บทที่ 16 ดวงดาวในดวงตา

หลี่เฟิ่งเซียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ได้ แต่ข้าไม่ตัดนะ ท่านพ่อไม่ให้เอาใจเจ้า” นางบอก

“...ข้าเพียง อยากได้กรรไกร” เขาไม่รู้จะรับมือกับนางอย่างไร

“ห้ามใช้กรรไกร ท่านแม่บอกว่ามันอาจตัดวาสนารัก เจ้าอาจได้พบหญิงงามน้อยลง ผมเส้นหนึ่งคือคนงามหนึ่งคน” นางอธิบาย

“...” เขาไม่รู้จะบอกกับนางอย่างไรดี หากไม่ใช้กรรไกร เขาจะตัดผมตัวเองอย่างไร หากผมหนึ่งเส้นคือคนงามหนึ่งคน ชีวิตนี้เขาต้องมีวาสนารักกับคนงามกี่คนกัน เขาได้แต่ถอนหายใจ

“ไม่ต้องห่วง ข้าใช้กระบี่ตัดให้เจ้าได้ ข้าบอกก่อน นี่ไม่ใช่เอาใจเจ้า แต่ข้ากำลังตอบแทนบุญคุณ” นางบอกเขา

เขาได้แต่พยักหน้าและลุกออกไป นางจะใช้กระบี่ตัดผมตอบแทนคุณ

‘หากกระบี่ตอบแทนคุณไม่ได้ตัดเส้นผม แต่ตัดอย่างอื่น ยังจะใช่การตอบแทนคุณอยู่หรือ?’ เขานึกในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป

เขานั่งรอหลี่เฟิ่งเซียนด้านนอกกระโจม สักพักนางก็ตามออกมา ถือกระบี่และมีดสั่นมาด้วย เขารู้สึกใจชื้นขึ้นบ้าง อย่างน้อยนางยังรู้ว่ากระบี่ไม่ใช่เครื่องมือตัดผม

แต่เขาวางใจได้เพียงครู่ นางก็พูดขึ้นว่า

“เตรียมตัว”

ลู่มู่เฉินขมวดคิ้ว เตรียมตัวอันใด เขามองนาง เห็นนางมองกลับมา ตั้งท่าอย่างมั่นใจ เขาได้แต่กำเสื้อตัวเองไว้แน่น หลับตา นั่งหลังตรงไม่กล้าขยับ

ครู่ต่อมาเขารู้สึกบางอย่างเฉี่ยวหัวไปเร็วๆ ได้ยินเสียงนางวางกระบี่ลงข้างๆ และรู้สึกว่านางเข้ามาใกล้ตัวเขา

หลี่เฟิ่งเซียนใช้กระบี่ตัดผมก้อนนั้นไปแล้ว แต่ยังมีบางเส้นตัดได้ไม่เรียบ นางจึงต้องใช้มีดสั้นค่อยๆ ตัดแต่งให้ดูดีขึ้นเล็กน้อย นางจึงต้องเข้าไปจับเส้นผมใกล้ๆ เพื่อจะได้ไม่ตัดถูกหนังหัวของเขา

ระหว่างที่กำลังเล็มผมให้เขา จู่ๆ เขาก็ลืมตาขึ้น นางอยู่ใกล้มากจนเห็นดวงดาวในตาของเขาชัดเจน มันงดงามจนนางอดมองไม่ได้ นางเห็นว่าดวงดาวกำลังสั่นระริก แต่เขากลับก้มหน้าหลบ

“เจ้าอย่าพึ่งหลบ ข้ายังอยากมองอีกหน่อย” นางพูดทั้งใช้มือข้างหนึ่งเชยคางของเขาให้เงยหน้ามาสบตากับนางอีกครั้ง

“ดวงดาวในตาของเจ้า งดงามมากรู้ตัวหรือไม่” นางเอ่ยชมอย่างจริงใจ

แต่ทันใดเขากลับหน้าแดงจนควบคุมไม่ได้ เขารีบปัดมือของนางออก

“เหลวไหล!!” เขาพูดและรีบลุกหนีจากตรงนั้น เดินจากไปทันทีไม่ยอมหันกลับไปมองหลี่เฟิ่งเซียนแม้สักนิด

“เจ้าหน้าแดงอันใดกัน ข้าไม่ได้เกี้ยวเจ้าสักหน่อย ข้าชมด้วยความจริงใจ อย่าได้เข้าใจข้าผิด เจ้าดูสภาพของเจ้าด้วย ไม่มีส่วนใดงดงามเลยนอกจากดวงตา ข้าเพียงชื่นชมข้อดีของเจ้าเท่านั้น ข้ายังชื่นชอบคนงามอยู่นะ” นางตะโกนแก้ตัวตามหลัง

หลังจากนั้นอีกสิบกว่าวัน ขบวนทัพใหญ่ก็ถึงชายแดนสวีโจว ทุกคนต่างมีชีวิตของตัวเอง มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ แม่ทัพหลี่มีงานรัดตัวตั้งแต่ไปถึง อ๋องเยียนก็มีเรื่องทางราชการต้องสะสาง ส่วนหลี่เฟิ่งเซียนก็มัวแต่ไล่ตามเกี้ยวอ๋องเยียน หยวนหยวนก็ต้องตามนางไปทุกที่

