ตอนที่ 24 ไม่มีทางเลือก

ประโยคคำขอร้องของแม่ลัลน์ลลิตยังคงดังก้องอยู่ในหัวของกันต์ธีร์มาตลอดทาง ความเจ็บปวดคล้ายถูกมีดนับพันนับหมื่นเล่มกรีดลงกลางใจก็ไม่ปาน ความผิดหวังที่เขาไม่เคยได้ลิ้มรสทําให้เขารู้สึกทรมานอย่างที่สุด เขาจะลืมเธอได้อย่างไรกัน ในเมื่อหัวใจของเขาเจ็บปวดขนาดนี้

          ติ๊ง! ติ๊ง! แอพพลิเคชั่นแชทดังขึ้น

          พราวมุก : [คลิปเสียงถูกส่ง]

          พราวมุก : เปิดฟังสิคะกันต์ ฟังแล้วกันต์อาจเข้าใจอะไรมากขึ้นค่ะ

          กันต์ธีร์ : [สถานะอ่าน]

          “เนย์ไม่เคยรักกันต์! และไม่คิดจะรักเลยด้วยซ้ำ ทั้งตอนนี้และอนาคต เนย์ก็ไม่มีวันที่จะรักกันต์เลย! ถ้าเจอกันต์ ฝากบอกกันต์ด้วยละกัน ว่าเลิกยุ่งกับเนย์เสียที แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็เลิกแล้วต่อกันนะ” [คลิปเสียง]

สมาร์ทโฟนล่วงหล่นลงจากมือใหญ่ทันที เมื่อคลิปเสียงนั้นจบลง เสียงของลัลน์ลลิต มันชัดเจนแล้วตอนนี้ ความเจ็บปวดกระแทกเข้ามากลางอกของเขาอย่างจัง ใบหน้าหล่อเหลาขาวสะอ้านดูพร่าเลือน น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลทะลักลงมา เพราะความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส หยาดน้ำตาลูกผู้ชายได้รินไหลออกมาแล้ววันนี้ เพราะความเจ็บที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่นั่นเอง...

[หนึ่งเดือนต่อมา...]

“ควบรวมสองตระกูลดัง...จับลูกชายลูกสาวหมั้นกัน จัดงานยิ่งใหญ่อลังการ เหล่าบรรดานักธุรกิจทั่วฟ้าเมืองไทย ต่างแห่แสดงความยินดี! เฮ้ย! เนย์ไอ้กันต์กับพราวมุกหมั้นกันแล้วว่ะ...แกมาดูข่าวนี่เร็ว!”

 “อะไรหลิว ร้องซะเสียงดังลั่น ตกใจหมดเลย”

ลัลน์ลลิตกำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าเติมเครื่องสำอาง เพื่อรอถ่ายแบบเซตสุดท้ายสำหรับวันนี้

“แกดูสิเนย์ ทำไมสองคนนี่ไม่เชิญฉันไปร่วมแสดงความยินดีเลยวะ...เออ...แล้วแกล่ะเนย์ ถูกรับเชิญหรือเปล่า...”

 นิชาภัทรมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความฉงน ลัลน์ลลิตเริ่มทำงานเดินแบบกับบริษัทพี่ชายของเธอมาได้สักพักแล้ว โดยที่ตอนนี้นิชาภัทรเองก็เรียนจบเป็นที่เรียบร้อยแล้วเช่นกัน เลยต้องมาฝึกและเรียนรู้งานในบริษัท

“ไม่ได้เชิญ...”ใบหน้านวลเนียนซีดเผือดลงในทันใด เมื่อเห็นภาพของบุคคลที่นิชาภัทรกำลังเอ่ยถึง ริมฝีปากชมพูยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขมๆ ลําคอตีบตัน พยายามสะกดความรู้สึกแสบร้อนที่สุดขึ้นมาในดวงตา ‘ลัลน์ลลิตควรยินดีกับกันต์ธีร์สินะ...’

“อ่าว แกเองก็ไม่ได้รับเชิญ แสดงว่าเป็นเพราะยัยพราวมุกแน่ๆ เลยที่ทำแบบนี้ อะไรกัน ไม่คิดว่าเราจะเป็นเพื่อนบ้างเลยหรือไง เรื่องแบบนี้มันต้องเชิญพวกเราที่เป็นเพื่อน ไปแสดงความยินดีสิ แย่จัง...ทำไมยัยพราวมุกถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ...และไอ้กันต์อีกคน ไม่เคยตอบแชทฉัน ไม่รับสายฉันเลย คงตัดความเป็นเพื่อนกันไปแล้วมั้ง”

“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยหลิว เราสองคนอาจอยู่คนละโลก อยู่คนละสังคมกับสองคนนั่นก็ได้ ไม่แปลกหรอก ถ้าพราวมุกไม่ได้เชิญเราสองคน”

