โอกาสใหม่

ค่ำคืนนั้นผ่านพ้นไปพร้อมกับความอบอุ่นที่ไม่คุ้นเคยในบ้านของตระกูลหลี่ เหม่ยหลินนอนหลับอย่างสนิทเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ข้ามมิติมา เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอก็ได้กลิ่นหอมของข้าวต้มลอยเข้ามาในจมูก

เธอเดินออกมาจากห้องนอน ก็เห็นชิวลี่ฮวากำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้หลี่เฟยหยาง ส่วนหลี่เฟยหลงและหลี่เฟยหานกำลังนั่งรออยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าๆ ใบหน้าของทุกคนไม่ได้แสดงความหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว มีเพียงแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

"อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านแม่" ชิวลี่ฮวากล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มบางๆ

"อรุณสวัสดิ์" เหม่ยหลินตอบ พลางยิ้มให้ "วันนี้มีอะไรกินบ้าง?"

"ชิวลี่ฮวาเอาข้าวสารที่เหลือจากเมื่อวานไปผสมกับมันเทศ แล้วต้มเป็นข้าวต้มเหมือนเมื่อคืนเจ้าค่ะท่านแม่" ชิวลี่ฮวาตอบด้วยความประหม่าเล็กน้อย

เหม่ยหลินพยักหน้าอย่างพึงพอใจ "ดีมาก" เธอเดินไปนั่งลงที่โต๊ะไม้ พลางมองดูข้าวต้มในถ้วยที่ดูน่ากินกว่าเมื่อวานเล็กน้อย

"ท่านแม่...วันนี้เราจะไปที่ไหนกันหรือขอรับ?" หลี่เฟยหยางถามด้วยความกระตือรือร้น

เหม่ยหลินมองไปที่ลูกๆ ทั้งสามคน และลูกสะใภ้ที่กำลังตั้งครรภ์ เธอรู้ดีว่าการจะทำให้ครอบครัวนี้อยู่รอดและมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ เธอต้องเริ่มจากการสร้างรายได้ให้มั่นคงเสียก่อน

"วันนี้เราจะไปที่ตลาดอีกครั้ง" เหม่ยหลินตอบ "แต่คราวนี้เราจะไปหาโอกาสทางธุรกิจ"

คำว่า 'โอกาสทางธุรกิจ' ดูจะเป็นคำที่แปลกใหม่สำหรับพวกเขา หลี่เฟยหลงมองเธอด้วยความสงสัย ส่วนหลี่เฟยหานก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ท่านแม่จะไปทำอะไรหรือขอรับ?" หลี่เฟยหลงถาม

"แม่จะไปสำรวจตลาด ดูว่ามีอะไรที่เราพอจะทำขายได้บ้าง" เหม่ยหลินอธิบาย "เมื่อวานแม่เห็นว่าคนส่วนใหญ่ในตลาดซื้อแต่ผัก และดูเหมือนจะไม่ค่อยมีเนื้อสัตว์หรืออาหารปรุงสำเร็จขายมากนัก"

"แต่เราไม่มีเงินลงทุนมากพอขอรับท่านแม่" หลี่เฟยหลงเอ่ยอย่างกังวล

"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น" เหม่ยหลินยิ้มอย่างมั่นใจ "แม่มีวิธี"

การสำรวจตลาดและการเผชิญหน้า

เมื่อมาถึงตลาดในเมือง บรรยากาศยังคงคึกคักไม่ต่างจากเมื่อวาน เหม่ยหลินเดินสำรวจตลาดอย่างละเอียดขึ้นกว่าเดิม เธอสังเกตเห็นว่าแผงขายอาหารปรุงสำเร็จมีไม่มากนัก และส่วนใหญ่ก็เป็นอาหารที่เรียบง่าย เช่น ซาลาเปานึ่ง หมั่นโถว หรือบะหมี่น้ำ ซึ่งรสชาติก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร

เธอเดินไปที่แผงขายหมูและไก่ ซึ่งมีเพียงไม่กี่ร้าน และราคาแพงจนแทบจะจับต้องไม่ได้สำหรับชาวบ้านทั่วไป