ลู่มู่เฉินไปช่วยท่านหมอดูแลคนป่วยในกองทัพ แม้ท่านหมอจะมองผมด้านหน้าของเขาที่แหว่งไปหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้พูดสิ่งใด อย่างไรเขาก็น่าเกลียดมากไปกว่านี้ไม่ได้ เขาทั้งผอมแห้ง หน้าตอบ บนหลังมือยังมีแผลถลอกและตุ่มใสขึ้น ทั้งมืออีกข้างยังบาดเจ็บจนใช้งานไม่ได้ ถือว่าเป็นคนพิการไปแล้ว ยังดีที่เขามีความรู้ทางการแพทย์อย่างลึกซึ้ง สามารถช่วยงานท่านหมอได้เป็นอย่างดี ท่านหมอจึงยินดีสอนความรู้ให้กับลู่มู่เฉิน

ถึงแม้หลี่เฟิ่งเซียนจะไม่ได้ตามดูแลลู่มู่เฉิน แต่ทุกเช้านางจะสั่งให้ยู่ยี่ส่งน้ำแกงไก่ต้มยาให้เขา นานๆ ครั้งนางจะโผล่หน้าไปดูเขา นานวันเข้า แม้เขาจะกินข้าวได้น้อยเพียงใดเขาก็ยังมีเนื้อหนังมากขึ้น ผมตรงด้านหน้าก็ยาวมากขึ้น มือซ้ายเขาก็รักษาจนมันกลับมาคล้ายมือคน แม้จะไม่สามารถใช้งานได้แต่ผู้ใดเห็นก็ไม่ต้องหวาดกลัวอีก เหลือก็เพียงแผลถลอกและตุ่มใส เขาอ่านตำราของท่านหมอไปมากเพียงใดก็ยังไม่เจอหนทางรักษา

“ข้าเอาของมาส่งให้คุณหนูใหญ่” ชายผู้หนึ่งท่าทางคล้ายช่างตีเหล็ก เพียงแต่เขายังเด็กมาก อายุไม่น่าจะเกินสิบสอง หยวนหยวนจึงคาดว่าน่าจะเป็นเด็กส่งของ

“เจ้ามีอะไรก็วางไว้ เดี๋ยวข้าเอาไปให้คุณหนูใหญ่เอง ตอนนี้ข้ายุ่งอยู่” นางบอกเขา เด็กหนุ่มจึงวางกล่องไว้และกลับไป

ยู่ยี่ต้มน้ำแกงไก่ใส่ยาเสร็จก็นำไปให้ลู่มู่เฉิน กลับมาถึงที่จวนแม่ทัพ นางยังต้องเก็บกวาดห้องคุณหนูใหญ่อีกพักใหญ่ เพราะเมื่อคืนนางเมาหนักมาก ขว้างปาข้าวของสนุกสนาน วันนี้หยวนหยวนจึงทำงานหนักมาก ผ่านไปจนบ่ายเมื่อคุณหนูใหญ่ตื่น หยวนหยวนยังต้องวิ่งวุ่นเอาใจนายอย่างหลี่เฟิ่งเซียน หยวนหยวนจึงลืมเรื่องกล่องที่เด็กหนุ่มคนนั้นมาส่งไปสนิท

หลี่เฟิ่งเซียนใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรีมาก นางมีความสุขที่สวีโจว นางไม่ต้องการกลับไปเมืองหลวง แม้ท่านพ่อจะให้นางกลับหลายครั้ง แต่พอนางดื้อ เขาก็ไม่ได้พูดอันใดอีก ยามนี้นางอยู่ที่ชายแดนมาได้เกือบสองเดือนแล้ว

วันนี้นางตื่นมาปวดหัวยิ่ง จึงโมโหใส่ยู่ยี่ไป พวกนางทะเลาะกันแล้วยู่ยี่ก็ร้องไห้หนีไป ตอนนี้นางรู้สึกดีขึ้นจึงไปตามหายู่ยี่เพื่อขอโทษ แต่หาหลายที่แล้วก็ไม่พบ นางจึงไปหาที่ครัว ไม่พบยู่ยี่ แต่พบกล่องใส่บางสิ่งที่ดูประณีตมาก

‘ยู่ยี่เตรียมไว้ให้ใครงั้นหรือ’ หลี่เฟิ่งเซียนสงสัย

สุดท้ายทนความสงสัยไม่ไหวจึงแอบเปิด ด้านในเป็นเข็มเล่มยาวสั้นแตกต่างกันไป มีหลายสิบเล่ม บางเล่มทำจากสำริด แต่บางเล่มทำจากเงิน บางเล่มยังหมุนเกลียวด้วย คล้ายเข็มของพวกหมอ แต่ถูกสั่งทำอย่างดี หลี่เฟิ่งเซียนจึงคิดว่าเป็นของที่จะมอบให้ผู้อื่น คิดไปคิดมา หมอที่ยู่ยี่รู้จักมีเพียงลู่มู่เฉิน หรือสาวใช้ของนางจะทำให้ลู่มู่เฉินจริงๆ

‘หรือยู่ยี่จะแอบชอบมู่เฉินคนชั่วนั่น ตายแล้ว!!’ หลี่เฟิ่งเซียนตาโต รีบยกมือมาปิดปากตัวเอง กลัวว่าจะเผลอส่งเสียงไป มองซ้ายมองขวาคล้ายนางกำลังแอบทำเรื่องบางอย่างและเผลอไปได้ยินความลับของผู้อื่นเข้า

หลี่เฟิ่งเซียนปิดกล่องอย่างทะนุถนอม ค่อยๆ แอบกล่องไว้ด้านหลัง และวิ่งออกจากครัวโดยถือกล่องนั้นไปด้วย นางตัดสินใจจะมอบกล่องนี้ให้ลู่มู่เฉินแทนยู่ยี่ เพราะดูแล้วยู่ยี่คงไม่กล้ามอบให้เขาถึงได้แอบเอามาวางทิ้งไว้ในครัวเช่นนี้

หลี่เฟิ่งเซียนคิดไปไกล