#71 ค่ำคืนที่เงียบสงบ

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นท่ามกลางสายลมทะเล ฟลอเรสเดินไปหาเอเรนที่กำลังจัดเก็บเครื่องมืออย่างขะมักเขม้น แต่สายตากลับดูเหนื่อยล้า

“เอเรน เจ้าเคยคิดไหม ว่าเราจะยังได้เห็นแสงแดดอีกนานแค่ไหน?” ฟลอเรสถาม

เอเรนหันมายิ้มบางๆ “ถ้าเป็นไปได้ ข้าอยากเห็นมันอีกนานๆ แต่ถ้าไม่ เราก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุดจนกว่าจะหมดลมหายใจ”

ฟลอเรสหัวเราะ “คำพูดเจ้าโหดร้ายยิ่งกว่าปลาหมึกยักษ์อีกนะ”

เอเรนขมวดคิ้ว “อย่าแหย่ข้านักล่ะ!”

เสียงหัวเราะดังขึ้นรอบๆ ทำให้บรรยากาศที่เคยเครียดค่อยๆ ผ่อนคลายลง ลูกเรือคนอื่นก็เริ่มพูดคุยกันมากขึ้น ทั้งเรื่องข่าวสาร เรื่องตลกเล็กๆ หรือเรื่องบ้านเกิดที่แต่ละคนคิดถึง

มาเรียเดินมาหาฟลอเรสพร้อมถือลูกอมในมือ “นี่เจ้า ต้องใช้พลังงานนะ จะได้ไม่หมดแรง”

ฟลอเรสรับลูกอมมาแล้วอมไว้ในปาก “ขอบใจเจ้า นี่แหละที่ทำให้ข้ายังเดินต่อไปได้”

จู่ๆ เสียงร้องหัวเราะดังมาจากมุมเรือ ใครบางคนกำลังเล่นเกมทายคำกับลูกเรือคนอื่นๆ ทำให้หลายคนหยุดงานมาช่วยกันเล่น

ฟลอเรสเดินไปดู พบว่าเป็นบรรยากาศที่พวกเขาแทบลืมไปว่ากำลังอยู่กลางทะเลที่เต็มไปด้วยอันตราย

“ถ้าพวกเจ้าลืมเรื่องร้ายๆ สักพัก ข้าก็ยินดี” ฟลอเรสพูด พลางมองไปยังฟ้าสว่างที่เริ่มแจ่มใสขึ้น

แต่ในใจของเขาเอง ยังคงเตือนตัวเองว่าความสงบนี้อาจเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนที่พายุครั้งใหม่จะมาถึง

“พรุ่งนี้… ข้าจะต้องเตรียมพร้อมให้มากกว่าเดิม” ฟลอเรสบอกกับตัวเอง

ฟ้าสว่างเต็มที่อีกครั้ง ลมทะเลพัดเบาๆ เหมือนเป็นคำสัญญาว่า พวกเขาจะยังไม่ยอมแพ้ แม้จะต้องเผชิญกับอันตรายที่รออยู่ในความมืดของทะเลก็ตาม

ท้องฟ้าเริ่มสว่าง แต่ความสงบนี้กลับไม่ยาวนานนัก ทันใดนั้น ฝั่งทิศตะวันออกเกิดเงาเรือเล็กแล่นเข้ามาในระยะที่เห็นได้ชัด ไอล่าพายเรือไม้ลำเล็กมาพร้อมกับคนจากหมู่บ้านอีกสามสี่คน ทุกคนแต่งตัวเรียบง่ายแต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เอเรนที่ยืนอยู่หัวเรือ หันไปมองด้วยสายตาประหลาดใจ “นั่นเรือของไอล่าใช่ไหม?”

ฟลอเรสก็หันตามเสียง “ทำไมเธอถึงตามมาได้?”

อีธานที่ยืนอยู่กลางลำเรือ ใบหน้าขึงขังเกร็งทันที “ข้าไม่คิดเลยว่าไอล่าจะตามพวกเราได้… มันเสี่ยงเกินไป”

เสียงพายกระทบผืนน้ำดังเป็นจังหวะชัดเจน เมื่อเรือเล็กแล่นเข้ามาใกล้มากขึ้น ไอล่าพายเรือมาจนถึงด้านข้างของซีฟินิกซ์ เธอยกมือทักทายเล็กน้อย ดวงตาแฝงความกังวลแต่แน่วแน่

“ข้าเห็นพวกเจ้ากำลังสู้กับสัตว์ร้ายในทะเล ไม่คิดว่าเจ้าจะรอดมาได้” ไอล่าพูดเสียงนิ่ง “หมู่บ้านส่งคนมาช่วยเจ้า ข้าตามมาเพื่อช่วยพวกเจ้า”

อีธานก้าวไปยังขอบเรือ “ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เจ้า ขอบใจที่มา แต่สถานการณ์ตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย”

ฟลอเรสจับมือไอล่าไว้แน่น “ถ้ามาได้แล้ว เจ้ายังไงก็คือเพื่อนของพวกเรา”

เอเรนหันไปพูดกับคนในหมู่บ้าน “เร็วเข้า! ลงเรือมาช่วยพวกเราซ่อมแซมและเตรียมพร้อมรับมือพวกสัตว์ร้ายอีกครั้ง”

