บทที่ 28 ขาดสติรอบสองและสาม

“เจ้านั่นแหละเจ็บ โง่ไปแล้วหรือ” หลี่เฟิ่งเซียนด่าไปเช่นนั้น แต่กลับโถมตัวเข้าไปกอดเขาไว้ ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น

“เจ้า..ไม่โกรธนางหรือ นางดึงผมของเจ้าหลายเส้น..”

“เจ้าโกรธแทนข้าแล้วไม่ใช่หรือ อึก ฮือ” หลี่เฟิ่งเซียนกอดเขาแน่นขึ้น

“ฮือๆ ..วันหลังห้ามทำเช่นนี้อีก เข้าใจหรือไม่.. ฮือๆ” นางพูด

ลู่มู่เฉินตัวแข็ง สองมือยกไว้อย่างโง่งมไม่รู้จะทำอย่างไร เลิ่กลั่กจนทำอะไรไม่ถูก พยายามหายใจเข้าออกลึกๆ

“ได้ ไม่ทำแล้ว” เขารับปากเสียงสั่นเล็กน้อย

จ้าวเหลียงมองสองคน ก่อนจะถอนหายใจหันหลัง ปล่อยให้พวกเขาปลอบกันและกัน ลู่มู่เฉินต้องใช้เวลาทำใจสักครู่กว่าจะกล้าวางมือลงบนไหล่ของหลี่เฟิ่งเซียน เขาตบไหล่เบาๆ เป็นเชิงบอกว่าเขาไม่เป็นไร และเป็นการปลอบนางว่าไม่เป็นไร แต่นางยังคงกอดเอวเขาไว้แน่น

“ต่อไปข้าจะสอนวรยุทธ์ให้เจ้า เจ้าต้องเรียนทุกวัน เข้าใจหรือไม่” หลี่เฟิ่งเซียนตั้งปณิธาน

“ได้ ตามใจเจ้า” ลู่มู่เฉินตอบ

เขาลูบไหล่ไปสักครู่ นางกอดเขาแน่นขึ้น สองมือของเขาค่อยๆ กอดนางกลับ ครั้งได้กอดนางไว้ในอ้อมกอด เขากลับรู้สึกดีจนทำใจปล่อยไม่ได้ เขาออกแรงกระชับอ้อมกอด ดันนางให้ใกล้เข้ามาอีกนิด ค่อยๆ กอดแรงมากขึ้น มากขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาก้มหน้าลงมาหอมผมยุ่งเหยิงของนางอย่างหลงใหล กำลังเลื่อนริมฝีปากลงไปเรื่อย ใกล้ถึงข้างหู

“เบาหน่อย ..ข้าเจ็บ” หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกว่าถูกรัดจนแทบหายใจไม่ออกจึงพูดไปเช่นนั้น เหตุใดตัวผอมๆ เช่นเขาถึงได้แรงเยอะนัก

เขาสะดุ้ง อ้อมกอดของลู่มู่เฉินคลายทันที

“ขอโทษ!” ลู่มู่เฉินรีบร้อนพูดออกมา เสียงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

หัวใจของเขาเต้นแรงควบคุมไม่อยู่ เขาลืมตัวมากไป เขารีบเตือนตัวเองถอยออกมาจากตัวนาง หลี่เฟิ่งเซียนเห็นว่าเขาพยายามถอยออกจึงปล่อยมือ เงยหน้ามองเขา แต่ลู่มู่เฉินกลับยกมือขึ้นปิดหน้าเอาไว้ นางจึงเห็นไม่ชัดว่าเขารู้สึกอะไร

แต่จ้าวเหลียงที่หันหลังให้พวกเขากลับหน้าแดง เขินอายกับสิ่งที่พวกเขากระทำ นี่พวกเขาลืมว่ามีผู้อื่นอยู่ที่นี่ด้วยแล้วหรือ บรรยากาศที่นี่อึดอัดอย่างประหลาด จ้าวเหลียงอยากจะกระโดดหนีไปบนกำแพง แต่หากหนีไป ทุกอย่างจะยิ่งประหลาด ไหนจะหญิงคณิกาที่สลบอยู่ที่พื้นอีก

“อะแฮ่ม คือ พวกท่านจะให้ทำอย่างไรกับนาง” เขาจงใจส่งเสียงดัง

จ้าวเหลียงต้องแสดงตัวให้สองสามีภรรยารู้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้ แม้เขาจะมีความสามารถในการอยู่เงียบๆ แต่เขายังมีสิ่งต้องทำ จึงทำได้เพียงอ้าปากกินอาหารสุนัข และส่งเสียงให้พวกเขารู้ตัว

“พานางกลับไปด้วย” หลี่เฟิ่งเซียนสั่ง

“ขอรับ” จ้าวเหลียงรับคำ รีบไปหยิบเสื้อของคุณหนูใหญ่ที่ถูกทิ้งมาห่อตัวหญิงขายตัวและอุ้มพาดบ่า กระโดดขึ้นกำแพงเสียงเงียบกริบหายไปทันที

“พวกเรากลับกันเถิด” หลี่เฟิ่งเซียนหันมาบอกลู่มู่เฉิน

“อืม” เขาตอบและเริ่มออกเดิน

“ไปถึงแล้วต้องรีบดูแผลของเจ้า” หลี่เฟิ่งเซียนสั่ง นางวิ่งมาจับมือเขาไว้ และเดินกุมมือเขากลับ ไม่คิดจะถามความสมัครใจ

