บทที่ 2 แต่งอนุ

จ้าวฝูหมิงใช้มือหนารูดชักลำแท่งเอ็นร้อนของตนเองอยู่ที่ริมแม่น้ำพลางส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเสียวกระสัน เหล่าทหารองครักษ์ทำได้เพียงปิดหูปิดตาไม่ได้ยินสิ่งใด เอ๋!!! มิใช่ว่าท่านอ๋องพาสตรีน้อยนางหนึ่งมาด้วยหรอกหรือ แล้วเหตุใดจึงไปช่วยตนเองอยู่ที่ริมแม่น้ำเช่นนั้น 

แต่ใครจะกล้าถามให้โดนถีบกันเล่า!!!

จ้าวฝูหมิงที่ระบายความร้อนรุ่มในกายออกจนหมดแล้วก็รู้สึกโล่งสบายเป็นอย่างยิ่ง เขาเดินกลับไปที่กระโจมทันที ก่อนจะพบกับไป๋มู่หลันที่กำลังฟื้นคืนสติขึ้นมา นางรีบลุกขึ้นมานั่งตัวตรงและก้มลงสำรวจร่างกายของตนเองด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าอาภรณ์บนกายยังอยู่ครบทุกชิ้นก็รู้สึกโล่งใจไม่น้อย 

"ฟื้นแล้วหรือ?"

เสียงเข้มดุดันทำให้ไป๋มู่หลันขนลุกชูชันไปทั้งกาย นางเงยหน้าไปมองเขา ก่อนจะขยับกายถอยร่นหนี ยิ่งนางถอยห่าง จ้าวฝูหมิงก็ยิ่งขยับเข้าไปใกล้นางมากขึ้นเรื่อย ๆ ยามนี้นางรู้แล้วว่าคนที่จับตัวนางมาคือผู้ใด 

ชินอ๋องแห่งเมืองเสียนหยาง!!!

"อย่าทำสิ่งใดหม่อมฉันเลยเพคะ หม่อมฉันยังเด็กเพคะ"

จ้าวฝูหมิงปรายตามองนางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ 

เด็กหรือ? ไม่เด็กแล้วละข้าว่า 

"เจ้าโตเป็นสาวงามเช่นนี้ มิใช่เด็กเสียหน่อย"

"ท่านอ๋อง"

"ข้าจะส่งคนไปรับเจ้าแต่งเข้ามาเป็นอนุในวันพรุ่งนี้ เจ้าอย่าคิดหนีข้าเสียให้ยาก คนอย่างข้า หากอยากได้สิ่งใดข้าต้องได้ หากคิดขัดขืนข้าจะตามจนเจ้าอยู่มิเป็นสุข!!!"

ไป๋มู่หลันเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาคู่สวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา นางยังเป็นเด็กจริง ๆ นะ ร่างนี้ยังไม่เคยมีรอบเดือนเลยสักครั้ง นางไม่ได้โกหกเขาเสียหน่อย นางเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเหตุใดรอบเดือนจึงยังไม่มาเสียที แต่นางกลับแข็งแรงดีและเติบโตขึ้นทุกวันเหมือนสตรีทั่วไป

"จะร้องไปทำไมกัน อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้ร้องเสียงดังกว่านี้"

"เอ่อ..."

"เป็นผู้หญิงของข้าไม่ดีตรงไหนกัน ข้ายินดีเลี้ยงดูเจ้าไปชั่วชีวิต ขอเพียงเจ้าทำตัวดีดี เชื่อฟังข้า ข้าจะบันดาลให้เจ้าทุกอย่าง หึ!!! อีกเดี๋ยวหากเจ้าทนไม่ไหวก็ร้องออกมาดัง ๆ ครวญครางให้สุดเสียง ย่อมมิมีใครกล้าต่อว่าเจ้า"

ไป๋มู่หลันลอบสบถด่าทอเขาในใจเป็นพันครั้ง ชนชั้นสูงเป็นกันแบบนี้หรือ? โรคจิตบ้ากามถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

"หม่อมฉันไม่อยากเป็นอนุเพคะ หม่อมฉันอยากกลับบ้านเพคะ"