"ลุงเจ้าคะ เนื้อหมูวันนี้ราคาเท่าไหร่หรือคะ?" เหม่ยหลินถามพ่อค้าหมูที่กำลังยืนหาวหวอดๆ

พ่อค้าเงยหน้าขึ้นมองเธอ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย "เนื้อหมูวันนี้ราคาแพงนักแม่เจียง ท่านคงซื้อไม่ไหวหรอก"

คำพูดของพ่อค้าทำให้หลี่เฟยหลงที่ยืนอยู่ข้างๆ กำมือแน่น ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความไม่พอใจ

เหม่ยหลินไม่ถือสา เธอเพียงยิ้มบางๆ "ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ แต่ข้าอยากรู้ราคาเผื่อว่าจะมีโอกาส"

พ่อค้าบอกราคา ซึ่งสูงลิบจนเหม่ยหลินต้องถอนหายใจ ถ้าจะทำอาหารที่ต้องใช้เนื้อสัตว์ คงต้องหาทางอื่น

เธอเดินผ่านแผงผักอีกครั้ง และเห็นผักบางชนิดที่ไม่ได้มีราคาแพงมากนัก เช่น ผักกาดกวางตุ้ง ถั่วฝักยาว และผักโขม เธอเริ่มคิดถึงเมนูที่สามารถทำจากวัตถุดิบเหล่านี้ได้

ขณะที่เธอกำลังสำรวจตลาดอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นด้านหลัง

"แม่เจียง? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ดูท่าทางสบายดีขึ้นเยอะเลยนี่"

เหม่ยหลินหันไปมอง ก็พบกับชายวัยกลางคนรูปร่างท้วม สวมชุดผ้าไหมราคาแพง ใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ ดวงตาเล็กเรียวมองมาที่เธออย่างประเมิน

"ท่านคือ...?" เหม่ยหลินถามอย่างไม่แน่ใจ เธอไม่คุ้นหน้าชายคนนี้เลย

"ข้าคือ จางไห่ เจ้าของโรงสีที่ท้ายหมู่บ้านไงเล่า" ชายคนนั้นตอบ พลางยิ้มกว้างขึ้น "ดูท่าท่านแม่เจียงจะความจำเสื่อมไปเสียแล้วสินะ"

คำพูดของจางไห่ทำให้หลี่เฟยหลงและน้องๆ มีสีหน้าตึงเครียดทันที

"ท่านลุงจางมีอะไรหรือขอรับ?" หลี่เฟยหลงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

จางไห่หัวเราะในลำคอ "ไม่มีอะไรมากหรอก แค่จะมาทวงหนี้สินที่ท่านแม่ของเจ้าติดค้างข้าไว้น่ะ"

คำว่า 'หนี้สิน' ทำให้เหม่ยหลินถึงกับใจหายวาบ

"หนี้สินอะไรหรือเจ้าคะ?" เหม่ยหลินถาม

จางไห่ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ดูเก่าแก่ยับยับมาให้ "ก็หนี้ที่ท่านแม่ของเจ้ามายืมเงินข้าไปใช้จ่ายไงเล่า ทั้งค่าเหล้า ค่าข้าวสารที่เกินโควตาปันส่วน และอื่นๆ อีกมากมาย...รวมแล้วก็ไม่น้อยกว่าสิบตำลึงทองเชียวนะ!"

สิบตำลึงทอง! ตัวเลขนั้นทำให้เหม่ยหลินถึงกับอึ้งไป เธอรู้ว่าสิบตำลึงทองในยุคนี้นั้นเป็นเงินจำนวนมหาศาลมากทีเดียว มันมากกว่าเงินเก็บทั้งหมดในบัญชีของเธอในยุคปัจจุบันเสียอีก

"ท่านโกหก! แม่ไม่ได้ยืมเงินท่านลุงจางเยอะขนาดนั้น!" หลี่เฟยหลงตะโกนขึ้นอย่างโมโห "ท่านแม่บอกว่ายืมแค่สามตำลึงทองเท่านั้น!"

"หุบปากนะไอ้หนู!" จางไห่ตวาดกลับ "ผู้ใหญ่คุยกัน เด็กอย่างเจ้าไม่เกี่ยว!" เขามองเหม่ยหลินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกดดัน "เอาเป็นว่า...ถ้าท่านแม่เจียงยังไม่มีเงินมาคืนข้า...ข้าก็จะยึดบ้านของพวกเจ้าเป็นของข้า!"

