จัดการหนอนบ่อนไส้2

 หากเขามีอาการกำหนัดมันจะออกฤทธิ์ต่อต้านกันรุนแรง  แปลว่าบนตัวสาวใช้คนนี้โปรยผงยาปลุกกำหนัดเอาไว้   เซียวหงกำหน้าอกอย่างแรง  เขากระอักเลือดออกมา  เสี่ยวลี่ตกใจที่เห็นเจ้านายกระอักเลือดเต็มปาก  นางร้องกรี๊ดจนบ่าวในเรือนวิ่งมาดู   เซียวอี้เซียนรีบวิ่งมาทันทีพร้อมกับซุนเจิ้นหนาน   ทันทีที่พังประตูเข้าไปก็เห็นบิดานอนกระอักเลือด  ซุนเจิ้นหนานรีบเข้าไปหาฝังเข็มให้ทันทีเพื่อระงับอาการ

เซียวฮูหยินที่มาถึงเห็นอาการสามีก็ร้องไห้ปานจะขาดใจ  เซียวอี้เซียนเดินไปหาตบหน้าเสี่ยวลี่อย่างแรงจนนางล้มลงเลือดกลบปาก

"เจ้าทำอะไร  คิดปีนเตียงบิดาข้าหรือนังงูพิษ"

"คุณหนูกล่าวหาบ่าวเช่นนี้ได้อย่างไรเจ้าคะ"

"สารรูปเจ้าตอนนี้ใส่เสื้อผ้าหรือแก้ผ้ายังไม่ต่างกันเลย  ท่านตาเจิ้นหนานท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

"ร่างกายเขาอ่อนแอ  เดิมเรื่องหญิงชายก็ทำมิได้อยู่แล้ว  เหมือนจะมีคนวางยาปลุกกำหนัดเขาน่ะ"

"ไม่นะ  บ่าวป่าวนะเจ้าคะ  คุณหนูท่านหมอซุนพวกท่านใส่ร้ายข้ามิได้นะ"

"ท่านตาตรวจนางได้หรือไม่"

"ไม่นะ....คุณหนูท่านหมอเป็นบุรุษ  ท่านทำเช่นนี้มิเท่ากับลบหลู่เกียรติของบ่าวหรือ  เช่นนี้ให้บ่าวตายเสียยังดีกว่า"

"อี้เซียน..มีอีกวิธีนี่เป็นแมลงที่ตาเลี้ยงเอาไว้  ขอเพียงบนตัวนางมีสมุนไพรที่ใช้ปรุงยานี้อยู่มันย่อมค้นหามาจนได้"

ซุนเจิ้นหนานเปิดกระบอกไม้ไผ่ออกมา  แมลงตัวเล็กที่คล้ายๆกับจิ้งหรีดคลานออกมาจากกระบอกไม้ไผ่  มันคลานไปหาเสี่ยวลี่ดมนางสักครู่ก็คลานไปตามทาง  สาวใช้ตามแมลงตัวน้อยไปที่ห้องของเสี่ยวลี่   มันมุดผ้าห่มมุดหมอน  จนกระทั่งไปหยุดที่รอยแยกข้างผนังห้อง  สาวใช้คนหนึ่งเดินตรงไปแต่เสี่ยวลี่รีบไปขวาง  ไม่ทันถึงแส้ในมือของเซียวอี้เซียนก็ตวัดรัดข้อมือนางกระชากกลับมา

สาวใช้ไปแงะตรงรอยแยกเจอห่อกระดาษสีน้ำตาล   จึงนำออกมาสองห่อ  จากนั้นก็ส่งให้เซียวอี้เซียนดู  นางรับมาก่อนจะไปหาซุนเจิ้นหนาน  หมอเทวดารับห่อกระดาษมาเปิดออกต้องปิดจมูก  นี่เป็นยาปลุกกำหนัดชนิดรุนแรง  เซียวหงไม่มีทางที่จะหลุดพ้นคืนราคะไปได้เลยหากสูดดมมันเข้าไป  โชคดีที่เซียวอี้เซียนมาหาเขาก่อนหน้า  บอกกับเขาว่านางไม่ไว้ใจสาวใช้บิดาเขาจึงให้สมุนไพรที่มีฤทธ์ต่อต้านกันมา  แต่อาจทำให้เซียวหงลำบากสักหน่อยซึ่งเซียวอี้เซียนก็ยินยอม

