ลิขิตรัก 1 ปฐมบทแห่งการจากลา

ลิขิตรัก 1

ปฐมบทแห่งการจากลา

“อะ อึก แค่กๆ ละ ลันเซีย พะ พี่คงมาได้ คะ แค่นี้…” ร่างชายหนุ่มสวมชุมเกราะ หน้าตาราวกับเทพบุตรลงมาจุติ ดวงตาสีเขียวมรกตซึ่งแตกต่างจากเผ่าพันธุ์ปีศาจส่วนใหญ่ที่มีสีแดงคล้ายท้องนภายามเย็น อกด้านซ้ายมีโลหิตจำนวนมากไหลทะลักออกมา  ด้านข้างมีสตรีงดงามยิ่งกว่าเทพธิดาใดๆ ดวงตาประกายแดงสั่นไหว หยาดน้ำตาหลั่งรินไหลดวงทหัยสลาย

“ท่านพี่ ดะ ได้โปรด ฮึก อย่าจากข้าไป”  เสียงสะอื้นของสตรีอันเป็นที่รัก ทำให้เทพหนุ่มอยากดึงร่างบางตรงหน้ามากอดปลอบแต่ก็ต้องเจียมตัวเมื่อสถานะของเขาและนางนั้นต่างกันเหลือเกิน ความรักต่างเผ่าพันธุ์นี้ โชคชะตาไม่อาจลิขิต แต่ทว่าเขาและนางแอบฝืนลิขิตนั้น และตอนนี้สวรรค์คงกำลังลงโทษ

เรื่องมันเกิดขึ้นจากปีศาจที่คิดกบฏบุกเข้ามาหมายจะล้มล้างอำนาจของท่านจอมมารผู้ซึ่งเป็นบิดาของนาง โดยใช้นางเป็นเหยื่อล่อ มันหนักหนานักสำหรับปีศาจที่มีอายุเพียง 20 ปี สำหรับมนุษย์นั้นอายุเท่านี้ก็สามารถออกเรือนได้แต่สำหรับลันเซียยังเด็กมาก พลังมนตรา ก็ยังมีจำกัด ถึงแม้ร่างกายนางจะโตเต็มวัยแล้วก็ตาม  ต่างจากเขาที่อายุ 500 ปี เป็นเทพบำเพ็ญเพียรตบะ มีพลังมหาศาลแต่เลือกทรยศเผ่าพันธุ์เพียงแค่อยากอยู่กับนางอันเป็นที่รัก จนต้องปลอมตัวเป็นปีศาจนักฆ่าเพื่อจะได้อยู่ใกล้ชิดกับนาง ซึ่งแลกมาด้วยพลังชีวิตที่สั้นลง ขณะที่เขากำลังปกป้องนางอยู่  จู่ๆได้ถูกหนึ่งในกบฏใช้มีดศาสตราซึ่งเป็นมีดสังหารเทพแทงเข้าอกด้านซ้าย

“ยะ อย่าได้ร้องไห้ ชะตา อึก ได้กำหนดมาแล้ว…” เอื้อมมือที่เปื้อนโลหิตจับดวงหน้าของนาง  แววตาไม่มีความเจ็บปวดอันใด มีเพียงภาพสะท้อนหญิงอันเป็นที่รักคล้ายจะเก็บภาพความทรงจำไว้ครั้งสุดท้าย  ส่งรอยยิ้มให้บางเบา พร้อมอธิฐานต่อฟ้าดิน

ถ้าภพหน้าเราได้พบกัน ขออย่าให้มีสิ่งใดพรากนางไปจากข้าอีกเลย…

เทพหนุ่มคิดก่อนจะสิ้นใจท่ามกลางความโศกเศร้าของปีศาจสาวที่บัดนี้ดวงตาสีแดงข้างหนึ่งได้แปรเปลี่ยนเป็นสีเขียวอย่างโกรธจัด

“ม่ายยยยยยยยยยย !!!” สิ้นสุดเสียงตะโกนแทบขาดใจของนาง  ความโกลาหลก็เริ่มขึ้น ท้องฟ้าเกิดความปั่นป่วน ป่าทึบที่มักเงียบสงบกลับมีพายุหมุนรุนแรง พัดพาทุกสรรพสิ่งลอยไปอย่างไม่มีจุดหมายคล้ายกำลังแสดงความพิโรธตามแรงอารมณ์ของว่าที่ราชินีปีศาจ

