ตอนที่ 17 ถ้อยแถลงเเจ้งฤทัย

คราเมื่อร่างใหญ่ผลักนางออกจากอ้อมอกซูเหยาก็ผวาตามแต่ไขว้คว้าไว้ไม่ทัน ดวงตานางพลันสั่นไหวระริกส่งสายตาตัดพ้อต่อว่าแต่มิอาจเอ่ย ในใจเกิดกระแสเสียใจตีตื้น ท่านอ๋องจะดูมิออกเชียวหรือว่านางบัดนี้ต้องการสิ่งใด สุราที่เขาให้นางดื่มนั่นเกรงว่าจะไม่ใช่เพียงสุราธรรมดาเป็นแน่ ทั้งวันนี้ที่เอาใจนางสารพัดนั่นอีก กะจะกลั่นแกล้งนางจนถึงคราสุดท้ายก่อนจากลาเลยรึไร

‘หยางจวิ้นอ๋องท่านเห็นเพียงข้าเป็นตัวตลกรึเช่นไร นึกอยากนำพาก็เข้าหา นึกเบื่อหน่ายก็ผลักไสเช่นนั้นหรือ’

ซูหยางกล้ำกลืนในอกจนต้องแหงนเงยใบหน้าขึ้นกลั้นหยดน้ำตา นึกขอบคุณหยาดสายฝนอยู่มิน้อยที่ช่างตกได้ถูกเวลาดีนัก มันช่างช่วยปกปิดความอ่อนแอของนางได้เสียดิบดี

ซูเหยามิได้ก้าวเข้าหาแต่นางกลับพยายามยกมือขึ้นลูบตามเนื้อตัวของตนเองไปมาอย่างทรมาน นางมองจ้าวหยางอย่างตัดพ้อเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดเปลือกตาลงอย่างกล้ำกลืนและนั่นเองที่หยดน้ำตาที่กักเก็บไว้ร่วงหล่นลงมาแข่งกับหยาดสายฝน ร่างบางสะอื้นจนตัวโยนอย่างน่าสงสาร นางกลั้นใจหันหลังให้  หยางจวิ้นอ๋องคิดฝืนพาร่างอันสั่นเทาขึ้นจากน้ำด้วยตนเอง

จ้าวหยางที่เห็นนางกระทำเช่นนั้นซ้ำแผนที่วางไว้ก็ไม่เป็นไปดั่งใจนึกก็เกิดใจไหวอ่อนยวบ ในใจร้อนรนดั่งไฟเผารีบเดินฝ่าน้ำไปคว้าเอาร่างบอบบางเข้าแนบอกเพื่อถามไถ่ให้รู้แจ้วว่าเกิดอันใดขึ้นกับนางกันแน่ ถึงขั้นยอมทรมานตนเองไม่เข้าหาเขาซ้ำยังร้องไห้หนักจนไหล่บาง ๆ ของนางสั่นไหวรุนแรงเสียขนาดนี้

“ฮึก ๆ ปะปล่อยข้านะ ฮือ ปล่อยสิ ฮึก” ซูเหยาร้องไห้จนแสบหูแสบตาไปหมด บัดนี้ภาพด้านหน้าเลือนรางจนมิอาจมองรู้ว่าจ้าวหยางนั้นมีสีหน้าเช่นไร

“ซะซูเหยาเจ้าเป็นอะไร” จ้าวหยางครางต่ำเสียงเบารีบคว้าเอาร่างนางเข้าแนบอก เขากดหัวนางให้แนบจมไปกับอ้อมอกกดจูบที่ผมของนางอย่างปลอบประโลม ปฏิกิริยาที่เป็นไปอย่างธรรมชาติ ความร้อนรนเมื่อครู่ที่เกิดขึ้นกับตนนั้นจ้าวหยางเองก็ถึงกับชะงัก

“ฮึก ๆ ” ซูเหยาร้องไห้เงียบ ๆ ทรมานทั้งกายทรมานทั้งจิตใจ ร่างบางสั่นเทารู้สึกต้องการเติมเต็มจากเจ้าหยางมากกว่าการโอบกอด ซึ่งเจ้าหยางเองก็ไม่ต่างกัน และก่อนสติจะเลือนหายซูเหยาได้เอ่ยหนึ่งประโยคเพื่อตัดรอนสัมพันธ์และตัดพ้อกับสิ่งที่นางพานพบ เป็นถ้อยคำที่นางอยากได้ยินจากปากของเขาเองกับหู และดูให้เห็นกับตา

