ตอนที่ 11 พันธนาการที่ไม่อาจหย่า

ตอนที่ 11 พันธนาการที่ไม่อาจหย่า

น้ำตาของ ลลิน ไหลอาบแก้มอย่างไร้เสียงสะอื้น เธอรู้สึกเจ็บปวดและเจ็บใจที่ถูกลดค่าให้เป็นเพียงเครื่องมือที่คอยรีดไถเงินจากธนาธร เธอใช้ปลายนิ้วแตะแก้มข้างที่เพิ่งถูกตบ

"แล้วพ่อจะเลิกไถเงินเขาได้ไหมคะ" ลลินถามกลับอย่างเด็ดเดี่ยว "แค่นี้เขาก็ทำเหมือนกับลินไม่มีตัวตนแล้ว หากวันไหนเขาตัดสินใจ ขอหย่า แล้วทวงเงินคืนทั้งหมด พ่อไม่กลัวเดือดร้อนเหรอคะ!"

"แกก็อย่าทำให้เขาขอหย่าสิ!" แม่รีบพูดแทรกอย่างร้อนรน "รีบ ๆ มีลูก กับคุณธนาธรซะ เข้าใจไหม!"

ลลินรู้สึกอยากจะเป็น ลูกอกตัญญู ให้รู้แล้วรู้รอด แต่ที่เธอทนมาได้ถึงทุกวันนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอเองก็ แอบชอบ ธนาธรอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม วันนี้เธอจะไม่ทนอีกต่อไป

"ยังไงลินก็จะหย่าค่ะ" เธอยืนยันหนักแน่น

"ถ้าอย่างนั้น ลิษา ก็ต้องไปแต่งงานกับ เสี่ยอรุณ" พ่อตอบโต้ด้วยไพ่ใบสุดท้าย

"แล้วพ่อคิดว่าลิษาจะยอมเหรอคะ" ลลินถามอย่างไม่เชื่อ

"ฉันมีวิธีให้มันยอมเองแหละ" พ่อตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอย่างน่าขนลุก

ลลินแทบไม่อยากจะเชื่อว่าพ่อพูดออกมาแบบนี้ แม้ว่า ลิษา จะเป็นคนหัวอ่อน แต่เธอไม่เชื่อว่าน้องสาวที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัยจะยอมแต่งงานกับคนแก่หื่นกาม เธอต้องรีบไปหาน้องสาวที่หอพักเพื่อหาทางออกเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

"เรื่องที่พ่อจะพูดมีแค่นี้ใช่ไหมคะ ถ้าอย่างนั้น ขอตัวก่อน"

"เดี๋ยวก่อน! ฉันมีเรื่องให้แกช่วย"

ลลินหยุดชะงัก "เรื่องอะไรคะ"

"พ่อติดหนี้เสี่ยอรุณอยู่หนึ่งล้านบาท ถ้าแกไม่อยากให้น้องสาวแกต้องไป ขัดดอก ก็ขอเงินจากผัวแกมาให้หน่อย"

ในวินาทีนั้นลลินรู้สึกอยากตัดพ่อตัดลูกมากที่สุด เงินหนึ่งล้านบาท... เธอจะหามาจากไหน? คนอย่างธนาธรคงไม่มีทางช่วยเธออย่างแน่นอน

ลลิน รีบเดินออกมาจากบ้านอย่างรวดเร็ว เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งใจจะโทรหาน้องสาว แต่สายตาเธอก็ต้องเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าหน้าจอโชว์ สายที่ไม่ได้รับนับสิบสาย และทั้งหมดมาจาก ธนาธร ลลินแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ตื๊ด... โทรศัพท์สั่นอีกครั้ง พร้อมข้อความใหม่

ธนาธร: อยู่ไหน ทำไมไม่รับสาย

ข้อความสั้น ๆ นั้น ทำให้ลลินรู้ดีว่าเขาคงต้องการพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่ตอนนี้เธอ ยังไม่พร้อม เธอต้องให้ความสำคัญกับการไปคุยกับน้องสาว ลิษา เรื่องหนี้สินของพ่อ และหาทางออกร่วมกันก่อนอย่างเร่งด่วน

