#11 น้ำตาไข่มุก

ค่ำคืนก่อนการหลบหนี

เสียงโซ่ที่เคยตรึงสองหญิงสาวไว้แน่น ถูกไขออกอย่างเงียบงันจากกุญแจที่นีร่าขโมยมาได้ในคืนก่อนหน้า

นีร่าและไอล่า หลบเร้นในเงามืด ลัดเลาะผ่านซากลังไม้ใต้โรงเก็บสัตว์ ก่อนเล็ดลอดออกสู่ท่อระบายน้ำที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นและเสียงน้ำไหลเฉอะแฉะ

“อีกไม่ไกล...” นีร่ากระซิบ หอบเหนื่อยแต่แววตามุ่งมั่น “หากเราผ่านเขตท่าเรือได้ เราอาจหาทางขึ้นเรือพวกพ่อค้าได้”

แต่แล้ว—เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นจากปลายทางท่อ

“หยุดก่อน!”

ร่างสูงปรากฏใต้แสงจันทร์ ใบหน้าคมคายสะท้อนประกายจันทร์บนเส้นผมสีทองที่พลิ้วไหว ราวทองคำต้องลม

ชายหนุ่มผมทองในชุดหนังสีดำ เดินเข้ามาอย่างสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาเยียบเย็น ดวงตาสีฟ้าลึกดั่งผืนน้ำเวิ้งว้าง “...เรน?”

นีร่าตาเบิกกว้าง ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เขายิ้มบาง ๆ “นีร่า...เจ้ายังมีชีวิตอยู่จริง ๆ” เรนยื่นมือออกมาเหมือนจะโอบเธอ แต่หญิงสาวก้าวถอยหลัง

“ข้าไม่ไว้ใจเจ้าอีกต่อไปแล้ว ท่านทรยศข้า...”

“ข้าไม่เคยตั้งใจทำร้ายเจ้า” เขาพูดเสียงนุ่มแต่แฝงความเย็นชา “

ข้าแค่...เห็นค่าของเจ้ามากกว่าเจ้ารู้เสียอีก”

“ข้าไม่ใช่สิ่งของให้ใครครอบครอง!”

ใบหน้าหล่อเหลาพลันเปลี่ยนเป็นสีหน้าบึ้งตึง สีฟ้าในดวงตาแข็งกร้าวขึ้น

“ถ้าเช่นนั้น...เจ้าก็ต้องพิสูจน์มันออกมา”

ก่อนที่นีร่าจะเข้าใจความหมาย ร่างของไอล่าถูกชายอีกคนล็อกไว้แน่น

“เจ้ารู้หรือไม่ นีร่า...น้ำตาของเจ้ามีค่ามากเพียงใด ข้าสมควรได้มัน”

เสียงของเขาเย็นชา มือคว้าข้อมือเธอแน่นราวจะบีบกระดูกให้แหลก

“เจ้าอยากให้ข้าทำร้ายเจ้าใช่หรือไม่ ถึงจะร้องไห้ออกมา?”

นีร่าตะโกน “ไอล่า!!”

หญิงสาวผิวคล้ำดิ้นรน ก่อนกัดมือของชายที่จับไว้แล้วผลักเขาล้มลง

“หนีไป นีร่า!! ไป!!” ไอล่าตะโกนสุดเสียง

นีร่าเม้มปากแน่น ก่อนคว้ากระโปรงที่สวมใส่ยาวติดพื้น แล้ววิ่งออกจากท่อ น้ำตาแห่งความแค้นเอ่อขึ้น...แต่เธอกลั้นไว้

เสียงของเรนตะโกนตามหลัง “ข้าจะทำให้เจ้าหลั่งน้ำตาให้ข้าอีก...แม้ต้องแลกด้วยเลือดของข้าเอง!”

เช้าวันเดียวกัน – เมืองคอร์เซียร์

เมืองคอร์เซียร์ — ดินแดนแห่งควันไฟ เหล้ารัม และกลิ่นอำมหิตของอำนาจ

ทันทีที่เท้าอีธานเหยียบลงบนพื้นไม้ผุๆ ของท่าเรือ เสียงโวยวายจากเหล่ากะลาสีก็โถมใส่ประสาทสัมผัสของเขาเหมือนพายุเรือแตก

กลิ่นคาวปลาเคล้ากับกลิ่นน้ำทะเลบูดเฉอะแฉะขึ้นจมูก ตามด้วยกลิ่นรมควันจากโรงกลั่นเหล้ารัมที่ตั้งเรียงรายอยู่ถัดจากท่าจอดเรือ ทุกย่างก้าวของเขาบนแผ่นดินแปลกหน้าถูกจับจ้องจากเหล่าคนแปลกหน้า — ชายฉกรรจ์ไร้ฟันในปาก สตรีผิวคล้ำแต่งตัวฉูดฉาด หรือแม้แต่เด็กชายที่วิ่งเล่นพลางล้วงกระเป๋านักเดินทาง

