บทที่ 44 ราชโองการอีกฉบับ

ก่อนหน้าที่จะมาที่ศาลาว่าความแห่งนี้เฉินเจียวเจียวผู้เป็นบุตรสาวของนางเคยบอกกับนางมาก่อนแล้วว่าไม่ต้องเกรงกลัวคนสกุลจ้าว ระหว่างจวนผิงกั๋วกงกับคนสกุลจ้าวนั้นสกุลที่ฝ่าบาททรงเห็นว่าเป็นศัตรูและอยากจะลงดาบเพื่อกำจัดกลับกลายเป็นสกุลจ้าว สกุลจ้าวกำเริบเสิบสานกระทำการเหิมเกริมจาบจ้วงพระราชอำนาจอยู่หลายครั้งหลายคราส่วนจวนผิงกั๋วกงแม้ว่าจะมีทหารอยู่ในมือนับแสนนายแต่กลับเป็นสกุลที่ฝ่าบาทไม่ทรงละทิ้งได้ การที่มีเรื่องมีราวกันในคราวนี้นับเป็นโอกาสที่ดีที่ฝ่าบาทจะสามารถหาหนทางลดอำนาจของจวนสกุลจ้าวลง อย่างน้อยการปลดจ้าวซีเฉิงลงจากตำแหน่งก็ทำให้นางรู้แจ้งแล้ว

แค่เพียงพาตนเองไปยุ่งเกี่ยวกับขัดแย้งและความริษยาของสตรีแต่กลับถูกปลดออกจากตำแหน่งโดยไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาในงานราชการเลยสักนิด แต่ฝ่าบาทกลับสามารถหาเรื่องมาตำหนิและปลดเขาออกจากตำแหน่งได้เช่นนี้นับว่านี่คือการเริ่มหาหนทางลดทอนอำนาจของฝ่าบาทแล้ว ยังมีราชโองการตำหนิจ้าวฉีที่มีพร้อมกับราชโองการชื่นชมโม่เจานี่เท่ากับว่าเป็นการตบหน้าจ้าวฉีฉาดใหญ่ เป็นการชี้ให้เห็นว่ายามนี้ฝ่าบาทเริ่มต้นที่จะลงดาบกับสกุลจ้าวแล้ว นางจึงไม่คิดจะเกรงกลัวจ้าวฉีเลยสักนิด

“ท่านเสนาบดีจ้าว ท่านเจ้ากรมอาญาโม่ ในเมื่อคดีนี้มีการตัดสินโทษแล้วเช่นนั้นข้าและน้องสะใภ้ทั้งสองของข้าคงต้องขอตัว” เมื่อเอ่ยจบพวกนางทั้งสามก็ทำการคารวะแล้วเดินออกจากศาลาว่าความของกรมอาญา เพียงแต่ยังไม่ทันจะพ้นศาลาว่าความโม่ซื่อก็หันมาขว้างกระบี่ใส่คนผู้หนึ่งแล้วก้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงดุดัน

“คิดจะลักลอบติดตามพวกข้าก็โปรดเลือกใช้คนที่มีความสามารถมากกว่านี้ ท่านเจ้ากรมอาญาอย่าลืมสอบสวนชายผู้นั้นเล่าว่าเขาคิดจะติดตามพวกข้าไปทำไม” เมื่อโม่ซื่อเอ่ยเช่นนี้โม่เจาก็รีบส่งคนไปควบคุมชายผู้นั้นที่ถูกกระบี่ของน้องสาวของตนเสียบอยู่ที่หน้าอก

“หากอยากให้ข้าสอบสวนวันหน้าก็อย่าได้เล็งจุดตาย” โม่เจาเอ่ยกับน้องสาวด้วยสีหน้าไม่พอใจโม่ซื่อแค่เพียงส่งยิ้มให้เขาแล้วหันไปใช้สายตาข่มขู่จ้าวฉี

