sakay sa kanilang mga sasakyan, kaya okay na sigurong salubungin kami na walang karatola.
WELCOME TO SAMAL, ADREL.
Mali pa ang spelling ng pangalan ko!
Ate Sandy giggled as she kissed me on the cheek. I smiled wryly to her. Hindi ako maarte pero hindi ako sanay na hinahalikan, maliban lang kay Mama at Papa.
"Sa wakas! Taga isla na rin ang prinsesa ng manggahan at asukarera ng Punta del Sol!" bulalas ni Kuya Richard.
Inaasar nila ako! Hindi ba, ang gandang pa-welcome ito? Ano na lang 'pag nandoon na ako and all of my cousins will be gathered to tease me. Iba ako sa kanila. They find me maarte kaya good luck na lang sa akin. They will bully me for the rest of my life!
Hinampas ni Ate Ana si Kuya Richard sa braso at nakangising humarap sa akin.
"Welcome, Adrielle. Alam mo bang matagal ka na naming gustong makilala ng lubusan. Ngayon na rito na kayo titira, mahaba-habang bonding-ngan 'to," aniya at ginalaw ang sky blue headband na may ribbon sa ulo ko.
Ayaw kong hinahawakan ito ng kahit na sino! Hmmp!
"Saan ka sasakay? Mas maganda sa motor namin," yaya ni Ate Sandy sabay turo sa isang habal-habal na motor.
Nakasimangot ako nang pinaandar ni Kuya ang motorsiklo at parang torotot na umalingawngaw sa buong pantalan.
I remembered this yellow Kawasaki motorcycle who used to be utilized as a coconut service. Nilalagay sa gilid ng motor ang malalaking kaing habang hinahakot ang mga niyog para gawing kopra. Ito ang kabuhayan ng mga magulang ni Mama. Kung hindi pagsasaka, ay kopra naman o hindi kaya ay monggo ang inaani nila.
Ibinalik ko ang tingin kay Ate Sandy at mariing umiling.
"Ayaw ko. Kina Mama na ako sasakay," sagot ko at nagmamadaling pumasok sa loob ng sasakyan namin.
I will never ride that dreadful and noisy motorcycle! Ever!
"Anak, why don't you enjoy the view outside. Nasa fifteen minutes pa bago natin marating ang Punta del Sol," sabi ni Mama sa akin.
I know. Aside from riding a boat, we need to travel using a service car or usually, a habal-habal motorcycle before we reach the barrio of Punta del Sol. So hassle!
Hindi ako sumagot at masungit na inilinga ang paningin.
Nadadaanan namin ang isang pribadong resort. Wala itong bakod kaya kitang-kita ang mapuputing buhangin sa dalampasigan. I came closer to the window to see it clearly. Ang mga mangroves na may maliliit at malalaki ay nakatanim sa gilid ng dagat.
Ang tayog din ng mga niyog dito, may iilan na sa tingin ko ay mga ligaw na puno ng saging sa tabi ng daan.
The cemented road ended maybe a half kilometer from the wharf. Sabi ni Mama, pinapasemento pa raw kaya magtitiis muna sa lubak-lubak na daan.
Maliit lamang ang kalsada papunta sa baryo. Two cars can occupy the whole road in opposite way.
Sa tabi ng daan ay mga halaman ng mais. Sa tingin ko ay malapit na ang anihan dahil matatayog na ang mga ito. I saw Lola Tere, my mom's mother harvested the corn plants before. There are also few kids playing beside the road, ang ibang mga tao ay may mga bakang dala at pinapastol ang mga alaga sa mga halamang ligaw.
Papa suddenly held the break when a goat crossed the street! Nauntog pa ako sa likod ng upuan ni Papa.
"Anak ng-"
Nakita ko ang batang hinahabol ang kambing. Nakawala yata ito at sa daan pa talaga tumakbo. Muntik ng masagasaan!
Itiningala ko ang paningin. Wala pang poste rito noon, ah. Ngayon, mayroon na. Sana nga talaga ay may kuryente na rito at hindi na baterya ng sasakyan ang gamit nina Lola.
Kinamot ko ang noo kahit wala namang makati. I scratched because of frustration.
Iba ang nararamdaman ko sa lugar! May negative vibes akong nafe-feel. And the feeling of missing my place. Ngayon pa lang ay nangungulila na ako sa dati naming tirahan.
Surely, I will never love this new environment! Never!
My messanger notification popped up to my screen.It was a message from Braden.Nakangiti kong binuksan ang mensahe niya.A caption was written under the photo he sent.'Si Sossy lang ang sakalam.Malakas kumain ng gadgad ng niyog.'Kahit kailan talaga itong dalawa ito! Kung magsasama ay kung ano-anong kalokohan ang ginagawa.Braden was scraping the coconut while Sossy was busy eating the grated coconut.I replied, 'Baka utot nang utot iyang si Saoirse mamaya, ha?'"Miss Reesha, labas na po, naghihintay na sila," pahayag sa akin ng isa sa mga admin at staff ng mall.I will be having my first book signing today! Hindi ko akalain na bebenta ang kwento nina Aden at Ady sa lahat.It was just an ordinary story. Two young hearts met when they were still young, became friends but ended like strangers. However, I don't want my characters to end with no happiness. Dapat ay happy ending naman.I was known in my pen name Reesha, kabaliktaran sa pronunciation sa pangalan ng anak ko na si Saoirse.
