ตอนที่ 8 ไม่ยอมถูกตบฟรี

 

คืนวันเสาร์ลูกค้ในผับก็เยอะเหมือนกับคืนวันศุกร์ที่ผ่านมาเด็กนักดริ๊งค์ในร้านไม่มีใครว่างเลยสักคน ณิรินทร์ญาให้บริการแขกคนหนึ่งครบเวลาแล้วก็ต่อด้วยแขกอีกกลุ่มหนึ่ง

แขกกลุ่มนี้มากันสามคนแต่ละคนก็เรียกเด็กเข้ามานั่งด้วยครบทุกคน แขกคนที่เรียกณิรินทร์ญามานั่งด้วยนั้นซื้อเครื่องดื่มไปสิบแล้วและจะซื้อต่ออีกสิบแก้วเพราะรู้สึกสนุกที่ได้คุยกับหญิงสาว ระหว่างที่นั่งคุยอยู่ณิรินทร์ญาก็ขอตัวไปเขาห้องน้ำ เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำยังไม่ทันได้พ้นประตูดีก็ถูกผู้หญิงคนหนึ่งมายืนขวางไว้ก่อน

“เธอเป็นเด็กที่ร้านนี้ใช่มั้ย” ผู้หญิงที่ยืนขวางถามณิรินทร์ญาที่ออกมาจากห้องน้ำ

“ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน” น้ำเสียงของเธอไม่ค่อยเป็นมิตร

“แต่ฉันกับคุณไม่รู้จักกันนะคะ”

“มันก็ใช่นะที่ฉันกับเธอไม่รู้จักกันแต่คนที่เธอนั่งด้วยเมื่อกี้คือผัวฉัน เธอเป็นเมียน้อยของมันใช่มั้ย”

“ไม่ใช่นะคะฉันเป็นเด็กที่ร้านคุณก็เห็นแล้วนี่ว่าฉันใส่ชุดเหมือนกับเด็กนั่งดริ๊งค์คนอื่น”

“ฉันรู้ว่าเธอทำงานที่นี่ ผัวฉันมันถึงแอบออกมาหาเธอบ่อยๆ”

“ฉันแค่มาทำงานไม่ใช่เมียน้อยใครทั้งนั้น”

“ฉันไม่เชื่อหรอกมันก็แค่ข้ออ้างพอร้านปิดเธอกับผัวฉันก็ออกไปต่อกันที่อื่นใช่ไหม”

“คุณเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ถ้าคุณไม่เชื่อฉันเราไปถามผัวคุณเลยก็ได้”

“ถามมันแล้วมันจะยอมไหมล่ะ เธอนั่นแหละยอมรับมาเถอะว่าเป็นเมียน้อยของมันจริงๆ”

“ก็ฉันไม่ใช่เมียน้อยของเขาหลีกทางได้แล้วฉันจะไปทำงาน”

“จะไปทำงานต่อหรือจะไปอ่อยผัวฉัน”

“คุณอย่ามายุ่งกับฉันเลย ฉันว่าไปจัดการผัวคุณดีกว่านะ ไม่ใช่มายืนขวางฉันแบบนี้”

“ฉันจะขวางแล้วเธอจะทำไม”

“ถ้าคุณยังขวางอยู่แบบนี้ ฉันจะตะโกนให้รปภ.มาช่วย”

“คิดเหรอว่าตะโกนไปแล้วจะมีใครช่วย ที่นี่เสียงดังมาก”

“มันก็ไม่แน่หรอก หลีกทางให้ฉันดีกว่าก่อนที่จะมีคนอื่นมาเห็นนะ”

“หลีกให้โง่น่ะสิ คนอย่างเธอมันต้องเจอตบสั่งสอนซะหน่อยจะได้จำว่าไม่ควรไปยุ่งกับผัวคนอื่น” พูดจบหญิงสาวก็ฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของณิรินทร์ญาโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว แรงตบทำให้หญิงสาวเซไปปะทะกับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

“นี่มันอะไรกันคุณ” ชายหนุ่มเข้ามาขวางระหว่างณิรินทร์ญากับผู้หญิงอีกคน

“ไม่ต้องมายุ่งฉันจะตบสั่งสอนนังเมียน้อยคนนี้สักหน่อย”

“ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียน้อยเหรอ”

“ไม่ใช่นะคะฉันไม่ใช่เมียน้อยของใคร” หญิงสาวรีบปฏิเสธและพอเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อคนที่ยืนขวางระหว่างเธอกับผู้หญิงอีกคนคือนายหัวปาริธ

“ณิรินเป็นอะไรหรือเปล่า”

“นิดหน่อยค่ะ” หญิงสาวเอามือจับใบหน้าที่ตอนนี้มีรอยมือขึ้นอย่างชัดเจน

“เจ็บมากไหม”

“พอทนค่ะ” ณิรินทร์ญารู้สึกดีใจมากที่เจอนายหัวปาริธที่นี่

“นี่ก็ผัวเธออีกคนรึไงถึงปกป้องกันอย่างนี้”

