#76 พ้นความตาย

น้ำรอบตัวเงียบ…เงียบจนหัวใจของดรานเต้นดังราวกับเสียงกลองในโถงก้อง ราชินีใต้น้ำค่อย ๆ ลอยลงจากบัลลังก์ ทุกการเคลื่อนไหวของเธอเหมือนฝัน แต่ดวงตานั้นคม และแน่นิ่งพอจะทำให้เขาลืมหายใจ

“เจ้ามีดวงตาของคนที่เคยทรยศทะเล” เธอเอ่ย เสียงเหมือนกระซิบข้างหูแต่แทรกเข้ามาในหัวโดยตรง

ดรานขยับดาบขึ้น…แต่ร่างกลับหนักเหมือนถูกมัดด้วยโซ่มองไม่เห็น น้ำรอบขาเขาหมุนวนเป็นเกลียวสีดำแล้วค่อย ๆ ดึงเขาลงไปช้า ๆ

นีราร้อง “ดราน! อย่าให้เธอมองตา!”

สายเกลียวสีดำพันขึ้นมาถึงเอว ดรานฟันลงไป แต่ดาบกลับทะลุผ่านราวกับฟันเงา ราชินีลอยเข้ามาใกล้จนผมยาวของเธอพันกับแขนเขาเย็นเหมือนน้ำแข็ง และริมฝีปากนั้นกระซิบเพียงคำเดียว

“นอน…”

ดวงตาของดรานค่อย ๆ ปิด เสียงทุกอย่างหายไป ร่างเขาเริ่มหย่อนวูบเหมือนร่างไร้วิญญาณ

คาเอลกับนีร่าพุ่งเข้ามา แต่คลื่นแรงมหาศาลปะทุขึ้นจากราชินี โถงทั้งโถงกลายเป็นพายุหมุนที่ผลักพวกเขากระเด็นออกไปติดผนังหิน

ราชินีเงยหน้าขึ้น ดวงตาสว่างวาบ เตรียมจะดึงวิญญาณของดรานเข้าสู่ความว่างนิรันดร์

ฟุ่บ!

เงาสองร่างพุ่งจากด้านบนของโถงน้ำเหมือนลูกศร เสียงโลหะเฉือนน้ำแหลมสูง อีธานใช้แรงน้ำหมุนตัวหนึ่งรอบก่อนดาบใหญ่ของเขาจะฟาดลงบนคอของราชินีอย่างแม่นยำ ในจังหวะเดียวกัน ไอล่าแทงหอกสั้นเข้าใต้กระดูกไหปลาร้าเพื่อปักร่างเธอให้อยู่กับที่

เลือดสีฟ้าเข้มพุ่งออกมากลางน้ำ เหมือนหมึกละลายไปรอบตัว แรงกระแทกทำให้ราชินีปล่อยดรานทันที ร่างเขาลอยอิสระก่อนคาเอลจะโฉบเข้าไปรับไว้

ราชินียังหันกลับมา ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธและไม่ยอมจำนน ริมฝีปากของเธอกำลังจะร่ายเวทครั้งสุดท้าย—แต่ไอล่าหมุนหอกบิดเต็มแรง เสียงกระดูกคอแตกดัง “กร๊อบ” ตามด้วยแรงฟันสุดท้ายของอีธานที่ตัดผ่านกระดูกจนขาดสนิท

หัวของราชินีใต้น้ำลอยช้า ๆ กลางน้ำ ผมยาวฟุ้งเหมือนดอกไม้ทะเล ดวงตายังคงจ้องทุกคนราวกับคำสาปจะตามไปถึงปลายโลก ก่อนที่แสงสีเขียวในตาจะดับลงเหลือเพียงความว่างเปล่า

ทันใดนั้น แสงจากประตูที่พวกเขาเข้ามาก็เริ่มร้าว เสียงแตกดังสะท้อนเหมือนแก้วแตกใต้น้ำ อาณาจักรของราชินีเริ่มสั่นไหว พื้นปะการังถล่มเป็นฝุ่นคลุ้ง น้ำหมุนแรงขึ้นเป็นหลายเท่า

อีธานตะโกน “ทุกคน! ออกไปเดี๋ยวนี้!”

เสียง “ครืดดดดดด” ดังลั่นเหมือนโลกใต้ทะเลกำลังแตกออกเป็นสองส่วน เศษปะการังและหินทะเลร่วงหล่นจากเพดานเป็นสาย ฝุ่นตะกอนลอยหนาทึบจนมองแทบไม่เห็นหน้าเพื่อนที่อยู่ห่างเพียงไม่กี่ช่วงแขน

อีธานเป็นคนแรกที่เคลื่อนไหว “ตามมา! อย่าแยกกัน!” เสียงตะโกนของเขาถูกกลืนในกระแสน้ำเชี่ยว แต่ทุกคนก็รีบพุ่งตามทันที

ทางออกที่พวกเขาเข้ามาเมื่อครู่กลับไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป—ซากปะการังขวางเต็มและกระแสน้ำหมุนวนเหมือนกรงคุมขัง ดรานที่เพิ่งฟื้นยังไม่เต็มที่กัดฟันฝ่าไปข้างหน้า ไอล่าใช้หอกช่วยงัดเศษหินออก คาเอลคอยยิงเวทน้ำแรงดันสูงเปิดทางเป็นช่วง ๆ