BRADEN RION CASTRO PART II"Paano ba natin makukuha iyong lupain na iyan? Ang dami nating kompetensiya. Tiyak na mas bibigyan nila ng mas mataas na presyo ang may-ari!" pahayag ni Harry.Hindi ko mawari bakit ba napakalaking problema sa kanya ang hindi makuha ang lupa ni Adrielle. I know that the investor told us about the offer but what could we do if Adrielle doesn't want to sell her land to us?"Aden? Hindi ka lang ba gagawa ng paraan? Punta del Sol is your place, alam kong kilala mo si Miss Adrielle Santos," aniya."Teka? Si Adrielle? Si Ady ba kamo?" biglang sulpot ni Kurt bitbit ang isang can ng beer.Namumula na ang mukha niya, halata na marami na siyang nainom. At ano na namang masamang hangin at napadpad na naman siya sa shop ko?Nagtatakang tumango si Harry sabay sulyap sa akin. Hindi niya alam na may pinsan akong pakno (baliw)."Pinsan ko nga pala, si Kurt," walang ganang pakilala ko."Hindi mo ba alam na si Adrielle at itong pinsan kong si Aden ay magkaklase noong elementa
BRADEN RION CASTRO PART I"Huwag mo akong iiyak-iyakan, Braden. Maraming nagkakahiwalay na mag-asawa tuwing umiiyak ang groom sa kasal. Babaero daw ang mga iyon," pairap na turan ni Adrielle nang inihatid siya ng kanyang Tiyong Cito sa altar.Nagulat, hindi lang ako, pati na rin ang tiyuhin sa sinabi ni Adrielle. Hindi ko alam kung nagbibiro ba siya dahil walang ngising nakasilay sa kanyang mga labi.I glanced to Tiyong Cito, nagkibit-balikat lamang siya kaya napakurap ko ang mga mata dahil na baka hindi nga nagloloko si Adrielle.Is she really serious?Mayamaya ay narinig ko ang mahina niyang halakhak at kinalabit ang braso ko."Hindi tayo magkakahiwalay, promise mo iyan, ha?" puno ng paglalambing niyang sabi."Of course, love... never."Simple lamang ang kasal namin. Nais lang din ni Adrielle ng pribadong kasalan, iyong kami lamang kapamilya at malalapit na mga kaibigan ang makakasaksi sa pag-iisang dibdib namin.Sa simbahan kung saan pareho kaming nagdasal noon na sana, makatagpo n
TREASURENakahalumbaba ako sa lamesa habang pinapakinggan ang sinasabi ni Ate Sandy sa kabilang linya.Inilapag ko sa ibabaw ng mesa ang cellphone at hinayaan ko lang na i-loudspeak ito para marinig ko lahat ng pinagsasabi ni Ate.Kailangan ko na palang bumalik ng Punta del Sol dahil marami na raw pending na transaksiyon ang manggahan.Anihan pa sa susunod na linggo kaya kailangan ko na talagang ipunin lahat ng nagkapira-piraso kong puso para kahit naman papaano ay makapagtrabaho ako."Ady? Nakikinig ka ba?" untag ni Ate sa kabilang linya.Wala sa sarili akong nagsalita, "Ate, ano ang feeling no'ng nalaman mong buntis ka kay Scarlet?""Ano?" bulalas niya sa kabilang linya."Masaya ka ba? Natakot? Kinakabahan?" dagdag ko."Ano ba ang pinagsasabi mo, Ady? Ano'ng buntis-buntis? Ikaw ba'y..."I heard her gasp. Ang OA ng reaksiyon, ah!Natural na maaari akong mabuntis. Alam niya rin na parati kong kasama si Braden kaya alam kong hindi sila mag-iisip na nagrorosaryo lang kami sa loob ng bah
PUSIT"Alam mo iyong tipong gusto mong kumain ng pusit pero hindi ko mahanap-hanap ang gusto ko sa palengke? Tapos iyong itlog, feeling ko ang tabang ng pagkakatimpla ko at ito pa... hindi ko maiwasang maiyak tuwing nakikita ko ang hitsura ko, Hector," kwento ko sa doktor na kasintahan ni Sav.Savannah gently caressed my back. Napahagulhul ako sa 'di na naman alam na dahilan. Depress na depress na talaga ako!"Gusto ko lang naman mag-stress-eating pero ako ang naste-stress sa mga kinakain," iyak ko."This is getting out of hand, Hector. What shall we do?" tarantang wika ni Sav sabay haplos sa balikat ko para tumahan ako.Hector rubbed his nape and smiled, dahilan para sabay kaming napakunot-noo ni Sav sa reaksiyon niya.Anong klaseng doktor siya? Nginingitian niya lang ang mga seryosong problema at dinaramdam ng mga pasyente niya? Na-offend ako kay Hector, promise!"B-Babe... stop smiling," saway ni Sav na pilit hinihinaan ang boses at pinandilatan pa ng mga mata ang kasintahan."Oh,