"มีอะไรจะพูดไหมเสี่ยวลี่"

ซุนเจิ้นหนานถามสาวใช้ที่ตอนนี้นั่งตัวสั่นอยู่  นางจะทำเช่นไรดี  จะบอกว่าตนเป็นคนของคุณชายจ้าวก็ไม่ได้  ทำอย่างไรดี

"เจ้าเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ  พรุ่งนี้ขายออกไปให้หอนางโลมเถอะ  ในเมื่อเจ้าชมชอบเรื่องโลกีย์เพียงนี้ที่นั่นอาจเป็นสถานที่ดีๆสำหรับเจ้า"

"ไม่นะท่านขายข้าไม่ได้  ลืมแล้วหรือในสัญญาขายตัวที่ไท่ฮูหยินซื้อตัวข้ามาห้ามขายข้าออกไป  คุณหนูข้าจะไปขอความเป็นธรรมเรื่องที่ท่านใส่ร้ายข้ากับไท่ฮูหยิน"

เสี่ยวลี่ไม่ยอมแพ้  เสี่ยวฮวาที่ปกติเงียบขรึมขี้ขลาดมาตลอด  นางเดินมาถึงก็ตบหน้าเสี่ยวลี่อีกข้างอย่างแรง  เสี่ยวลี่น้ำตาร่วงนางเจ็บเหลือเกิน

"นางงูพิษ  คิดฆ่านายท่านยังจะให้มารดาของเขาอุ้มชูเจ้าหรือ  ไร้ยางอาย"

เซียวอี้เซียนเดินหน้ามาหาสาวใช้ทรยศก่อนจะเรียกหาบางคน

"พ่อบ้าน  ท่านไปตามลุงโจวมิ่งมาสักหน่อยได้หรือไม่"

"ขอรับคุณหนู"

พ่อบ้านไปไม่นานก็มาพร้อมกับชายแก่อายุห้าสิบกว่าคนหนึ่ง  ผิวดำมะเมื่อม ลงพุงหน่อยๆ   โจวมิ่งเป็นบ่าวที่ทุกเช้าต้องนำสิ่งปฏิกูลไปเททิ้ง  เขาไม่ค่อยคุยกับใครนักเพราะเนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหม็น  เมื่อมาถึงก็นั่งลงคุกเข่า  เซียวอี้เซียนเอ่ยกับเขาช้าๆ

"ลุงโจว....ท่านทำงานกับจวนเรามากี่ปีแล้ว"

"เรียนคุณหนู  สี่สิบปีแล้วขอรับ  บุญคุณของนายท่านข้าน้อยไม่เคยลืม"

"อืม..นับว่าท่านภักดียิ่งนัก  ลุงโจวข้าอยากตอบแทนความภักดีของท่านสักหน่อย   ข้าขอเป็นตัวแทนท่านย่ายกเสี่ยวลี่สาวใช้คนนี้เป็นภรรยาท่าน   คืนนี้เข้าหอได้เลย  สินสอดไม่ต้องจ่ายข้าจะให้เงินตั้งตัวแก่ท่านด้วย  อายุท่านเยอะแล้วไปหาบ้านเล็กๆสร้างครอบครัวเถอะ"

"อะไรนะ..ไม่ๆๆเจ้าทำกับข้าอย่างนี้ไม่ได้นะ  เซียวอี้เซียนเจ้ารู้ไหมข้าเป็นคนของใครเจ้ากล้าหรือ"

เสี่ยวลี่โวยวายออกมา  นางดิ้นสุดฤทธิ์  แต่ถูกกดเอาไว้  โจวมิ่งมองไปที่สตรีงดงาม  เสื้อผ้าที่นางสวมอยู่ช่างเย้ายวน  เขาไม่เคยได้ลิ้มลองสตรีสักครั้ง  วันนี้คุณหนูใจดียกสาวใช้คนนี้ให้เขาหรือ  

"ขอบพระคุณคุณหนูมากขอรับ  ข้าจะถนอมนางอย่างดีเลยขอรับ  เมียจ๋าเจ้าไม่ต้องกลัวข้านะ  ไปกันเถอะข้าจะทำให้เจ้ามีความสุขที่แต่งงานกับข้า"

