บทที่ 10

"คุณพักอยู่ห้องข้างๆ นี่เองเหรอ?"

"อืมใช่" ชายหนุ่มละสายตาจากจอโทรศัพท์ที่กำลังเขี่ยเล่นอยู่เพื่อมองไปดูใบหน้าคนที่ถาม "มีอะไรหรือเปล่า"

"ทำไมคุณถึงให้ฉันมาอยู่.." แล้วทำไมเขาไม่เปิดห้องใหม่ให้เธอล่ะ อยู่แบบนี้มันก็ไม่ต่างจากอยู่ห้องเดียวกัน

"ห้องที่นี่ไม่ว่างหรอกนะ ถูกจองล่วงหน้าเป็นเดือน" โรงแรมของเขาอยู่ติดแม่น้ำเจ้าพระยา แถมมีล่องเรือชมบรรยากาศยามเย็นด้วย ใครที่เป็นลูกค้าของโรงแรมได้ใช้บริการนั้นฟรีแถมมีบริการอาหารให้ด้วย คนเลยต้องจองล่วงหน้าถึงจะได้เข้าพัก

ข้าวปุ้นต้องเปลี่ยนแผนใหม่เธอเลยกลับมาเอาเสื้อผ้าเข้าไปใส่ในห้องน้ำด้วย ทีแรกคิดว่าห้องนั้นยังไม่มีใครอยู่ ถ้าอาบน้ำเสร็จใช้แค่ผ้าเช็ดตัวคลุมร่างกายก็คงไม่เป็นไร แต่นี่เป็นห้องของเจ้าของโรงแรมเลยเหรอ

ถึงแม้ห้องน้ำจะมีแค่ห้องเดียวแต่ก็อลังการมาก เพราะในห้องน้ำมีอ่างจากุชชี่แถมถ้าเปิดผ้าม่านก็จะเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาด้วย

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเธอก็เปิดประตูออกมา แต่พอออกมาก็ไม่เห็นเขานั่งอยู่ที่เดิมแล้ว

ชั้นล่างของโรงแรม.. ข้าวปุ้นลงมาข้างล่างเพื่อจะไปหาอะไรทาน แต่พอออกมาด้านนอกก็เห็นบรรยากาศริมแม่น้ำมีทางเท้าให้คนเดินเธอเลยลองเดินดู

"คุณป้าเป็นอะไรไหมคะ" เดินออกมาเห็นป้าคนหนึ่งเหมือนจะล้มเลยรีบไปพยุงท่าน "คุณพี่เป็นยังไงบ้างคะเจ็บไหมคะ" เข้ามาใกล้ถึงเห็นว่าใบหน้าของท่านไม่น่าจะเรียกป้าได้เลย ข้าวปุ้นเลยเปลี่ยนสรรพนามเรียกพี่แทน

"ฉัน 50 แล้วจะเรียกป้าก็เรียกเถอะ"

"แต่ใบหน้าผิวพรรณของคุณเหมือนคน 30 ต้นๆ เลยนะคะ"

"จริงเหรอ" เด็กชมแบบนี้ก็อดดีใจไม่ได้

"เดี๋ยวข้าวพาไปหาที่นั่งก่อนดีกว่าค่ะ"

"หนูชื่อข้าวเหรอ"

"ชื่อข้าวปุ้นค่ะ"

"ข้าวปุ้นที่หมายถึงขนมจีนน่ะเหรอ"

"อะไรนะคะ?' ได้ยินคำพูดนี้ก็นึกถึงคำพูดของอัคคี เธอคิดว่าเขาเมาที่ไหนได้เขาคงจะถามเหมือนคุณป้าคนนี้ "ใช่ค่ะ"

"หนูมาพักโรงแรมนี้เหรอ หรือหนูทำงานที่นี่"

"มาทำงานค่ะ"

"หนูทำงานแผนกไหนล่ะ"

"เพิ่งเข้ามาวันแรก ทำโซนบาร์ค่ะ"

"แล้วนี่หนูจะออกมาเดินเล่นเหรอ"

"เพิ่งมาที่นี่วันแรกเลยอยากจะเดินชมบรรยากาศค่ะ"

"หนูอยากขึ้นเรือไหม"

"ขึ้นได้เหรอคะ"

"ฉันก็กำลังจะไปขึ้นเรือนั่นแหละแต่ด้วยร่างกาย ..เราอย่าพูดเรื่องนี้กันดีกว่าถ้าหนูจะไปตามมาสิ"