WEIRDPara akong tangang naghihintay sa kanya na bumalik siyang muli at kausapin ako.Baka... baka mapatawad ko pa siya. Baka pipikit na lamang ako at kakalimutan ang lahat. Kaya naman iyon, 'di ba?Ngunit natapos ang buong araw at walang Braden na dumating. Napagtanto kong wala akong mapapala sa kahihintay at kakaasa na muli siyang magbalik sa piling ko. It would never happen. I already chased him away."Get up, Adrielle! Day-off ko ngayon, tara! Clubbing tayo," yaya ni Venus sa akin sabay hila sa akin patayo sa kinahihigaan.I groaned, still closing my eyes."I'm tired..." pagod kong tugon sa kanya sabay yakap-yakap sa bolster pillow.Tatlong araw na ako rito sa condo ni Venus simula nang umalis ako ng Punta del Sol.Hindi ko kayang mag-isa at para akong mababaliw. Ayaw ko rin namang sa bahay nina Ate Sandy dahil baka ako pa ang mas babantayan niya at hindi ang sariling anak. Wala rin akong ibang kamag-anak na puwedeng mapuntahan dahil ayaw kong may masabi na naman ang mga iyon. Mah
DOOR Tears spilled over and streamed down my face like a river escaping in a dam. My body looked calm but contradicted to how tangled my mind was. Whimpers escaped my lips through the suppressed sound of hiccups. Sa sobrang pagpipigil ko ring humagulhul ay halos mawalan na ako ng panimbang na maglakad para makalabas pero kailangan kong magmadali. I know Braden will follow me, so I must go first before he'll catch me and explain lies again. Kilala ko ang sarili. Ang hina ko pagdating sa kanya. "Ma'am, okay ka lang?" nag-aalalang tanong ng security guard nang nakita niya akong nakahawak sa railings ng hagdanan pababa ng restaurant. Akma niya akong hahawakan pero itinaas ko ang isang kamay. Ang sakit. Ang sakit ng ginawa ni Braden sa akin at walang katumbas na hinagpis ang pinabaon niya sa akin. Akala ko ay siya na ang matagal ko ng pinagdasal. Siya ang hiniling ko sa Diyos na sana ay makasama at mamahalin ko. Siya ang magiging kasama ko habambuhay, magiging ama ng mga anak ko. Pero
RUNI don't want to deprive myself now. I want to enjoy every single moment to Braden.Ang pagmasdan lang siya habang natutulog ay sapat na sa akin para memoryahin ang bawat sulok ng hitsura niya.The smooth flow of his forehead through temples, his small spotted moles on the cheeks like kisses of angels, prominent jaw angle, crisp jawline, and long, rounded chin, with all these facial aspects that Braden had will be stored in my brain. Para kung mami-miss ko siya ay iisipin ko na lang ang hitsura niya sa utak ko.Ang sarap niyang titigan habang tulog na tulog. Sa mumunting hilik niya at ang kaunting awang ng bibig ay alam kong puyat si Braden kakaabang sa akin kagabi.Akala niya ay nakatulog na ako kaya tumabi siya sa akin ulit habang mahigpit akong niyapos sa kanyang bisig.Hinihiling ko sana na hindi ko na maaalala ang lahat at ang tanging pinapakita ni Braden ngayon ang para sa akin ay totoo. Subalit sa kabila ng lahat ng ginawa niya, hindi pa rin nagbabago ang nararamdaman ko sa
ENDINGI am so proud of myself for being so hypocrite. Nakikingiti pa ako sa mga jokes at kuwento ni Braden habang kumakain kami. Nakikipagkuwentuhan pa ako at nagtatanong patungkol sa pamilya niya na hindi niya napapansin na hinay-hinay ng namamatay ang kalooban ko dahil sa sakit.Bakit niya ginagawa sa akin ito? Masaya ba siya kung nasasaktan ako't wasak na wasak? Nakakalabas ba ng tunay na pagkalalaki ang magpaikot at paglaruan ang nararamdaman ng isang babae?"Stop playing the squid ink, Braden!" natatawa kong saway sa kanya nang ipahid niya ang tinta ng pusit sa ngipin.He grinned and showed to me his black teeth."Remember before? Sabay-sabay tayong kumakain araw-araw ng tanghalian," sabi niya sabay inom ng tubig.Tumango ako at sinulyapan siya."Kami araw-araw pero ikaw hindi kasi parati kang absent!" ani ko na pabirong umirap sa kanya.He laughed giddily and nodded."Yeah, absenous nga ako rati pero bumawi naman sa high school dahil Best in Attendance awardee ako," pagmamayaba
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments