ข่มขู่ 3

“พี่อรรถจะปล่อยให้บริษัทขาดทุนสินะ พนักงานสิบกว่าชีวิตที่ตรากตรำมากับเราพี่ไม่สนใจเลยใช่ไหม กับอีแค่ยืมไปก่อน แล้วค่อยหาเงินไปไถ่คืน มันจะอะไรนักหนา”

แบบนี้เธอก็โดนอีพราวมันหยุมหัวฟรีอะดิ! วริษามองหน้าสามีด้วยความไม่พอใจ

“ทางอื่นยังมี”

หวังว่านะ!

“ทางไหนล่ะ โดนกดดันทุกทางแบบนี้ ทุกอย่างมันเป็นเพราะพราวทั้งนั้น ถ้าลูกพี่ยอมไปขอโทษทางนั้นดีๆ เขาคงไม่ส่งคนมาขู่และทำกับบริษัทเราแบบนี้”

วริษามองคนที่อยู่ด้านหลังเพื่อนสนิทของลูกชายคนโตด้วยสายตาเกลียดชัง อีเด็กเปรต มารความสุข!

“เห้อ! พราวจะเข้าไปขอโทษ”

พราวนภาถอนหายใจเบาๆ พูดบอกพ่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เปิดซองเอกสารหยิบเอากล่องทองประดับเพชรออกมาหนึ่งกล่อง จำได้ว่าในกล่องใบนี้มีทองน้ำหนัก 5 บาท ประดับเพชรอีก ถ้าเอาไปจำนำหรือเอาไปขาย คงได้ราคาเยอะพอสมควร เพราะช่วงนี้ราคาทองกำลังดีดขึ้นสูงมาก

“เก็บไว้เถอะ”

อรรถพรบอกลูกสาวที่ยื่นกล่องสีแดงกำมะหยี่มาให้ แต่กล่องนั่นกลับถูกคว้าไปโดยวริษา ท่านจึงต้องใช้สายตาปรามภรรยาใหม่

“จะมองทำไมพี่อรรถ เดือดร้อนก็ต้องช่วยกันป่ะ แค่นี้มันพอที่ไหน”

“อย่าเยอะ! วริษา พราวจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกนะ ไหนๆก็ไม่ได้ช่วยอะไรครอบครัวอยู่แล้ว ย้ายออกไปน่าจะดีกว่า ส่วนเรื่องเรียนของไวท์ พราวจะเข้าไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเอง”

พราวนภาพูดทิ้งไว้แค่นั้น คว้าข้อมือคนที่ยืนเงียบใช้แผ่นหลังปกป้องเธอให้ตามขึ้นไปข้างบน เมื่อกี้เธอเก็บเอาแค่ของที่จำเป็นนิดหน่อย แต่ตอนนี้น่าจะมีอะไรให้เก็บเพิ่มมากขึ้น

พราวนภานั่งเก็บของเงียบๆ โดยมีคิริวช่วยอีกแรง อะไรที่เธอยื่นไปให้ เขารับหน้าที่เดินเอาไปใส่ในกระเป๋า ของที่สามารถเอาไปได้ เธอเอาไปหมด ยกเว้นพวกเสื้อผ้าที่มันมีเยอะมาก เธอเลือกเอาไปแค่ไม่กี่ตัว เอาไว้ไปตัดใหม่ที่ร้านเอา ส่วนกระเป๋าแบรนด์เนมที่เธอซื้อเก็บไว้เกร็งกำไร เธอเอามันไปด้วยทุกใบ เก็บไว้ที่นี่ไม่ได้ไง เดี๋ยวแม่งโดนขโมยอีก

จากที่ตั้งใจว่าจะมาเอาแค่ของใช้บางส่วน พราวนภากลับได้ของมากกว่าเดิมถึงสี่เท่า กระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่ง กระเป๋าเครื่องสำอางหนึ่ง แล้วก็กล่องใส่กระเป๋าแบรนด์เนมอีกกล่องใหญ่ กระเป๋าเล็กๆอีกสองสามใบ ดีนะที่คิริวมาด้วย ไม่งั้นขนขี้แตกเลย!

