#72 ร่วมมือเพื่อโค่นราชินีดำ

ผืนทรายชื้นเย็นของชายฝั่งเกาะเงียบงันรับร่างของนีร่าที่ล้มลงคว่ำ หน้าอกกระเพื่อมแรงจากการหอบหายใจ ดรานและคาเอลตามมาติด ๆ ทั้งคู่เปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า น้ำเกลือกัดผิวจนแสบ

ดรานทรุดนั่งพิงตอไม้ใหญ่ “ข้า… แทบเดินไม่ไหวแล้ว” เสียงแหบพร่า แววตาขุ่นมัวด้วยความเหนื่อยล้า

คาเอลนั่งลงข้าง ๆ พลางหัวเราะเบา ๆ แบบติดตลกแม้จะหมดแรง “ถ้าเจอปลาหมึกยักษ์อีก ข้าจะยอมให้มันกลืนไปเลย… อย่างน้อยคงไม่ต้องทนหิวแบบนี้”

นีร่ามองทั้งสองด้วยสายตาหนักแน่น แต่แฝงความกังวล “เราต้องหาอะไรกินเดี๋ยวนี้ ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ พวกเจ้าจะหมดแรงจนเดินไม่ไหว”

รอบตัวมีเพียงป่าโปร่งที่ทอดยาวขึ้นไปบนเนิน กลิ่นดินชื้นและใบไม้ปนกับกลิ่นไอทะเล ลมพัดเอาเสียงบางอย่างมาจากในป่า คล้ายเสียงกิ่งไม้แตกเป็นระยะ

ดรานพยายามยันตัวขึ้นยืน “อาหาร… น้ำจืด… อะไรก็ได้”

คาเอลเหลือบมองไปรอบ ๆ “ข้าเห็นอะไรเป็นเงา ๆ ตรงโน้น อาจจะเป็นหมู่บ้าน หรือไม่ก็…” เขาหยุดพูดก่อนจะยิ้มมุมปาก “ก็อาจจะเป็นกับดักของพวกที่เราไม่รู้จัก”

นีร่าเม้มปากแน่น “ถ้ามันเป็นกับดัก เราก็จะได้รู้ก่อนที่เราจะอดตาย”

ทั้งสามคนค่อย ๆ เดินตามเส้นทางทรายที่เริ่มกลายเป็นดินโคลน ใบไม้ร่วงเปียกน้ำเกาะรองเท้า เสียงท้องร้องของคาเอลดังแข่งกับเสียงคลื่นไกล ๆ

ทันใดนั้น พุ่มไม้ข้างหน้าไหวแรง ก่อนที่ชายชราในเสื้อผ้าขาด ๆ จะโผล่ออกมา มือหนึ่งถือหอกไม้แหลม อีกมือหนึ่งถือปลาดิบขนาดใหญ่ กลิ่นคาวโชยจนทั้งดรานและคาเอลกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว…

ชายชราจ้องมองพวกนีร่าอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาขุ่นมัวเหมือนคนผ่านเรื่องราวมามากกว่าครึ่งชีวิต เขาเอียงคอเล็กน้อย ก่อนพูดเสียงแหบต่ำ

“พวกเจ้า…ไม่ใช่คนแถวนี้”

คาเอลยกมือขึ้น “ไม่ต้องห่วง เราไม่ได้มาล่าสัตว์ในที่ของเจ้า เราแค่ต้องการอาหารกับน้ำ”

ชายชรามองตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นเสื้อผ้าขาด ๆ และคราบเกลือเกาะผิว “ถ้าข้าปล่อยพวกเจ้าไว้ตรงนี้ อีกไม่นานก็กลายเป็นซากศพให้นกกาหาแดก” เขาสะบัดมือเรียก “ตามมา”

แม้ดรานจะลังเล แต่แรงหิวโหยก็ทำให้ต้องพยักหน้า ทั้งสามเดินตามชายชราลึกเข้าไปในป่า จนถึงลานโล่งที่มีเพิงไม้เก่า ๆ กับควันไฟลอยอ้อยอิ่ง กลิ่นปลาเผาลอยมาตามลม

นีร่าแทบจะเอื้อมมือไปคว้าทันที แต่ยังคงระวังตัว “นี่…ที่อยู่ของเจ้า?”

