/ แฟนตาซี / The Witcher นักล่าเเวมไพร์ / #7 นักล่าเลือดบริสุทธิ์

공유

#7 นักล่าเลือดบริสุทธิ์

last update 최신 업데이트: 2025-07-03 14:23:49

เสียงคำราม ดังไปทั่วห้องโถง

คาร์เซีย เบล เดินลงจากแท่นช้า ๆ

สายตาจ้องเบนไม่วางตา แวมไพร์หลายตนเริ่มขยับเข้ามาใกล้

บางตนปีนขึ้นไปเกาะเสา บางตนย่องเข้ามาเงียบ ๆ เหมือนเสือกำลังล่าเหยื่อ

เบนหายใจแรง มือเขาควานใต้เสื้อคว้าเข็มเงินอีกเล่ม

คาร์เซียยกมือขึ้น สั่งเสียงเข้ม

“จับมัน! อย่าให้มันรอดออกไปเด็ดขาด!”

ทันใดนั้น แวมไพร์หลายตนพุ่งเข้าใส่เบนพร้อมกัน

เบนแทงเข็มเงินลงที่แขนตัวเอง เลือดของเขาไหลออกมา มีสีเข้มและเป็นประกาย

ทันทีที่แวมไพร์แตะโดนตัวเขา—ผิวของมันไหม้ทันที

เสียงกรีดร้องดังลั่น พวกมันถอยหนีด้วยความตกใจ

เบนใช้จังหวะนั้นกระชากโซ่เต็มแรง

เสียงเหล็กขาดดังขึ้น ก่อนที่เขาจะรีบพุ่งตัวหนีไปอีกทาง

เขาวิ่งผ่านทางแคบ ๆ ที่เต็มไปด้วยเงาและควันตะเกียง

เสียงฝีเท้าและคำรามของแวมไพร์ตามมาติด ๆ

...แล้วเขาก็สะดุดล้มในซอกมืด

“เบา ๆ”

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นใกล้หู

มือของใครบางคนดึงเขาเข้าไปในมุมมืดด้านหลังเสาหินใหญ่

เธอคือ ลีแอนน์

หญิงสาวในเสื้อหนังสีดำ ผมยาวถักเปีย มองเขาด้วยสายตานิ่งสงบ

“ตามฉันมา ถ้าไม่อยากตาย” เธอกระซิบ

เบนพยักหน้า เธอพาเขาลัดไปตามทางแคบ ๆ

พวกเขาหลบอยู่ในซอกมืดหลังแท่นหิน

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังใกล้เข้ามา

แวมไพร์หลายตนเดินผ่านตรงนั้น บางตนหยุดสูดกลิ่นแรง ๆ

เหมือนพยายามหาอะไรบางอย่าง

ลีแอนน์ขมวดคิ้ว รีบหยิบขวดเล็ก ๆ จากกระเป๋าคาดเอว

เธอเปิดฝาแล้วเทของเหลวลงพื้นหิน

กลิ่นฉุนแสบจมูกลอยฟุ้งทันที

กลิ่นคล้ายกระเทียมแรงมากจนเบนเกือบไอออกมา

แวมไพร์ที่เดินเข้ามาใกล้ ชะงักทันที

พวกมันทำเสียงฟ่อ แล้วรีบถอยหนี เหมือนถูกไล่ด้วยของร้อน

ลีแอนน์หันไปมองเบน

“กลิ่นกระเทียมสูตรพิเศษ แวมไพร์เกลียดมันมาก”

เบนพยักหน้า หายใจหอบ

“ขอบใจ…ถ้าเธอไม่ช่วย ฉันคงโดนลากไปแล้ว”

เธอมองเขาแวบหนึ่ง แล้วถามเสียงเบา

“นายชื่ออะไร?”