ตอนที่ขนทุกอย่างเสร็จ พราวนภาตั้งใจว่าจะไปลาคนที่นั่งเงียบอยู่ในห้องรับแขกมองเธอชนทุกอย่างออกไป แต่พ่อเดินออกมาพอดี เธอจึงยกมือไหว้ลาอยู่ข้างรถ ทำเพียงแค่นั้นก็เปิดประตูออกกว้าง ยังไม่ได้เข้าไปนั่ง ก็ถูกคำถามรั้งไว้

“จะไปอยู่ที่ไหน?”

“ไม่รู้สิคะ ยังไม่ได้คิด”

พราวนภาตอบออกไปตามความจริง มองผู้หญิงที่ยืนอยู่หลังพ่อนิ่งๆ เห็นแหละว่าแม่เลี้ยงทำหน้าทำตาวอนตีนใส่ แต่ติดตรงที่แอบอยู่หลังพ่อเธอไง เธอเลยพุ่งไปทำอะไรไม่ได้ ได้แค่กัดฟันแน่นข่มความโกรธทั้งหมดไว้

รอก่อนเถอะ! รอก่อนวริษา! ฉันเอาคืนแน่

“ถ้ายังไม่มี ก็ไม่ต้องไป!”

“ใครอยากอยู่ก็อยู่เถอะ พราวไม่อยากอยู่กับอีบ้า ตีสองหน้าลิ้นสองแฉก”

พราวนภาไม่เคยก้าวร้าววริษาหนักขนาดนี้ แต่นี่จะเป็นครั้งแรกและเธอเชื่อว่าจะมีครั้งต่อๆไปแน่ ถ้าแม่เลี้ยงยังทำตัวแบบนี้กับเธอ ไม่เกรงจงเกรงใจพ่อเธอละ เกรงใจไปก็มีแต่ทำให้วริษาจองหองมากขึ้น เป็นแค่แม่เลี้ยงนะ ไม่ใช่แม่เธอ ไม่ใช่คนป้อนข้าวป้อนน้ำเธอด้วย วริษาไม่เคยทำหน้าที่แม่ให้ใคร วินกับไวท์ก็มีแต่เธอกับพ่อทั้งนั้นที่เลี้ยง

“พราว!”

“พูดความจริง! พ่อรอดูละกัน ว่านับวันพ่อจะยิ่งชิบหาย เพราะผู้หญิงที่พ่อยกย่องเป็นเมีย พราวไปล่ะ เสียเวลา”

พราวนภาสอดตัวเข้าไปนั่งในรถ เธอไม่อาลัยอาวรณ์อะไรหรอก ที่ยังอยู่ก็แค่ห่วง ห่วงน้อง ห่วงพ่อ แต่เธอคิดว่าเธอยังสามารถทำหน้าที่พี่สาวและลูกได้ โดยไม่จำเป็นต้องอยู่ในบ้านหลังนี้

“ริวช่วยจอดที่ร้าน Sunflower ให้พี่ทีนะ”

พราวนภามองนาฬิกาในโทรศัพท์อีกครั้ง ขณะก้มหน้านัดบุคคลที่เธอจะไปขอโทษอีกรอบ เธอนัดไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่แม่งเล่นตัวไง ไม่ยอมรับนัดเธอ คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ ยิ่งสร้างอารมณ์ฉุนเฉียวให้เธอเพิ่มขึ้นอีก

“ทำไมไม่ใช้พวกรังนก”

คิริวเห็นว่าส่วนใหญ่เขาใช้อาหารเพื่อสุขภาพในการขอโทษ และรังนกเป็นตัวเลือกแรกๆที่คนชอบใช้ แต่พี่พราวบอกให้เขาไปร้านดอกไม้ มันไม่น่าจะเหมาะเท่าไหร่มั้ง

“พี่จะแวะไปขอโทษเจ้าของแบรนด์ก่อน พี่แกชอบดอกไม้ร้านนั้น”

พราวนภาตอบแบบไม่เงยหน้าจากจอ ยังคงเช็คตารางงานที่ถูกเลื่อนบ้าง แคนเซิลบ้าง เธอไม่ซีเรียสนักหรอก รู้ดีว่างานในวงการมันมีขึ้นมีลง ตอนนี้เธอก็กำลังลงอยู่ แม้จะลงเร็วจนรู้สึกเจ็บ แต่เพราะเธอเตรียมฐานรองรับการลงไว้ตั้งแต่แรก มันเลยไม่ค่อยเจ็บเท่าที่ควร

