บทที่4

ครืด ครืด ครืด

เสียงข้อความเข้าบอกได้ว่าหมายเลขที่ท่านเรียกสามารถติดต่อได้แล้วในขนาดนี้ 

สร้างความดีใจให้ลดาเป็นอย่างมาก เธออดใจรอแทบไม่ไหวอยากจะต่อสายหาคนรักเสียเดี๋ยวนี้แต่ติดอยู่ตรงที่ตอนนี้เธอกำลังเร่งทำงานเพื่อส่งเอกสารสรุปงานให้กับเจ้านาย

หลังจากการทำงานในช่วงเช้าผ่านพ้นไปก็ถึงเวลาช่วงพักกลางวัน หญิงสาวหอบปิ่นโตใส่อาหารมายังโต๊ะว่าภายในโรงอาหาร ทันทีเมื่อเธอนั่งลงก็รีบต่อสายหาคนรักโดยทันที

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

แม้จะมีสัญญาณตอบรับดังขึ้นแต่ก็ใช่ว่าปลายสายจะยอมกดรับ ลดาโทรศัพท์กลับไปหาแฟนหนุ่มตั้งหลายสายจนเธอถอนหายใจเมื่อโทรไปแต่ไม่มีใครกดรับ

"ทำไมไม่ยอมรับสายนะ"ลดาป่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เสียงท้องร้องกำลังเล่นงานทำให้เธอต้องรีบเปิดปิ่นโตอาหารลายน่ารักออกมา ข้าวสวยเม็ดเรียงสวยงาม ไข่เจียวหอม ๆ กับผัดผักอาหารง่าย ๆ เรียกน้ำย่อยทำให้ลดาน้ำลายสอ

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

แต่แล้วเสียงแจ้งเตือนของแอปพลิเคชันไลน์ก็ดังขึ้น ลดารีบคว้าขึ้นมาเปิดอ่านโดยทันทีเมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มส่งข้อความมาหา

'ผมกำลังประชุมงานอยู่ครับคนดี ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวผมจะโทรหานะครับ เดี๋ยวเย็นนี้ผมไปรับนะ'เพียงเท่านี้ก็ทำให้เธอหายกังวลและอดดีใจไม่ได้เมื่อเขาส่งข้อความมาบอกว่าเย็นนี้จะมารับ ลดาจึงวางโทรศัพท์ลงยังที่เดิมก่อนจะหันมาสนใจกับอาหารมื้อเที่ยงของวันนี้

ใบหน้าสีแดงระเรื่อเมื่อลดาเดินเข้ามาภายในแผนกที่ทำงาน ความสดใสกลับมาฉายชัดบนดวงตากลมโตของเธออีกครั้งจนกุ้งนางต้องเอ่ยแซว

"ยิ้มหวานมีเรื่องอะไรให้ดีใจหรือคะน้องลดา"

"เปล่าหรอกค่ะ พี่กุ้งนางคะ วันนี้พี่กุ้งนางไม่ต้องไปส่งลดานะคะ"

"ทำไมล่ะคะน้องลดา"

"ภีมเขาส่งข้อความมาบอกลดาว่าจะมารับเย็นนี้ค่ะ"

"เดินยิ้มหวานมาแต่ไกลก็เพราะว่าคุณภีรวัฒร์จะมารับใช่ไหมล่ะคะ"ลดาบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อเมื่อคิดว่าจะได้เจอหน้าของแฟนหนุ่มเย็นนี้

ตัดมาอีกฝั่งของกรุงเทพมหานครเมืองหลวงซึ่งเต็มไปด้วยความเจริญ ภายในคอนโดขนาดปานกลาง ห้องพักไม่ใหญ่มากเหมาะที่จะเช่าอาศัยอยู่กันเพียงสองคน ตอนนี้ภายในห้องพักซึ่งอยู่เกือบจะถึงชั้นบนสุดในตอนนี้กำลังมีไฟสวาทของชายหญิงคู่หนึ่งกำลังลุกโชนจนแทบจะเผาไหม้พวกเขาทั้งสอง แรงขยับอันแสนหนักหน่วงทำให้เตียงซึ่งทำด้วยไม้โยกย้ายไปมาจนเกิดเสียงแต่ทั้งคู่กลับไม่คิดจะสนใจไยดี พวกเขาทั้งสองยังคงโรมรันเกมสวาทกันอย่างถึงอกถึงใจ จนฝ่ายชายซึ่งนอนรองรับอารมณ์ถึงกับเกร็งไปทั่วทั้งร่าง สายตามองหญิงสาวซึ่งกำลังโยกย้ายร่างกายอย่างพลิ้วไหวด้วยความรัญจวนใจ

