บทที่ 15 เช็ดตัว

แต่เจ้าคนชั่วไม่สนใจคำพูดนางสักนิด ยังคงลงจากเตียง แต่พอเขาลงจากเตียง กลับล้มลงไปนั่งกองกับพื้นทันที นางเห็นเขาล้มก็รีบไปพยุงลากเขาขึ้นไปนั่งบนเตียงอีกครั้ง

“ท่านพ่อ!!” นางหันไปดุพ่อของตัวเอง

“เอาล่ะๆ ท่านผู้มีพระคุณอย่าเพิ่งรีบลงมา ข้าใจร้อนไปเอง” แม่ทัพหลี่เชื่อฟังลูกสาวทันที

เจ้าคนชั่วถูกจัดให้นั่งอยู่บนเตียง เขาทำได้เพียงเชื่อฟังหลี่เฟิ่งเซียน นางยังดึงผ้าห่มที่มีกลิ่นดอกไม้จางๆ มาห่มขาให้เขาด้วย เมื่อเขานั่งได้ดีๆแล้ว จึงยกสองมือประสานทำความเคารพแม่ทัพหลี่ผู้ยิ่งใหญ่ ทำเป็นไม่สนใจมือข้างซ้ายที่ถูกห่อจนเป็นก้อนกลม

“ข้าน้อย ลู่มู่เฉิน เป็นหมอพเนจร คารวะท่านแม่ทัพ” คนชั่วของหลี่เฟิ่งเซียนบอกชื่อแซ่ของเขา

‘ที่แท้ชื่อของเขาก็น่าฟังเช่นนี้ อาบแสงดวงดาว เหมาะกับดวงตาของเขายิ่ง’ หลี่เฟิ่งเซียนแอบคิด

“มู่เฉิน เป็นชื่อที่ดี” แม่ทัพหลี่พูด ก่อนเขาจะถอยออกเล็กน้อยและคุกเข่าลงไปบนพื้น

“ผู้มีพระคุณลู่ ได้โปรดรับการคารวะจากคนแก่เช่นข้า” ท่านแม่ทัพกล่าวเสียงสั่น

ลู่มู่เฉินไหนเลยจะกล้ารับการคารวะที่หนักหน่วงนั้น เขาที่พึ่งถูกจัดให้นั่งบนเตียงดีๆ ก็ต้องรีบทิ้งตัวลงมาบนพื้นอีกครั้ง

“ท่านอย่าทำเช่นนี้ ข้าไม่อาจรับการคุกเข่าจากท่าน” เขาพูดเสียงรัวเร็ว

หลี่เฟิ่งเซียนไม่รู้เลยว่าควรตกใจเรื่องใดก่อนดี เจ้าคนชั่วเป็นคนป่วยยังไม่หายตัวร้อน แต่ต้องตกเตียงครั้งแล้วครั้งเล่า ส่วนท่านพ่อของนาง เขาเป็นคนสอนนางเสมอมาว่าอย่ายอมให้หัวเข่าถูกพื้นง่ายๆ ให้ตายก็ห้ามเด็ดขาด แต่วันนี้ท่านพ่อที่นางเคยเคารพยกย่องเสมอกลับคุกเข่าให้คนป่วยผู้หนึ่ง

ที่แท้นางมองท่านพ่อผิดไป นางคิดว่านางกลับมาได้ก็จบเรื่อง ไหนเลยจะเคยคิดถึงความรู้สึกของท่านพ่อ เขาต้องดูแลกองทัพ แต่นางหายไป ระหว่างที่เขาต้องฝากชีวิตของนางไว้กับคนอื่น ตัวเองได้แต่ภาวนาให้นางปลอดภัย ถึงเขาจะไม่แสดงออก แต่คงไม่ง่ายเช่นที่เขาบอกกับนาง ที่นางเห็นว่าท่านพ่อยิ้มแย้มกับนางเสมอ เขาคงห่วงนางมาก พอรู้ว่าได้คนแปลกหน้าช่วยนางไว้ เขาคงรู้สึกขอบคุณมาก

“ท่านพ่อ เป็นข้าที่อกตัญญู ท่านอย่าทำเช่นนี้” หลี่เฟิ่งเซียนรีบไปพยุงแม่ทัพหลี่

“ใช่แล้วท่านแม่ทัพ อย่าทำเช่นนี้” ลู่มู่เฉินขอร้องอีกคน

“ต่อไป ข้าจะเชื่อฟังท่าน อย่าทำเช่นนี้ เป็นข้าเองที่ผิด” หลี่เฟิ่งเซียนเริ่มร้องไห้

“ท่านแม่ทัพ ได้โปรดลุกขึ้นเถิด”

เด็กสองคนขอร้องถึงขั้นนี้ อีกทั้งลูกสาวสุดที่รักถึงกับร้องไห้ เขาจึงได้แต่ลุกขึ้น หลี่เฟิ่งเซียนพยุงท่านพ่อให้ลุกขึ้นแล้วยังต้องไปพยุงคนป่วยลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงอีกครั้ง

หลังจากการขอบคุณที่อาจทำให้ฟ้าถล่มดินทลายได้ผ่านพ้นไป สาวใช้หยวนหยวนก็พาท่านหมอเข้ามาดูแลลู่มู่เฉิน ตรวจชีพจรให้เขา ร่างกายของเขาอ่อนแอมาแต่แรก ทำให้เขาเกิดอากรแพ้บางอย่าง จนมีตุ่มใสและแผลถลอกพวกนั้นขึ้นตามผิวหนัง เขาพยายามหาทางรักษามานาน แต่ก็ไม่พบหนทาง ยังส่งผลให้เขากินอาหารได้น้อย ร่างกายจึงยิ่งอ่อนแอ