“ไม่” ชายชราพูดพลางหัวเราะแห้ง ๆ “ที่นี่เป็นเพียงที่พักชั่วคราว ข้าก็แค่คนเฝ้าทาง”

“เฝ้าทาง?” ดรานขมวดคิ้ว

ชายชราไม่ได้ตอบ แต่ผายมือให้พวกเขานั่งลงใกล้กองไฟ และหยิบปลาที่เพิ่งย่างสุกส่งให้พวกเขา ความหอมของเนื้อปลาทำให้คาเอลแทบไม่รอช้า เขาฉีกกินอย่างไม่อายใคร

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักและการลากโซ่เหล็กก็ดังมาจากทางด้านหลังเพิงไม้ เงาร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นทีละนิดในม่านหมอกควันไฟ กลิ่นคาวเลือดผสมกลิ่นเหล้าหนักหน่วงลอยมาก่อนตัวเจ้าของเสียง

เมื่อร่างนั้นก้าวออกมาจากเงามืด นีร่าก็รู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง ชุดเสื้อโค้ทยาวเปื้อนน้ำทะเล หมวกปีกกว้างปิดครึ่งหน้า และรอยสักรูปสมอผสมหัวกะโหลกที่ต้นคอ

ดวงตาคมของเขามองกวาดทีละคน ก่อนจะหยุดที่นีร่าอย่างไม่ปิดบังความสนใจ

“โอ้… ข้าชักจำหน้าเจ้าได้แล้ว” เสียงทุ้มต่ำแฝงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “นางเงือกที่ทำให้ค่ำคืนของข้าเสียแผนไปทั้งคืน”

คาเอลขยับตัวทันที “แบร์กตัน…” เขาพูดชื่อด้วยน้ำเสียงตึงเครียด

กัปตันแบร์กตันหัวเราะช้า ๆ “ดีใจที่ยังมีคนจำข้าได้” เขากวาดตามองดรานแล้วหัวเราะเบา “และนี่ก็คือเจ้าหนุ่มปากกล้าที่ข้าจำได้เช่นกัน”

นีร่าขยับถอยเล็กน้อย สายตาจับจ้องที่ดาบโค้งข้างเอวของเขา “เจ้ามาที่นี่ทำไม”

“ข้าจะถามคำเดียวกันได้หรือไม่ ว่าเจ้า…มาที่นี่ทำไม” แบร์กตันเอียงคอมอง “เกาะนี้ไม่ใช่ที่ที่ใครอยากเดินเข้ามาเล่น ๆ”

ชายชราที่พาพวกเขามาเงียบสนิทเหมือนเป็นเพียงเงาของฉาก เขาวางหอกลงอย่างเชื่องช้า ราวกับไม่อยากเข้าไปยุ่งกับบทสนทนานี้

“เราแค่ต้องการพัก…และหาเสบียง” ดรานตอบชัดถ้อย แต่แฝงการระวัง

แบร์กตันหัวเราะอีกครั้ง “ดี…งั้นข้าจะให้โอกาสพวกเจ้า” เขาก้าวเข้ามาใกล้ทีละนิด จนสามารถได้กลิ่นน้ำเกลือและเหล็กจากตัวเขา “ร่วมมือกับข้า แล้วข้าจะให้ทั้งอาหารและทางออกจากเกาะนี้… หรือไม่ก็เลือดพวกเจ้าจะกลายเป็นของขวัญให้ทะเล”

นีร่าเม้มปากมองตาเขาไม่กะพริบ รู้ดีว่าข้อเสนอของแบร์กตันไม่เคยมีคำว่า “ฟรี” อยู่ในนั้นเลย

คาเอลกระซิบกับนีร่าเบา ๆ “ข้าไม่ไว้ใจเขา”

แบร์กตันยิ้มกว้าง “คิดให้ดีนะ พวกเจ้าไม่มีทางเลือกมากนัก… ทะเลนอกชายฝั่งคืนนี้มีแต่เงาของศัตรูเก่าเจ้า นีร่า”

คำพูดนั้นทำให้เธอขมวดคิ้ว — ศัตรูเก่า? หรือว่าแบร์กตันกำลังพูดถึงสิ่งที่เธอพยายามหนีมาตลอด…