คำพูดของจางไห่ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจของเหม่ยหลิน เธอไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าของร่างเดิมจะสร้างหนี้สินไว้มากมายขนาดนี้ แถมยังเป็นหนี้ที่ทำให้ครอบครัวต้องไร้ที่อยู่อีกด้วย

"ท่านลุงจาง...ท่านลุงจางจะทำอย่างนั้นไม่ได้นะขอรับ! นั่นคือบ้านของพวกเรา!" หลี่เฟยหยางร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

"ทำไมจะทำไม่ได้! ในเมื่อท่านแม่ของเจ้าติดหนี้ข้า!" จางไห่ตอบกลับอย่างไม่ไยดี "หรือถ้าท่านแม่เจียงไม่มีเงินจะคืนจริงๆ ก็เอาตัวหลี่เฟยหานมาทำงานใช้หนี้ให้ข้าสิ! ข้ากำลังต้องการคนงานในโรงสีพอดีเลย!"

คำพูดของจางไห่ทำให้เหม่ยหลินถึงกับเดือดดาล การจะเอาเด็กอายุสิบห้าไปใช้แรงงานหนักในโรงสี เป็นเรื่องที่เธอรับไม่ได้อย่างเด็ดขาด

"ท่านจะทำอย่างนั้นไม่ได้!" เหม่ยหลินเอ่ยขึ้นเสียงดัง สีหน้าของเธอบัดนี้ไม่ได้อ่อนโยนอีกต่อไปแล้ว มีเพียงแววตาที่ฉายแววแน่วแน่และเด็ดเดี่ยว "ข้าจะหาเงินมาคืนท่านเอง! แต่ข้าต้องการเวลา!"

จางไห่หัวเราะเยาะ "เวลา? ท่านแม่เจียงจะไปเอาเงินมาจากไหน? นอกจากไปหาเหล้ามาดื่มวันๆ แล้วท่านยังทำอะไรได้อีก?"

"ข้าเป็นเชฟ!" เหม่ยหลินตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ ใบหน้าของเธอเชิดขึ้นอย่างสง่างาม "ข้าจะใช้ความสามารถของข้าในการทำอาหารเพื่อหาเงินมาคืนท่าน และข้าจะทำให้ท่านต้องเสียใจที่ดูถูกข้า!"

คำพูดของเหม่ยหลินทำให้ผู้คนรอบข้างที่เริ่มเข้ามามุงดูเหตุการณ์ถึงกับฮือฮา พวกเขาไม่เคยเห็น 'แม่เจียง' คนนี้มีท่าทีเช่นนี้มาก่อน

จางไห่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "โอ้? เชฟอย่างนั้นรึ? ตลกสิ้นดี! ในยุคนี้ใครจะมาซื้ออาหารแพงๆ จากท่านกัน! เอาเถอะ...ข้าจะให้เวลาท่านเจ็ดวัน ถ้าเจ็ดวันนี้ท่านไม่มีเงินมาคืนข้า หรือไม่มีแผนการที่ชัดเจน...ข้าจะมาเอาตัวไอ้เด็กนี่ไปทำงานใช้หนี้ที่โรงสี!"

จางไห่กล่าวทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มเยาะ ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่สนใจ

บรรยากาศรอบข้างเงียบลง ผู้คนเริ่มซุบซิบกันถึงเรื่องหนี้สินของตระกูลหลี่ และการเปลี่ยนแปลงของ 'แม่เจียง'

"ท่านแม่..." หลี่เฟยหานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ท่านแม่พูดจริงหรือขอรับว่าจะหาเงินมาคืนท่านลุงจาง?"

"จริงสิ" เหม่ยหลินตอบ พลางหันไปจับมือของหลี่เฟยหานแน่น "แม่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายพวกเจ้าเด็ดขาด! แม่จะไม่ยอมให้ใครมาเอาบ้านของเราไป! แม่จะหาเงินมาคืนเขาให้ได้!"