ส่วนมือซ้ายของเขา เมื่อแกะห่อผ้าก้อนนั้นออก ตรวจสอบอย่างละเอียด พบว่ากระดูกแตกจนไม่อาจสมาน เส้นเอ็นบางส่วนยังฉีกขาด ท่านหมอแนะนำให้เขาตัดมือทิ้งเสีย บาดแผลเน่าเปื่อยจะได้ไม่ลาม ลู่มู่เฉินพยักหน้ารับราวกับมือของเขาเป็นเพียงท่อนไม้ท่อนหนึ่ง คิดจะตัดเมื่อใดก็ตัดอย่างง่ายดาย และสุดท้ายท่านหมอยังบอกให้เขาอาบน้ำให้สะอาด

“ข้าช่วยเจ้าอาบน้ำเอง” หลี่เฟิ่งเซียนออกตัว นางอยากชดเชยให้เขา เพราะนางรู้สึกผิดที่ไม่อาจช่วยเขาออกมาอย่างปลอดภัย

“!!..” ลู่มู่เฉินหันไปมองนางด้วยความตกใจไม่ต่างจากท่านแม่ทัพ สาวใช้ และท่านหมอ

“พวกเจ้ามองข้าเช่นนี้ทำไม ข้าเคยเช็ดตัวเขามาแล้ว ตกใจอันใดกัน” นางพูดต่อ

“เหลวไหล เจ้าออกมานี่เลย ต่อไปห้ามเจ้าทำเช่นนี้อีกเข้าใจหรือไม่” แม่ทัพหลี่ดุลูกสาว

“หยวนหยวนเจ้าไปเตรียมน้ำให้มู่เฉิน ข้าจะให้ทหารมาช่วยเขาอาบน้ำ” แม่ทัพหันไปสั่งหยวนหยวน

“ท่านพ่อ ท่านเป็นคนพูดเองว่าห้ามใช้ทหารตามใจ นี่ท่านจะผิดคำพูดตัวเองหรือ” หลี่เฟิ่งเซียนสงสัย

แม่ทัพหลี่โกรธ พาลูกสาวออกไปสั่งสอน ท่านหมอขอตัวกลับ ส่วนสาวใช้ก็ไปต้มน้ำให้เขาอาบ ทิ้งให้ลู่มู่เฉินอยู่คนเดียวในกระโจมของคุณหนูใหญ่ เขามองไปรอบๆ กลิ่นหอมดอกไม้จากผ้าห่มลอยมาแตะจมูก และภาพอกชมพูที่เขาลงมือกระชากตู้โตวทิ้งก็ลอยมาในความทรงจำ

‘ข้าเคยเช็ดตัวเขามาแล้ว’ คำพูดของนางยังชัดเจน ลู่มู่เฉินมองสภาพตัวเองแล้วได้แต่กำผ้าห่มจนแน่น ไม่อยากคาดเดาว่านางเช็ดตัวเขาอย่างไร ที่ใด หรือจับตรงไหน

เขายกมือข้างนั้นขึ้นมาดู มันน่ากลัวมากจริงๆ แต่หากจะตัดทิ้ง เขากลัวว่าทั้งแม่ทัพและหลี่เฟิ่งเซียนจะยิ่งรู้สึกติดค้างเขา ถึงอย่างไรเขาก็เป็นหมอ เคยเดินทางไปทั่วหล้า อย่างไรเขาก็พอจะมีหนทางรักษาโดยไม่ต้องตัดมือทิ้ง

“ข้าต้องตัดผม” ลู่มู่เฉินบอกกับหลี่เฟิ่งเซียนในวันหนึ่ง

หลังจากเขาฟื้น นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว เขาแข็งแรงขึ้น มีเนื้อหนังขึ้น ผลจากการที่คุณหนูใหญ่คอยต้มน้ำแกงไก่บังคับให้เขาดื่มทุกวัน เดินเหินไปไหนได้เองแล้ว เขายังไปช่วยทหารที่ป่วยระหว่างเดินทางสองสามคนด้วย แม้มือข้างนั้นจะยังต้องห่อเอาไว้ แต่เขาไม่ยอมอยู่เฉยๆ เขาอาบน้ำไปแล้วสองสามครั้ง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจสระผมก้อนนั้นให้เป็นเส้นตรง

น่าจะเพราะก่อนหน้านี้เขาได้รับบาดเจ็บที่หัว มีเลือดไหล นางช่วยเขาออกมาได้เขาก็หลับไปนาน ไม่มีใครกล้าสระหัวให้คนป่วย พอเขาฟื้นขึ้นมา เลือดที่แห้งติดผมจนเป็นก้อน สระล้างอย่างไรก็ไม่เป็นผล เขาได้แต่ต้องตัดทิ้ง ไม่เช่นนั้นแผลบนหัวของเขาก็จะยิ่งอักเสบ

“ไม่ได้!! ห้ามตัด!” หลี่เฟิ่งเซียนตอบ

ที่จริงลู่มู่เฉินจะตัดเอง แต่พอไปถามหากรรไกรจากหยวนหยวน สาวใช้คนนั้นกลับโวยวายใหญ่โต อย่างไรก็ไม่ยอมมอบกรรไกรให้เขา เขาลองไปขอจากทหารคนอื่นๆ แต่ทุกคนล้วนพูดเป็นเสียงเดียวว่าคุณหนูใหญ่ไม่อนุญาต

“ข้าจำเป็นต้องตัด ไม่เช่นนั้นหัวของข้าจะติดเชื้อลุกลาม ข้ายังไม่อยากตายเพราะหัวไม่สะอาด” เขาอธิบาย