ตอนที่ 16 คนในข่าวลือ

ที่ห้องพักแพทย์ แพทย์หญิงณัชชาเดินเข้ามาพร้อมเอกสารในมือ ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ

“หมอภีม เที่ยงนี้ลงไปกินข้าวด้วยกันนะ หมอธนินทร์ หมอนุ่น แล้วก็หมอปุณณ์จะไปด้วย นัดกันไว้แล้ว” เธอพูดพร้อมกับหันไปยิ้มให้กับแพทย์อีกสามคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน

“อืม ลงไปพร้อมกันก็ได้” เขาพยักหน้ารับ

ณัชชาแย้มยิ้มเบาๆ ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนร่วมอาชีพ แล้วพวกเขาก็เดินออกไปพร้อมกัน

เมื่อถึงชั้นโรงอาหาร ภีมวัชเดินนำมาเล็กน้อย พอเลี้ยวผ่านโซนเสาใหญ่ เขาก็ยิ้มกริ่ม

ที่โต๊ะตัวเดิม อิงลดานั่งรออยู่ในชุดเรียบง่าย สีหน้านิ่งแต่สายตาเป็นประกายเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา

“เดี๋ยวผมขอแยกไปตรงนั้นนะ” ภีมวัชพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะเบนทิศทางจากกลุ่มแพทย์ไปยังโต๊ะของอิงลดา โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ณัชชาชะงัก สีหน้ายิ้มที่เคยแต่งไว้เริ่มคลายลง

“เอ๊ะ…นั่นหรือเปล่าผู้หญิงที่พยาบาลลือกันอยู่ช่วงนี้” หมอนุ่นหันมาถาม

 “ใช่ๆ เขาว่ากันว่าเย็นชากับทุกคน แต่อ่อนโยนกับผู้หญิงคนนี้แค่คนเดียว” หมอธนินทร์เสริม

ณัชชาเงียบ ไม่พูดอะไร เธอแค่มองตามแผ่นหลังของภีมวัชที่กำลังเดินไปนั่งข้างหญิงสาวคนนั้น มือทั้งสองกำแน่นจนรู้สึกถึงปลายเล็บที่จิกลงกลางฝ่ามือ

แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไร หมอปุณณ์เอ่ยขึ้นเบาๆ

“หมอภีมก็มีมุมนี้กับเขาด้วย มุมคลั่งรัก”

ณัชชาเดินไปสั่งก๋วยเตี๋ยว เธอยกถาดอาหารในมือตัวเองเดินไปยังโต๊ะอีกมุมโดยไม่พูดจา เสียงเก้าอี้ที่เธอลากออกจากโต๊ะฟังดูดังผิดปกติจนหลายคนหัวไปมองอย่างสนใจ

หมอสาวหายใจลึก เจ็บ... แต่เธอก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ เพราะตราบใดที่เขายังไม่เปิดตัวอย่างเป็นทางการ เธอก็ยังเชื่อว่าเธอยังมีสิทธิ์

อีกฟากหนึ่งของโรงอาหาร อิงลดายื่นกล่องข้าวให้เขาพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ

“กินอะไรเดี๋ยวพี่ไปสั่งให้”

“ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ไม่ใส่ถั่วงอกค่ะ”

เขาพยักหน้ารับแล้วเดินไปสั่งก๋วยเตี๋ยวให้เธอ รอสักพักก็ยกก่วยเตี๋ยวสองชามใส่ถาดเดินมาหาเธอที่โต๊ะ

“โรงพยาบาลเอกชนนี่ดีเนอะ ร้านอาหารดูน่ากินไปหมด แถมร้านค้าสวัสดิการก็พร้อม คนไข้ก็ไม่เยอะ ไม่เหมือนหมอในโรงพยาบาลรัฐ ทำงานจนไม่มีเวลาแม้แต่จะหายใจ”

“รู้ดีนะ” ภีมวัชเลิกคิ้ว

“ก็เคยไปนั่งเฝ้าเพื่อนที่เรียนหมอไง เลยได้เห็นชีวิตจริงของหมอรัฐเข้าเต็มตา”