น้ำตาคลอเบ้าในดวงตาของหลี่เฟยหาน เขามองเหม่ยหลินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวังและความเชื่อใจที่ไม่เคยมีมาก่อน

แผนการพลิกฟื้นตระกูลหลี่

หลังจากเหตุการณ์ที่ตลาด เหม่ยหลินก็พาเด็กๆ กลับบ้านด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดกว่าเดิม เธอรู้ว่าเธอมีเวลาแค่เจ็ดวันเท่านั้น

เมื่อกลับมาถึงบ้าน เหม่ยหลินก็เรียกทุกคนมานั่งรวมกันในห้องโถง เธอหยิบกระดาษเก่าๆ และเศษถ่านที่พอจะใช้เขียนได้ออกมา

"เรามีเวลาแค่เจ็ดวันเท่านั้น" เหม่ยหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เราต้องหาเงินให้ได้สิบตำลึงทองเพื่อไถ่ถอนหนี้สิน"

เด็กๆ มีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด สิบตำลึงทองเป็นจำนวนที่มากมายมหาศาลสำหรับพวกเขา

"ท่านแม่...เราจะไปหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนขอรับ?" หลี่เฟยหลงถามอย่างสิ้นหวัง

"เราจะทำอาหารขาย" เหม่ยหลินตอบอย่างหนักแน่น "แม่จะใช้ความรู้ด้านอาหารของแม่ในการสร้างสรรค์เมนูใหม่ๆ ที่อร่อยและดึงดูดใจผู้คน"

"แต่เราไม่มีเงินลงทุนเลยนะขอรับท่านแม่" หลี่เฟยหานเสริม

"นั่นคือสิ่งที่เราต้องคิด" เหม่ยหลินตอบ พลางมองไปที่ผักกาดขาวที่เหลืออยู่ในตะกร้า "เราจะเริ่มต้นจากสิ่งที่เรามี"

เธอเริ่มเขียนแผนการลงบนกระดาษอย่างรวดเร็ว

"ขั้นแรก: เราจะใช้ผักที่เรามีอยู่ตอนนี้ และหาสิ่งอื่นๆ ที่หาได้ง่ายในหมู่บ้านมาทำอาหาร" เหม่ยหลินอธิบาย "วันนี้เราจะทำ 'ขนมผักกาดหอม' และ 'ลูกชิ้นหัวไชเท้าทอด'"

"ขนมผักกาดหอม? ลูกชิ้นหัวไชเท้า?" ลูกๆ ทั้งสามคนมองหน้ากันด้วยความสงสัย พวกเขาไม่เคยได้ยินชื่ออาหารเหล่านี้มาก่อน

"ใช่" เหม่ยหลินยิ้ม "ขนมผักกาดหอมทำจากผักกาดขาวผสมกับแป้งเล็กน้อย นึ่งให้สุก แล้วนำไปผัดกับน้ำมันงาและเต้าเจี้ยว ส่วนลูกชิ้นหัวไชเท้าทอดก็ทำจากหัวไชเท้าขูด ผสมกับแป้ง แล้วนำไปทอดให้กรอบนอกนุ่มใน"

"ท่านแม่...เราจะเอาแป้งจากไหนขอรับ?" ชิวลี่ฮวาถามขึ้นมาอย่างสุภาพ

เหม่ยหลินชะงักไปเล็กน้อย เธอเกือบลืมไปว่าในยุคนี้แป้งไม่ใช่สิ่งที่หาได้ง่ายๆ

"นั่นสินะ..." เธอครุ่นคิด "หลี่เฟยหลง เจ้าจำได้ไหมว่าแม่เคยเอาอะไรไปแลกกับชาวบ้านที่ปลูกข้าวโพดบ้าง?"

หลี่เฟยหลงนิ่งคิดไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบว่า "ท่านแม่เคยเอาของเก่าๆ ที่ไม่ใช้แล้วไปแลกข้าวโพดมาขอรับ"

"ดีมาก!" เหม่ยหลินยิ้ม "พรุ่งนี้เช้า หลี่เฟยหลงกับหลี่เฟยหาน ไปช่วยกันรื้อค้นของเก่าๆ ที่พอจะแลกเปลี่ยนได้ แล้วเราจะไปแลกข้าวโพดจากชาวบ้าน เพื่อนำมาโม่เป็นแป้ง"

