เปลี่ยนไป

ซุปผักกาดขาวมันเทศร้อนๆ ไม่เพียงแต่อบอุ่นร่างกาย แต่ยังทำให้อาหารมื้อแรกของเหม่ยหลินในโลกใหม่นี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความโล่งใจที่ลูกๆ ยอมรับรสชาติอาหารของเธอ ความตื้นตันที่ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่เฟยหยาง และความมุ่งมั่นที่จะกอบกู้สถานการณ์ของครอบครัวนี้ให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

หลังจากอิ่มท้องแล้ว หลี่เฟยหยางก็เผลอหลับไปบนตักของชิวลี่ฮวาด้วยความเหนื่อยล้า ชิวลี่ฮวาลูบไล้เส้นผมของเขาเบาๆ ส่วนหลี่เฟยหานก็ก้มหน้าก้มตาเก็บถ้วยชามไปล้างอย่างเงียบๆ มีเพียงหลี่เฟยหลงเท่านั้นที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงหน้าเหม่ยหลิน ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวยามนี้คล้ายจะอ่อนลง แต่ก็ยังคงแฝงไว้ด้วยความระแวง

"พวกเจ้า...มีอะไรที่ต้องเล่าให้ข้าฟังบ้างไหม?" เหม่ยหลินเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ น้ำเสียงของเธออบอุ่นและอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอรู้ว่าการจะเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้ เธอต้องเข้าใจสถานการณ์ของร่างนี้อย่างถ่องแท้เสียก่อน

หลี่เฟยหลงเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ "ท่านแม่...ท่านแม่หมายถึงเรื่องอะไรหรือขอรับ?"

"ทุกเรื่อง" เหม่ยหลินตอบ พลางจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา "ข้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวเรา"

หลี่เฟยหลงชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะก้มหน้าลง "ท่านแม่...ไม่สบายไปหลายวันขอรับ"

"แล้วสามีของข้าล่ะ? พ่อของพวกเจ้าหายไปไหน?" เหม่ยหลินถามคำถามสำคัญที่คาใจเธอมาตลอด

บรรยากาศในห้องครัวเงียบลงทันที หลี่เฟยหลงกำมือแน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความปวดร้าว ชิวลี่ฮวาที่กำลังอุ้มหลี่เฟยหยางหลับอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยแววตาเศร้าสร้อย

"พ่อ...พ่อจากพวกเราไปเมื่อสองปีที่แล้วขอรับ" หลี่เฟยหลงตอบเสียงเบาหวิว ราวกับเสียงกระซิบ "ท่านพ่อไปทำงานที่เมืองอื่น และก็...ไม่ได้กลับมาอีกเลยขอรับ"

หัวใจของเหม่ยหลินบีบรัดอย่างแรง เธอเข้าใจทันทีว่าทำไมครอบครัวนี้ถึงได้อยู่ในสภาพเช่นนี้ การไม่มีเสาหลักคอยค้ำจุนในยุคที่การทำมาหากินยากลำบากเช่นนี้ ย่อมเป็นเรื่องที่ยากเกินกว่าที่เด็กๆ จะแบกรับไหว

"แล้ว...เกิดอะไรขึ้นกับแม่ของพวกเจ้าก่อนที่ข้าจะฟื้นขึ้นมา?" เหม่ยหลินตัดสินใจถามคำถามที่สำคัญที่สุด เพราะปฏิกิริยาของเด็กๆ ที่มีต่อร่างนี้บอกชัดเจนว่าเจ้าของร่างเดิมไม่ได้ดีงามอย่างที่ควรจะเป็น

หลี่เฟยหลงเงียบไปนานกว่าเดิม เขากัดริมฝีปากแน่นราวกับกำลังต่อสู้กับความรู้สึกบางอย่าง ชิวลี่ฮวาขยับตัวเล็กน้อย ราวกับต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่กล้า

