เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่71ทำตามหน้าที่
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-07 22:06:59
บทล่าสุด
ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ ตอนที่71ทำตามหน้าที่
ตำหนักเหนือเมฆาแสงแดดยามเช้าส่องถึงหน้าตำหนักเหนือเมฆา ทว่าในยามปกติที่ควรจะมีเสียงหัวเราะของสาวใช้ หรือกลิ่นหอมจากสำรับอาหารเช้า กลับมีเพียงความเงียบงันและลมเช้าเย็นๆไป๋เหวินหลงยืนหน้าตำหนักเหนือเมฆา พลางขมวดคิ้วมุ่น ไม่มีแม้เงาของซื่อซื่อ ไม่มีขันที ไม่มีสาวใช้…เงียบเกินไป“แปลก…” ไป๋เหวินหลงพึมพำ ก่อนจะตัดสินใจเดินอ้อมไป พบสาวใช้สองสามนางกำลังก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดมุมหนึ่งของสวน ทันทีที่เห็นร่างสูงสง่าของแม่ทัพก็รีบย่อกายทำความเคารพ ใบหน้าเจื่อนๆ อย่างเกรงใจ“องค์หญิงใหญ่หว่านชิงอยู่ที่ใด” น้ำเสียงเข้มสาวใช้คนหนึ่งตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านแม่ทัพไม่ทราบหรือเพคะ องค์หญิงใหญ่...เสด็จไปวัดต้าเล่อแล้วเจ้าค่ะ”“ไปวัดหรือ” ไป๋เหวินหลงชะงัก อีกคนรีบเสริม “เจ้าค่ะ เสด็จไปตั้งแต่เช้ามืด…ไปบวชแล้วเจ้าค่ะ…”ไป๋เหวินหลงยืนนิ่งไปพักใหญ่ สีหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ...หรืออาจจะเรียกว่า ไม่พอใจนักด้วยซ้ำ เขาหันหลังกลับโดยไม่พูดอะไรต่อ มุ่งตรงไปยังท้องพระโรงทันทีท้องพระโรงขันทีจื่อกงเดินเข้ามากระซิบข้างหูฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ที่กำลังดื่มชา เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางกับจื่อกง ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณอน
ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ ตอนที่70เปลี่ยนเป้าหมาย
บริเวณหน้าวัดต้าเล่อซึ่งหว่านชิงตั้งใจจะมาบวชบริเวณลานวัดกลับคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่เดินทางมาทำบุญอย่างไม่ปกติ เสียงกระซิบเริ่มกระจายจากหญิงชาววังคนหนึ่งที่เดินทางมากับขุนนางวัยกลางคน…“ได้ยินหรือไม่ว่า…องค์หญิงใหญ่นั่นเคยให้สาวใช้ของตนเฆี่ยนสาวใช้องค์หญิงรองหน้าตำหนัก”“นั่นสิ ข้าได้ยินว่าสาวใช้ขององค์หญิงรองเยี่ยนอิงถึงกับถูกส่งไปรักษาตัวนอกวัง ยังไม่หายดีเลย”“แถมองค์หญิงรองก็น่าสงสารออก พูดจาอ่อนโยนแต่กลับถูกใส่ร้ายว่า วางยา ไม่รู้ว่าต่อไปจะโดนอะไรบ้าง หึ…มีแต่คนกล้าทำ แต่ไม่กล้ารับผิด”กลุ่มคนฟังพยักหน้าหงึกหงัก ในเวลาเดียวกัน…เยี่ยนอิงสวมอาภรณ์เรียบๆ สีฟ้าอ่อน ยืนอยู่กับกลุ่มแม่ชีที่แจกข้าวต้มให้ประชาชน ยิ้มอ่อน พลางเอ่ยกับผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งที่เข้ามากุมมือ“ข้าไม่เป็นไรหรอกค่ะ…พี่หญิงคงแค่เข้าใจผิดบ้างนิดหน่อย ต่อไปนางก็จะรู้เองว่าข้าไม่ได้วางยานาง หากข้าทำให้ท่านทั้งหลายลำบากใจก็ขออภัยด้วย ข้านะแค่หวังว่าจะมีคนเข้าใจข้าบ้างก็เท่านั้น”ดวงตาของเยี่ยนอิงแดงเรื่อ…แต่รอยยิ้มยังอบอุ่นนัก เสียงกระซิบรอบวัดขยายตัวออกไปเรื่อยเรื่อยๆๆ“องค์หญิงรองช่างจิตใจดีจริงๆ ถูกกระทำแท้ๆ ยังเอ่ยข
ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ ตอนที่69 ลวงพ่อ หลอกแม่
ณ ตำหนักเฉิงเต๋อ ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้เสียงตวาดดังกระหึ่มกลางห้องจนแม้แต่ขันทีจื่อกงยังสะดุ้งเฮือก ตวัดสายตาขุ่นขวางไปยัง ราชครูโม่ชิงเหยียน ที่คุกเข่ารายงานเรื่อง จดหมายขอออกไปปลีกวิเวกที่วัด จากองค์หญิงใหญ่“จะไปบวช! บวชอะไรเล่า!! บุตรสาวของเราเป็นองค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นต้าหลี่ มิใช่แม่ชี”จื่อกงรีบก้มหัวแต่หัวใจร้อนผ่าว พึมพำเบาๆ“ฝ่าบาท ทรงระงับโทสะก่อนพะยะค่ะ…”“ออกไปบวช! บวช?! เจ้ารู้ไหมจื่อกง ลูกข้าพูดว่าจะไปบวช! บวชเชียวนะ! เจ้าจะให้ข้านั่งเฉยรึ?!”“ก็พระองค์เองนั่นแหละ ที่เมื่อวานยังพูดอยู่เลยว่าอยากให้องค์หญิงได้อยู่ที่เงียบๆทำใจให้สงบ…”“ข้าแค่หมายถึงอยู่ในตำหนัก อ่านตำรา ปลูกดอกไม้ นอนกินขนม มิใช่ออกไปกลางวัดกลางวาแบบนั้น”ราชครูโม่ชิงเหยียนค้อมกายเบาๆยังคงสงบเยือกเย็นไม่ต่างจากน้ำแข็งบนภูเขา สีหน้าไม่เปลี่ยนแม้ฮ่องเต้กำลังพ่นไฟ“ฝ่าบาท องค์หญิงเพียงอยากไปศึกษาธรรมไม่กี่เดือน หามิได้จะบวชจริงๆหากมีการ…”“เจ้าคิดว่าเส้นผมนางจะรับแสงตะวันของป่าเขาได้หรือ” ฮ่องเต้โวย “ในวังมีตำหนักตั้งมากมาย อยากศึกษาธรรมให้ข้าสร้างวัดให้หลังตำหนักยังได้ ไม่ต้องไปเสี่ยงภัยอะไรทั้งสิ้นที่ข้างนอ
ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ ตอนที่68คิดถึงเพราะสงสัย
ณ จวนแม่ทัพไป๋ยามดึกสุราระดับเลิศรสจากห้องเก็บของลับในจวนราชครู ถูกนำออกมาวางปังลงบนโต๊ะไม้กลางสวนจวนแม่ทัพ กลิ่นหอมแรงทะลุจมูกท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงเลิกคิ้วสูง มองบุรุษในชุดนักปราชญ์ผู้เคร่งขรึมที่ไม่เคยเห็นว่าจะยอมร่ำสุราด้วยกันสักครั้ง บัดนี้นั่งทำหน้าเครียดกว่าเวลาแก้โจทย์พิชัยยุทธ์ อีกทั้งยังยกขวดสุราราวกับยาจกข้างถนนกระนั้น"ท่านราชครูโม่ชิงเหยียน...ถึงขั้นเอาสุรามาหาข้ากลางดึก ไม่บอกก็รู้ว่าเรื่องหนักใจใช่ไหม"โม่ชิงเหยียนไม่ตอบ เอาแต่รินสุราลงจอกของตัวเอง“ดื่มก่อน...แล้วข้าจะเล่า”พอจอกแรกไหลลงคอ คนเงียบขรึมก็เริ่มเผยร่องรอยความขัดแย้งในดวงตา“ข้าดื่มแล้วตาท่านเล่ามาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น” โม่ชิงเหยียนยกจอกสุรากระดกหมดจอก"ไป๋เหวินหลง...ข้า...ข้ามาหาท่านก็เพราะ…ข้าแค่...ข้ากำลัง คิดมากเกินไปเกี่ยวกับองค์หญิงใหญ่….คนนั้น"“…ว่าไงนะ” ไป๋เหวินหลงที่ยกจอกชะงัก ค่อยๆ วางลงที่เดิม"องค์หญิงใหญ่… หว่านชิง…ข้ามองว่าเป็นปริศนา...บางทีก็เหมือนรู้ทันทุกอย่าง บางทีก็เหมือนไม่รู้อะไรเลย… เจ้าเคยเจอคนที่น่าระแวงแต่น่ามองด้วยไหม แบบว่าเราหวาดระแวงแต่ไม่อาจละสายตา"ไป๋เหวินหลงกลืนสุราเงียบๆ
ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ ตอนที่67ปั่นป่วนใจ