“เบน…เบน แฮรอน”

ทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น ลีแอนน์ชะงักไปเล็กน้อย

แววตาของเธอเปลี่ยนไป…เหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ลีแอนน์ชะงัก สายตาจ้องหน้าเขาแน่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง

“…แฮรอน?”

เบนขมวดคิ้ว

“เธอ…รู้จักนามสกุลนี้?”

หญิงสาวสูดลมหายใจลึก

“เมื่อยี่สิบปีก่อน…มีคนหนึ่งชื่อ อีแวน แฮรอน”

“เขาเคยช่วยชีวิตคนของฉันไว้…”

เบนหลุบตาลง สีหน้าแข็งกร้าว

“เขาคือพ่อฉัน”

ลีแอนน์พึมพำเบา ๆ

“งั้นแก…เป็นลูกของเขาจริง ๆ…”

เสียงฝีเท้าแวมไพร์ดังใกล้เข้ามาอีกครั้ง

เธอรีบจับแขนเบนแน่น

“ฟังนะ เราต้องออกไปจากที่นี่ก่อน คาร์เซียต้องการเลือดนาย มันไม่หยุดล่าแน่”

เบนเงยหน้าขึ้น สายตานิ่ง

“ถ้าออกไปได้…ฉันจะฆ่าพวกมันให้หมด”

ลีแอนน์สบนัยน์ตาเขา

“นายคิดว่าแค่คนคนเดียวจะล้างรังแวมไพร์ได้?”

“ไม่ใช่คนคนเดียว…” เบนกัดฟัน

“เลือดฉัน…มันฆ่าพวกมันได้”

ลีแอนน์มองเขา เงียบไปครู่

“…งั้นนายต้องรอด เราต้องหาทางออก”

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามามากขึ้น เสียงสูดดมแรง ๆ ลอยตามมา

แวมไพร์ตนหนึ่งชะโงกหน้ามองเข้าในซอกหิน

ลีแอนน์ขยับตัวเบนไปอีกมุม

มืออีกข้างเทขวดน้ำยาสีเข้มลงบนผ้าเช็ดหน้า

เธอกระซิบชิดหูเขา

“กลั้นหายใจ”

เธอเหวี่ยงผ้าออกไปตรงหน้าทางเดิน

กลิ่นกระเทียมรุนแรงกระจายฟุ้ง พวกแวมไพร์ร้องลั่น รีบถอยห่างกันไปหมด

ลีแอนน์ฉวยโอกาสดึงมือเบน

“เร็ว ไปทางนี้!”

พวกเขาวิ่งลึกเข้าไปในเงามืด เสียงฝีเท้ารีบตามมาเป็นระยะ

ในความมืดสนิท มีเพียงเสียงหัวใจของทั้งคู่เต้นแรง

เบนหอบหายใจ

“…ทำไมถึงช่วยฉัน?”

“เพราะพ่อเเกเคยช่วยฉัน”

ลีแอนน์ตอบเสียงสั่นน้อย ๆ

“และเพราะถ้าเลือดเเกเป็นจริงอย่างที่พูด…นี่อาจเป็นโอกาสเดียวของพวกเรา”

เสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดังขึ้นทั่วห้องโถงใหญ่

คาร์เซีย เบล รู้แล้วว่าพวกเขาหายไป

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ วิ่งตามมาในทางเดินแคบ ๆ

แวมไพร์ตัวหนึ่งเร็วกว่าพวกอื่น มันหอบหายใจแรง

ตาสีแดงจ้องแผ่นหลังลีแอนน์กับเบน

“หยุด…!” มันแผดเสียง

“เลือดนั่น…ต้องเป็นของนายหญิง!”

ลีแอนน์หยุดกะทันหัน

เธอหันขวับกลับไปเผชิญหน้ามัน

แวมไพร์ตนนั้นแสยะยิ้มโชว์เขี้ยวยาว ๆ

“แค่มนุษย์ผู้หญิงคนเดียว…คิดจะหยุดข้าเรอะ?”