เสียงพูดคุยและการเคลื่อนไหวเริ่มวุ่นวายขึ้นบนเรือเล็กและเรือซีฟินิกซ์ พร้อมกับความหวังและความกังวลปะปนกันไป

อีธานมองไปที่ไอล่าอย่างจริงจัง “เจ้าต้องระวังตัวเองด้วย ที่นี่ไม่ใช่ที่ปลอดภัย”

ไอล่ายิ้มบางๆ “ข้ารู้ดี แต่ข้าไม่ยอมทิ้งพวกเจ้าไว้กลางทะเลนี้แน่”

ฟลอเรสถอนหายใจอย่างโล่งใจ “มีเจ้าอยู่ด้วย พวกเราน่าจะมีโอกาสมากขึ้น”

ไฟจากตะเกียงและกองไฟเล็กๆ กลางลำเรือสาดแสงอ่อนๆ เป็นวงกลมอบอุ่น ลูกเรือหลายคนรวมกลุ่มกันหุงหาอาหาร ทำกับข้าวง่ายๆ จากเสบียงที่เหลืออยู่

เสียงกระทบของหม้อและเสียงหัวเราะเบาๆ ผสมผสานกับเสียงคลื่นซัดสาดเบาๆ ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่น แม้ความเหน็ดเหนื่อยจะยังคงชัดเจนในแววตาของทุกคน

คนหนึ่งตักข้าวใส่จาน พลางพูดกับอีกคนว่า “คืนนี้คงได้นอนหลับสบายเสียทีนะ”

อีกคนพยักหน้า “ขอแค่ไม่เจอสัตว์ประหลาดกลางดึกอีกก็ดี”

ในขณะที่ลูกเรือคนอื่นทยอยเข้าพัก ฟลอเรสและไอล่ายังคงนั่งอยู่ริมเรือ ใกล้กับเสาที่ยังเหลือความอบอุ่นจากไฟที่ลุกโชนไม่มากนัก

ฟลอเรสหันไปมองไอล่า “เจ้าพักผ่อนบ้างเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องเดินทางไกล”

ไอล่ายิ้มอ่อน “ข้ายังไม่ง่วง ข้าอยากคุยกับเจ้าสักพัก”

ฟลอเรสเลิกคิ้ว “เรื่องอะไร?”

ไอล่ามองไปยังผืนน้ำมืด “ข้าแค่...อยากรู้ว่า เจ้ามีอะไรอยู่ในใจ หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้”

ฟลอเรสถอนหายใจ “ข้าเองก็ยังไม่แน่ใจ ข้ารู้แค่ว่า ทะเลนี้ไม่ใช่แค่สถานที่ธรรมดาอีกต่อไป มันเต็มไปด้วยความลับและอันตรายที่เราไม่เข้าใจ”

ไอล่าพยักหน้า “ใช่ ข้าเองก็รู้สึกเหมือนกัน”

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วครู่ ก่อนที่ฟลอเรสจะถามอย่างระมัดระวัง “เจ้าคิดว่าเราจะอยู่รอดได้ไหม?”

ไอล่าหัวเราะเบาๆ “ข้าไม่รู้หรอก แต่ข้ารู้ว่าถ้าเราไม่ยอมแพ้ ยังไงก็ต้องมีทางออก”

ฟลอเรสยิ้มบางๆ “คำพูดของเจ้าทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้น”

เสียงคลื่นกระทบเรือยังคงซัดเบาๆ เป็นเพลงกล่อมบรรเลงให้คืนนี้ผ่านไปช้าๆ แต่ในใจของทั้งสอง พายุในอนาคตก็ยังรอคอยอยู่ไม่ไกล

ฟลอเรสกับไอล่านั่งพิงเสารองเรือ ฟังเสียงคลื่นเบา ๆ ที่ซัดกระทบเรืออย่างไม่หยุดยั้ง

“เจ้าเคยคิดไหมว่า… ถ้าเรารอดจากเหตุการณ์นี้ไปได้จริง ๆ ชีวิตของเราจะเป็นอย่างไร” ไอล่าถามเสียงนุ่ม

ฟลอเรสเงียบไปสักครู่ ก่อนตอบ “ข้าเคยฝันอยากอยู่ในที่สงบ ๆ ไม่มีสงคราม ไม่มีสัตว์ร้าย ไม่มีความหวาดกลัวแบบนี้”

“ข้าก็เช่นกัน” ไอล่ายิ้มบาง ๆ “แต่บางทีมันก็เหมือนโชคชะตาพาเรามาเจอกับเรื่องแบบนี้ เพื่อให้เราเข้มแข็งขึ้น”

ฟลอเรสหันไปมองไอล่า ใบหน้าของเธอในแสงจาง ๆ ดูสงบนิ่งแต่แฝงด้วยความกล้าหาญ “เจ้ากล้าหาญกว่าที่ข้าคิดไว้มาก”

ไอล่าหัวเราะ “ถ้าไม่กล้า ข้าคงไม่ยอมตามเจ้ามาไกลขนาดนี้”

“ขอบใจที่มาอยู่ข้างข้า” ฟลอเรสพูดเสียงเบา

“ข้าจะอยู่ข้างเจ้าเสมอ” ไอล่าตอบอย่างจริงใจ

ทั้งสองคนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่ฟลอเรสจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง “พรุ่งนี้…เราจะต้องเข้มแข็งและพร้อมสำหรับทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

ไอล่าพยักหน้า “ใช่ เราจะสู้ไปด้วยกัน”