“คำตอบล่ะ” นางหันมองหน้าเขา ย้ำถาม

“..อือ..” ลู่มู่เฉินแอบกัดฟัน ก้มหน้า พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น ความรู้สึกร้อนหนาวทั้งปวงไปรวมอยู่ที่มือข้างนั้น ข้างที่นางกำลังกุมไว้หลวมๆ เขาย้ำเตือนตัวเองอย่างหนักไม่ให้ขาดสติอีก

ถึงที่พัก ในห้องนอนของลู่มู่เฉิน หลี่เฟิ่งเซียนรีบบังคับให้ลู่มู่เฉินรีบถอดเสื้อทำแผล เขายังต้องถอดเสื้อให้นางใส่ยาทำแผล เขาหลับตานับนิ้วในใจ ราวกับนางเป็นเพียงหมอผู้หนึ่ง แม้หลายครั้งที่มือของนางแตะถูกเนื้อหนังของเขา มันจะทำให้จุดนั้นร้อนรุ่มคล้ายถูกไฟจี้ แต่เขาไม่ใส่ใจ 

“เจ้าดูมีเนื้อหนังมากขึ้นจากแต่ก่อนมาก ก็ดี เช่นนี้จะได้มีแรง พรุ่งนี้ก็เริ่มฝึกเลยเถิด แผลของเจ้าก็ไม่ได้หนักหนามาก เพียงถลอกและช้ำเล็กน้อย” นางบอกพร้อมวางแผนสำหรับวันต่อไป

“อืม..” เขาตอบสั้นๆ ดึงเสื้อขึ้นจากเอวมาสวมเหมือนไม่มีสิ่งใด ทั้งที่มือของเขากำลังสั่นน้อยๆ

“ส่วนโรคของเจ้า คล้ายว่าจะเป็นมากขึ้น คงไม่มีเวลาแล้ว อย่างไรรีบกลับไปเมืองหลวงดีกว่า”

“เจ้า..ที่ต้องรีบกลับเพราะต้องรีบพาข้าไปรักษาหรือ” ลู่มู่เฉินถามหยั่งเชิง มือก็วุ่นวายใส่เสื้อ แต่เพราะความตื่นเต้นและมืออีกข้างใช้การไม่ได้ ถึงจะเร่งรีบแล้วแต่ก็ยังใส่เสื้อไม่เสร็จสักที

“ใช่แล้ว” หลี่เฟิ่งเซียนตอบ

นางเห็นว่าเขาใส่เสื้อไม่ได้สักทีจึงเดินมาใกล้ ยื่นมือไปช่วยเขาใส่เสื้อ เขากลับตกใจถอยหนึ่งก้าว ในตาตื่นตระหนก หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกหงุดหงิด

“จะเล่นตัวไปเพื่ออะไร อย่างไรเจ้าก็เป็นสามีของข้าแล้ว ถึงตัวเจ้าจะไม่ได้ชื่นชอบข้า แต่ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะไม่สนใจ ข้าจะทำให้เจ้ารักข้า ยินยอมเป็นสามีของข้า ชาตินี้เจ้าอย่าหวังจะได้ใบหย่าจากข้า” นางขู่ฟ่อๆ

นางเห็นว่าเขายกมือมาปิดปาก ตาโตตกใจกับสิ่งที่นางพูด แต่หลี่เฟิ่งเซียนไม่ใส่ใจ นางชอบเขา จะเอาเขาเป็นสามีให้ได้ นี่ถึงจะสมควรเป็นคุณหนูใหญ่ที่นางเคยเป็น เขาไม่ชอบนางแล้วอย่างไร รวบหัวรวบหางแล้วทำให้เขาชอบนางก็สิ้นเรื่อง เขางดงามมากเวลาที่ยิ้ม นางต้องการครอบครองเขา!!

หลี่เฟิ่งเซียนดึงตัวเขามาใกล้ บรรจงใส่เสื้อให้เขาอย่างดี ก่อนจะผูกเชือกผูกเอวให้เขา หลี่เฟิ่งเซียนถอยหลังมามองดูผลงานของตัวเอง นางดูแล้วตัดสินใจว่าใช้ได้ ร้องอืมออกมาคำหนึ่งและปล่อยเขาไว้ ก่อนออกจากห้องยังสั่งให้เขารีบพักผ่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าเพื่อฝึกร่างกาย

หลังจากนางไปแล้ว ลู่มู่เฉินถึงกล้าเอามือลง หายใจเฮือกใหญ่เพื่อเอาอากาศเข้าไป เข่าอ่อนทรุดตัวนั่งลงกับพื้น เพราะตั้งแต่นางพูดคำพูดพวก จะทำให้เจ้ารัก, เล่นตัว, ยินยอมเป็นสามี, หรือ ชาตินี้อย่าหวังจะได้ใบหย่าจากนาง, เขาก็กลั้นหายใจ ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวมาก

นางพูดเรื่องพวกนั้นไปเพื่ออะไรกัน นางคิดจะล้อเขาเล่นหรือ ไม่กี่วันก่อนหน้านั้นนางยังไล่ตามเกี้ยวอ๋องเยียนทุกวัน วันนี้จะบอกว่านางชอบเขาแล้วหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร เขาทั้งอัปลักษณ์ เป็นโรคประหลาด มีตุ่มใสตามตัว ไหนจะพวกแผลถลอกที่ต้องรักษาทุกวัน หญิงใดชื่นชอบก็แปลกแล้ว

ถึงจะปลอบใจตัวเองไปเช่นนั้น แต่เขากำลังสติแตก!!