บทที่ 12

แคทเธอรีนลุกขึ้นยืน เธอกลับไปที่บ้านเพื่อเก็บข้าวของสัมภาระของเธอและออกมา

02:00 น.

เธอไม่ต้องการรบกวนเวลาพักผ่อนของเพื่อนของเธอ ดังนั้นเธอจึงขับรถไปยังโรงแรมระดับห้าดาวที่อยู่ใกล้ที่สุดในทันที

ในล็อบบี้ เธอหยิบบัตรเครดิตและส่งให้กับพนักงานต้อนรับ มันถูกส่งคืนให้กับเธอในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา “ฉันขออภัยที่ต้องแจ้งให้คุณทราบว่าบัตรใบนี้ไม่สามารถใช้ได้”

เธอตกใจมากเมื่อรับบัตรคืนมา และหยิบบัตรใบอื่นส่งให้แทน

อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่สามารถชำระเงินได้ แม้ว่าจะพยายามจ่ายด้วยบัตรใบอื่นของเธอ

ในที่สุดเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าพวกโจนส์ได้ระงับบัตรเครดิตทั้งหมดของเธอเอาไว้แล้ว

แม้ว่าเธอจะมีรายได้ไม่กี่ล้านดอลล่าร์ในช่วงเวลาสองสามปีที่ผ่านมาจากการทำงานเป็นสิบ ๆ โครงการ แต่เธอก็ให้เงินกับแซลลี่โดยที่ไม่ได้เก็บเอาไว้ใช้เอง

โดยปกติแล้วเธอใช้บัตรเครดิตที่เจฟฟี่มอบให้เธอเอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายรายวันของเธอ ทว่าการ์คเหล่านั้นถูกระงับทั้งหมด เธอเหลือเพียงบัตรจ่ายเงินที่มีเงินเพียงเล็กน้อยแค่ 10,000 ดอลล่าร์เท่านั้น

พนักงานหมดความอดทน “ถ้าคุณไม่สามารถจ่ายค่าโรงแรมของเราได้ มีเกสต์เฮาส์ที่อยู่ห่างออกไปประมาณ 300 เมตร หลังจากเลี้ยวซ้ายจากทางเข้าหลัก”

เธอรู้สึกไม่พอใจ “นี่คือวิธีที่คุณปฏิบัติกับลูกค้าอย่างนั้นเหรอ?”

“ฉันแค่พูดตรง ๆ คุณไม่ควรมาที่โรงแรมห้าดาวถ้าคุณไม่มีเงินจ่าย”

ตอนนี้แคทเธอรีนรู้สึกโกรธมาก เธอคิดไม่ถึงว่าคุณหนูจากตระกูลโจนส์ที่ร่ำรวย วันหนึ่งจะต้องได้รับความอัปยศอดสูเช่นนี้ “ฉันสามารถจ่ายได้ ฉัน...”

เธอดึงบัตรจ่ายเงินออกมาทว่าก็รู้สึกลังเล

ห้องพักที่ถูกที่สุดของโรงแรมนี้ราคาอย่างน้อยตกคืนละ 2,000 ดอลล่าร์ จากสถานการณ์ปัจจุบัน เธอไม่สามารถบอกได้จริง ๆ ว่าเธอจะได้กลับไปที่ตระกูลโจนส์ได้อีกเมื่อไร

ตอนนี้เธอตกงานและไม่มีที่ซุกหัวนอน เธอจะอยู่รอดในอนาคตได้อย่างไรถ้าเธอใช้เงินเหลืออยู่?

“เอาล่ะ เลิกหลอกลวงสักที ออกไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณควรอยู่” พนักงานต้อนรับพูดอย่างหยาบคาย

แคทเธอรีนกลืนความหยิ่งทะนงของเธอและออกจากโรงแรมโดยที่เธอลากกระเป๋าเดินทางตามหลังมา

โรงแรมหลายแห่งไม่มีห้องว่างในคืนนี้ เธอตระเวนไปรอบ ๆ ก่อนจะเช็คอินที่โรงแรมราคาถูกที่มีราคาประมาณ 100 ดอลล่าร์ต่อคืน

โดยที่เธอไม่รู้ตัว มีคนถ่ายรูปของเธอกำลังเข้าไปในโรงแรมราคาถูก และส่งมันลงไปในแชทกลุ่มของโรงเรียนมัธยมของพวกเขา

...