ลีแอนน์ก้าวช้า ๆ

เธอหยิบมีดเงินปลายโค้งออกมาจากซองข้างเอว

เสียงโลหะเสียดกันแหลมสูง

เบนจับบ่าเธอ “อย่า—เราต้องรีบหนี…”

แต่เธอส่ายหน้า

“มันจะตามเราไม่เลิก”

แวมไพร์คนนั้นพุ่งเข้ามาเต็มแรง

เล็บยาวเหมือนใบมีดกางออกจะตะปบคอเธอ

ลีแอนน์ย่อเข่า หลบเฉียดนิดเดียว

มีดเงินในมือเธอสวนขึ้น—กรีดลึกเข้าลำคอแวมไพร์

เสียงข่วนเนื้อดัง ฉึก

เลือดสีดำทะลักออกมา

แวมไพร์ตนนั้นชะงัก ตาเบิกโพลง

มันพยายามกรีดร้อง แต่เสียงขาดหาย

ลมหายใจกลายเป็นฟองเลือด

ลีแอนน์ไม่หยุด

เธอหมุนตัวแทงมีดอีกครั้ง—ปักตรงหัวใจ

“จบซะ…” เธอพูดเสียงเย็น

ร่างแวมไพร์สั่น กระตุกครั้งสุดท้าย

แล้วทั้งตัวค่อย ๆ ไหม้เป็นเถ้าดำ

เหลือแต่ฝุ่นละเอียดเกาะพื้นทางเดิน

เบนมองภาพนั้น อึ้งไปครู่หนึ่ง

ลมหายใจเขาเย็นเฉียบ

ลีแอนน์ปาดเลือดออกจากปลายมีด

เธอหันมาทางเขา ดวงตายังนิ่ง

“ไปต่อ ก่อนพวกมันมาเพิ่ม”

เบนกลืนน้ำลาย พยักหน้า

แล้วทั้งสองก็หันหลัง รีบวิ่งหายเข้าไปในความมืดอีกครั้ง

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • The Witcher นักล่าเเวมไพร์   #10 พิษ

    เสียงครืดๆ ที่ลากเล็บขูดพื้นเมื่อกี้ ไม่ได้เงียบไปเฉยๆ มันกลับยิ่งดังขึ้นกว่าเดิม เหมือนพวกมันเริ่มเดินเข้ามาใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆลีแอนน์นั่งฟังอยู่ตรงเตียง ใจเต้นโครมๆ จนแทบได้ยินเองในอก เบนที่นอนอยู่ก็สะดุ้งเหมือนละเมอ ใบหน้าซีดเผือดจนมองแทบไม่ออกว่าเป็นคนออร์เรนยังยืนชิดประตู ตาจ้องรูเล็กๆ ตรงบานเหล็ก เสียงหายใจเขาหนักกว่าเดิมครืด... ครืด... ครืด...เล็บยาวๆ ของพวกซากร้างครูดผ่านผนังอิฐ คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงเดียว แต่มีหลายเสียง สลับกันไปมาจนคนฟังขนลุกเสียงหายใจข้างนอกก็เริ่มดังขึ้น เหมือนพวกมันยืนกันเต็มปากทางเดิน“มันใกล้เข้ามา…” นักล่าคนหนึ่งเริ่มตะโกนโวยวาย สีหน้าเขาซีด“พวกมัน…ดมกลิ่นได้ใช่ไหม…” หญิงร่างเล็กที่ชื่ออาลีนพูดเสียงสั่น มือเธอกำด้ามปืนเเน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้น“ใช่” ออร์เรนตอบเสียงเรียบ แต่ดวงตาข้างเดียวก็มีแววกังวล “กลิ่นเลือดมันแรง พวกมันคงคลุ้มคลั่งกัน”ครืด…ครืด…แกร่ก…กรร เสียงเล็บครูดแรงขึ้น คราวนี้เหมือนมีตัวหนึ่งข่วนประตูเหล็กเป็นแนวยาว จนเสียงโลหะดังเอี๊ยด..ชวนให้เเสบเเก้มหู ลีแอนน์กัดฟันแน่น มองไปทางเบนที่หายใจรวยริน“…เราอยู่กันครบไหม” เธอถามด้วยเสียงห