"อ๊าส์ ที่รักคุณเร่าร้อนจนผมแทบจะทนไม่ไหว"

"ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนสิคะ ฉันพร้อมที่จะรองรับอารมณ์ของคุณ"ทั้งคู่ต่างส่งเสียงครางร้องระงมเหมือนกับสัตว์ป่าถูกกับดักของนายพราน ความเสียวสะท้านที่หญิงสาวมอบให้ทำเอาชายหนุ่มอดใจไม่ไหวอีกต่อไป พลิกร่างกายขึ้นไปอยู่ด้านบนก่อนจะตะบันเอวใส่จนร่างกายของหญิงสาวกระเด็นกระดอน สายตาหื่นกระหายมองเต้าอวบอิ่มเสริมแต่งจนใหญ่ล้นมือมันกำลังเด้งขึ้นลงตามแรงกระแทก ไม่ว่าเขาจะขยำมันรุนแรงแค่ไหนมันกลับไม่เป็นอะไรแถมยังเด้งสู้มือของเขาอีก แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาติดใจได้อย่างไรกัน

"อ๊าส์ ที่รัก ฉันกำลังจะเสร็จอีกแล้ว อู๊ว"เมื่อหัวอาวุธร้ายกระแทกโดยจุดกระสันซ้ำแล้วซ้ำเล่า หญิงสาวถึงกลั้นความเสียวสะท้านไม่ไหวอีกต่อไป ปลดปล่อยน้ำรักมากมายชโลมแก่นกายที่ยังคงกระแทกเข้าใส่จนมันวาว

"อ๊าส์ ที่รัก ผมก็จะเสร็จ โอ๊ว"แรงตอดรัดทำให้ชายหนุ่มอดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไปเช่นกันก่อนจะปลดปล่อยสายธารมานั้นสู่เกราะป้องกันชิ้นเท่าไหร่แล้วเขาก็จำไม่ได้เหมือนกัน เพราะตัวเขากับหญิงสาวนั้นเล่นเกมสวาทมาตั้งแต่ตอนเช้าของเมื่อวานจนถึงตอนนี้ และดูเหมือนว่าความต้องการของเขาทั้งคู่ยังคงไม่หมดลงดูได้จากทั้งสองซึ่งกำลังมองหน้าสื่อสารผ่านสายตา ก่อนเกมรักเกมราคะครั้งต่อไปจะเริ่มต้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่รู้ว่าเกมสวาทในครั้งนี้มันจะไปจบลงตอนไหน

เมื่อถึงเวลาเลิกงานลดาโบกมือลากุ้งนางเมื่อทั้งคู่เดินออกมาอยู่ด้านหน้าบริษัท เธอยืนรอชะเง้อคอมองหารถของแฟนหนุ่มแต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะขับมาจอดรอเหมือนกับทุกครั้ง

"ทำไมยังไม่มาอีกนะ"ลดาก้มมองนาฬิกาก็เห็นว่าเลยเวลามาชั่วโมงกว่า ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีตอนนี้ในบริษัทไม่มีพนักงานเหลือเลยแม้แต่สักคนเดียว จะมีก็แต่ลุงยามซึ่งแกคอยทำงานเฝ้ารักษาความปลอดภัยในระยะเวลากลางคืน

"อ้าว หนูลดาลุงก็นึกว่าใครยังไม่กลับอีกเหรอครับ"ลุงยามเดินเข้ามาทักทายตามประสาคนรู้จักเพราะเธอมักจะซื้อขนมมาฝากเป็นประจำ 

"ยังค่ะ ลดารอแฟนอยู่"

"คนที่ขับรถหรู ๆ ที่มารับหนูลดาประจำใช่ไหมครับ"

"ค่ะ คุณลุงเห็นเขาขับรถผ่านแถวนี้หรือเปล่าคะ ลดารอมาเป็นชั่วโมงแล้ว"

"ไม่เห็นนะครับ ลุงว่าหนูลดานั่งแท็กซี่กลับดีกว่า นี่ก็ใกล้จะมืดค่ำแล้วด้วยเดี๋ยวลุงโบกแท็กซี่ให้เอาไหม"ริมฝีปากของเธอเม้มเข้าหากันด้วยความชั่งใจ ลดาตัดสินใจต่อสายหาแฟนหนุ่มอีกทีซึ่งตอนนี้เขาได้ทำการปิดเครื่องไปเรียบร้อยแล้ว

"ว่ายังไงครับ ตกลงแฟนของหนูลดาจะมารับไหม"

"เขาคงไม่มารับแล้วล่ะค่ะ สงสัยลดาคงต้องนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน"เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า พยายามบอกตัวเองไม่ให้คิดมากแม้ว่ามันจะเป็นไปได้ยากก็ตาม