ข่มขู่ 2

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ”

เขาดึงพี่พราวที่กำลังนั่งน้ำตารินเข้ามากอดไว้เบาๆ เธอโดนกดดันเรื่องครอบครัว ถึงแม้พี่พราวจะไม่ค่อยชอบใจพ่อตัวเอง แต่เธอรักท่านมากเขารู้ดี และไม่อยากทำให้พ่อเดือดร้อน

“พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ”

พราวนภายิ้มนิดๆ ผละออกจากอ้อมกอดอบอุ่นเบาๆ เดินคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้คนตัวโตยืนมองด้วยสายตาห่วงใย อยากจะทำทุกอย่างตามใจ แต่ไม่กล้าสอดมือเข้าไปยุ่ง แม้จะอยากทำแบบนั้นมาก แต่ถ้าทำแล้วพี่พราวรู้ทีหลัง เขาจะถูกพี่พราวเกลียด

“โอ้ย แม่ง!”

คิริวเดินกลับไปทำแซนด์วิชอย่างหัวเสีย แต่ถึงอย่างนั้นก็บรรจงจัดเรียงหมูหยองกับแฮมลงบนขนมปังอย่างประณีตบรรจง ยิ้มนิดๆเมื่อคิดถึงใบหน้าของคนกิน เขาทำตัวดีขนาดนี้ ต้องรักเขาแล้วแหละ ว่าไหม!

พราวนภาเดินออกมาหาเสื้อผ้าในตู้ เธอลืมหยิบมันเข้าไปในห้องน้ำด้วย จึงต้องออกมาด้วยสภาพที่ค่อนข้างหน้าอาย ผ้าเช็ดตัวพันกายผืนเดียว

ผ้าเช็ดตัวห้องคิริวมีแต่ผืนสั้นๆด้วยนะ หยิบชุดที่จะใส่ได้ เธอตั้งใจจะรีบกลับเข้าไปใส่มันในห้องน้ำ แต่พอหมุนตัวกลับมา ก็ถูกคนตัวโตกักขังไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างซะแล้ว

“คิดดีแล้วไง ออกมาด้วยสภาพนี้”

ดวงตาสีดำหลุบลงมองเนินเนื้อขาวผ่อง ที่ผ้าเช็ดตัวปิดไว้ไม่หมด เขาทำแซนด์วิชเสร็จพอดี แต่ยังไม่ได้ตัดแบ่งเลย ก็ต้องวางมันไว้ทั้งอย่างนั้น เพราะมีอะไรน่ากินกว่ามัน เดินออกมาล่อตาล่อใจด้วยสภาพล่อแหลม

“ก็ลืมเอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนด้วย”

“ต้องซื้อผ้าเช็ดตัวใหม่แล้ว”

คิริวสรุปออกไปเสียงเบา เขาไม่เคยพาผู้หญิงมาค้าง ส่วนมากคนที่มาเหยียบที่นี่ก็ไอ้วิน ขนาดผ้าเช็ดตัวที่ใช้อยู่ เลยไม่เคยสร้างปัญหา แต่พอมันมาอยู่บนตัวพี่พราว มันมีปัญหาทันที ปิดบนแทบไม่ได้ ปิดล่างแทบไม่หมด พี่แกตัวสูงอะ สูงเกือบเท่าเขา

“ไม่ต้องซื้อ เดี๋ยวเอาที่บ้านมา”

พราวนภาหลุบตามองต่ำ ไม่กล้าสบสายตาวับวามที่ทอดมอง

คิริววางตัวดี และค่อนข้างให้เกียรติเธอ เขาไม่เคยแตะต้องเกินความจำเป็น ไม่เคยจู่โจมและทำอะไรแปลกๆ ส่วนมากมีแต่เธอที่คิดไปเอง ว่าเขาจะทำแบบนั้นแบบนี้กับเธอ แต่ไม่ใช่เลย คิริวไม่เคยทำแบบที่เธอคิดเลยสักครั้ง