"เจ้าได้กลับแน่ หลังจากที่เจ้าปรนนิบัติข้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว"

จ้าวฝูหมิงจ้องมองไป๋มู่หลันเขม็ง เหตุใดสตรีชาวบ้านจึงยุ่งยากเช่นนี้กันนะ! ที่ผ่านมาเพียงแค่เขาพยักหน้าเหล่าสตรีก็เดินตามหลังเขามาอย่างไม่รอช้า บางคราเขาเพียงแค่นอนเฉย ๆ ให้พวกนางขย่มจนสาแก่ใจก็เคยมาแล้ว 

"เจ้าอย่ามาเล่นตัวกับข้านักเลย!!!"

"อย่าเข้ามานะ!!!"

"อย่าให้ข้าโมโห!!! ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งซะ!!!"

จ้าวฝูหมิงยื่นมือไปบีบปลายคางของนางเอาไว้แน่น ไป๋มู่หลันรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งใบหน้า น้ำตาหยดใสค่อย ๆ ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย จ้าวฝูหมิงที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที 

"จะร้องทำไมนักหนา!!!"

บัดซบ!!! เขาเพียงจะรับนางเป็นอนุ เขาพึงใจรูปโฉมเรือนร่างของนาง นางคงไม่รู้ตัวสินะ!!! ว่าในจวนของเขาไม่มีอนุอยู่ มีเพียงนางบำเรอ  เขาให้เกียรตินางถึงเพียงนี้ แต่นางกลับเล่นตัวอยู่ได้!!!

"เจ้าชื่ออะไร?"

"ไป๋!!! ไป๋มู่หลันเพคะ"

"ชื่อเพราะยิ่งนัก ถอดเสื้อผ้าออกเถิด"

"ไม่เพคะ ฮือ!!!"

"หยุดร้องนะ!!! ไม่เช่นนั้นข้าจะ ..."

"ฮือออ หม่อมฉันยังไม่มีรอบเดือนเพคะ ฮึก ท่านอ๋องไม่ละอายบ้างหรือเพคะ ที่ข่มเหงจิตใจของเด็กสาวเช่นข้า!!!"

จ้าวฝูหมิงชะงักไปเล็กน้อย เขาเองก็รู้เรื่องราวของสตรีมามิใช่น้อย เขาหรี่ตามองนางอย่างจับผิด 

"เจ้าเติบโตถึงเพียงนี้ แต่กลับไม่มีรอบเดือน เจ้าโกหกข้า!!!'

"มิได้โกหกเพคะ ข้ายังไม่มีจริง ๆ"

ใบหน้าและแววตาของนางดูเหมือนมิใช่คนโกหก เขาเองก็จับพิรุธคนเก่งไม่น้อย จึงยอมเชื่อนางแต่โดยดี 

บัดซบ!!! จะแต่งอนุทั้งทีแต่นางกลับยังไม่เติบโตเต็มที่!!!

"ปล่อยหม่อมฉันไปเถิดเพคะ"

"หึ!!! เจ้าคิดว่าข้าปล่อยเจ้าไปแล้ว เจ้าจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเช่นนั้นหรือ เจ้าถูกข้าแบกกลับมาเช่นนี้ ผู้คนก็เห็นกันถ้วนหน้า ชื่อเสียงเจ้าคงไม่เหลือชิ้นดีแล้วละ"

ไป๋มู่หลันที่ได้ยินเช่นนั้นก็หน้าซีดเผือดทันที คนในยุคสมัยนี้ถือเรื่องความบริสุทธิ์เป็นใหญ่ หากนางดึงดันจะกลับไปเช่นนี้ คงได้ถูกผู้คนนินทาไม่เว้นแต่ละวันเป็นแน่ 

เพราะเขาคนเดียว!!! เพราะท่านอ๋องบ้ากามผู้นี้คนเดียว!!!