“หากจะว่ากันด้วยวรยุทธ์และกำลังคนท่านสู้พวกข้าไม่ได้หรอก แม้ว่าสามีของพวกข้าจะไม่อยู่แต่ก็อย่าได้ดูแคลนพวกข้า” เมื่อโม่ซื่อเอ่ยจบก็หันไปพยักหน้าเฉียวซื่อแล้วพวกนางจึงได้เดินออกจากศาลาว่าความไปท่ามกลางสายตาชื่นชมของผู้คนโดยรอบ

ทุกคนต่างรู้ดีว่าฮูหยินของนายท่านสามจากจวนผิงกั๋วกงเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่มีฝีมือยอดเยี่ยม แถมยังมีข่าวลือกล่าวว่านางฝีมือดีกว่าสามีของนางเสียอีก นายท่านสามหวาดกลัวฮูหยินของตนเป็นอย่างยิ่งจนต้องรับสาวงามอ่อนหวานมากมายเข้าจวนเพื่อปลอบประโลมจิตใจอันบอบช้ำของตนเอง… ยามนี้พวกเขาได้เห็นความห้าวหาญของฮูหยินสามกับตาแล้วจึงลงความเห็นว่าข่าวลือน่าจะเป็นความจริง

ในขณะที่ทางกรมอาญากำลังตัดสินโทษและลงโทษคนทางฝังวังหลวงสองพ่อลูกสกุลหลี่ก็กำลังปรึกษากันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ข้าตัดสินใจออกราชโองการเช่นนี้วันหน้าในราชสำนักคงยากจะสงบ” เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสออกมาเช่นนี้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงก็พลันทอดถอนใจออกมาแล้วเอ่ยกับพระบิดาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ทรงตัดสินพระทัยที่จะลงมือแล้วก็อย่าได้ทรงลังเล หากเสด็จพ่อไม่ลงพระอาญาเขาในวันนี้วันพรุ่งนี้ลูกก็จะไปหาเรื่องทำให้เขาต้องร้องขอชีวิตอยู่ดี”

“คิดไม่ถึงว่าเพียงเพื่อสตรีที่ยังไม่ทันจะได้เข้าพิธีปักปิ่นคนหนึ่งจะทำให้เจ้าออกหน้าเช่นนี้ นางกำนัลที่มาเล่าเรื่องราวในวันนี้คงเป็นคนของเจ้ากระมัง”

“ลูกไม่ได้ทำเพื่อสตรีนางนั้นเสียหน่อย ลูกทำเพื่อชื่อเสียงอันดีงามของลูกต่างหาก เพียงแต่ไม่เข้าใจเลยแค่ถูกเนื้อต้องตัวกันใต้นำเพียงเล็กน้อยเพียงเท่านั้น ยังไม่ทันจะได้รู้สึกอันใดเลยก็บอกว่าลูกทำลายความบริสุทธิ์ของสตรีคนหนึ่งไปเสียแล้ว นี่ออกจะเป็นการใส่ร้ายลูกจนเกินไปแล้ว”

“เจ้าเด็กคนนี้!” หลี่เซียวหลงถึงกับโยนม้วนราชโองการที่ถืออยู่ในมือใส่พระโอรสในทันทีแล้วทรงตำหนิหลี่ไท่หลงด้วยพระสุรเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“จะพูดจาอันใดก็ควรจะให้เกียรติสตรีด้วย ข้าหรือก็เป็นคนที่ระมัดระวังคำพูดของตนเองมาโดยตลอดแต่เหตุใดเจ้าที่ถูกข้าเลี้ยงดูและอบรมสั่งสอนมากับมือจึงได้กลายเป็นคนที่เมื่อเอ่ยวาจาออกมาแต่ละครั้งล้วนทำผู้อื่นทนฟังไม่ได้เช่นเจ้าออกมาได้กันนะ” เมื่อหลี่เซียวหลงเอ่ยเช่นนี้หลี่ไท่หลงก็ทำเป็นไม่สนใจเขาหยิบราชโองการฉบับนั้นขึ้นมาอ่านแล้วก็ขมวดคิ้ว