“ข้าเป็นเพียงมนุษย์หาใช่ของเล่นไร้ความรู้สึก หยางจวิ้นอ๋องข้าเองก็เจ็บเป็น ข้าเองก็มีความรู้สึกในเมื่อท่านอ๋องเห็นข้าเป็นของเล่นไร้ชีวิตจิตใจ หากเล่นข้าจนเบื่อแล้วก็ได้โปรดปล่อยข้าไป ให้ข้าฮึก ไปตามทางของข้าถะเถิด ฮึก” ซูหยางฝืนผงกหัวขืนตัวออกจากอ้อมอกแกร่ง นางแหงนเงยพยายามจ้องฝ่าน้ำตามองสบดวงตาคมเข้มของบุรุษที่นางรักอย่างหมดใจ เปิดเปลือยความรู้สึกที่มีผ่านดวงตากลมโตที่วาววับด้วยหยาดน้ำตาอย่างหมดสิ้น

“ไม่ซูเหยาไม่ใช่” เป็นจ้าวหยางที่ไม่อาจทนต่อสายตาตัดพ้อของนางได้ เขารีบหลบตานางในทันทีดวงตาคมแดงก่ำน้อย ๆ ในใจเกิดหนักอึ้งเมื่อเห็นท่าทีของนางเขาโอบกอดนางแน่นอย่างหวงแหนคล้ายกับกลัวว่านางจะสลายหายไปเสียเดี๋ยวนั้น

“ฮะอึก ชะเช่นนั้นดะได้โปรดบอกว่าทะท่าน ฮะฮึก ระรักข้าทะที” ซูเหยาฝืนกลั้นกระแสเสียงสะอื้นเรียบเรียงเสียพูดเจือสะอื้นกระท่อนกระแท่นแทบฟังไม่ได้ศัพท์ และนางก็หมดแล้วซึ่งความหวังเมื่อจ้าวอ๋องเพียงกระชับอ้อมกอดแต่มิยอมเอ่ยสิ่งใด นั่นเองแขนเรียวที่เคยโอบกอดตอบอ้อมกอดแกร่งถึงกับอ้อนแรงตกลงแนบข้างลำตัว

จ้าวหยางนั้นเวลานี้มิอาจรู้แน่ว่ารักนางรึไม่ เกิดมายังมิเคยได้รักสตรีนางใดนอกเสียจากผู้เป็นมารดา รักเป็นเช่นไรมิอาจรู้ได้แน่ ในตอนนี้รู้เพียงว่าเขานั้นหวงแหนนางจนไม่อยากปล่อยไป และยังมิทันที่เขาจะได้คิดสิ่งใด ริมฝีปากหนาก็ถูกริมฝีปากบางเย็นเฉียบสั่นน้อย ๆ ของนางประกบเข้าอย่างรวดเร็ว มือเล็กปัดป่ายลูบคลำไปทั้งกายแกร่งก่อนจะวกมาโอบรอบลำคอของเขาแน่น

จ้าวหยางนิ่งงันไปเพียงครู่ก็ดูดดึงจู่โจมกลับอย่างรวดเร็ว ในเวลานี้ด้วยฤทธิ์รักรึความใคร่รึฤทธิ์จากยากำหนัดที่เขาลอบใส่ในสุราไม่อาจรู้แน่ รู้แต่เพียงว่ากายแกร่งร้อนลุ่ม เลือดสูบฉีดจนหอบหายใจหนักซ้ำตื่นเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขากระหายนางจนแทบบ้าคลั่งและต้องเป็นนาง นางคนเดียวเท่านั้น

“อื้อ อ๊า” ซูหยางครวญคราไม่ได้ศัพท์เมื่อร่างนางอุ้มขึ้นจากน้ำก่อนจะถูกทาบทับจากคนตัวใหญ่ ท่อนล่างนางถูกนิ้วร้ายกาจจู่โจม ส่วนท่อนบนอกอวบใหญ่นั้นก็ถูกปากหนาครอบครองดูดดึงราวทารกที่กำลังหิวกระหาย ก่อนจะเปลี่ยนมาประกบจูบดูดดึงริมฝีปากนางอีกครั้งอย่างเร่าร้อนทั้งดุดัน

