บทที่ 4 กักขัง

เผิงฟู่หลินจำใจต้องกลับจวนของตนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางรู้สึกตกตะลึงกับสิ่งที่หนี่ซูเว่ยเอ่ยออกมายิ่งนัก

“ไม่จริง ท่านกับข้ารักกันไม่ใช่หรอกหรือ ต้องเป็นเพราะเสี่ยวว่านแน่ ๆ เป็นนางที่ยั่วยวนท่าน ทำให้ท่านเปลี่ยนใจจากข้า” เผิงฟู่หลินพ้อออกมา สองมือกำชายเสื้อแน่นจนผ้าเกือบจะฉีกขาดออกมา

เจ้าจูรีบเข้ามาประคองเผิงฟู่หลินเอาไว้พร้อมเอ่ยเรียกสติของนาง “คุณหนู กลับจวนก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

เผิงฟู่หลินหันมองหน้าสาวใช้ตาขวาง ความคับข้องใจท่วมท้นจนนางแทบอยากจะกรีดร้องออกมายิ่งนัก “กลับ” นางเอ่ยคำสั้น ๆ ก่อนจะสะบัดตัวเดินออกไปจากจวนรัชทายาททันที

รถม้าขับเคลื่อนไปตามทางอย่างเอื่อยเฉื่อย เผิงฟู่หลินที่นั่งด้านใน เอาแต่เหม่อลอย ความคิดวนเวียนในหัวไม่หยุด เหตุใดกันเล่า เหตุใดเรื่องราวจึงแปรเปลี่ยนเช่นนี้ ยิ่งคิดนางก็ยิ่งปวดหัว สุดท้ายคำกล่าวโทษทั้งหมดก็ตกอยู่ที่เผิงเสี่ยวว่าน “นังพี่สารเลว แกกล้าแย่งคนรักของข้า” เผิงฟูหลินสบถออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยโทสะ

เผิงฟู่หลินกลับถึงจวนด้วยความโมโห นางตรงไปยังห้องเผิงเสี่ยวว่านในทันที จงหลีพยายามทัดทานเอาไว้ แต่กลับถูกนางผลักออกไปจนกระเด็น ซ้ำเจ้าจูยังเข้ามายืนขวางเอาไว้ ทำให้จงหลีไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก

เผิงฟู่หลินผลักบานประตูออกไปเต็มแรง ก่อนจะเดินฉับ ๆ เข้าไปภายในห้องด้วยท่าทางร้อนรน

เผิงเสี่ยวว่านนั่งปักผ้าอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง นางเงยหน้าขึ้นมาน้องสาวด้วยสีหน้าราบเรียบ “หลินเอ๋อร์ เจ้ามีธุระอันใดกัน”

น้ำเสียงเรียบสงบที่พูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ทำเอาเผิงฟู่หลินถึงกับเลือดขึ้นหน้า “พี่ชั่ว” นางด่าออกมาอย่างสุดจะทนก่อนจะถลาเข้าตบใบหน้าของเผิงเสี่ยวว่านอย่างเต็มแรง “เพี๊ยะ...”

“เจ้าสารเลวนัก เจ้าแย่งคนรักของข้า วันนี้เจ้าสมควรตาย” เผิงฟู่หลินพุ่งทะยานตัวตบตีเผิงเสี่ยวว่านอย่างไม่สนเสียงห้ามปรามใด ๆ ของเหล่าสาวใช้

จงหลีรีบพยายามกันตัวเองเข้ามาห้ามไว้ แต่กลับถูกเจ้าจูขัดขวางทำให้ทั้งสองต่างกันยื้อยุดและตบตีกันไปอีกคู่หนึ่ง

สาวใช้คนอื่น ๆ พยายามเข้ามาห้ามปราม หากแต่เผิงฟู่หลินกลับตะคอกใส่นางด้วยน้ำเสียงอันดังอย่างคนเสียสติ “พวกเจ้าอย่าได้เข้ามายุ่ง นางบ่าวชั้นต่ำ”

เหล่าสาวใช้ได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่ยืนตัวแข็ง ไม่กล้าเข้ามาขัดขวางเพราะต่างรู้ดีว่าคุณหนูรองของจวนราชครูมีอำนาจในเรือนมากเพียงใด สาวใช้บางส่วนรีบลนลานวิ่งออกไปเพื่อขอเข้าพบราชครูเผิงโดยทันที

          ราชครูเผิงที่กำลังยืนอยู่ในสวนหลังจวนด้วยท่าทีที่กลัดกลุ้ม ราชโองการดังกล่าวทำให้จวนของเขาอยู่ไม่เป็นสุขอีกแล้ว เขาเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายใจ ทันใดนั้นก็มีสาวใช้วิ่งเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าของเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“เรียนนายท่าน ตอนนี้คุณหนูรองอาละวาดอยู่ที่เรือนคุณหนูใหญ่ นายท่านโปรดรีบไปห้ามเถิดเจ้าค่ะ”

เมื่อราชครูเผิงได้รับรายงานจากสาวใช้ เขาก็มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที เขารีบตรงดิ่งไปยังเรือนบุตรสาวคนโตอย่างเร่งรีบ