จ้าวฝูหมิงยกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อได้เห็นว่านางมีท่าทีลังเลเช่นนี้ เด็กโง่!!! ข้าเอ่ยวาจาเพียงไม่กี่คำเจ้าก็หวาดกลัวเสียแล้ว 

ไป๋มู่หลันเบ้ปากทำท่าจะร้องไห้อีก จ้าวฝูหมิงที่ได้เห็นเช่นนั้นก็เริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาอีกครา 

"หยุดร้องนะ!!! ถ้าไม่หยุดข้าจะควักมันยัดเข้าไปในปากเจ้า!!!"

"ฮือออ ไม่!!!"

จ้าวฝูหมิงเตรียมจะถอดอาภรณ์ช่วงล่างของเขา ไป๋มู่หลันที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงรีบหยุดร้องทันที 

เขามาส่งนางที่หน้าร้าน ก่อนจะควบม้าจากไปทันที เหล่าชาวบ้านที่ได้เห็นเช่นนั้นก็เริ่มส่งเสียงซุบซิบนินทาขึ้นมาทันที มีพ่อค้าหมูผู้หนึ่ง เดินเข้ามาหาไป๋มู่หลัน และเอ่ยวาจาแทะโลมนางอย่างดูแคลน 

"เฮ้อ มิรู้ว่าถูกทหารในกองทัพลูบไล้ไปกี่คนแล้ว แม่นางไป๋ หากเจ้าไม่มีคนมาสู่ขอ ข้ายินดีรับเจ้าไปเป็นอนุนะ ฮ่า ๆ ๆ"

ไป๋เฟยที่ได้เห็นเช่นนั้นก็รีบก่นด่าออกมาทันที พร้อมกับโยนชามบะหมี่ใส่พ่อค้าขายหมูอย่างไม่ไว้หน้า 

"เหอะ!!! ท่านอ๋องน่ะไม่แต่งกับเจ้าเสียหรอก ท่านเพียงแค่ลองลิ้มเจ้าเท่านั้น มาเถิด มาให้ข้าลองอีกคน โอ๊ะ!!!"

"ลองชิมฝ่ามือก่อนดีหรือไม่?"

ไป๋มู่หลันรีบหันขวับไปมองทันที ก่อนจะพบกับจ้าวฝูหมิงที่ควบม้าย้อนกลับมา เขากระโดดลงจากหลังม้าและพุ่งเข้ามาง้างฝ่ามือฟาดลงไปบนศีรษะของพ่อค้าขายหมูอย่างเต็มแรง

เขาหันมามองนางเล็กน้อย ก่อนจะยกมือสั่งให้เหล่าทหารองครักษ์ นำหีบสมบัติมาโยนไว้ที่หน้าร้านของนาง ทหารองครักษ์เปิดหีบออก เผยให้เห็นทองคำจำนวนมาก รวมถึงเครื่องประดับหลากหลายชนิดที่มีมูลค่ามากมายส่องแสงระยิบระยับอยู่ในหีบ 

จ้าวฝูหมิงไปที่ใดมิเคยขาดตั๋วเงิน เขาพกตั๋วเงินไปด้วยทุกที่หลายแสนตำลึง เพียงแค่คิดจะแต่งอนุเขาก็นำมันไปซื้อของมีค่าเหล่านี้ยัด ๆ ใส่หีบมาเสียก็สิ้นเรื่อง

เหล่าชาวบ้านต่างอ้าปากค้างมองดูหีบสมบัติทองนั้นตาไม่กะพริบ 

"ใครไม่เกี่ยว ไสหัวไป!!! ส่วนเจ้า กล้ามาพูดจาลวนลามอนุของข้า ทหารลากมันไปกระทืบจนตาย!!!"

"ท่านอ๋องงงงง"

เมื่อจัดการกับพ่อค้าขายหมูผู้นั้นแล้ว จ้าวฝูหมิงก็เดินเข้ามาหาสองพ่อลูก ไป๋เฟยและไป๋มู่หลันต่างยืนกอดกันตัวสั่นอย่างน่าเวทนา 

"พอหรือไม่?"

"ขอรับ?"

"สมบัติน่ะพอหรือไม่!!! เหตุใดต้องให้ถามซ้ำ!!! เดี๋ยวก็ถีบ..."