“ราชโองการฉบับนี้เจ้าจะคัดค้านหรือไม่” เมื่อหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสถามเช่นนี้องค์รัชทายาทหลี่ไท่หลงก็ระบายลมหายใจออกมาแล้วจึงได้ม้วนราชโองการฉบับนั้นกลับคืนสู่สภาพเดิมด้วยสีหน้านิ่งสนิท

“ลูกเคยขัดราชโองการของเสด็จพ่อด้วยหรือ”

“บ่อยครั้ง จนแทบจะนับไม่ถ้วน”

“...” สองพ่อลูกสกุลหลี่จ้องมองกันอยู่ครู่หนึ่งแล้วสุดท้ายหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ก็สั่งให้หลีกงกงรีบนำราชโองการฉบับนั้นไปที่จวนผิงกั๋วกง

“ว่าที่พ่อตาของเจ้าผู้นี้ไม่อาจจะล้อเล่นได้ เขาไม่มีทาลักลอบเล่นงานเจ้าลับหลังแบบท่านลุงจ้าวของเจ้าแน่ วันหน้าจะทำอันใดจงคิดไตร่ตรองให้รอบคอบอย่าได้เลียนแบบน้องรองของเจ้าเป็นอันขาด” หลี่เซียวหลงฮ่องเต้ทรงตรัสออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

“เสด็จพ่อทรงวางใจเถิด ลูกไม่ใช่คนเขลา” หลี่ไท่หลงเอ่ยออกมาพลางจ้องมองกองฎีกาที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเลื่อนลอย พลางคิดในใจว่า ‘นางจะกล้าขัดราชโองการหรือไม่’

หลังจากเฉียวซื่อกลับไปรายงานเรื่องในศาลาว่าความให้ฮูหยินผู้เฒ่าและสตรีรุ่นเยาว์ทั้งสามของจวนผิงกั๋วกงฟัง พวกนางรวมตัวกันนั่งจิบน้ำชาแล้วพูดคุยกันถึงเรื่องนี้ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความผ่อนคลาย

“หลังจากวันนี้ไปพวกเจ้าทุกคนต้องระมัดระวังตัวให้มาก ไม่อาจจะออกข้างนอกได้ตามปกติอีกต่อไปแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ท่านแม่วางใจเถิดลูกเขียนจดหมายไปขอกองกำลังอารักขาจากค่ายสกุลเฉินที่อยู่ใกล้เมืองหลวงมากที่สุดแล้ว ลูกเน้นย้ำว่าคนที่ส่งมาขอให้เป็นคนที่มีความสามารถในการต่อสู้และการป้องกันมากเป็นพิเศษ อีกทั้งยังแจ้งให้กองกำลังทุกค่ายที่อยู่ใกล้เมืองหลวงให้เตรียมตัวให้พร้อมตลอดเวลา หากคนสกุลจ้าวกล้าลงมือลูกก็มีข้ออ้างที่จะเคลื่อนกำลังพล” เมื่อเฉียวซื่อเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็พลันหัวเราะออกมา

“ประเดี๋ยวฝ่าบาทที่อยู่ในวังก็จะเข้าใจผิดคิดว่าท่านแม่จะก่อการบกบฏหรอกเจ้าค่ะ”

“จะเข้าใจผิดได้อย่างไร หากสกุลจ้าวกล้าลงมือพวกเราย่อมจะต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่เสียก่อน จะจัดการกับพวกปัญญาชนที่นิสัยเสื่อมทรามอย่างเช่นสกุลจ้าวต้องใช้กำลังแก้ไขปัญหาเพียงเท่านั้น” โม่ซื่อเอ่ยด้วยสีหน้าไม่เกรงกลัว ส่วนหวงที่นั่งฟังอยู่ซื่อก็พลันหัวเราะออกมา

