Chapter 19 : อย่าสำคัญตัวผิด

ร้านสวัสดีอาหารไทย

เพียงไม่นานพิมดาวและออสตินก็เดินทางมาถึงร้านอาหารไทยชื่อดังในฮ่องกง โดยในตอนที่มาถึงนั้นมีสาวน้อยลูกครึ่งหน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตาแต่ทว่าดูเซ็กซี่ร้อนแรงในคนเดียวกันกำลังนั่งรออยู่แล้ว

เธอมีชื่อว่า ‘เอวาลิน หยาง’ อายุน่าจะราว ๆ ยี่สิบสองปีไม่ห่างจากพิมดาวมาก แต่ออร่าของเธอดูเป็นผู้ใหญ่ที่ดูน่าเกรงขามไม่ตกเป็นเหยื่อของใครง่าย ๆ สมกับเป็นคุณหนูตระกูลหยาง

ระหว่างที่นั่งทานอาหารเอวาลินก็ชวนคุยถึงความสวยงามของประเทศไทย เธอบอกว่าชอบไปเที่ยวทะเลที่ประเทศไทยเป็นอย่างมาก เธอเป็นกันเองและน่ารักสุด ๆ

นั่งคุยกันไปสักพักก็ได้รู้ว่าเธอเพิ่งจะเรียนจบบริหารจากประเทศอังกฤษมาไม่นาน และตอนนี้เป็นช่วงพักผ่อนก็เลยมีเวลาท่องเที่ยวไปทั่วโลกจนตกหลุมรักประเทศไทยเข้าอย่างจัง ซึ่งบังเอิญว่าวันนี้เธออยากมาทานอาหารไทยพร้อมกับพี่ชายอย่างออสตินพอดี พิมดาว ซึ่งเป็นลูกครึ่งไทยก็เลยได้เจอกับเธอ และนั่งเม้าธ์มอยกันอยู่นาน

เอวาลินนั้นถึงแม้จะดูสวยจัดราวกับเทพธิดา แต่ออสตินแอบเผาน้องสาวเบา ๆ ว่าเธอแสบและไม่ยอมใคร แถมยังไม่ค่อยมีระเบียบมักนอนตื่นสาย และดื่มหนักซึ่งเข้ากับลุคที่ดูหวานซ่อนเปรี้ยวอย่างเห็นได้ชัด

พิมดาวได้แต่นั่งยิ้มให้กับการเผากันและกันของสองพี่น้องตระกูลหยาง พวกเขาดูสนิทกันมาก แล้วก็เป็นกันเองกับเธอสุด ๆ

ทั้งสามนั่งคุยกันและสั่งอาหารมามากมายไม่ว่าจะเป็น ผัดไทย ต้มยำกุ้ง ปูผัดผงกระหรี่ กะเพราหมูสับ และอื่น ๆ อีกเพียบ เรียกได้ว่าคลายความคิดถึงอาหารไทยไปมากเลยทีเดียว

"รสชาติถูกปากไหมคะคุณพิม" เอวาลินเรียกพิมดาวด้วยชื่อเล่น เพราะทั้งสองพูดคุยเข้ากันได้ดีจึงเรียกชื่อเล่นกันและกันให้ง่ายแก่การออกเสียง

"อร่อยมากเลยค่ะคุณเอวา" พิมดาวตักน้ำซุปของต้มยำกุ้งขึ้นมาซดอย่างเอร็ดอร่อย วันนี้เธอรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ด้วยความที่สองพี่น้องตระกูลหยางเป็นกันเองและสุภาพมาก แถมอาหารไทยในรอบหลายเดือนก็ยังทำให้อบอุ่นใจอีกด้วย

อย่างน้อยก็ถือว่าได้เจอคนใหม่ ๆ ที่น่ารักและใจดีนอกจากตระกูลจางอย่างที่เกศมณีและหลี่หมิงบอก เพราะเอาจริง ๆ จากการที่มาเป็นสะใภ้ได้สักพัก เธอก็ถือว่าไม่ได้เข้าสังคมบ่อยขนาดนั้น

จะมีไปงานเลี้ยงบ้างประปรายแต่ก็ไม่ได้มีใครมาพูดคุยด้วยเป็นจริงเป็นจัง อย่างมากก็ทักทายแบบผิวเผิน จะมีก็แต่ออสตินที่มีท่าทีสุภาพและเป็นมิตรตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน แต่ถึงอย่างนั้นสามีเจ้าอารมณ์ก็ยังไม่ชอบที่เธอไปคุยกับเขา ทั้ง ๆ ที่จากที่ฟังมาเขาคนนี้ก็เป็นเพื่อนสมัยเรียนของตัวเองด้วยซ้ำ

"..." พอนึกถึงอินหลงเธอก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กดูว่าเขาตอบกลับอะไรมาหรือยัง เพราะระหว่างทานอาหารเธอไม่ได้แตะโทรศัพท์เลย

แต่แล้วก็ต้องตกใจเพราะร้อยวันพันปีคุณชายเขาไม่เคยโทรหาเลยสักครั้ง แต่วันนี้กลับโทรมาถึงสามสาย...แถมส่งข้อความทิ้งไว้ด้วย

[ทำไมติดต่อไม่ได้]

"เอ่อ...พิมขอตัวสักครู่นะคะ" พิมดาวรีบหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดมุมปากและลุกไปโทรศัพท์ทันที เธอไม่รับสายแบบนี้เขาจะเป็นห่วงหรือเปล่าเนี่ย

ตี๊ด ตี๊ด

หญิงสาวถือโทรศัพท์แนบหูอยู่นาน เธอพยายามกดโทรไปหาเขาถึงสองรอบ แต่คนปลายสายก็ไม่รับเลยสักครั้ง นั่นทำให้เธอเริ่มใจไม่ดีว่าเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า แถมติดต่อเธอไม่ได้ตั้งเป็นชั่วโมงแล้ว

"คือ...พิมขอโทษนะคะ แต่พิมคงต้องขอตัวกลับก่อนค่ะคุณออสติน, คุณเอวา" พิมดาวเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยความรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ แม้ว่าเธอจะไม่อยากลุกออกไปโดยยังไม่ทานของหวานที่สั่งมา และมันค่อนข้างจะเสียมารยาทมาก แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้อินหลงติดต่อเธอไม่ได้แบบนี้

"ครับ ไม่เป็นไรเลย ยังไงมื้อนี้พวกเราขอจ่ายเองนะครับ ถือว่าเลี้ยงต้อนรับคุณพิมดาว" ออสตินกล่าวอย่างสุภาพ พิมดาวได้แต่ก้มหัวให้สองพี่น้องด้วยความเกรงใจ พลางหยิบกระเป๋าและรีบเดินไปที่รถทันที

"กลับบ้านเลยค่ะ ขอเร็วที่สุดนะคะ" นายหญิงจางกล่าวกับคนขับรถด้วยความร้อนใจ สามีอุตส่าห์ส่งข้อความที่อาจแสดงถึงความเป็นห่วงทิ้งไว้ทั้งที จะไม่รีบกลับได้ยังไง

-------

ระเบิดลงน้องพิมแน่นอน