จากนั้น เหม่ยหลินก็วางแผนการตลาดคร่าวๆ

"เราจะไปตั้งแผงขายที่ตลาดในเมือง" เธออธิบาย "แต่เราจะไม่ได้ขายแค่อาหาร เราจะขาย 'รสชาติใหม่ๆ' ที่ไม่เคยมีใครได้ลิ้มลอง"

"เราจะไปบอกเล่าเรื่องราวว่า 'แม่เจียงคนใหม่' จะเป็นคนปรุงอาหารเองกับมือ และจะนำอาหารที่อร่อยและแปลกใหม่มาให้ทุกคนได้ลิ้มลอง"

หลี่เฟยหลงยังคงกังวล "แต่ท่านแม่...ผู้คนในตลาดอาจจะยังไม่เชื่อใจท่าน"

"นั่นแหละคือความท้าทาย" เหม่ยหลินตอบอย่างหนักแน่น "แม่รู้ว่ามันยาก แต่เราต้องพยายาม เราจะเริ่มต้นด้วยการทำอาหารจำนวนไม่มากนัก เพื่อให้ผู้คนได้ลองชิม และเมื่อพวกเขาติดใจในรสชาติแล้ว...พวกเขาจะกลับมาซื้อเอง"

เธอหันไปมองชิวลี่ฮวา "ชิวลี่ฮวา เจ้ากับหลี่เฟยหยางช่วยแม่เตรียมวัตถุดิบและช่วยห่อขนมผักกาดหอมนะ"

ชิวลี่ฮวาพยักหน้ารับอย่างกระตือรือร้น "เจ้าค่ะท่านแม่"

หลี่เฟยหยางก็ส่งเสียงเชียร์อย่างสนุกสนาน "เย้! ได้กินขนมอร่อยๆ แล้ว!"

เหม่ยหลินมองดูทุกคนที่มีแววตาแห่งความหวัง เธอยิ้มอย่างมั่นใจ แม้ว่าความท้าทายจะยิ่งใหญ่เพียงใด แต่เธอก็เชื่อมั่นในฝีมือของเธอ และในพลังของครอบครัวที่กำลังจะกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง

คืนนั้น ทั้งครอบครัวช่วยกันเตรียมวัตถุดิบอย่างขะมักเขม้น เหม่ยหลินสอนวิธีทำขนมผักกาดหอมและลูกชิ้นหัวไชเท้าทอดอย่างละเอียด เธอชี้แนะทุกขั้นตอนอย่างใจเย็น ทำให้ทุกคนได้เรียนรู้และเข้าใจไปด้วย

หลี่เฟยหลงเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัว 'แม่' ของเขาอย่างชัดเจน เธอไม่ได้โมโหง่าย ไม่ได้ด่าทอ ไม่ได้ทุบตี เธอเป็นเหมือนคนใหม่ที่เข้ามาแทนที่ 'แม่' คนเก่าโดยสมบูรณ์ ความรู้สึกหวาดระแวงในใจของเขาเริ่มจางหายไปทีละน้อย แทนที่ด้วยความหวังและความเชื่อมั่นในตัว 'แม่คนใหม่' นี้

"ท่านแม่...ท่านแม่เก่งที่สุดเลยขอรับ" หลี่เฟยหยางเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังช่วยชิวลี่ฮวาล้างผักกาด

เหม่ยหลินยิ้ม "แม่จะทำให้พวกเราทุกคนมีชีวิตที่ดีขึ้นให้ได้"

แสงจันทร์ส่องลอดหน้าต่างเข้ามาในห้องครัวที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของผักสดและไอดิน มันเป็นกลิ่นที่แตกต่างจากกลิ่นน้ำหอมและแสงสีในภัตตาคารหรูในอดีตของเธอ แต่ในตอนนี้ กลิ่นเหล่านี้กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นและมีชีวิตชีวาอย่างประหลาด

เหม่ยหลินรู้ดีว่าหนทางข้างหน้าเต็มไปด้วยขวากหนามและอุปสรรค แต่ในใจของเธอไม่มีความกลัวอีกต่อไปแล้ว มีเพียงความมุ่งมั่นและแรงบันดาลใจที่จะพลิกฟื้นตระกูลหลี่ให้กลับมาผงาดอีกครั้งในยุคที่แร้นแค้นนี้