“ถึงยามนั้นอาสะใภ้รองของเจ้าผู้นี้จะเขียนสารแจ้งความจำเป็นในการเคลื่อนกำลังพลส่งให้ฝ่าบาทด้วยตนเอง เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก อีกทั้งฝ่าบาทก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล” เมื่อหวงซื่อเอ่ยเช่นนี้เฉินเจียวเจียวก็วางใจ นางพึ่งจะรู้ว่าหลี่เซียวหลงฮ่องเต้เคยได้ร่ำเรียนร่วมกับหวงหอซื่อ บิดาของนางนอกจากจะเป็นอดีตราชครูแล้วยังเป็นอดีตไท่ฟู่คนสำคัญของฝ่าบาทอีกด้วย เพียงแต่พวกนางนั่งคุยกันได้ไม่นานหลีกงกงก็อัญเชิญราชโองการจากฝ่าบาทที่พวกนางกำลังเอ่ยถึงมาที่จวน

“เฉินเจียวเจียวรับราชโองการ คุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงเฉินเจียวเจียวเป็นสตรีที่ดีพร้อมทั้งรูปโฉม คุณธรรมและจริยธรรม อีกทั้งยังมีความสามารถรอบด้าน เราจึงมีความเห็นว่านางเหมาะสมที่จะคอยควบคุมดูแลตำหนักบูรพา จึงได้ออกราชโองการแต่งตั้งให้เฉินเจียวเจียวคุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท หลังพ้นพิธีปักปิ่นไปแล้วจึงจะกำหนดพิธีมงคลขึ้น” 

เมื่อหลีกงกงอ่านราชโองการจบทุกคนในจวนผิงกั๋วกงก็พลันนิ่งงันกันไปอย่างพร้อมเพรียง หลีกงกงยื่นม้วนราชโองการให้แก่เฉินเจียวเจียวแต่นางกลับไม่ยื่นมือมารับราชโองการไปเสียที เขาจึงได้เอ่ยเตือนเสียงเบา

“คุณหนูใหญ่ผิงกั๋วกง ท่านจะไม่รับราชโองการหรือ” เมื่อได้ยินถ้อยคำนี้จากหลีกงกงเฉินเจียวเจียวจึงพลันได้สติ นางยื่นมือออกไปรับราชโองการอันหนักอึ้งมาถือไว้พร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอันเลื่อนลอย

“เฉินเจียวเจียวน้อมรับราชโองการ”

“ขอแสดงความยินดีต่อคุณหนูใหญ่ด้วย ทั้งฝ่าบาทและองค์ราชทายาทกังวลว่าคุณหนูใหญ่จะรู้สึกสะเทือนใจกับข่าวลือในวันนี้ นอกจากจะมีราชโองการพระราชทานสมรสแล้วยังทรงพระราชทานแล้วแหวนเงินทองและเครื่องประดับมาเพื่อปลอบใจคุณหนูด้วย สองหีบนั้นคือของพระราชทานจากฝ่าบาท ส่วนอีกสิบกว่าหีบนั้นเป็นของประทานจากองค์รัชทายาท” 

หลีกงกงเอ่ยพลางพยายามเก็บงำรอยยิ้มเอาไว้ แม้ว่าองค์รัชทายาทจะมีท่าทางว่าไม่สนใจแต่กลับรีบสั่งให้ของตำหนักบูรพาคนจัดเตรียมสิ่งของมาประทานให้แก่คุณหนูใหญ่จวนผิงกั๋วกงอย่างเร่งด่วน แถมยังกำชับเสียงดังว่าต้องมากกว่าและเลอค่ากว่าของพระราชทานจากฝ่าบาทอีกด้วย ตอนที่หลีกงกงออกจากตำหนักคังหมิงมายังได้ยินเสียงก่นด่าของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้อยู่เลย

“ปากแข็ง” นี่คือความเห็นของหลี่เซียวหลงฮ่องเต้ซึ่งเขาเองก็มีความเห็นเช่นเดียวกับเจ้านายแต่ไม่กล้าเอ่ยอันใดออกมา