แต่ทุกครั้งที่พวกเขาคิดว่าหลุดพ้น เสียง “ครืนนนนน” ก็ดังจากด้านหลัง พร้อมเงาดำขนาดมหึมาพุ่งเข้ามา—มันคือพี่ชายราชินี เขาไม่ได้วิ่งตาม… เขา “ไหลไปกับน้ำ” อย่างเป็นส่วนหนึ่งของมัน ดวงตาสีเงินเข้มจับจ้องพวกเขาเหมือนนักล่ามองเหยื่อ

“เขาไม่ปล่อยเราไปแน่!” นีร่ากัดฟัน “ต้องรีบให้พ้นเขตของราชวงศ์ก่อนที่น้ำจะปิดตัวเอง!”

พวกเขาพุ่งไปตามอุโมงค์โบราณที่ผนังเต็มไปด้วยสัญลักษณ์เก่าแก่ แสงจากด้านปลายอุโมงค์คือความหวังเดียว แต่ทุกก้าวที่เข้าใกล้ เสียงพายุน้ำด้านหลังยิ่งดังขึ้นจนความดันแทบทำให้หูเเทบแตก

ทันใดนั้น เศษซากโบราณจากเพดานถล่มลงขวางทาง ไอล่ารีบตะโกน “หลบ!” อีธานใช้แรงทั้งหมดฟันเปิดช่องเล็กพอให้คนผ่านทีละคน คาเอลดันดรานเข้าไปก่อน ตามด้วยนีราที่เหลียวกลับมามอง—เห็นร่างมหึมาของพี่ชายราชินีเพียงไม่กี่ก้าวหลังพวกเขา

แสงเงินในดวงตาของเขาเหมือนคมมีดที่บาดลึกลงในใจ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาคว้าข้อมือของนีราทันเวลา—แต่นีราหมุนตัวหลบผ่านช่องออกไปได้ในเสี้ยววินาที

เสียงคำรามต่ำก้องสะท้อนตามน้ำ “เราจะพบกันอีก… และครั้งหน้า พวกเจ้าจะไม่มีทางขึ้นถึงผิวน้ำ”

ช่องทางออกพังทลายปิดผนึกทันที ราวกับกำแพงน้ำแข็งตัดขาดทุกเสียงและภาพของเขา เหลือเพียงความมืดและแรงสั่นที่ค่อย ๆ จางลง

แสงแดดบ่ายสาดลงมากระทบผิวน้ำ พวกเขาลอยขึ้นสู่ผิวน้ำทีละคน หอบหายใจแรงเหมือนเพิ่งวิ่งหนีตายมาเป็นชั่วโมง เสียงคลื่นกระทบเรือไม้ขนาดกลางดังแว่วมา พร้อมเงาหนึ่งทอดยาวทาบเหนือพวกเขา

“โอ้โห… นึกว่าปลาเน่าลอยมา” เสียงผู้ชายเอ่ยขึ้นอย่างกวนประสาท น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขี้เล่น แต่ก็เหมือนตั้งใจจงใจให้คนฟังโมโห

พวกเขาเงยหน้าขึ้น—ฟรอเรสยืนบนดาดฟ้าเรือ มือหนึ่งถือขวดเหล้า อีกมือเท้าเอว มองพวกเขาราวกับชมละครตลก

นีร่าเช็ดน้ำออกจากหน้าแล้วตะโกนกลับทันที “ฟรอเรส! แกกล้ามาพูดแบบนี้หลังจากทิ้งพวกเราให้สู้ตายเหรอ?!”

ฟรอเรสยักไหล่ ยิ้มมุมปาก “ก็เห็นพวกเจ้าสนุกอยู่เลยไม่อยากขัด… ไหน ๆ ก็ออกมาได้ครบ นับว่าฝีมือใช้ได้” เขากวาดตามองพวกที่เปียกโชกและมีบาดแผลเล็กน้อย “หรือว่าไม่ครบ… ขอโทษนะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะนับผิด”

อีธานถอนหายใจ

แต่ฟรอเรสกลับทำหน้าทำตาเหมือนคิดหนัก “อืม… ถ้าข้าดึงขึ้นมา พวกเจ้าจะทำตัวดี ๆ หรือจะมาว่าข้าทีหลัง?”

นีร่าโวยลั่น “ฟรอเรส!!”

เสียงหัวเราะของเขาดังลั่นไปทั่วทะเลก่อนที่เขาจะโยนบันไดเชือกลงมา “เอ้า ขึ้นมาเร็ว ๆ ก่อนที่พวกเจ้าจะกลายเป็นอาหารปลาจริง ๆ”

ทุกคนปีนขึ้นเรือทีละคน ดรานแทบจะล้มลงนั่งทันที ฟรอเรสมองเขาแล้วทำเสียงกระซิบเหมือนคุยกับตัวเอง “โห… หน้าเจ้าซีดมาก

แม้บรรยากาศจะกวนประสาทสุด ๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเสียงหัวเราะของฟรอเรสช่วยคลายความตึงเครียดจากนรกใต้น้ำเมื่อครู่ได้ไม่น้อย