พราวนภาได้ช่อดอกลิลลี่ช่อใหญ่จากร้าน Sunflower ติดมือไปด้วย สถานที่นัดกับพี่ก้อง เจ้าของแบรนด์กระเป๋าที่อินทิราถ่ายแบบวันนั้น คือห้างดังที่กำลังมีงานเปิดตัวกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่ของพี่ก้องนั่นเอง

พราวนภารู้สึกโชคดี ชุดวันนี้ค่อนข้างเหมาะที่จะเดินเข้าไปนั่งรวมกับพวกคุณหญิงคุณนาย ชุดที่เธอใส่ดูกลมกลืนกับเหล่าไฮโซไฮซ้อชื่อดัง มีเพียงคิริวที่ดูแปลกตา เพราะเขาใส่แค่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ตัวเก่ง

แต่เชื่อไหมว่า เขาเป็นคนที่ถูกจับตามองมากกว่านายแบบนางแบบบนรันเวย์ ทุกสายตาจ้องมองคิริวด้วยสายตาชื่นชมและรอยยิ้ม สาวน้อยสาวใหญ่ยิ้มกริ่มส่งมาให้ คิริวทำเพียงแค่ก้มหน้าลงนิดๆ เวลาที่มีคนพวกนั้นส่งยิ้มมา

เป็นท่าทางนิ่งๆ ดูหยิ่งๆในสายตาเธอ แต่เธอรู้สึกว่ามันโคตรจะมีเสน่ห์ และให้ความรู้สึกน่าค้นหา

“ริวก็ฮอตนะเนี่ย”

“อื้อ”

ตอบแบบมั่นหน้าเสร็จก็ก้มหน้ามองจอโทรศัพท์ เพราะไม่อยากสนใจสายตาคนรอบข้างที่จ้องมอง

พราวนภาเบะปากนิดๆกับการกระทำนั้น แต่ไม่นานก็แอบยิ้ม เมื่อมือซ้ายของคนที่นั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งขวา ดึงมือเธอไปวางไว้บนตัก ทั้งๆที่สายตาของเขายังคงจ้องมองจอ มืออีกข้างก็กำลังกดพิมพ์ข้อความตอบกับใครสักคนอยู่

“ไอ้วินชวนไปกินเหล้า”

คิริวตอบคนที่แอบมองหน้าจอเขาอยู่ เธอไม่ได้มองตรงๆ แต่แอบเหล่มองเหมืนอยากรู้ และทำสีหน้าไม่สบายใจ เขาเห็นเพราะมุมมองที่เขามองอยู่นั้น สามารถมองเห็นได้ ผ่านหางตาที่แอบมองเธออยู่ตลอดนั่นเอง

“จะไปเหรอ”

เสียงเพลงในงานค่อนข้างดัง เธอเลยต้องเอียงตัวไปใกล้เขา ตอนนี้ยังไม่เห็นพี่ก้องเลย เธอกับเขาจึงต้องนั่งรอไปก่อน

“มันชวนพราวด้วย”

“ไม่รู้จะเสร็จธุระตรงนั้นตอนไหนน่ะสิ”

“เสร็จแล้วค่อยไป บอกมันแล้วว่าทำธุระอยู่”

คิริวเปลี่ยนจากกุมมือ เป็นสอดประสานนิ้วทั้งห้าเข้ากับนิ้วของเธอ ชื่อของวินทำให้เขาหวั่นใจไม่น้อย ทั้งที่เมื่อก่อนไม่รู้สึกกลัวอะไร แต่ตอนนี้กลัวมาก กลัวเธอจะรักคนอื่น ยกเว้นตัวเขาเอง

“งั้นไปด้วยกันนะ”

พราวนภายิ้มให้คนที่สอดประสานมือกับมือของตัวเอง ออกแรงกำมือใหญ่แน่นขึ้น เมื่อรู้สึกว่าเขามีสีหน้าต่างออกไปตอนที่พูดถึงวิน

“อือ”

คิริวเบือนหน้าไปอีกทาง เพื่อระบายรอยยิ้ม กับระบายความร้อนที่เห่อขึ้นหน้า พี่พราวทำตัวน่ารักไม่รู้เวล่ำเวลา อยากลากไปจูบที่ไหนสักทีจังเลยวุ้ย!