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ใช่เมียน้อยใครคุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันว่าคุณควรไปคุยกับผัวคุณดีกว่านะ”

“ฉันไม่เชื่อหรอกผู้หญิงที่ทำงานแบบนี้มันก็เมียน้อยของผัวชาวบ้านทั้งนั้นแหละ คุณก็เป็นอีกคนหนึ่งใช่ไหมล่ะที่หลงเสน่ห์มัน”

ผู้หญิงคนนั้นยังคงเกรี้ยวกราดและด่าทอด้วยความโมโห

“ฉันว่าคุณพูดไม่รู้เรื่องแล้วคุณควรออกไปจากที่นี่ก่อนที่ฉันจะเรียกรปภ. มาลากคุณออกไป”

“ทำไมล่ะฉันอยากจะตบสั่งสอนเมียน้อยแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ”

“เกี่ยวสิก็ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนฉัน”

“ฉันไม่เชื่อหรอกถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนคุณจริงๆ คุณจะปล่อยให้เธอมาทำงานแบบนี้ทำไม”

“ก็เพราะฉันไว้ใจเธอ ว่าเธอจะไม่ออกไปต่อกับผู้ชายคนอื่น” เขารีบให้เหตุผลเพราะกลัวว่าอีกคนจะไม่เชื่อ

“ฉันไม่เชื่อหรอกดูก็รู้ว่ามันเป็นเมียน้อยของผัวฉัน”

“ฉันขี้เกียจจะคุยกับคุณแล้วถ้าคุณยังต่อว่าฉันอยู่แบบนี้ฉันจะให้รปภ.มาพาเธอออกไปหรือเราจะแจ้งความดีคะนายหัว”

“ก็แจ้งความเลยสิ ฉันเองก็ไม่ยอมเหมือนกันจะลองดูไหมล่ะ” ผู้หญิงคนนั้นยังคงท้าทายและเสียงของเธอดังขึ้นเรื่อยๆ จนผู้จัดการร้านเดินมาดู

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณปาริธ”

“ผู้หญิงคนนี้มาทำร้ายณิรินน่ะ หน้าห้องน้ำมีกล้องวงจรปิดไหม”

“มีครับ”

“ถ้ายังไงช่วยเอาหลักฐานให้ด้วยนะ ฉันจะพาณิรินไปแจ้งความ”

“ฉันก็แค่ตบสั่งสอนเมียน้อยเองทำไมจะต้องแจ้งความด้วย” ผู้หญิงคนนั้นตกใจเมื่อรู้ว่ามีกล้องวงจรปิด

“คุณไม่มีสิทธิ์มาตบใครทั้งนั้นต่อให้เธอจะเป็นเมียน้อยของคุณหรือไม่ใช่เมียน้อยของคุณก็ตาม สิ่งที่คุณทำมันคือการทำร้ายร่างกายคนอื่นเพราะฉะนั้นเรื่องนี้คงต้องให้ตำรวจจัดการ”

“ฉันจะจ่ายค่าชดเชยให้เธอก็ได้แลกกับการไม่ต้องแจ้งตำรวจ”

“เอายังไงดีคะนายหัว ถ้าณิรินไปแจ้งความก็อาจจะต้องเสียเวลาแล้วร้านจะเสียชื่อเสียงไหมคะ” หญิงสาวกระซิบถาม

“ไม่ต้องห่วงชื่อเสียงของร้านหรอกนะถ้าอยากจะแจ้งความพี่จะจัดการให้” พี่ช้างผู้จัดการถามกับณิรินทร์ญาแต่ในใจของเขาไม่อยากให้เรื่องถึงโรงพักเพราะมันอาจจะทำให้ร้านเสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วย

“พี่ช้างคะณิรินไม่แจ้งความเขาก็ได้เพราะมันคงกระทบกับร้านถ้ามีตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้อง”

“ขอบใจจ้ะนิรินที่ไม่แจ้งความแต่คนผิดก็ต้องขอโทษฉันอยากให้เธอขอโทษณิลินและจ่ายค่าทำขวัญให้เธอ”

“ฉันขอโทษก็ได้ส่วนค่าทำขวัญจะเอาเท่าไหร่ล่ะถ้าขึ้นโรงพักอย่างมากก็จ่ายแค่ห้าร้อย”

“เดี๋ยวนี้ค่าปรับไม่ใช่ห้าร้อยแล้วนะคะ”

“แล้วมันเท่าไหร่ล่ะ”

ณิรินทร์ญาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเสิร์ซข้อมูลค่าปรับก่อนจะยื่นให้กับผู้หญิงตรงหน้าดู

“ฉันจ่ายเธอหนึ่งพันก็แล้วกันนะตกลงไหมล่ะ”

