บทที่ 29 ความอัปลักษณ์ของผู้ชาย

หลี่เฟิ่งเซียนเดินออกจากห้องของลู่มู่เฉิน นางกลับห้องของตัวเอง ตรงไปปลุกยู่ยี่ให้เตรียมน้ำให้นางอาบ ถึงยู่ยี่จะทั้งโมโหและก่นด่านาง แต่สุดท้ายก็ยังลงไปสั่งให้โรงเตี๊ยมเตรียมน้ำอุ่นให้นางอาบอยู่ดี

วันนี้นางพบเจอหลายเรื่องมากเกินไป บางเรื่องทำให้นางคิดสิ่งใดไม่ออก เรื่องที่นางถูกสั่งสอนมาทั้งชีวิตคล้ายจะไม่ใช่ความจริง นางยังต้องหาคำตอบ แต่บางเรื่อง แม้นางจะรู้คำตอบชัดเจน แต่ให้ลงมือทำก็ยังแอบหวาดกลัว นางไม่เข้าใจหญิงขายตัวผู้นั้นว่าเหตุใดถึงเกลียดนางนัก นางต้องหาคำตอบ เช่นกันนางรู้ดีว่านางชอบลู่มู่เฉินมาก ต้องการครอบครองเขา แต่ยังไม่รู้วิธีว่าต้องทำเช่นไรถึงจะครอบครองเขาได้

หลี่เฟิ่งเซียนแช่น้ำร้อนไปครุ่นคิดไป ผ่านไปครึ่งชั่วยามจนน้ำเริ่มเย็นนางจึงลุกออกจากถังอาบน้ำ เรียกยู่ยี่สองสามครั้งนางไม่ยอมตอบ สุดท้ายแม้หลี่เฟิ่งเซียนจะรำคาญแต่ก็ต้องจำใจจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง ทั้งเช็ดผม ใส่เสื้อผ้าและหาถุงเท้าอุ่นๆ มาใส่

มองดูยู่ยี่ที่นอนหลับบนเตียงของนางอย่าสุขสบายแล้ว นางรู้สึกมีความอบอุ่นสายหนึ่งวิ่งผ่านในใจ ถึงยู่ยี่จะไม่มีมารยาทเท่าสาวใช้ที่จวนแม่ทัพ แต่ยู่ยี่จริงใจ คิดอย่างไรก็แสดงออกมาเช่นนั้น เป็นสิ่งที่หลี่เฟิ่งเซียนไม่ค่อยได้สัมผัส ดังนั้นแม้ยู่ยี่จะน่ารำคาญอยู่มาก แต่อย่างไรหลี่เฟิ่งเซียนก็ยังอยากให้เดินทางไปเมืองหลวงที่แสนโดดเดี่ยวด้วยกัน

หลี่เฟิ่งเซียนเดินออกจากห้องของตัวเอง ตรงไปทางห้องของจ้าวเหลียง นางสั่งให้เขาพาหญิงคณิกาไปมัดเอาไว้ที่นั่น แม้จะค่อนข้างดึกแล้ว แต่อย่างไรนางก็นอนไม่หลับ ไม่สู้ไปคุยกับหญิงขายตัวคนนั้นให้รู้เรื่อง

แต่ครั้งหลี่เฟิ่งเซียนเดินไปใกล้ห้องของจ้าวเหลียง นางกลับได้ยินเสียงของผู้ชายที่หอบต่ำอย่างเหน็ดเหนื่อย และเสียงบางอย่างกระทบกัน

“อุก อ่า.. อ้า.. ..อึก แรงเยอะจริง ซี๊ด..” เสียงของผู้หญิงดังขึ้น

เพี๊ยะ! ตามมาด้วยเสียงเนื้อถูกตีและเสียงหอบหายใจหนักหน่วง

“โอ๊ย อ๊ะ..อ๊ะ บะ เบาหน่อย อ๊า..อ้า” เป็นเสียงของหญิงขายตัว หลี่เฟิ่งเซียนจำได้แม่น แต่ไม่กล้าคิดว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นในห้อง หรือใครเป็นคนทำเช่นนั้นกับหญิงขายตัว เพราะคนที่อยู่ในห้องนี้ก็มีเพียงจ้าวเหลียง

“อ้า อ้า อ๊าง อ๊ะ แรงไปแล้ว.. อา อั๊ก! อึก” หญิงคนนั้นยังคงส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดเช่นเดิม แต่ครั้งนี้หลี่เฟิ่งเซียนได้ยินเสียงคล้ายผิวเนื้อกระทบเนื้อ และเสียงเตียงไม้ดัง กึกๆ กักๆ ผสมมากับเสียงร้อง จ้าวเหลียงคงทำบางอย่างแรงมากถึงได้เกิดเสียงเช่นนั้น

หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกหน้าชา นางพึ่งช่วยคนจากการทำเรื่องเช่นนี้ ไม่ใช่เพื่อให้เขาทำกับนางรุนแรงยิ่งกว่า

ปัง!! โครมมม! ประตูถูกหลี่เฟิ่งเซียนถีบอย่างแรงจนประตูหลุดกระเด็นเข้าไปด้านใน จ้าวเหลียงตกใจมองประตูที่แตกหักอย่างน่ากลัว