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ลัลน์ลลิตก็ไม่ได้เจอกันต์ธีร์อีกเลย เธอทราบจากแม่ของเธอครั้งล่าสุด ว่ากันต์ธีร์มาหาเธอที่บ้าน แม่เล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟังหมดแล้ว ลัลน์ลลิตไม่คิดที่จะโทรกลับหากันต์ธีร์แต่อย่างใด เธอปล่อยให้เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนั้นแหละ ดีที่สุดแล้ว ระหว่างกันต์ธีร์กับลัลน์ลลิตนั้น เป็นเหมือนเส้นขนาน ที่ไม่มีวันบรรจบกันได้

“แต่แกดูนี่เนย์ ในข่าวยังบอกอีกว่า สองคนนี่หมั้นหมายเสร็จ พร้อมบินไปเรียนต่อที่อเมริกาทันที เฮ้ย! ทำไมไป ไม่บอกไม่กล่าวกันเลยวะ ความเป็นเพื่อนของเรามันสลายไปแล้วหรือไงวะเนย์ ทั้งไอ้กันต์กับยัยพราวมุกทำไมทำแบบนี้วะ แล้วนี่ไอ้เรย์มันรู้เรื่องนี้หรือเปล่าเนี่ย”

“ก็น่าจะรู้นะหลิว แกดูภาพต่อไปสิ มีเรย์ยืนควงสาวสวยคนใหม่ออกงาน ยืนถ่ายรูปข้างๆ กันนี่ไง”

นิ้วเรียวสวยเลื่อนดูภาพงานหมั้นที่สื่อลงมานับร้อยภาพ ดวงตากลมโตจับจ้องไปยัง ชายหนุ่มรูปงามควงคู่กับสาวสวย กันต์ธีร์แต่งกายด้วยชุดสูททักซิโด้เรียบหรู เพื่อนของเธอเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีมาก จมูกของเขาโด่งเป็นสัน ปากได้รูปสวย ผมสีดำเข้มนั้นหยักศกนิดๆ ตัดได้รูปกับใบหน้าคมสัน ไหล่หนากว้างที่ตั้งตรงดูผึ่งผาย สายตาอันคมเข้มที่ถูกปกคลุมด้วยแพขนตาหนา ดูมีเสน่ห์น่าหลงใหล เหมาะสมกับชรินทร์ทิพย์ ราวกับกิ่งทองใบหยก

“เออ จริงด้วย สรุปคงมีแค่เราสองคนนะ ที่ไม่ได้รับเชิญ ถูกตัดออกจากกองมรดกเรียบร้อย น่าน้อยใจชะมัดเลย แกดู      ยัยพราวมุกดิ ยิ้มจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว ได้หมั้นสมใจ ว่าแต่ไอ้กันต์มันใส่ชุดแบบนี้แล้ว ดูหล่อมากๆ ฉันน่าจะทาบทามมันมาเป็นดาราได้เลยนะเนี่ย แกดูสิเนย์ หล่อมาก เหมือนกับโอปป้าในซีรีย์เกาหลีเลยอ่ะ”

“อืม...” ความสัมพันธ์ทางกายระหว่างเธอกับกันต์ธีร์ในครั้งนั้น มันเป็นอดีตที่ไม่ควรจดจำอีกต่อไป ลัลน์ลลิตได้กลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกันต์ธีร์ไปแล้ว ระหว่างเธอกับเขาคงมีความทรงจำที่ดีต่อกันเฉพาะในวัยเด็กเท่านั้น

“แกเป็นไรเนย์ หรือว่า...แก”

นิชาภัทรมองใบหน้าอันซีดเซียวของเพื่อนสาว เธอรู้ได้ในทันที ว่าเพื่อนเธอคนนี้คงเจ็บปวดไม่น้อยกับงานหมั้นอลังการงานสร้างนั้น

“เปล่าหลิว...ฉันดีใจ ที่กันต์มีความสุขกับคนที่มันรัก และคู่ควรเหมาะสมกับมันที่สุด กันต์คงโกรธฉัน จนไม่มีวันอภัยฉันอีกต่อไปแล้ว...หลิว”

“อย่าคิดมากเนย์ ความจริงกันต์มันก็ต้องเข้าใจแกสิ พ่อแม่มันไม่ชอบแก แล้วจะให้แกคบกับมันได้ยังไง อีกอย่างถ้าแกจะคบกับมัน แกก็ต้องผ่านด่านยัยพราวมุกอีก ตัวมันเองต้องมาเคลียร์ทุกอย่าง ถ้ามันรักแกจริง หรือแกกับมันเป็นเนื้อคู่กันจริงล่ะก็ ฉันว่า สักวันก็คงได้โคจรมาเจอกันอยู่ดี ฉันว่าสองคนนั่น คบกันไม่นานหรอก ไอ้กันต์มันไม่ได้รักยัยพราวมุก มันรักแกเนย์ แกรู้มั้ย ว่า ความรักของมัน ไม่เปลี่ยนไปจากแกง่ายๆ หรอกเชื่อฉันดิ”

“มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกหลิว ชีวิตฉันกับกันต์ มันเดินคนละเส้นทางแล้ว ถ้ากันต์มันหายโกรธฉันเมื่อไหร่ ความเป็นเพื่อนคงจะกลับมานะ...ฉันหวังว่ากันต์มันจะคิดได้นะ”

“ฉันว่ามันคิดได้แน่นอน...เนย์”

........................