"ท่านแม่...ท่านแม่มักจะ...โมโหง่ายขอรับ" หลี่เฟยหลงเริ่มต้นอย่างยากลำบาก "ท่านแม่มักจะทุบตีพวกเราบ่อยๆ หากพวกเราทำอะไรไม่ถูกใจ หรือหาอาหารมาให้ไม่พอ...ก่อนที่ท่านแม่จะไม่สบาย ท่านแม่ก็...ก็เพิ่งลงมือกับเฟยหยางหนักมากขอรับ เพราะเขาทำถ้วยข้าวหล่นแตก"

น้ำเสียงของหลี่เฟยหลงสั่นเครือ และในที่สุดน้ำตาที่เขาพยายามกลั้นไว้ก็ไหลรินลงมาเงียบๆ เหม่ยหลินรู้สึกราวกับถูกมีดกรีดที่ใจ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเด็กๆ ถึงได้หวาดกลัวเธอมากขนาดนี้

"ข้า...ข้าขอโทษนะ" เหม่ยหลินเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เธอรู้ดีว่าคำขอโทษนี้อาจจะดูไร้ความหมายสำหรับพวกเขา แต่มันคือสิ่งเดียวที่เธอพอจะทำได้ในตอนนี้ "ข้าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว"

หลี่เฟยหลงเงยหน้าขึ้นมองเธอ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ แต่แววตาของเหม่ยหลินที่เต็มไปด้วยความจริงใจ ทำให้เขาเริ่มลังเล

"ท่านแม่...เปลี่ยนไปจริงๆ หรือขอรับ?" เขาถามด้วยเสียงที่ยังคงมีความหวาดระแวงปนอยู่

"ใช่" เหม่ยหลินตอบอย่างหนักแน่น "ข้าเปลี่ยนไปแล้ว...ข้าจะไม่ทุบตีพวกเจ้า จะไม่ด่าทอพวกเจ้าอีกแล้ว ข้าจะดูแลพวกเจ้าให้ดีที่สุด"

เธอเอื้อมมือไปลูบศีรษะของหลี่เฟยหลงอย่างแผ่วเบา เขาสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หลบหนีสัมผัสของเธอ

หลังจากที่พูดคุยกันได้สักพัก หลี่เฟยหลงก็เริ่มเล่าเรื่องราวของครอบครัวให้ฟังมากขึ้น ชีวิตของพวกเขาหลังจากที่พ่อจากไปนั้นยากลำบากอย่างแสนสาหัส แม่ (เจียงเหมยลี่) จากที่เคยเป็นคนอ่อนโยนก็เปลี่ยนไปเป็นคนใจร้าย ดื่มเหล้าทุกวัน และมักจะทุบตีลูกๆ หากไม่ได้ดั่งใจ พวกเขาต้องหาเลี้ยงตัวเองและแม่ด้วยการรับจ้างทำงานเล็กๆ น้อยๆ ในหมู่บ้าน หรือออกไปหาของป่ามาประทังชีวิต

"ท่านแม่...ท่านแม่ยังจะด่าว่าพวกบ่าวไหมเจ้าคะ หากพรุ่งนี้พวกบ่าวหาอาหารมาได้ไม่มากพอ?" ชิวลี่ฮวาเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวังและความกลัวผสมปนเป

เหม่ยหลินยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน "ไม่หรอกชิวลี่ฮวา จากนี้ไปเราจะไม่ต้องอดอยากอีกแล้ว ข้าจะทำอาหารให้พวกเจ้ากินเอง"

คำพูดของเหม่ยหลินทำให้เด็กๆ เงียบไปชั่วขณะ หลี่เฟยหานที่กำลังเก็บถ้วยชามอยู่ถึงกับหยุดชะงัก หันมามองเธอด้วยแววตาประหลาดใจ

"ท่านแม่...จะทำอาหารอย่างไรหรือขอรับ? เราไม่มีวัตถุดิบมากพอ" หลี่เฟยหานถามด้วยความกังวล

"นั่นแหละคือสิ่งที่เราต้องคุยกัน" เหม่ยหลินตอบ พลางหันไปมองรอบๆ ครัวที่แสนว่างเปล่า "พรุ่งนี้เช้าพวกเราจะไปตลาดในเมืองกัน"