  • The Witcher นักล่าเเวมไพร์   #9 พวกซากร้าง

    กลางคืน อุโมงค์ระบายน้ำเก่าใต้ซากเมืองร้างเสียงน้ำหยดเป็นจังหวะในอุโมงค์แคบ ลีแอนน์ประคองเบนที่ตัวสั่นระริกมาตลอดทาง แผลบนอกยังคงซึมเลือดสีเข้มเธอชำเลืองมองใบหน้าเขาที่ซีดเผือด ก่อนกระซิบเสียงเข้ม“อีกนิดเดียว…เดินต่อให้ได้”“ที่นี่…ที่ไหน…” เบนถามแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน“เขตตะวันตก เมืองร้างของนักล่า” เธอสูดลมหายใจลึก “พวกฉันมีฐานหลบภัยอยู่ใต้โรงเก็บศพเก่า”เบนสะอึก “…ฟัง…ไม่ค่อยน่าอยู่”“อย่าพูดมาก” เธอสวนเสียงแข็ง แต่ในดวงตายังมีแววเป็นห่วงลึกๆพวกเขาเดินผ่านกำแพงอิฐที่มีร่องรอยเลือดเก่าเป็นคราบ ลีแอนน์หยุดตรงประตูเหล็กสนิมเขรอะ ยกกำปั้นเคาะเป็นจังหวะเฉพาะสามครั้งเงียบจากนั้นเสียงล็อกกลไกซับซ้อนก็ดังกึกกัก ก่อนประตูจะค่อยๆ แง้มออก เผยให้เห็นช่องทางเดินมืดมิดชายร่างสูงคนหนึ่งยืนเฝ้า เขามีแขนกลสีเงินข้างหนึ่ง และผ้าคาดปิดตาข้างซ้ายดวงตาที่เหลือหรี่มองลีแอนน์ ก่อนเลื่อนมาที่เบน“ลีแอนน์” น้ำเสียงของเขาเข้ม แผ่วต่ำ “นั่นใคร”“ออร์เรน” เธอกลืนน้ำลาย “เขาคือเบน แฮรอน…ลูกชายอีแวน”บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบไปทันทีชายที่ชื่อออร์เรนขยับช้าๆ ตามองเลือดสีเข้มที่ซึมจากผ้าพันแผล“…เลือดนั่น” เขา

  • The Witcher นักล่าเเวมไพร์   #8 เลือดอมตะ

    ในความมืดของอุโมงค์หิน ความตายไล่ตามมาติด ๆ เสียงคำรามโกรธจัดของคาร์เซียดังก้องสะท้อนในโถงใหญ่เหมือนฝันร้ายไม่สิ้นสุด เบนหอบหายใจแรง ความเหนื่อยอ่อนเกาะรัดร่างกายจนขาแทบอ่อน แต่เขายังฝืนก้าวไปข้างหน้า มือของลีแอนน์กำข้อมือเขาไว้แน่น ไฟจากหลอดที่เธอหยิบมันออกจากกระเป๋าคาดเอวส่องแสงสีเหลืองมัว ๆ บนพื้นหินเต็มไปด้วยคราบเลือด อากาศรอบตัวอับชื้น เหม็นกลิ่นสนิม ผสมกลิ่นเน่า จนแสบจมูก เสียงฝีเท้าของแวมไพร์ดังห่างออกไปเล็กน้อย แต่ไม่ได้แปลว่าพวกมันจะยอมแพ้ คาร์เซียต้องตามมาแน่ เธอไม่ยอมให้เลือดของเบนหลุดมือเด็ดขาด “อีกไม่ไกล…ปลายอุโมงค์มีทางขึ้นไปข้างบน” ลีแอนน์หอบเสียงสั่น “จากตรงนั้น เราอาจหาทางออกไปถึงถนนได้” เบนพยักหน้า แม้สติจะพร่าเลือนเพราะเสียเลือดไปมาก เขามองแผลที่แขนซ้าย ตรงที่แทงเข็มเงินไว้ก่อนหน้านี้ เลือดสีเข้มยังไหลซึมออกมา แต่มันมีประกายเหมือนโลหะละลาย เขาจำได้ว่าเคยถามพ่อ…ว่าทำไมเลือดเขาถึงไม่เหมือนคนอื่น พ่อไม่เคยตอบตรง ๆ แค่บอกว่า “ถ้าเมื่อไหร่ที่มันไหลออกมา…จงระวัง ทุกคนจะอยากได้มัน” วันนี้ เขาถึงได้รู้ว่าพ่อพูดเรื่องจริง “นายต้องอุดแผล” ลีแอ