สองร่างกอดก่ายโรมรันกันไปมา สองขาเรียวเสลาเกาะเกี่ยวเอวสอบด้วยกระแสอารมณ์ร้อนเร่ากระหายสวาท เสียงหอบหายใจหนัก ๆ ทั้งคำรามต่ำราวสัตว์ใหญ่บาดเจ็บสลับเสียงครวญครางแว่วหวานดังประสานไปทั่วตำหนักป่าไผ่อันเงียบสงบ พายุพิศวาสโหมกระหน่ำรุนแรงแข่งกับสายฝนคราแล้วคราเล่าจนกว่าจะสงบลงก็เกือบรุ่งสางของอีกวัน

ยามอิ๋น [04.00 น.] ยังมิทันที่จ้าวอ๋องที่พึ่งผ่านศึกรักอย่างหนักหน่วงได้พักผ่อนดี เหยียนเฟิงก็รีบเข้ามาแจ้งว่ามีม้าเร็วจากวังหลวงส่งข่าวมาว่าบัดนี้ด่านติดแดนทางเหนือที่กั้นระหว่างแคว้นเฮ่ยหลงและเฉิงหยางบัดนี้ได้แตกลงอย่างมิมีสาเหตุ ทั้งที่ด่านนี้นั้นหลายปีมานี้เงียบสงบมานาน อีกทั้งด้านใหญ่ทหารเฝ้าเวรยามอยู่ตลอดเวลาเหตุใดถึงได้แตกพ่ายง่ายเฉกเช่นนี้

จ้าวหยางตกใจมากกับข่าวที่ได้รับ แม้เหน็ดเหนื่อยและสูญเสียพลังไปมากกับศึกรักแต่เรื่องนี้เกี่ยวพันกับบ้านเมืองแม้ในใจนึกอยากกกกอดร่างนุ่มนิ่มของนางต่อ แต่ภาระของเขานั้นมิอาจให้ทำเฉกเช่นใจต้องการได้

“เหยียนเฟิงเจ้ารุดหน้ากลับเข้าวังหลวงไปก่อน และเรียกรวมทหารของเรารอข้าไว้ เมื่อกลับไปถึงต้องเร่งเดินทัพในทันทีด่านแดนเหนือสำคัญ อีกทั้งหากพวกเฮ่ยหลงตีฝ่าด้านหมู่บ้านเซี่ยหลิงไปได้ละก็เท่ากับมันต้องเข็ญข้าชาวบ้านทั้งจับไปเป็นตัวประกันแน่ เช่นนั้นหากเราเร่งเดินทางอาจจะทันที่ทหารที่ด่านเหนือจะรั้งต้านไว้ได้ เร็วเจ้าไปก่อน เร็วสิ!” เหยียนเฟิงลังเลจะถวายอารักขาแต่เมื่อท่านอ๋องสั่งเช่นนั้นจึงจำรับคำสั่งแล้วควบม้าเร่งกลับวังในทันที

จ้าวหยางเองก็ลุกขึ้นเร่งแต่งอาภรณ์อย่างลวก ๆ ก่อนจะก้มจุมพิตที่กระหม่อมซูเหยาหนัก ๆ เสียหลายครา จากไปในครานี้ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตรอดกลับมารึไม่

พวกเฮ่ยหลงนั้นทั้งโหดร้ายทั้งป่าเถื่อนแต่ไม่ว่าเช่นไรเขาก็จะต้องกลับมาพบนางให้จงได้ จ้าวหยางมองใบหน้าเล็กงดงามของซูเหยาด้วยสายตาสื่อความหมาย ก่อนจะค่อย ๆ สวมใส่เสื้อผ้าให้กับนางเมื่อเห็นว่าเรียบร้อยดีก็โอบอุ้มขึ้นแนบอกพาขึ้นม้าทะยานควบกลับเข้าเมืองหลวง โดยที่ตลอดทั้งการเดินทางกลับนั้นซูเหยาหลับลึกเสียจนมิรู้สึกกระมังว่าบัดนี้ตนนั้นถูกพาไปที่ใด

ท่าทางอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงของนาง ดวงตาหลับพริ้มใบหน้าไร้พิษสงน่ารักใคร่เสียจนจ้าวหยางอดใจมิไหวจนก้มลงจุมพิตไปเสียหลายคราในใจแกร่งยากจะอยากห่าง และเมื่อถึงจวนเสนาบดีหลินเขาได้อาศัยวิชาตัวเบาอุ้มนางกลับเข้าในเรือน วางนางนอนราบลงอย่างทะนุถนอมก่อนจะรีบเร้นกายหายไปอย่างรวดเร็ว โดยที่เยว่ถานที่นอนคอพับหลับอยู่ก็ยังมิอาจได้รู้ตัว