"ไม่เอามือโสโครกของเจ้าออกไป  อ๊าย กรี๊ดดดด  คุณชายจ้าวช่วยเสี่ยวลี่ด้วยเจ้าค่ะ  เซียวอี้เซียนเจ้ามันไม่ใช่คน  ปล่อยข้าปล่อย"

บ่าวชราลากเสี่ยวลี่ไปยังเรือนพักของตน  นางขัดขืนเขาจึงแบกนางขึ้นบ่าไปจนได้  เซียวอี้เซียนไปดูบิดาที่ตอนนี้มารดากำลังเช็ดเหงื่อให้อยู่  นางมองมายังบุตรสาวน้ำตาคลอ

"ท่านแม่  นางเป็นคนของสกุลจ้าว  มาเพื่อทำลายทายาทหนึ่งเดียวของสกุลเซียว  หากข้าแต่งกับจ้าวเฉิงจะยังรอดหรือเจ้าคะ  หากท่านพ่อจากไปสกุลเซียวย่อมต้องพึ่งพาบ้านสามี    ข้าเชื่อว่าพวกเขาไม่ถอดใจหรอก  มิแน่พรุ่งนี้อาจมีเกี้ยวสีชมพูมารับอนุเช่นข้าเข้าจวน"

"เลวนัก  เซี่ยนเซี่ยนของแม่พวกเขาๆ"

"ท่านแม่วางใจ  พวกเขาทำอะไรลูกไม่ได้หรอกเจ้าคะ  เดิมทีข้าจะหาหลักฐานที่เสี่ยวลี่วางยาท่านพ่อ  แต่ว่าข้าไม่รู้คิดอย่างไรกลัวว่านางจะปีนเตียงท่านพ่อจึงคิดแผนนี้ออกมา  แต่ก็ทำให้ท่านพ่อร่างกายแย่ลงกว่าเดิม"

"อย่าห่วงเลยมีตาอยู่มิใช่หรือ  หากไม่ได้ดื่มยาเทียบนั้นต่อเนื่องบิดาเจ้าจะอาการดีขึ้น"

เซียวอี้เซียนพูดคุยกับมารดาและซุนเจิ้นหนานอีกไม่นานก็กลับเรือนตนเอง  ข้างนอกบ่าวกำลังสนุกกันใหญ่  เฒ่าโจวไม่เคยมีเมียพอได้เข้าหอก็ร่วมสวาทกับเสี่ยวลี่จนเสียงดังลั่นเรือน  เสี่ยวลี่ครางราวกับสัตว์ในฤดูผสมพันธุ์ดูท่าตาแก่โจวคงจะทำให้นางได้ถึงใจ  เซียวอี้เซียนยิ้มซ่อนมีดในใบหน้า   จ้าวเฉิง จ้าวอันป๋อ   ข้าจะลับมีดรอพวกเจ้าเดินมาชนบังตอของข้าเอง

บนหลังคาบุรุษสามคนที่นั่งดูปาหี่มาตั้งแต่ต้นก็เอ่ยปากพูดคุยกันหลังจากที่คุณหนูคนงามเดินกลับเรือนตนเองไปแล้ว

"ท่านอ๋อง  ว่าที่พระชายาท่านช่างน่ากลัวยิ่งนัก  นางวางแผนเช่นนี้ไม่เพียงจ้าวเฉิงเสียหมากไปแล้ว  สาวใช้ในจวนที่หวังปีนเตียงบิดานาง  หรือแม้แต่คิดปีนเตียงพระองค์ในอนาคตคงคิดหนัก  มีตัวอย่างให้เห็นแล้ว" ลู่เสวียนเอ่ยขึ้น

"น่าสงสารนางอยู่นะ  ข้าไปแอบฟังมาตาเฒ่านั่นรุนแรงจริงๆ  เตียงหักแล้วกระมัง"

 หลินหย่งเอ่ยอีกประโยค  แต่หยางเทียนหลงลุกขึ้นยืนก่อนจะเอ่ย

"เมียข้าฉลาดเพียงนี้    หากข้าอยากนอกใจนางกลัวว่าข้านั่นแหละจะโดนเชือดก่อนเสียเอง"

"ท่านอ๋อง  หรือทรงกลัวพระชายาที่ยังไม่เข้าพิธีคนนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ"

"แล้วเจ้าสองคนว่า  เมียข้าน่ากลัวหรือไม่"