เป็นครั้งแรกที่ ธนาธร รู้สึก ใจร้อน จนแทบอยากปาโทรศัพท์ทิ้ง เขามองหน้าจอที่แสดงเพียงข้อความที่ส่งออกไปโดยไม่มีการตอบกลับใด ๆ

ทำไมเขารู้สึกเหมือน ตัวเองโดนทิ้ง? หรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้...สำหรับ ลลิน มันเป็นเพียงความผิดพลาดที่เธอไม่ใส่ใจ?

แค่คิด เขาก็รู้สึก เคือง ขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ธนาธรพยายามสงบสติอารมณ์ ในสถานการณ์นี้ เขาทำได้เพียงอย่างเดียว คือ รอ ให้เธอติดต่อกลับมาเท่านั้น

ลลินนั่งแท็กซี่มาถึงหอพักของน้องสาวทันทีที่เธอเล่าเรื่องทั้งหมดจบ ลิษา ก็เบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว

"จริงเหรอพี่ลิน! แล้วลิษาจะทำยังไงดี"

ลลิน ขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิดหนัก เธอไม่รู้เลยว่าพวก เสี่ยอรุณ จะป่าเถื่อนได้ถึงขั้นไหน มีโอกาสที่พวกเขาจะใช้วิธีฉุดหรือลักพาตัวลิษาไปหรือไม่ เธอคิดถึงแต่เรื่องร้าย ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้น

"เอาอย่างนี้ไหม ลิษา ไปอยู่กับพี่ก่อน แล้วพักเรียนสักพัก" ลลินเสนอ

"ช่วงนี้ไม่ได้หรอกค่ะพี่ลิน อีกสองอาทิตย์ก็สอบปลายภาคแล้ว" น้องสาวปฏิเสธทันควัน

ลิษาเป็นคนตั้งใจเรียนมาก หากให้มาดรอปการเรียนเพราะเรื่องที่เธอกำลังคิดไปเองอยู่ตอนนี้ ดูจะไม่คุ้มค่าเลยสักนิด

"แล้ว... พี่เขย จะไม่ช่วยหน่อยเหรอคะ" ลิษาเอ่ยขึ้นอย่างมีความหวังเล็กน้อย

"พ่อเอาเงินจากคุณธาม ไปสิบล้านบาทแล้วนะ ลิษาคิดว่าเขาจะช่วยไหม" ลลินตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า

ทั้งสองสาวได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน กับหนทางที่ดูเหมือนจะ ไม่มีทางออก เลยแม้แต่น้อย

ลลิน กลับมาถึงคอนโดก็พบว่า ธนาธร ยืนรออยู่ที่ล็อบบี้อย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะคุยเรื่องเมื่อคืนเลยแม้แต่น้อย แต่ก็รู้ดีว่าเธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้านี้ได้

"คุณมารอนานหรือยังคะ" เธอถามอย่างระมัดระวัง หวังว่าเขาจะไม่ต้องรอนานเกินไป

"สามชั่วโมงได้มั้ง" เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจกับความลำบากของตัวเอง "จะไม่ชวนผมขึ้นไปบนห้องหน่อยเหรอ" ธนาธรใจร้อนและต้องการคุยกับเธอให้รู้เรื่อง

ลลินพาธนาธรขึ้นมาบนห้องอย่าง จำใจ ทันทีที่ประตูห้องปิดลง เขาก็เริ่มถามในสิ่งที่ค้างคาใจทันที

"ทำไมไม่รับสาย ไม่ตอบข้อความ"

"ฉันยังไม่พร้อมจะคุยเรื่องเมื่อคืนค่ะ"

"ทำไมล่ะ"

"เพราะว่าเราสองคน กำลังจะหย่ากัน ยังไงล่ะคะ" ลลินตอบกลับอย่างเย็นชา

ดวงตาของธนาธรคมกริบ "ใครบอกว่าผมจะหย่า คุณเป็นเมียผม จำไม่ได้เหรอ"

"ฉันไม่ใช่เมียคุณ เรื่องเมื่อวานเป็นแค่ความ..."