เขาหรี่ตาเล็กน้อย ก่อนจะถามเรียบๆ แต่จ้องลึกเข้าไปในตาเธอ

“หรือว่าเคยมีแฟนเป็นหมอ”

“ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แค่เกือบจะมี” อิงลดาหัวเราะ

สีหน้าภีมวัชเปลี่ยนทันที นิ่งขึ้น คิ้วขมวดแน่นนิดๆ ริมฝีปากเม้มแนบ “ทำไมถึงแค่เกือบ”

“ก็หมอคนนั้นเจ้าชู้มากค่ะ อิงไม่ชอบคนเจ้าชู้” เธอยักไหล่เบาๆ

เขาไม่พูดอะไรอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดเบาๆ แต่หนักแน่น

“พี่ไม่เจ้าชู้”

เธอยิ้ม โน้มตัวกระซิบเสียงเบาที่ข้างหูเขา “แน่ใจเหรอ หรือจริงๆ แล้วพี่ไม่มีใครให้เจ้าชู้ใส่ อยากรู้จังว่าพี่ภีมชอบคนแบบไหน แล้วพี่ภีมเป็นแบบที่อิงสงสัยหรือไม่ใช่กันแน่”

คำพูดนั้นเบานิดเดียว แต่พอจบประโยค ภีมวัชกลับนิ่งงัน ความนิ่งเยือกเย็นถูกแทนที่ด้วยบางอย่างที่ร้อนรุ่มอยู่ใต้ผิวน้ำ

เขาก้มลงมาหาเธอ เสียงต่ำกระซิบกลับอย่างมั่นคง

“งั้นคืนนี้ จะให้พี่ลองดูไหมครับ พิสูจน์ทุกอย่างที่อิงสงสัย”

เธอชะงัก สายตาของเขาแน่วแน่จนน่าใจสั่น ไม่ใช่แค่ตอบโต้เล่นๆ แต่เขาหมายความตามนั้นทุกคำ

อิงลดารีบเบือนสายตากลับไปมองชามก๋วยเตี๋ยว ก่อนจะเอ่ยกลบเกลื่อน

“เดี๋ยวน้ำซุปจะเย็น รีบกินดีกว่า” ก๋วยเตี๋ยวต้มยำวางอยู่ตรงหน้าเธอ กลิ่นหอมลอยขึ้นมาพร้อมกับไอร้อนระอุ

“ให้พี่ไปขอน้ำซุปเพิ่มไหม พี่สังเกตว่าเวลากินข้าวเราชอบซดน้ำซุป”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอพูดแล้วยิ้มให้ จะว่าไปแล้วภีมวัชก็ไม่ได้เลวร้ายหรือยียวนเธออย่างที่เป็นกังวลในตอนแรก ตรงกันข้าม เขาดูจริงจังกับข้อตกลงสามเดือนนี้มาก มากจนเธอรู้สึกว่าฝ่ายที่ถูกขอร้องให้แต่งงานไม่ใช่เขา แต่เป็นเธอเอง

ภีมวัชยังยืนนิ่งอีกครู่ ทุกครั้งที่เธอพูดถึงว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายเต็มตัว มันเหมือนมีบางอย่างในตัวเขาถูกกระตุ้นขึ้นมาเรื่อยๆ

“อิง” เขาเรียกชื่อเธอ หญิงสาวช้อนตามองแล้วสบตาเขานิ่ง

“คะ”

“เรื่องนี้จะต้องจบด้วยการพิสูจน์ ไม่ใช่คำพูด” เขาพูดขึ้นมากลายๆ ทำเอาเธอก้มหน้างุดด้วยความประหม่ากับประโยคนั้น

จากที่จะมาขอร้องเขาให้แต่งงานด้วย กลายเป็นเธอเองที่กำลังตกลงไปในหลุมพรางบางอย่างที่เขาขุดขึ้น

************************