ทันทีที่ราชครูเผิงก้าวเข้ามาภายในห้องของเผิงเสี่ยวว่าน เขาก็ต้องตกตะลึงกับภาพตรงหน้า บุตรสาวคนรองกำลังขี่คร่อมร่างของบุตรสาวคนโต และตบหน้านางอย่างไม่ปรานี

“หลินเอ๋อร์ หยุดบ้าเดี๋ยวนี้นะ” เสียงตะคอกของบิดาที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้เผิงฟู่หลินหยุดชะงักไป นางหันหน้ากลับมามองบิดาของตนด้วยแววตาปวดร้าว

“พวกเจ้ามัวทำอะไรกัน รีบพยุงว่านเอ๋อร์ขึ้นมา” ราชครูเผิงตวาดใส่สาวใช้ทั้งหลาย พวกนางต่างลนลานรีบเข้าไปยื้อยุดตัวของเผิงฟู่หลินทันที

“ปล่อยข้านะ ข้าจะฆ่ามัน นังพี่สารเลว แกกล้ายั่วยวนท่านพี่ซูเว่ยของข้า” เผิงฟู่หลินร้องตะโกน พลางสะบัดตัวจากการเกาะกุม

“หยุดได้แล้วหลินเอ๋อร์ เจ้าบ้ามากพอแล้ว” ราชครูเผิงตวาดใส่บุตรสาวอย่างเดือดดาล

“ข้าไม่หยุด หากท่านพ่อไม่จัดการให้ข้า ข้าจะฆ่ามันเสีย หากข้าไม่ได้แต่งงานกับท่านพี่ซูเว่ย ข้าก็จะไม่ยอมให้ใครช่วงชิงเขาไปจากข้า” เผิงฟู่หลินยังคงอาละวาดไม่หยุด

ในขณะที่เผิงเสี่ยวว่านได้แต่ก้มหน้านิ่ง ใบหน้าแดงเปื้อนตามรอยมือที่ประทับลงไป จนบางจุดเริ่มมีสีม่วงช้ำขึ้นเป็นแถบ มุมปากมีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย นางได้แต่กัดฟันไว้แน่น ทำเพียงก้มหน้า น้ำตาเอ่อคลอออกมาอย่างสุดจะกลั้น

ราชครูเผิงที่โกรธจนสติขาดสะบั้น เขาชี้หน้าไปที่เผิงฟู่หลินด้วยความโมโห

“เจ้า...หลินเอ๋อร์ ข้าขอสั่งกักบริเวณเจ้า จงไปสำนึกผิดที่ศาลบรรพชน ไม่มีคำสั่งข้า ห้ามเจ้าออกมาเด็ดขาด” ราชครูเผิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด แม้เขาจะรักและเอ็นดูบุตรสาวคนเล็กมากสักเพียงใด แต่บัดนี้นางกระทำสิ่งที่เกินสมควรไปมาก อีกทั้งเผิงเสี่ยวว่านก็กำลังจะแต่งงานกับหนี่ซูเว่ยในไม่ช้า เขาจึงได้แต่จนใจกักบริเวณนางเพื่อป้องกันไม่ให้นางทำเรื่องบ้าบิ่นเช่นนี้อีก

ฮูหยินเซียงที่ได้ยินเรื่องจากสาวใช้ นางรีบวิ่งตามมาที่เรือนของเผิงเสี่ยวว่านในทันที เมื่อนางได้ยินคำสั่งของสามีนางจึงรีบปรี่เข้ามากอดขาราชครูเผิง พร้อมอ้อนวอนขอร้องสามีของตน “ท่านพี่ หลินเอ๋อร์ยังเด็กนัก ตอนนี้นางกำลังเสียใจท่านอย่าได้ลงโทษนางเลย”

ราชครูเผิงมีสีหน้าเคร่งเครียดหนักกว่าเดิม เขาหันไปมองฮูหยินด้วยความรู้สึกผิดหวังพร้อมตวาดใส่นางทันที “เป็นเพราะเจ้าให้ท้ายนางเยี่ยงนี้อย่างไร บัดนี้นางถึงได้ทำอะไรเกินตัวเช่นนี้”

เผิงฟู่หลินยืนตัวตรงพร้อมเชิดหน้ามองหน้าบิดาของตนด้วยความน้อยใจ “ท่านพ่อท่านไม่รักข้า ท่านเข้าข้างเสี่ยวว่าน หากชาตินี้ข้าไม่ได้แต่งงานกับท่านพี่ซูเว่ย ข้าก็ไม่ยินดีแต่งงานกับใครทั้งสิ้น” นางพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งจองหอง ก่อนที่นางจะสะบัดหน้าเดินออกจากห้องไป

“พวกเจ้าตามไปดูแลหลินเอ๋อร์ให้ดี” ราชครูเผิงหันไปบอกกับสาวใช้ เขามองลูกสาวที่เดินจากไปด้วยความปวดร้าวเช่นกัน บัดนี้เขาได้แต่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้สึกผิดกับเผิงฟู่หลิน แต่ก็ได้แต่ข่มใจตนเองเอาไว้