ตอนที่3 Part อดีต...เอามาให้เองจะดีกว่า

ตอนที่3 Part อดีต...เอามาให้เองจะดีกว่า

“เอาหน้าเหี้ยไร ก็แค่ช่วยเค้าเฉยๆ แม้แต่ชื่อกูยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ” ผมส่ายหัวตอบอย่างเอือมๆความคิดมัน

“คนที่มึงช่วยเมื่อกี้อะ ชื่อพี่อิงฟ้า ส่วนคนที่หน้าตาออกไปทางหมวยๆหน่อยนั่นน่ะชื่อพี่กิ๊ฟ แล้วก็คนที่หน้าออกไปทางลูกครึ่งๆอะชื่อพี่โบว์วี่ แล้วผู้ชายคนเดียวในกลุ่มอะชื่อพี่พอลหรือพอลลี่ อีกคนคงไม่ต้องบอกมึงก็คงจะรู้จักกันอยู่แล้วเนอะ” เป็นไอ้กันย์ที่พูดแนะนำชื่อของแต่ละคนให้ได้รู้ ที่มันจะรู้จักชื่อของทุกคนก็คงไม่แปลก เพราะมันมาเรียนที่นี่ตั้งแต่ ม.1 เลยทำให้รู้จักทุกคนเป็นอย่างดี ส่วนผมกับไอ้หนึ่งเพิ่งจะย้ายมาต่อ ม.4 ที่นี่ด้วยกัน แต่เราทั้งสามคนก็ยังสนิทกันดีเนื่องจากรู้จักกันมานานแล้ว และพวกเรายังเรียนมาด้วยกันตั้งแต่อนุบาลเพิ่งจะมาแยกที่เรียนกัน ก็ตอนตอน ม.1 นี่เองพอหลังจากจบ ม.3 จากที่โรงเรียนเก่าผมกับไอ้หนึ่งเลยย้ายตามมันมาเรียนที่เดียวกับมัน

“ออ รู้ดีไปหมดทุกเรื่องจริงๆนะมึงเนี่ย” ผมพยักหน้าเข้าใจพร้อมชมมันขึ้นมาบ้าง

“แน่นอนครับ” มันรับคำพร้อมยักไหล่ใส่ผมอย่างกวนๆ

“น่ารักใช่ไหมล่ะพี่อิงฟ้าน่ะ สนใจอยากจีบป่าวเดี๋ยวกูจัดให้ เอาป่าวๆ” ไอ้กันต์มันยิ้มล้อพร้อมยักคิ้วถามผม เพราะมันรู้ดีว่าผมยังไม่เคยชอบหรือจีบใครมาก่อน เลยเสนอตัวคงอยากจะช่วย

“ไม่ต้อง…จีบบ้าบอไรล่ะ ทำไมกูต้องอยากจีบพี่เค้าด้วย ไม่ใช่สเป็ก” ผมตอบออกไปแต่ปลายคำพูดเสียงเบาแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์ พร้อมหันหน้าหนีไปทางอื่น ถึงพี่เขาจะน่ารักก็เถอะแต่ก็ขี้อายดูนุ่มนิ่มไปหน่อย คงไม่เข้ากับคนอย่างผมหรอก ก็แค่ช่วยดึงเพื่อหลบรถแค่นั้นเองทำไมมันถึงคิดว่าผมอยากจะจีบพี่เขา ผมไม่ได้ชอบเขาซักหน่อย มั้งงงง

“ก็แค่ถามดูเฉยๆเห็นมองพี่เค้าอยู่เป็นนานสองนาน” มันว่าแล้วตบไหล่ผมสองสามทีก่อนจะพากันแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน

ช่วงเที่ยงของวันถัดมา

ผมนั่งกินข้าวพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน และซักพักในโต๊ะเดียวกันนั้นก็มีกลุ่มเพื่อนผู้หญิงเพิ่มมาอีกสามคนมาขอนั่งด้วย เพราะโต๊ะในโรงอาหารวันนี้เต็มแทบทุกโต๊ะ แล้วพวกเธอก็ยังเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน และเคยเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม.1จากที่โรงเรียนเก่า เลยนั่งร่วมกันได้ไม่มีปัญหาอะไร

ระหว่างนั้งกินข้าวคุยกันไปเรื่อยๆพี่แป้งหอมก็เดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะพวกผม

“ดิน อะนี่..เพื่อนพี่ที่ดินช่วยไว้เมื่อวานอะฝากมาให้เพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยชีวิตไว้อะ” พี่แป้งยื่นแก้วน้ำแดงมาให้ผม พร้อมกับพูดบอกว่าใครเป็นคนฝากมา แล้วพยักพเยิดหน้าไปทางโต๊ะถัดจากพวกผมไปสองโต๊ะ

“พี่ที่ชื่ออิงฟ้าน่ะหรอครับ” ผมถามพร้อมกับหันไปมองตามที่พี่แป้งบุ้ยหน้าไปทางนั้นจึงเห็นว่าพี่อิงฟ้าก็กำลังมองมาทางนี้อยู่เช่นกัน พอเธอเห็นผมหันไปมอง ก็รีบหันหนีพร้อมกับก้มหน้าลงหลบสายตาผมทันที