“ศัตรูเก่าของเจ้า… นีร่า” เขาพูดช้า ๆ ดวงตาเป็นประกายราวกับกำลังเพลิดเพลินกับการเปิดปากเผยความลับ “นางไม่ได้อยู่ไกลจากที่นี่เลย… และข้ารู้ดีว่าพวกเจ้ากับข้า มีเหตุผลร่วมกันเพียงหนึ่งเดียว”

ดรานแค่นเสียง “และนั่นคืออะไร”

แบร์กตันยิ้ม เผยฟันขาวที่ตัดกับผิวกร้านแดด “กำจัดราชินี”

คาเอลหัวเราะในลำคอ “ราชินี? เจ้าบ้าไปแล้วหรือ นั่นไม่ใช่ศัตรูที่ใครจะเล่นด้วยได้”

แบร์กตันก้มหน้ามองคาเอลราวกับมองเด็กที่ยังไม่เข้าใจโลก “บ้า? หรือแค่คนเดียวในที่นี้ที่กล้าพูดความจริง”

นีร่าเงียบ สีหน้าเคร่งเครียดเมื่อได้ยินชื่อนั้นในใจของเธอ — ภาพความทรงจำกลับมาในหัว เสียงกรีดร้องของพี่น้องเธอ เสียงน้ำทะเลปั่นป่วนใต้รัชสำนักกลางมหาสมุทร

แบร์กตันยื่นมือมา “นางไม่ใช่ราชินีที่ปกครองด้วยเมตตา นางคือผู้ปกครองด้วยเลือดและความหวาดกลัว ข้าเสียลูกเรือไปครึ่งลำเพราะคำสั่งของนาง และจากที่ข้าได้ยิน… เจ้าก็เสียมากกว่านั้น”

ดวงตานีร่ามีประกายเยือกเย็น “ข้าสูญเสียทุกสิ่ง… เพราะนาง”

“งั้นก็จับมือกันเถอะ” แบร์กตันพูดเสียงต่ำ แต่ทุกคำเหมือนมีน้ำหนักกดลงหัวใจ “ข้ารู้เส้นทางลับที่จะพาเราเข้าไปถึงห้องบัลลังก์นาง รู้ชื่อของคนที่ยังซื่อสัตย์ต่อเรา และรู้วิธีทำให้นางหมดพลัง”

ดรานเหลือบมองนีร่า “แล้วเราจะไว้ใจโจรสลัดอย่างเขาได้ยังไง”

แบร์กตันหัวเราะแผ่ว “ไม่ต้องไว้ใจข้า… แค่เกลียดศัตรูคนเดียวกันก็พอ”

นีร่ามองมือของแบร์กตันอยู่ครู่หนึ่ง ลังเลระหว่างความกลัวกับความโกรธที่ยังลุกโชนในอก สุดท้าย เธอก็ยื่นมือออกไป จับมือเขาแน่นราวกับปิดผนึกพันธสัญญา

คาเอลถอนหายใจ “ถ้าเจ้าตัดสินใจแล้ว… ข้าก็จะไม่ปล่อยให้เจ้าลุยเดี่ยว”

ดรานสบตาทั้งคู่ ก่อนจะพยักหน้า “ตกลง… แต่ถ้าเจ้าหักหลังเรา ข้าจะเป็นคนแรกที่ปักดาบเข้ากลางอกเจ้า”

แบร์กตันยิ้มกว้างราวกับพอใจในคำขู่ “ดี… งั้นเราจะเริ่มคืนนี้”

เขาหันไปทางชายชรา “เตรียมเสบียง น้ำ และอาวุธที่ซ่อนไว้ ข้าจะพาพวกเขาไปทางตะวันตกของเกาะ—ที่ซึ่งกองยามของราชินีไม่เคยเฝ้าถี่นัก”

ชายชราพยักหน้าเงียบ ๆ ก่อนหายเข้าไปในเงามืด

แบร์กตันกลับมามองพวกเขาอีกครั้ง “ถ้าทำสำเร็จ… พวกเจ้าจะเป็นอิสระ และข้าจะได้แก้แค้นที่รอมาเกือบสิบปี”

เสียงคลื่นนอกชายฝั่งดังขึ้นราวกับคำเตือน ว่าทุกย่างก้าวหลังจากนี้… จะไม่มีทางถอยกลับได้อีก