  • The Witcher นักล่าเเวมไพร์   #7 นักล่าเลือดบริสุทธิ์

    เสียงคำราม ดังไปทั่วห้องโถง คาร์เซีย เบล เดินลงจากแท่นช้า ๆ สายตาจ้องเบนไม่วางตา แวมไพร์หลายตนเริ่มขยับเข้ามาใกล้ บางตนปีนขึ้นไปเกาะเสา บางตนย่องเข้ามาเงียบ ๆ เหมือนเสือกำลังล่าเหยื่อ เบนหายใจแรง มือเขาควานใต้เสื้อคว้าเข็มเงินอีกเล่ม คาร์เซียยกมือขึ้น สั่งเสียงเข้ม “จับมัน! อย่าให้มันรอดออกไปเด็ดขาด!” ทันใดนั้น แวมไพร์หลายตนพุ่งเข้าใส่เบนพร้อมกัน เบนแทงเข็มเงินลงที่แขนตัวเอง เลือดของเขาไหลออกมา มีสีเข้มและเป็นประกาย ทันทีที่แวมไพร์แตะโดนตัวเขา—ผิวของมันไหม้ทันที เสียงกรีดร้องดังลั่น พวกมันถอยหนีด้วยความตกใจ เบนใช้จังหวะนั้นกระชากโซ่เต็มแรง เสียงเหล็กขาดดังขึ้น ก่อนที่เขาจะรีบพุ่งตัวหนีไปอีกทาง เขาวิ่งผ่านทางแคบ ๆ ที่เต็มไปด้วยเงาและควันตะเกียง เสียงฝีเท้าและคำรามของแวมไพร์ตามมาติด ๆ ...แล้วเขาก็สะดุดล้มในซอกมืด “เบา ๆ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นใกล้หู มือของใครบางคนดึงเขาเข้าไปในมุมมืดด้านหลังเสาหินใหญ่ เธอคือ ลีแอนน์ หญิงสาวในเสื้อหนังสีดำ ผมยาวถักเปีย มองเขาด้วยสายตานิ่งสงบ “ตามฉันมา ถ้าไม่อยากตาย” เธอกระซิบ เบนพยักหน้า เธอพาเขาลัดไปตามทาง