จ้าวฝูหมิงชะงักคำพูดทันที ไม่ได้สิ!!! นี่คือพ่อตาของเขา จะถีบไม่ได้ เอ๊ะ! หรือถีบได้?

"ข้านำทองคำและเครื่องประดับเหล่านี้มาสู่ขอบุตรสาวของเจ้าไปเป็นอนุ"

"เอ่อ..."

"คิดดีดีก่อนจะเอ่ยสิ่งใดออกมา"

ไป๋เฟยหันไปสบตากับไป๋มู่หลัน ยิ่งเขาเห็นบุตรสาวมีน้ำตานองหน้า เขาก็อดเวทนาไม่ได้ 

โธ่!!! ลูกพ่อ 

จ้าวฝูหมิงจ้องไป๋มู่หลันเขม็ง ให้ตายเถิด!!! หน้าอกของนางทำให้ท่อนเอ็นที่หว่างขาของเขาแข็งชูชันขึ้นมาอีกแล้ว 

"ไป๋มู่หลัน"

"แล้วแต่บัญชาของท่านอ๋องเถิดเพคะ หม่อมฉันเสียเกียรติไปแล้ว คงมิอาจทำให้ท่านพ่อขายหน้าไปด้วย"

จ้าวฝูหมิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เอาเถิด!!! เรื่องที่นางยังไม่มีรอบเดือนเขาทนรอได้ เชื่อว่าอีกไม่นานมันต้องมา 

"ดี!!! อีกสองวันข้าจะส่งทหารมารับเจ้า เจ้าก็เดินไปพร้อมกับพวกเขา ไปรอข้าที่กระโจม"

ไป๋มู่หลันหันไปมองจ้าวฝูหมิงทันที 

เดิน?

แต่งอนุมิใช่ว่าต้องมีเกี้ยวเจ้าสาวหรอกหรือ?

หลัวเฉิงลู่ องครักษ์คนสนิท ผู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับจ้าวฝูหมิงมานาน เมื่อได้ยินนายของตนเอ่ยออกมาเช่นนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ใด 

ท่านอ๋องนะท่านอ๋อง เป็นถึงราชวงศ์ชั้นสูง แต่เหตุใดเพียงขนบธรรมเนียมง่าย ๆ ท่านกลับไม่รู้ 

หลัวเฉิงลู่ รีบขยับเข้าไปใกล้ ๆ จ้าวฝูหมิงก่อนจะกระซิบบอกเขา 

"ท่านอ๋องการแต่งอนุต้องใช้เกี้ยวมารับพ่ะย่ะค่ะ"

จ้าวฝูหมิงขมวดคิ้วมุ่น เหตุใดต้องใช้เกี้ยวให้ยุ่งยาก!!! สตรีคนอื่นนางยังเดินมาหาเขาเลย 

"นางไม่ได้พิการเสียหน่อย เหตุใดจะเดินไม่ได้เล่า?"

"ท่านอ๋อง นี่คือธรรมเนียมที่พึงปฏิบัติพ่ะย่ะค่ะ แต่ไหนแต่ไรสตรีที่ท่านอ๋องได้มามิใช่อนุภรรยา เป็นเพียงนางบำเรอ แต่นางเป็นอนุของท่าน ย่อมต้องทำให้ถูกธรรมเนียมพ่ะย่ะค่ะ"

"เหตุใดจึงไม่บอกแต่แรก!!! ไสหัวไปหาเกี้ยวให้นาง!!!"

หลัวเฉิงลู่สะดุ้งโหยง รีบวิ่งออกไปทันที แต่ไหนแต่ไรมาท่านอ๋องก็เป็นเช่นนี้ อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ จนเหล่าทหารต่างหวาดกลัว 

สองวันต่อมาขบวนรับเจ้าสาวก็เคลื่อนมาอย่างเรียบง่าย ไป๋มู่หลันอยู่ในชุดสีชมพู ปักลายดอกเหมยงามตา จ้าวฝูหมิงไม่ได้ส่งเสื้อผ้าเครื่องประดับมาให้นางแม้แต่ชิ้นเดียว เขาเอ่ยเพียงว่า เป็นอนุของข้า อยากใส่สิ่งใดก็ย่อมใส่ได้ ใครกล้าดูแคลนอนุของข้าข้าจะฆ่ามันเสีย!!!