เมืองคอร์เซียร์ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นอย่างมีระเบียบ บ้านแต่ละหลังเป็นเรือนไม้สามชั้นปลูกซ้อนๆ กันอย่างไม่สนแผนผัง ถนนส่วนใหญ่เป็นหินกรวดกับไม้เปียกชื้น บ้างก็พังทะลุเผยให้เห็นท่อน้ำเน่าด้านล่าง

ธงโจรสลัดหลากสีแขวนระโยงระยางจากปลายอาคารหนึ่งไปยังอีกฝั่ง บ้างเป็นรูปหัวกะโหลก บ้างเป็นสัญลักษณ์สัตว์ทะเลปีศาจ ตรอกแคบๆ ส่งเสียงกระซิบของการต่อรองที่ผิดกฎหมาย ไม่ว่าจะเป็น อาวุธเถื่อน, น้ำยาหลอนประสาท, หรือแม้แต่ มนุษย์ ที่ถูกซื้อขายเหมือนของใช้

เสียงตะโกนของเจ้าของโรงเหล้าเรียกลูกค้า “รัมหนึ่งเหรียญ! หรือเจ้าจะแลกด้วยลูกปืนก็ได้!”

ผู้คนพูดภาษาหลากหลาย มีทั้งภาษาอังกฤษสำเนียงลอนดอนจมูกบี้ เสียงภาษาสเปนแผดแหลม หรือภาษาฝรั่งเศสลื่นไหลเจือเสียงหัวเราะร้ายๆ

อีธาน หยุดยืนหน้าตรอกหนึ่ง สายตาจับจ้องไปที่ นักแสดงเร่ สวมหน้ากากสีขาว กำลังพ่นไฟบนเวทีกลางตลาด สร้างความสนใจให้กับฝูงชนล้อมรอบ แต่เบื้องหลังแววตาของพวกเขา — เขาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง...ความมืด ความเสแสร้ง และความอันตรายที่แฝงอยู่

เขากระชับเสื้อคลุมตัวเอง และพึมพำ

> “เจ้าเรียกที่นี่ว่าเมืองหรือ? ข้าว่า...มันคือรังปีศาจ”

“ขอโทษนะ ท่านพ่อค้า เจ้าเคยเห็นหญิงสาวผมทอง ผิวซีดเหมือนไข่มุก เดินอยู่กับหญิงสาวอีกคนหรือไม่?” อีธานถามคนแถวนั้น แต่กลับได้เพียงส่ายหน้าหรือสายตาระแวงตอบกลับ

เขาเริ่มเดินลึกเข้าตรอก เมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง

“ท่าน...นั่นใช่คนที่มากับเรือจากทางใต้หรือไม่?”

เสียงชายกลางคนในชุดผ้าเนื้อหยาบดักหน้าเขาไว้ และอีกสองคนยืนประชิดจากด้านหลัง สวมเสื้อคลุมหนังลายสิงโตสลักตราโรงละคร

อีธานยืนนิ่ง “ท่านมีธุระอะไรกับข้า?”

ชายตรงหน้ายิ้มเย็น “ข้ามีธุระกับผู้หญิงที่ท่านพามาด้วย...แต่ดูเหมือนตอนนี้เจ้าจะมาคนเดียว”

อีธานกำมือแน่น “ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดเรื่องอะไร”

“อย่าทำเป็นไม่รู้ พวกเรารับเธอมาด้วยทองคำของเรา และตอนนี้...เธอหนีไป”

ชายอีกคนกระชากปกเสื้ออีธาน “แล้วเจ้านี่แหละ...ต้องจ่ายค่าความเสียหาย”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์!” อีธานผลักมือออก

“งั้นข้าคงต้องพาเจ้าไปพูดกับหัวหน้าเรา...หรือเจ้าอยากให้เราพูดกันตรงนี้?”

เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นจากด้านในเสื้อคลุมของหนึ่งในพวกนั้น

อีธานสบตาพวกเขาทีละคน แววตานิ่งสนิท

“หากพวกเจ้าทำร้ายข้า เจ้าจะไม่ได้ทองสักชิ้น...แต่ถ้าปล่อยข้าไป ข้าอาจจะพาเจ้ากลับไปหาเธอได้” ทั้งสามสบตากัน แล้วชายคนกลางก็ผ่อนแรงลง “เจ้ามีเวลาจนสิ้นวัน พาข้าไปหานาง ถ้าไม่...ข้าจะขายไตเจ้าก็แล้วกัน”