  • The Witcher นักล่าเเวมไพร์   #6 กองทัพที่รอวันตื่น

    เพดานหยดน้ำลงบนพื้นหินที่เปรอะเปื้อนเลือดกลิ่นสนิมโลหะ คาวเลือด และเนื้อเน่าอบอวลหนาแน่นราวหมอกภายในห้องโถงขนาดใหญ่ร่างของแวมไพร์นับร้อยนอนเรียงรายบนแท่นหินเย็นเฉียบบางตนยังคงหลับ บางตนตัวกระตุกเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นเลือดบางตน…ฟันเขี้ยวเริ่มโผล่ ทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตาหญิงในชุดคลุมดำเดินผ่านพวกมันไปอย่างสง่างามคาร์เซีย เบล — ยืนอยู่ตรงแท่นสูงสุด ดวงตาแดงดั่งเปลวไฟสุม“เติมเลือด…พวกเขาต้องตื่นก่อนรุ่งสางคืนพระจันทร์สีเลือด”คำสั่งของเธอเฉียบขาด และดังสะท้อนทั้งห้องราวเสียงปีศาจเหล่าผู้รับใช้ของเธอ — แวมไพร์ชั้นต่ำแต่งชุดหนังดำต่างลากร่างมนุษย์เข้ามาเป็นแถวชายหญิงจากหมู่บ้าน ถูกปิดตา มัดมือ“ได้โปรด...ข้าแค่ชาวบ้าน...อย่าฆ่าเมียข้า...!”เสียงร้องไห้ของชายคนหนึ่งดังลั่นก่อนจะถูกกระชากหัวไปพิงแท่นฟันคมเฉือนผ่านคอ — เลือดไหลทะลักลงสู่รางหินที่เชื่อมต่อกับแท่นแวมไพร์รางเลือด ไหลผ่านร่องหินอย่างแม่นยำหล่อเลี้ยงไปถึงแต่ละร่างของแวมไพร์ที่ยังไม่ฟื้นพวกมันเริ่มขยับ...ฟันสั่นกระทบกันดัง กรอด...กรอด…หญิงสาวอีกคนกรีดร้องเมื่อถูกผลักลงบนแท่นโลหะเข็มขนาดเท่านิ้วมือจิ้มเข้าต้นคอ เลือดไหล

  • The Witcher นักล่าเเวมไพร์   #เหยื่อล่อ

    ค่ำคืนถัดมา – ริมเขตแดนหมู่บ้านมนุษย์สายลมอ่อนพัดเอากลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเนื้อย่างลอยคลุ้งไปทั่วแสงไฟจากคบเพลิงกระพริบไหวกลางทุ่งหญ้าโล่งหน้าเขตป่าลีแอนน์คลุมผ้าคลุมสีดำ มองจากเงาไม้ไกล ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะมือขวากำด้ามมีดเงินแน่น ขณะที่สายตาเฝ้าสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้ากลางลานโล่ง มีแวมไพร์แต่งกายดูดีราวพวกขุนนาง ยืนอยู่ในกลุ่มมนุษย์ราวสิบกว่าคนพวกมนุษย์หัวเราะ พูดคุย ดื่มไวน์…โดยไม่รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น “มัน...กำลังล่า”ลีแอนน์พึมพำเบา ๆ กับตัวเองชายแวมไพร์คนหนึ่งยื่นถ้วยไวน์ให้หญิงสาวชาวบ้านเธอยิ้มรับ ดื่มไปคำใหญ่ ก่อนร่างจะเริ่มโงนเงนแวมไพร์ผู้นั้นโน้มตัวลง กระซิบข้างหูเธอ “เจ้าเหนื่อยไหม ให้ข้าช่วยพักผ่อนตลอดกาลดีไหม?”ทันใดนั้น...ฟันเขี้ยวโผล่พ้นจากริมฝีปากเขาฝังเขี้ยวลงบนคอเธออย่างไม่ลังเลหญิงสาวสะดุ้ง ดิ้นเล็กน้อย…ก่อนเสียงจะเงียบไปเลือดไหลเป็นทางลงสู่พื้นหญ้าแวมไพร์เลียริมฝีปาก ก่อนหันไปพูดกับเพื่อนร่วมเผ่า“เลือดสด ๆ ยังหอมเหมือนเดิม”ลีแอนน์กัดฟันแน่น หัวใจเต้นเร็ว มือสั่นเล็กน้อยแต่เธอยังไม่ขยับออกจากเงามืดอีกด้านของลาน มีเด็กชายคนหนึ่งถู

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status