ยังไม่ทันที่ลลินจะพูดจบ เขาก็ใช้มือดึงร่างเธอเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว และกดจูบลงมาอย่างไม่เปิดโอกาสให้เธอได้โต้แย้งใด ๆ อีกเลย

ธนาธร ไม่ได้ต้องการเพียงแค่จูบเพื่อปิดปากภรรยาเท่านั้น แต่เขาต้องการมากกว่านั้นอีกมาก จูบที่เริ่มต้นอย่างฉับพลันเปลี่ยนเป็นความต้องการที่เร่าร้อน มือของเขาล็อกท้ายทอยของ ลลิน ไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอผละหนี แม้ว่าเธอจะพยายามขัดขืนและทุบเข้าที่ไหล่ของเขาอย่างต่อเนื่อง แต่ความแข็งแรงที่ต่างกันทำให้การต่อต้านของเธอไร้ผล

เขาถอนจูบออกไปเพียงครู่เดียวเพื่อมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสนและปฏิเสธของเธอ "คุณโกหกตัวเองไม่ได้หรอกลลิน" เขาพึมพำเสียงต่ำ ก่อนจะช้อนร่างเธอขึ้นในอ้อมแขนและเดินตรงไปยังห้องนอนอย่างไม่ลังเล

ลลิน รวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย "คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ปล่อยฉัน!"

"ทำได้สิ" ธนาธรวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล แต่แววตาเต็มไปด้วยอำนาจ "เพราะคุณคือ เมียของผม"

เมื่อร่างของลลินสัมผัสกับผืนผ้าปูที่นอน ธนาธร ก็โน้มตัวลงทาบทับเธอทันที ทุกการเคลื่อนไหวของเขาทั้งอ่อนโยนและรุนแรงในเวลาเดียวกัน

เขาเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกไปอย่างช้า ๆ ในขณะที่ริมฝีปากยังคงแนบแน่นอยู่ไม่ห่าง ลลินยังคงพยายามผลักไสเขา แต่เมื่อถูกจูบอย่างลุ่มลึกและอ่อนโยนลงเรื่อย ๆ ความโกรธและความขัดขืนของเธอก็เริ่มอ่อนแรงลง กลายเป็น ความปรารถนา ที่ถูกเก็บกดไว้มานานเข้าแทนที่

ความรู้สึกที่คุ้นเคยจากคืนก่อนเข้าจู่โจมร่างกายของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว ลลินเริ่มตอบสนองต่อสัมผัสของเขาโดยไม่รู้ตัว มือที่เคยทุบตีเปลี่ยนมาโอบรอบคอของธนาธรไว้แน่น

ธนาธร สัมผัสได้ถึงการยอมจำนนของเธอ เขายิ้มอย่างพึงพอใจและเร่งเร้าจังหวะให้เร็วขึ้นอย่างที่ใจต้องการ เขาไม่ได้สนใจคำพูดที่ต้องการจะหย่าของเธออีกต่อไปแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือการยึดครองร่างกายและจิตวิญญาณของเธอไว้กับเขาอย่างสมบูรณ์

ใต้ผืนผ้าห่ม ความเร่าร้อนแห่งความต้องการเข้าครอบงำคนทั้งสอง ลลิน ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงสู่ห้วงอารมณ์ที่เธอพยายามปฏิเสธมาตลอด ธนาธร ต้องการพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าความผูกพันทางกายนี้แข็งแกร่งกว่าเหตุผลใด ๆ และต่อให้ปากเธอพูดว่าต้องการหย่า ร่างกายของเธอก็ยังคงเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว ค่ำคืนนี้จึงไม่ใช่เพียงการเรียกร้อง แต่เป็นการประกาศความเป็นเจ้าของอย่างสมบูรณ์.

++++++++++++++++++++++++

ถ้าซีนนี้โดนใจ ช่วยฝากหัวใจให้ไรท์ด้วยนะคะ 💟