คิริวหมุนตัวออกไปทำสิ่งที่ทำค้างไว้ต่อ เขาแค่อยากให้เธอรู้สึกกับเขามากกว่านี้ ยังไม่อยากทำให้เธอสับสนเพราะสัมผัสของเขา อยากได้หัวใจมากกว่าร่างกาย เขาพยายามอดกลั้นแทบตาย เวลาที่อยู่ใกล้เธอ

ชั่วโมงต่อมา

คิริวขับรถคันโปรดของตัวเองมาส่งพราวนภาไว้หน้าบ้าน เขาถูกห้ามไม่ให้ตามเข้าไปด้วย จึงขับรถไปจอดรออยู่ห่างๆ เปิดกระจกลงจนสุด ถ้าได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ จะวิ่งไปทันที

เขาได้ยินเสียงถกเถียงกันอยู่เพียงครู่ก็เงียบไป เป็นเสียงของแม่เลี้ยงอย่างวริษากับพราวนภา วันนี้เป็นวันธรรมดา ไวท์คงไปเรียน ส่วนพ่อของเธอก็คงไปทำงานตามปกติ

วริษาช่วยงานบริษัทของพ่อเธอก็จริง แต่เขาก็เห็นแม่ของเพื่อนแอบกลับมาบ้านบ่อยๆ เรื่องมีปากเสียงกันลับหลังหัวหน้าครอบครัวอย่างลุงอรรถ เกิดขึ้นบ่อยมาก

“นี่จะเอาอันนั้นไปไหน! เอาไปไม่ได้นะ นั่นของพราวให้พ่อ!”

คิริวเปิดรถวิ่งเข้าไปในบ้าน เมื่อได้ยินเสียงพราวตะโกนลั่นออกมา เขาเดินมาเจอคนทั้งสองยื้ออะไรกันอยู่ตรงประตูทางเข้าบ้าน จึงรีบปรี่เข้าไปใกล้

“ฉันจะเอาไปขาย รู้ไหมว่าบริษัทของพี่อรรถต้องใช้เงิน แกเป็นลูกนะพราว แกต้องช่วยพ่อแกสิ”

วริษามองคนมาใหม่อย่างสงสัยเพียงครู่ เมื่อเห็นว่าเป็นคิริว ก็พูดเบาลงนิดหน่อย ถือซองเอกสารที่ด้านในมีกล่องใส่เครื่องประดับ เอามันมาซ่อนไว้ด้านหลัง เพื่อไม่ให้พราวนภาแย่งกลับไปได้

“เอามา!”

พราวนภามองด้วยดวงตาวาวโรจน์ กดเสียงต่ำลงพลางยื่นมือออกไปตรงหน้า

“ไม่พราว แกควรช่วยเหลือครอบครัวบ้างสิ ไม่ใช่สุขสบายอยู่คนเดียว”

“แกเอากระเป๋าหลุยส์ฉันไปใบหนึ่งแล้วนะ วริษา”

พราวนภาหมดความเคารพคนตรงหน้า กระเป๋าที่เธอซื้อไว้ขายเกร็งราคาหายไปใบหนึ่ง มีคนเดียวแหละที่กล้าเอาของๆเธอไป

“พี่อรรถเป็นคนบอกฉัน”

คนมีความผิดถอยหลังกรูด ไม่คิดว่าพราวนภาจะกลับมาเร็วขนาดนี้ นึกว่าจะไปอยู่ข้างนอกนาน และคิดว่าลืมกระเป๋าใบนั้นไปแล้ว

“แกจะเอากระเป๋าใบนั้นไปทำอะไรฉันไม่ว่า แต่ตอนนี้แกต้องคืนซองนั้นมาให้ฉัน”

