ความเห็นแก่ตัว

 "พวกท่านออกไปจากบ้านของพวกเราเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่ออกไป  ก็อย่ามาหาว่าพวกข้าไม่สุภาพ!"  ป้าสะใภ้และย่าตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของหลิงเหม่ยเม่ยและหลิงห้าวจื่อพวกนางไม่เคยเห็นเด็กสองคนนี้กล้าต่อต้านมาก่อน "แกกล้าขู่พวกเราหรือ!"   ป้าสะใภ้พยายามจะพุ่งเข้ามาทำร้าย หลิงเหม่ยเม่ย  แต่หลิงเหม่ยเม่ยกลับใช้ศิลปะป้องกันตัวที่เธอเคยเรียนมาจากโลกปัจจุบัน เธอหลบหลีกการ โจมตีได้อย่างคล่องแคล่ว และใช้จังหวะที่ป้าสะใภ้เสียหลัก ตอนที่นางผลักเธอเมื่อพลาดเป้าหน้าแกจึงคะมำไถไปกับพื้น

"พี่ใหญ่!" หลิงห้าวจื่อร้องด้วยความตกใจ แต่ก็แฝงไปด้วยความชื่นชม หลิงเหม่ยเม่ยในโลกปัจจุบัน เธอเป็นนักวิจัยพืชพันธุ์ก็จริง แต่เธอก็เป็นคนที่ชอบออกกำลังกายและเรียนศิลปะป้องกันตัวมาแทบทุกแขนง  ไม่ว่าจะเป็นคาราเต้       เทควันโด หรือแม้แต่การต่อสู้แบบประชิดตัว เธอจึงไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น

"พวกท่านกลับไปซะ! ก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน!"   หลิงเหม่ยเม่ยกล่าวเสียงเย็นยะเยือก แววตาของเธอ เต็มไปด้วยความเด็ดขาด  ป้าสะใภ้และย่ามองหน้ากันด้วยความหวาดกลัวพวกเธอไม่คิดว่าหลิงเหม่ยเม่ยจะกล้าต่อต้าน ถึงเพียงนี้  และท่าทางของเธอก็ดูน่าเกรงขามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ในที่สุด พวกนางก็ยอมล่าถอยกลับไปอย่างไม่เต็มใจนัก

หลิงเม่ยเม่ยถอนหายใจยาว เธอรู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการต่อสู้กับคนขี้อิจฉาและญาติผู้ใหญ่ที่เห็นแก่ตัว  แต่เธอก็ไม่กลัว เธอจะปกป้องน้อง ๆ และสิ่งที่เธอสร้างขึ้นมาให้ดีที่สุด

หลังจากที่ชีวิตของหลิงเหม่ยเม่ยและน้อง ๆ พลิกผันจากความแร้นแค้นสู่ความมั่งคั่งอย่างน่าอัศจรรย์ ด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอและความช่วยเหลือจากระบบซูเปอร์มาร์เก็ตระบบขั้นเทพ  บัดนี้บ้านไม้โทรมๆ ได้กลายเป็นคฤหาสน์หลังงาม มีแปลงผักเขียวขจีที่ให้ผลผลิตอุดมสมบูรณ์

ธุรกิจผักดองกับร้านบะหมี่ก็โด่งดังไปทั่วเมือง หลิงเม่ยเม่ยที่เคยอ้วนท้วมหนัก 200 จิน ก็ได้กลับมาผอมเพรียวสวยงามราวกับคนละคน ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ดวงตาเป็นประกายแห่งความมุ่งมั่นและความสุข แต่ถึงแม้ชีวิตจะดีขึ้นมากแล้ว     หลิงเหม่ยเม่ยก็ยังคงมีเรื่องที่ค้างคาใจ  นั่นคืออนาคตทางการศึกษาของน้อง ๆโดยเฉพาะหลิงห้าวจื่อที่บัดนี้อายุ 13 ปีแล้ว ถือว่าเลยวัย ที่จะเริ่มต้นเรียนหนังสือพื้นฐานในโรงเรียนทั่วไป