พลังอำนาจสามารถทำลายล้างทุกอย่างที่ขวางหน้า สายลมเสมือนคมดาบได้ห้ำหั่นปีศาจทรราชอย่างอำมหิต ผ่าร่างปีศาจร้ายตนแล้วตนเล่าแยกเป็นชิ้นๆน่าสยดสยอง แววตาไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งเวทนาหรือสงสาร   ผมสีฟ้าอมเขียวที่มักส่องประกายสยายอย่างงดงามแปรเปลี่ยนเป็นสีดำแห่งรัตติกาลทันที 

‘เพราะพวกมันทำให้ท่านจากข้าไป !!’    หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหลั่งริน เจ้าตัวไม่คิดจะเช็ดมันออก แววตาฉายความมืดมิดออกมาอย่างชัดเจน มีเพียงความเจ็บปวดก่อขึ้นภายในใจ นางคลั่งแค้นพวกมันทุกตนแต่กลับไม่รู้ตัวเลยว่าความแค้นที่ได้บันดาลโทสะลงไป ได้กลายเป็นสายลมหมุนห้ำหั่นเข่นฆ่าพวกมันอย่างเลือดเย็น   ท่ามกลางสายตาตกใจของบริวารปีศาจตนอื่น

500 ปีผันผ่าน

ปีศาจสาวผู้ซึ่งมีนัยน์ตาสีโลหิต  ผมสีฟ้าอมเขียวสยายอย่างสวยงาม ใบหน้างดงามกว่าปีศาจหรือเทพใดในใต้หล้า แม้เหล่านางอัปสรสวรรค์ยังมิอาจเทียบ  ณ บัดนี้กลับแลดูเยือกเย็น น่าค้นหา ดวงตาจ้องมองไปที่ภาพในกระจก ที่ซึ่งฉายภาพสถานที่แปลกตา มีผู้คนพลุกพล่าน  มองไปรอบๆเห็นแท่นนั่งรูปร่างแปลกประหลาดและอาคารรอบๆเป็นสีน้ำตาล  ขณะนั้นเองนางเห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินออกมาจากอาคารหลังนั้น

เป็นชายคนรักของนางไม่ผิดแน่  ท่านอาคเนย์ที่นางเฝ้ารอมานานแสนนาน แม้จะผ่านไปหลายร้อยปี  กายภายนอกแตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย แต่แววตาความอบอุ่นนั้นนางยังจำมันได้ดี  แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด

“บังอาจ !!” นางเปล่งเสียงด้วยความโมโห ดวงตาแดงก่ำ จ้องมองภาพนิมิตในกระจกศิลามณีที่สามารถมองเห็นได้ทุกอย่างตามใจต้องการ สะท้อนภาพหญิงสาวที่เดินมาด้วย สะดุดล้มแล้วมีคนรักของนางเข้ามาประคอง แววตาของเขาฉายแววห่วงใยอย่างชัดเจน นางโกรธจนตัวสั่นเพราะเขาไม่เคยต้องกายหญิงใดนอกจากนาง มองหญิงอื่นด้วยสายตาห่วงใยนอกจากนาง

“ราชินีท่าน…”

“ออกไป !!” บริวารปีศาจสาวรีบออกไปตามคำสั่งของเจ้านาย ตอนนี้ในห้วงความคิดของนางไม่มีสิ่งใดนอกจากภาพของเขาประคองกอดหญิงอื่น  ขณะเดียวกันภาพในกระจกก็ดับวูบไปด้วยพลังอำนาจของผู้เป็นราชินี

“ท่านลืมข้าแล้วหรือ ท่านอาคเนย์…”  ดวงตาคู่สวยฉายแววตัดพ้อ     หรือเป็นเพราะห้วงเวลาอันยาวนาน ทำให้ท่านลืมข้าไป  ไหนเล่าคำสาบาว่าจะรักเพียงข้า

 นางเสมองไปนอกหน้าต่างด้วยความปวดร้าว  เปล่งเสียงแผ่วเบาอย่างเจ็บช้ำ ทิ้งตัวลงนั่งคล้ายคนหมดแรง

ไม่ได้ ข้าต้องทำอะไรสักอย่าง

 นางคิดหาหนทางพลันสิ่งหนึ่งก็ปรากฏในความคิด  นับเป็นความหวังเล็กๆของนางและสุดท้ายจึงได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่  แววตากลับมาทอประกายอีกครั้ง

“แล้วพบกัน ท่านอาคเนย์”