"เกี้ยวรับเจ้าสาวมาถึงแล้ว"

เสียงกู่ร้องดังกึกก้องอยู่ด้านนอก ไป๋มู่หลันที่กำลังแต่งกายเสร็จเรียบร้อยก็รีบลุกขึ้นยืน วันนี้ท่านป้ามู่พี่สาวท่านพ่อของนางเป็นคนมาช่วยเรื่องจัดแต่งเสื้อผ้า ทุกอย่างจึงผ่านไปได้ด้วยดี 

ยังไม่ทันที่ไป๋มู่หลันจะได้เดินออกไป ร่างของจ้าวฝูหมิงก็พุ่งทะยานเข้ามาหานาง เขาจับรั้งเอวบางของนางเอาไว้และจ้องมองนางเขม็ง

"เหตุใดจึงชักช้าเช่นนี้!!!"

"เอ่อ...หม่อมฉัน"

"ออกมากับข้า!!!"

เขาพานางออกมายืนที่หน้าประตูเรือน ผู้คนต่างมายืนรอส่งคำอวยพรให้บ่าวสาว ไป๋มู่หลันไม่รู้สึกยินดีเลยสักนิด นางถูกเขาจับมัดมือชกเช่นนี้ ใครจะไปยินดีกันเล่า 

"หันหน้ามา"

"ท่าน อื้อออ!!!"

ไป๋มู่หลันดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาพลิกร่างบางของนางให้หันไปหา ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาจูบนางอย่างดุดัน นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัด ๆ

ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคมเข้มที่แสนเย็นชา จมูกของเขาโด่งเป็นสัน เขาเป็นบุรุษที่รูปงามยิ่งนัก 

เหล่าผู้คนต่างส่งเสียงโห่ร้องด้วยความยินดี ไป๋มู่หลันรู้สึกอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่ทว่านางกลับละสายตาจากเขาไปไม่ได้เลยแม้แต่น้อย 

จ้าวฝูหมิงเอียงคอมองนาง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย 

"หึ!!! จ้องมองความหล่อเหลาของข้าสินะ"

ไป๋มู่หลันก้มหน้างุด ให้ตายเถอะ!!! เขาหลงตนเองอย่างหน้าไม่อายเอาเสียเลย

​​เขาพานางกลับมาที่กระโจม ยามนี้มันถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม ไป๋มู่หลันนั่งตัวแข็งเกร็งอยู่บนเตียง จ้าวฝูหมิงที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยถามนางด้วยความสงสัย 

"เจ้าไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าหรือ อยากอาบน้ำหรือไม่ ข้าจะไปส่ง"

"ไม่เจ้าค่ะ หม่อมฉันอยากนอนแล้ว"

"เช่นนั้นเจ้าก็นอนเถิด เจ้ายังไม่มีรอบเดือนข้ายังมิอาจแตะต้องเจ้าได้"

ไป๋มู่หลันรู้สึกโล่งใจไม่น้อย นางรีบทิ้งตัวลงนอนก่อนจะคลุมโปงมุดหน้าเข้าไปในผ้าห่ม จ้าวฝูหมิงที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มมุมปาก เขาเดินไปที่ข้างเตียงฝั่งที่นางนอนอยู่ ก่อนจะถอดอาภรณ์ช่วงล่างออก และเริ่มรูดชักมันขึ้นลงอย่างช้า ๆ และเร่งให้ถี่เร่ามากยิ่งขึ้น 

"ซี้ดดด อ๊าส์!!!"

ไป๋มู่หลันรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เพราะความอยากรู้อยากเห็นทำให้นางค่อย ๆ เปิดผ้าห่มขึ้นไปมองอย่างช้า ๆ

อ๊าส์!!! เขากำลัง 

"อยากดูก็เปิดออกมาดูเถิดอนุของข้า โอว!!!"

คนบ้ากาม!!! ฮือออออ