“ขอบคุณครับ” ผมค้อมหัวรับ “แต่ฝากบอกพี่อิงฟ้าหน่อยนะครับว่า ถ้าอยากขอบคุณจริงๆ…เอามาให้เองน่าจะดีกว่า” ผมบอกออกไปพร้อมอมยิ้ม ‘หึ หลบสายตาเก่งนักใช่ไหม ดูซิจะทำยังไงต่อ‘ ผมได้แต่คิดสนุกอยากจะแกล้งเธอขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทีของเธอ

“ได้สิ เดี๋ยวพี่จะบอกให้นะ” พี่แป้งยิ้มกริ่มเหมือนมีเรื่องสนุกให้ไปแกล้งคนยังไงอย่างนั้น ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะกลุ่มพวกเธอ แล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างพี่อิงฟ้าพร้อมโน้มหน้าไปคล้ายกระซิบข้างหูเธอ ซักพักเธอก็หันหน้ามามองทางผมครู่นึงแล้วก็หันไปคุยกับเพื่อนตรงข้ามต่อ ทำหน้านิ่งๆเหมือนไม่ได้สนใจอะไร

“ดูออกแหละว่าพี่อิงฟ้าเค้าไม่ได้อยากจะคุยกับมึง” ไอ้หนึ่งที่นั่งข้างๆผมพูดขึ้นพร้อมกับเอาไหล่มากระแซะไหล่ผมเบาๆ “แต่เอ้!!..ไหนมึงบอกไม่ได้ชอบพี่เค้า ไหงถึงอยากให้พี่เค้าเอาน้ำมาให้เองล่ะ” ไอ้กันต์ถามต่อพร้อมหรี่ตามองเหมือนจับพิรุธผม

“ก็กูช่วยเค้าไว้ ถ้าเค้าจริงใจจริงๆก็ควรเอามาให้เองมั้ยวะ” ผมตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก พร้อมตักข้าวเข้าปากทำตัวปกติ ไม่ได้เผยพิรุธใดๆออกไป

อันที่จริงพี่อิงฟ้าก็น่ารักดีแหละ แถมตัวก็หอม ผิวนุ่มนิ่มราวกับผิวเด็ก เมื่อคืนผมน่ะนอนนึกถึงแต่กลิ่นตัวหอมๆของพี่เค้าทั้งคืนเลย

หลังเลิกเรียนวันเดียวกันนั้น ผมก็มานั่งรอไอ้กันต์กับไอ้หนึ่งเล่นบาสกัน วันนี้เบื่อๆหน่ะไม่อยากออกแรงเท่าไหร่เลยมานั่งเล่นเกมส์ระหว่างรอพวกมันเพื่อฆ่าเวลา

จริงๆหลังเลิกเรียนแม่อยากให้ผมลงเรียนพิเศษเพิ่มเติมแต่ผมขี้เกียจเลยยังไม่ได้ไปสมัคร

“น้องคะ” ระหว่างผมนั้งเล่นเกมส์ไปได้ซักพักราวๆสิบนาทีก็ได้ยินเสียงเรียกดังขึ้น ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นเป็นพี่อิงฟ้ายืนอยู่ในมือถือแก้วชานมไข่มุขหน้าโรงเรียนอยู่ด้วย

“ครับ?” ผมเลิกคิ้วก่อนจะยืนขึ้นและเดินขยับออกจากโต๊ะไปเล็กน้อยเพื่อไปยืนข้างหน้าเธอ แต่เหมือนจะไกล้ไปหรือเปล่านะในความคิดเธอ

เธอรีบขยับตัวออกห่างจากผมไปหนึ่งก้าวพร้อมยื่นแก้วชานมไข่มุข มาให้ผมบางทีผมก็คิดนะว่าเธอดูจะขี้กลัวเกินไปหรือเปล่า

“เราเอาชานมไข่มุขมาให้น่ะ ที่น้องฝากแป้งหอมไปบอกเมื่อตอนกลางวัน แต่เราไม่รู้ว่าน้องชอบแบบไหนเลยซื้อแบบปกติมาให้”

ผมบอกไปแบบนั้นหรอ เธอคงโดนพี่แป้งแกล้งเข้าให้แล้วสินะ แต่ผมจะตามน้ำไปแล้วกัน

“อ่อ…ชอบครับ…ผมชอบแบบปกติพอดีเลย” ผมเว้นวรรคตอบคำว่าชอบเน้นๆพร้อมกับอมยิ้ม แล้วยื่นมื่อไปรับแก้วมา ในตอนหยิบแก้วมาปลายนิ้วผมไปสัมผัสกับนิ้วเธอเล็กน้อย เธอเม้มปากแน่นตอนมือเราสัมผัสกันแต่ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรไปอีก เธอก็รีบพูดขึ้นซะก่อน

“เอ่อออ..งั้นเราไปก่อนนะคะ” ว่าจบเธอก็เดินหันหลังจากไปเลย แต่เหมือนจะเดินเร็วมากเลยนะนั่น ผมล่ะกลัวว่าจะหกล้มไปซะก่อน คงเขินผมสินะ ผมได้แต่คิดเข้าข้างตัวเอง