คิริวถอยไปยืนอยู่ห่างๆได้สักพักแล้ว ไม่เคยเห็นพราวนภาดูน่ากลัวขนาดนี้เลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เสียงหวานๆดูน่ากลัว ใบหน้านี่ไม่ต้องพูดถึง มันทั้งแดงก่ำและบึงตึงเพราะความโกรธ

“ไม่! แกให้พี่อรรถแล้ว ฉันเป็นเมียฉันมีสิทธิ์ใช้เหมือนกัน”

วริษาพูดจบก็หมุนตัวจะวิ่งหนี พราวนภาวิ่งไปคว้าคอเสื้อเธอไว้ ก่อนจะกระชากผมยาวๆของคนที่ดิ้นหนีสุดแรง

“กรี๊ด! อีพราว มึงปล่อยกูนะ”

เพราะรู้ว่าลูกเลี้ยงเป็นแบบนี้ วริษาจึงไม่เคยรักพราวนภาเลย ออกจะเกลียดด้วยซ้ำ มือหนึ่งกอดซองสีน้ำตาลไว้แน่น อีกมือจิกลงไปบนแขนที่กระชากหัวตัวเองแรงๆ เพื่อให้พราวนภาปล่อย

“จะเอามาดีๆไหมอีวิ”

พราวนภาดึงผมสีแดงสดแรงๆ ให้ใบหน้าสวยๆของแม่เลี้ยงหันกลับมา มองด้วยแววตาที่พร้อมจะฟาดฟัน ถ้าวริษานั้นไม่ยอมคืนของขวัญวันเกิด ที่เธอตั้งใจซื้อให้พ่อเก็บไว้คืนมา

“อีทรพี!”

วริษาถือจังหวะที่หันกลับมา ใช้ซองเอกสารที่ข้างในอัดแน่นด้วยกล่องหลายกล่องฟาดลงไปบนหน้าพราวนภาสุดแรง คิริวรีบวิ่งเข้าไปรวบตัวพราวนภาออกมา เพราะกลัวเธอโดนตบซ้ำอีก

“ถอยไป อย่ามายุ่งเชียว!”

“พอแล้วพราว!”

“ถ้ามึงก้าวออกไปแม้แต่ก้าวเดียวนะวิ กูแฉสิ่งที่มึงทำทั้งหมดแน่!”

พราวนภามองคนที่ถือโอกาสช่วงที่คิริวรวบตัวเธออยู่ ย่องหนี วริษาหันมาเหยียดยิ้มให้ เพื่อเห็นสามีเดินหน้ามุ่ยเข้ามาในบ้าน ออกวิ่งไปเกาะแขนอรรถพรไว้ ก่อนจะลำล่ำละลักฟ้องสิ่งที่พราวนภาทำ

“พี่อรรถมาพอดี ดูสิ พราวบ้าไปแล้ว อยู่ดีๆก็มาทำวิ”

วริษามองสามีผ่านม่านน้ำตาที่รีดเค้นออกมาเพื่อให้ดูน่าสงสาร อรรถพรมองนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจ เมื่อเห็นซองเอกสารในมือภรรยา เขาแค่พูด ไม่คิดว่าวริษาจะทำจริงๆ

“เอาซองนั่นมา”

อรรถพรรับซองสีน้ำตาลมาจากวริษา ที่มีท่าทางไม่พอใจ แต่จำใจต้องยื่นมันให้สามี อรรถพรยื่นมันกลับคืนไปให้ลูกสาวทันที

จำคำสัญญาที่ตัวเองเคยให้ไว้กับลูกได้ดี ของในนี้คือของที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นของ ภัทรียา แม่ของพราวนภา แม้จะไม่เหมือนเดิมทั้งหมด แต่บางชิ้นพราวนภาสั่งทำขึ้นเป็นพิเศษ ให้เหมือนเครื่องเพชรที่คนเป็นแม่เคยใช้ เขาไม่สามารถเอามันไปใช้ได้ แม้ตอนนี้ตัวเองจะลำบากมากก็ตาม