ฌอนที่มาถึงโรงพยาบาลสัตว์ก็ได้รับการต้อนรับจากหัวหน้าสัตวแพทย์เป็นการส่วนตัว

เขานั่งรออยู่ที่หน้าประตูพร้อมกับเม้มริมฝีปากของเขาเอาไว้แน่น

ชายคนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ขณะที่เขาคิดไตร่ตรองอย่างหนักถึงการตัดสินใจแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่รู้จัก

15 นาทีต่อมา ประตูของห้องผ่าตัดถูกเปิดออก

คุณหมอหลุยส์ออกมา ฌอนก้าวไปข้างหน้าในทันที ใบหน้าของเขาตึงเครียดขึ้น “แมวเป็นอย่างไรบ้างครับ?”

คุณหมอหลุยส์ขยับแว่นตาของเขาก่อนจะยิ้มออกมา “แมวของคุณตั้งท้องได้สองสัปดาห์แล้วครับ”

“...”

เขาพูดอะไรไม่ออก

“ขอแสดงความยินดีด้วย” หมอหลุยส์ยิ้ม “สำหรับสมาชิกใหม่ที่เพิ่มเข้าไปในบ้านของคุณ”

ฌอนสูดลมหายใจเข้าไปอย่างแรง ขณะที่เขาข่มความรู้สึกที่อยากจะระบายอารมณ์เอาไว้

สองสัปดาห์อย่างนั้นเหรอ?

นั่นคือก่อนที่พวกเขาจะย้ายมาที่เมลเบิร์น แมวตัวผู้บางตัวต้องแอบฉวยโอกาสกับฟัดจ์ ขณะที่พวกเขายังอยู่ที่แคนเบอร์รา เขาจะลงโทษแมวที่ทำผิดอย่างแน่นอนถ้าเขาหามันเจอ

“อืม... ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยดีใจกับข่าวนี้เลย ให้เราจัดการกำจัดพวกมันไหม?”

คุณหมอหลุยส์ที่พบกับครอบครัวที่เลี้ยงสัตว์จำนวนมากก็พอจะคาดเดาได้ “ถ้าในกรณีนี้ เราสามารถทำหมันเพื่อเอาลูกแมวออก แต่มันก็ค่อนข้างโหดร้าย ผมได้ทำการเอ็กซเรย์กับแมวก่อนหน้านี้ และเธอกำลังตั้งท้องลูกแมวสามตัว มันโชคดี...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค คุณหมอหลุยส์ตัวสั่นขณะที่เขารู้สึกสายตาที่มุ่งร้ายที่จ้องมองผ่านตัวเขา ทันใดนั้นเองเขาก็หยุดพูดลงในทันที

ฌอนถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “การตั้งท้องของแมวจะเหมือนการตั้งท้องของคนที่เป็นแม่หรือเปล่าครับ?”

“มันขึ้นอยู่กับสภาพของแมวแต่ละตัวครับ” คุณหมออธิบายด้วยรอยยิ้ม “บางคนที่ไม่ทราบก็จะคิดว่าแมวมีปัญหาในการย่อยอาหารครับ”

มันเหมือนที่ฌอนคิดพอดิบพอดี

เขายังโยนความผิดให้แคทเธอรีน ดูเหมือนเขาจะจำได้ว่าเขาผลักเธอล้มลงบนพื้นก่อนที่เขาจะออกมา

กล่าวคือ เขากล่าวหาเธอโดยมิชอบ

เขานวดที่หว่างคิ้วของเขาด้วยความรู้สึกผิด เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้