ผู้หญิงคนนั้นยื่นธนบัตรใบละหนึ่งพันออกมาจากกระเป๋าให้กับณิรินทร์ญา

“ฉันว่าน้อยไปไหม ถ้าไปเสียค่าปรับที่โรงพักคุณก็จะต้องเสียเวลาและค่าปรับอาจจะมากกว่าหนึ่งพัน ฉันคิดครึ่งหนึ่งของค่าปรับสูงสุดก็แล้วกันนะ”

ผู้จัดการร้านและณิรินทร์ญาหันไปมองหน้านายหัวปาริธเพราะไม่คิดว่าเขาจะเรียกค่าเสียหายมากขนานนั้น

“ทำไมถึงเรียกเงินมากขนาดนั้น ฉันว่าพวกเธอกำลังรวมหัวกันตบทรัพย์ฉันอยู่นะ”

“ก็แล้วแต่นะจะยอมจ่ายไหม ถ้าคุณยอมจ่ายเรื่องก็จบและเราจะไม่บอกเรื่องนี้กับสามีคุณแต่ถ้าคุณไม่ยอมจ่ายฉันจะแจ้งความแล้วเรื่องนี้ก็คงจะถึงหูสามีคุณ คุณก็คงไม่อยากจะมีปัญหากับสามีหรอกใช่ไหมล่ะ” นายหัวปาริธพอจะเดาทางออกที่เขาเรียกค่าชดเชยห้าพันก็เพื่อจะให้ผู้หญิงคนนี้รู้สึกผิดและไม่ไปทำแบบนี้กับใครอีก

“ฉันไม่มีเงินสดมากมายขนาดนั้นหรอกถ้างั้นก็เอาเลขบัญชีมาสิเดี๋ยวฉันจะโอนให้”

“ฉันว่าโอนเข้าร้านดีกว่านะถือว่าเป็นค่าเครื่องดื่มก็แล้วกัน”

นายหัวปาริธไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้รู้ชื่อจริงนามสกุลจริงของณิรินทร์ญาเพราะกลัวว่าเธอจะตามไปเอาเรื่องเธอข้างนอกอีก

“ถ้างั้นก็ได้เอาเลขบัญชีของทางร้านมาสิ”

“รอสักครู่ครับ”

ผู้จัดการร้านรีบเดินไปหยิบ QR Code มาให้กับผู้หญิงคนนั้นสแกนจากนั้นเธอก็ขอตัวกลับออกไปทางหลังร้าน

“ขอบคุณมากนะครับนายหัวที่เข้ามาช่วยแก้สถานการณ์แล้วณิรินล่ะเป็นไงบ้าง เจ็บมากไหมต้องไปหมอหรือเล่า”

“ไม่เท่าไหร่ค่ะพี่ช้าง”

“จะทำงานต่อไปไหวไหมหรือจะกลับบ้านเลยก็ได้นะ”

“ณิรินไม่มีอารมณ์ทำงานแล้วค่ะพี่ช้าง ณิรินขอตัวกลับก่อนก็แล้วกันนะนะ”

“เดี๋ยวพี่จะโอนให้นะ”

“ขอบคุณค่ะพี่ช้าง”

ผู้จัดการร้านเดินออกไปแล้วตอนนี้หน้าห้องน้ำก็มีนายหัวปาริธกับณิรินทร์ญายืนคุยกันแค่สองคนเท่านั้น

“เจ็บมากไหมจะไปหาหมอหรือเปล่าเดี๋ยวฉันพาไป”

“ไม่เจ็บหรอกค่ะ กลับไปบ้านเอาน้ำเย็นประคบก็น่าจะดีขึ้น”

“แต่มุมปากเธอมีเลือดออกนะแบบนี้น่าจะกินน้ำพริกไม่ได้ไปอีกหลายวัน”

“กินไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ ช่วงนี้ณิรินอาหารที่จืดไปก่อนก็ได้ ขอบคุณนะคะ ถ้านายหัวไม่เข้ามาช่วยณิรินก็ไม่รู้ว่าเขาจะตบอีกกี่ครั้ง นายหัวเชื่อไหมที่เขาบอกว่าณิรินเป็นเมียน้อย”

“ฉันอาจจะไม่ได้รู้จักเธอมากแต่เท่าที่ได้คุยกันมาก็พอจะรู้ว่าเธอคงไม่ไปทำอะไรแบบนั้นหรอก เอาล่ะตอนนี้เธอก็ได้เลิกงานแล้วรีบกลับบ้านเถอะให้ฉันไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะณิรินขับรถมา”

“ถ้างั้นฉันขับตามไปส่งที่บ้านได้ไหมอยากเห็นว่าเธอถึงบ้านอย่างปลอดภัยเพราะยังไงคอนโดฉันก็ต้องผ่านไปทางนั้นอยู่แล้ว เผื่อว่าผู้หญิงคนนั้นตามเธอไปจะได้ช่วยทัน”

“ขอบคุณค่ะ ณิรินขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเอาของก่อนนะนายหัวไปรอที่ลานจอดรถได้เลยค่ะ”