ข้าวปุ้นเลยถือโอกาสพยุงป้าเดินไปที่ท่าเรือของโรงแรม มาถึงเรือก็จอดเทียบท่ารออยู่แล้ว เหมือนว่าเรือรอป้าแค่คนเดียว พอขึ้นมาเรือก็ออกจากท่าน้ำ

"คุณป้าเหมาเรือเหรอคะ"

"หึหึ..จะว่าแบบนั้นก็ได้"

"คุณป้าต้องรวยมากแน่เลยค่ะ"

"ก็ไม่เท่าไรหรอก สมัยก่อนฉันเคยล่องเรือแบบนี้กับสามี มันเป็นความฝันที่เราสองคนจินตนาการกันไว้ ว่าถ้าอายุเยอะขึ้นเราจะมาล่องเรือชมบรรยากาศแบบนี้กันอีก" ไม่รู้นึกยังไงถึงอยากพูดเรื่องความเก่าความหลังให้เด็กคนนี้ฟัง และข้าวปุ้นก็เป็นผู้ฟังที่ดีเธอรอจนกว่าจะมีจังหวะถามแทรก

"คุณป้าคงรักคุณลุงมากเลยสินะคะ"

"ฉันรักเขาแต่เขาไม่ได้รักฉันหรอก"

"ทำไมคะ"

"เขามีผู้หญิงคนใหม่ มีลูกกับผู้หญิงอีกคน"

"คุณป้า.." ถ้าจะถามอีกก็กลัวว่าจะเสียมารยาทดีไม่ดีไปกระตุ้นอารมณ์ของท่าน

"เขาเสียไปแล้วล่ะ"

"เสียแล้วหรือคะ"

"ใช่ ฉันมันโง่มากเลยนะ กว่าจะมารู้ว่าเขามีบ้านอีกหลังก็ตอนงาน ศ พ ของสามี"

"เมียน้อยพาลูกมางานศพเหรอคะ"

"หนูรู้ได้ยังไง"

"เหมือนละครหลังข่าวเลยค่ะ"

"หึหึ"

"ในเมื่อเขาไม่จริงใจกับเราเราก็อย่าไปคิดถึงเขาสิคะ"

"ฉันก็อยากทำแบบนั้นให้ได้ แต่ฉันคงคิดถึงเขาไปจนวันตาย"

"นั่นเพราะคุณป้าจิตใจงดงามไงคะ คุณป้าอภัยให้คนที่หักหลังในความรักได้"

"หนูมีแฟนหรือยัง"

"คุณป้าถามข้าวหรือคะ"

"ใช่"

"ไม่มีผู้ชายคนไหนตาต่ำหรอกค่ะ"

"จะเรียกว่าตาต่ำได้ยังไงหนูสวยขนาดนี้ แถมยังรู้จักพูดรู้จักเจรจากับผู้ใหญ่ด้วย"

"ข้าวไม่กล้าให้ใครเข้ามาในชีวิตหรอกค่ะ กลัวว่าเขาจะต้องมารับผิดชอบ ไม่อยากให้เขาลำบากไปด้วย"

"ทำไมล่ะ"

"ข้าวเป็นเด็กกำพร้าค่ะ"

"เด็กกำพร้าก็มีเกลื่อนไป ไม่เห็นต้องปิดกั้นตัวเองเลย"

"ข้าวมีคนที่ต้องทดแทนบุญคุณ ถ้ามีครอบครัวกลัวว่าจะทดแทนบุญคุณได้ไม่ดีค่ะ"

"คนที่มีบุญคุณก็ส่วนคนที่มีบุญคุณ เราจะใช้ทั้งชีวิตทดแทนไม่ได้หรอกนะ เพราะเราเกิดมาก็ต้องหาความสุขให้กับตัวเอง"

"ขอบคุณนะคะป้า ที่ให้แง่คิดที่ดี" ไม่เคยมีใครพูดให้เธอฟังแบบนี้ เธอใช้ความรู้สึกของตัวเองสั่งสอนตัวเอง ว่าบุญคุณต้องทดแทน

"ฉันมีลูกชายอยู่สองคน คนหนึ่งโสดแต่อีกคนไม่แน่ใจเพราะเห็นมีผู้หญิงมาตามจีบอยู่ ถ้าหนูไม่รังเกียจอยากเป็นลูกสะใภ้ฉันไหมล่ะ"

"อะไรนะคะ?"