หว่านชิงมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิท “เรื่องแบบนี้...ไม่ใช่เรื่องที่จะพูดส่งๆ ได้ ข้าไม่มีหลักฐานและอาจไม่มีวันได้หลักฐานด้วยซ้ำ สิ่งที่ข้าทำได้ คือ...ให้ทุกอย่างมันจบลงก่อนที่คนร้ายตัวจริงจะร้อนใจ...แล้วลากคนบริสุทธิ์สักคนมารับผิดแทนคนร้ายตัวจริง ท่านเชื่อข้าเถอะ…หว่านชิงไม่มีทางโกหกอาจารย์หรอกน่า”คำพูดของหว่านชิง ทรงพลังนัก โม่ชิงเหยียนนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าช้าๆ“ข้า...ไม่ได้ไม่เชื่อเจ้า หรือคิดจะปฏิเสธ ข้าแค่ต้องรู้ให้แน่ใจก่อนก็เท่านั้น”หว่านชิงยิ้มออกมาอย่างดีใจ ยื่นจดหมายให้เขา“นี่คือสิ่งที่ท่านต้องเอาไปให้เสด็จพ่อในวันพรุ่งนี้ บอกพระองค์ว่า ข้ายืนยันจะขอไปศึกษาพระธรรมในวัด ทำใจให้สงบบ้างสักระยะ...ส่วนท่าน ก็ยืนยันแทนข้าด้วยว่า ข้าได้ยาดีจากท่าน จึงรอดมาได้และอาการดีขึ้นมาก จากนี้ไปข้าจะค่อยๆ แจ้งให้ท่านรู้ว่าจะทำอะไรบ้าง อาจารย์ไม่ต้องห่วงหว่านชิง เชื่อเถอะว่าหว่านชิงทำดีทีุ่ดแล้ว”“ได้ ข้าเชื่อเจ้า” โม่ชิงเหยียนไม่ลังเลที่จะตอบตกลงพลางถอนหายใจยาว“แต่ตอนนี้...อาจารย์ ท่านช่วยแนะนำข้าก่อน คนจะทำใจให้สงบคนจะออกบวช ควรต้องทำตัวยังไง ต้องโกนหัว ใส่ช
ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ ตอนที่66เลือกท่านคนเดียว
ณ ตำหนักเหนือเมฆา หว่านชิงเขียนจดหมายลงบนกระดาษเนื้อดีด้วยลายมืออ่อนหวานสง่างาม…อาจารย์ ข้ามีเรื่องจะขอร้องเป็นการส่วนตัว ให้ท่านมาเยือนที่ตำหนักเหนือเมฆาตอนเย็น…ก่อนจะพับมันอย่างประณีต“ซื่อซื่อ” “เจ้าค่ะองค์หญิง”“เอาจดหมายนี่ไปส่งให้ท่านราชครูโม่” ซื่อซื่อรับจดหมายไปอย่างนอบน้อม ก่อนก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว หว่านชิงจึงเขียนอีกฉบับ…สีหน้านิ่งแต่แววตาเต็มไปด้วยแผนการลึกล้ำยามเย็น “องค์หญิงใหญ่…”เสียงเรียกทุ้มขรึมดังขึ้น หว่านชิงหันไปเห็นโม่ชิงเหยียนยืนอยู่ตรงหน้า แต่งกายเรียบง่ายตามธรรมเนียมราชครู หว่านชิงพยักหน้าเบาๆ อีกคนกัลบทำท่าทีเหมือนว่ารู้สึกอึดอัดที่ต้องมาพบกับหว่านชิง“ซื่อซื่อ ออกไปรอด้านนอก ปิดประตูให้แน่นหนาด้วย” โม่ชิงเหยียนลอบกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ“เจ้าค่ะ”เมื่อประตูปิดลง เสียงจากภายนอกถูกกลบด้วยความเงียบอันหนักแน่นของตำหนักชั้นในโม่ชิงเหยียนขมวดคิ้วมองหว่านชิงบนแท่นนอน กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ อีกครั้งมือเย็นเฉียบทั้งที่โม่ชิงเหยียนฝึกฝนเรื่องการวางตัวมาอย่างดี“องค์หญิง...ท่านเรียกข้ามาเช่นนี้ เพราะเหตุใด อีกทั้งท่านยังบาดเจ็บหนักอยู่…หรือว่ารู้สึกไม่ดีตรงไหน”หว่านชิงยิ้ม
บางทีคุณอาจจะชอบ
ยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง33.1K viewsหวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01
ชาไทยเย็น17.5K viewsสนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ม่อเยี่ยน668.9K viewsมนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก)
ชาไทยเย็น13.5K viewsเจ้าสาวของท่านพี่
นักเขียนบ้านนา257 viewsชายาตัวร้ายขององค์ชายใหญ่ผู้คลั่งรัก
ปังจัง2.0K viewsสยบรักมังกรหลงถิ่น
อัญธิญาน์598 viewsใต้เงาจันทราข้านี้มิอาจเร้น
Luffy.g1.0K views