ส่วนจินเป่ากับหงส์เป่าเองก็ไม่เคยได้รับการศึกษาใดๆ เลยนอกจากสิ่งที่เธอสอนพวกเขาเอง หลิงเม่ยเม่ยรู้ดีว่า ในทุกยุคสมัยนี้ ความรู้คือสิ่งสำคัญที่จะช่วยให้พวกเขาอยู่รอดและก้าวหน้าในสังคมได้ เธอจึงตั้งใจที่จะให้น้อง ๆ ได้รับการศึกษาที่ดีที่สุดเท่าที่พวกเข่จะรับได้

"ห้าวจื่อ จินเป่า หงส์เป่า มานี่หน่อยหน่อย"    เธอเรียกน้อง ๆ     มานั่งรวมกันในห้องโถงกว้าง ของบ้านหลังใหม่ "พี่ใหญ่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย"  น้อง ๆ ทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างสงสัย ก่อนจะมานั่งลงตรงหน้าพี่สาวด้วยความเคารพและเชื่อฟัง  พวกเขาเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวพี่สาว ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา แต่เป็นความเฉลียวฉลาด ความเด็ดขาด และความรักที่พี่ใหญ่มีให้พวกเขาอย่างไม่มีวันท้วมท้น

"พวกเจ้าก็รู้ว่าตอนนี้ชีวิตพวกเราดีขึ้นมากแล้ว" หลิงเม่ยเม่ยเริ่มต้น   "แต่พี่ใหญ่ยังอยากให้พวกเจ้า ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ได้มีความรู้ติดตัว เพื่อที่พวกเจ้าจะได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีและมีความสามารถ" หลิงห้าวจื่อพยักหน้าอย่างเข้าใจ    "ข้าก็อยากเรียนหนังสือนะพี่ใหญ่  แต่ข้าคงแก่เกินไปแล้ว ไม่มีโรงเรียนไหนรับข้าหรอก"   น้ำเสียงของเขาเจือด้วยความท้อแท้เล็กน้อย เขาเห็นเด็กคนอื่นๆ ในเมืองที่ได้ไปโรงเรียน และเขาก็แอบเก็บความฝันนั้นอยู่ในใจเรื่อยมา

"ไม่จริงหรอกห้าวจื่อ" หลิงเม่ยเม่ยยิ้มให้กำลังใจ  "พี่ใหญ่จะหาทางให้พวกเจ้าได้เรียนหนังสือแน่นอน" เธอตั้งใจจะส่งน้อง ๆ ไปเรียนที่สำนักศึกษาเหวินอี้  ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังในเมือง ที่อ๋องอี้เป็นเจ้าของและให้การสนับสนุนโรงเรียนแห่งนี้มีชื่อเสียง ด้านการสอนที่เข้มงวดและหลักสูตรที่ทันสมัย แต่ปัญหาคือ น้อง ๆ ของเธอไม่มีพื้นฐานความรู้ใดๆ เลย การจะเข้าเรียนในสำนักศึกษาชื่อดังเช่นนั้นเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย 

"ก่อนอื่น พี่ใหญ่จะสอนพวกเจ้า ด้วยตัวเองก่อน"   หลิงเม่ยเม่ยกล่าว  “หา!!...พี่ใหญ่ก็ไม่ได้เรียนหนังสือนี่นาแล้วจะสอนพวกข้าได้  เยี่ยงไรล่า "   “เอ่อ…พี่ก็พอจะรู้มาบ้างนิดหน่อยจากโรงเรียนเซียนนะ”   “โอ้โห!!...สุดยอดไปเลย”                   เราจะเริ่มต้นจากพื้นฐานง่ายๆ ก่อน แล้วค่อยๆ พัฒนาไปเรื่อยๆ" เธอสั่งซื้อหนังสือ กระดาษ และพู่กันจากระบบซูเปอร์มาร์เก็ต  ซึ่งเป็นของที่มีคุณภาพดีเยี่ยมและหาไม่ได้ในยุคนี้

หลิงเม่ยเม่ยเริ่มต้นสอนน้อง ๆ ด้วยตัวเอง เธอสอนให้พวกเขารู้จักตัวอักษร การนับเลข และเรื่องราวพื้นฐานต่างๆ ที่เธอจำได้จากโลกเดิม