หลี่เฟิ่งเซียนเห็นภาพจ้าวเหลียงที่กำลังจับก้นขาวเนียนของหญิงคณิกา ช่วงล่างของเขาติดกับก้นของนาง หญิงคนนั้นถูกจัดให้คุกเข่าโก้งโค้งหน้าแนบกับพื้น มืออีกข้างของจ้าวเหลียงยังบีบแน่นอยู่ที่หน้าอกใหญ่โตของนาง

“ข้าให้เจ้าทำกับนางเช่นนี้หรือ!!!” หลี่เฟิ่งเซียนโกรธจัด มือไม้สั่น

“คุ คุ คุณหนูใหญ่!!” จ้าวเหลียงเองก็ไม่คิดว่าหลี่เฟิ่งเซียนจะโผล่มาเช่นนี้

หลี่เฟิ่งเซียนเห็นจ้าวเหลียงรีบลุกขึ้น ผลักหญิงขายตัวจนล้มกับพื้นไม่คิดจะสนใจ จ้าวเหลียงใช้สองมือกุมท่อนเนื้อท่อนหนึ่งที่ติดอยู่กลางร่างของเขา แม้เขาจะใช้ทั้งสองมือกุม พยายามหันหน้าไปทางอื่น แต่มันใหญ่มากจนหลี่เฟิ่งเซียนไม่ต้องเพ่งมองก็ยังเห็น

จ้าวเหลียงรีบหยิบเสื้อคลุมมาคลุมส่วนล่างของเขาเอาไว้ ทั้งใบหูใบหน้าแดงก่ำจนใกล้เขียวคล้ำเพราะความอับอาย รีบร้อนจะออกไปจากห้องนี้

“หยุดนะ เจ้าห้ามไป” หลี่เฟิ่งเซียนตะคอก

จ้าวเหลียงได้แต่หยุดตามที่นางสั่ง ยามอยู่ต่อหน้านาง จ้าวเหลียงยังคงเชื่อฟัง เป็นทหารกล้าที่แม่ทัพหลี่ไว้ใจ เป็นชายหนุ่มที่น่าเคารพยกย่อง เขาให้เกียรติหญิงสาวเสมอ แม้แต่กับสาวใช้อย่างยู่ยี่เขาก็ไม่เคยมองนาน แต่เหตุใดพออยู่ต่อหน้าหญิงคณิกาไร้ทางสู้ผู้หนึ่ง เหตุใดเขาจึงกลายเป็นคนน่ารังเกียจ อัปลักษณ์ทั้งทางกายและทางใจเช่นนั้นไปได้ หลี่เฟิ่งเซียนไม่เข้าใจสักนิด

“หึ หึ ฮ่าๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะของหญิงคนนั้นดังจนทั้งสองคนต้องหันไปมอง

“ฮ่าๆๆๆ ข้าสะใจเสียจริง ฮ่าๆๆๆๆ” นางยังหัวเราะต่อไป

“เจ้าหัวเราะอะไร!!” หลี่เฟิ่งเซียนตะคอก

“ฮ่าๆๆ ข้าก็หัวเราะคุณหนูใหญ่ผู้ไม่รู้อะไรเลยเช่นเจ้าอย่างไรเล่า ฮ่าๆๆๆ”

“หยุด!! ข้าบอกให้เจ้าหยุด!!” จ้าวเหลียงตะคอกใส่นางบ้าง

หญิงขายตัวหยุดหัวเราะ ค่อยๆ ชันตัวนั่ง อ้าขาออกเปิดเผยถ้ำหวงแหนที่หญิงสาวไม่ควรเปิดให้ใครดูอย่างไม่รู้สึกต้องเคอะเขินผิดบาป จ้าวเหลียงหลับตาหันไปทางอื่น ไม่อยากมองภาพนั้น หลี่เฟิ่งเซียนทนมองไม่ได้จึงไปหยิบผ้าห่มมาคลุมนางไว้

“เจ้าไปใส่เสื้อผ้าแล้วค่อยมารับโทษ” หลี่เฟิ่งเซียนสั่งจ้าวเหลียง

เขารีบร้อนออกไป

“เจ้าเจ็บหรือไม่” หลี่เฟิ่งเซียนถามหญิงคนนั้นหลังจ้าวเหลียงไปแล้ว

“หึ เจ้าเสแสร้งหรือโง่จริงๆ” นางย้อนถาม

“ได้ งั้นเปลี่ยนคำถาม เจ้าชื่ออะไร”

“ข้าชื่ออะไรสำคัญตรงไหน อย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า”

“ตอบมา!!” หลี่เฟิ่งเซียนไม่มีอารมณ์ต่อล้อต่อเถียง นางเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพ เคยออกไปล่าโจร เคยฆ่าคน แน่นอนว่าเวลาเอาจริงย่อมแตกต่างจากผู้อื่น หญิงขายตัวก็รู้สึกได้

“ชื่อข้าคืออาหง แต่ใครๆ ก็เรียกข้าว่า ต้าเซิง เพราะเวลาที่พวกผู้ชายกระแทกแรงๆ ข้าชอบทำเสียงดัง” ต้าเซิงรู้สึกกลัวหลี่เฟิ่งเซียน แต่ยังคงเกลียดนาง จึงพูดถากถางประชดออกไป

“เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว”

“35..”

“อาหง ข้ามั่นใจว่าไม่เคยพบเจ้ามาก่อน เหตุใดเจ้าจึงเกลียดข้าถึงขั้นอยากจะฆ่าให้ได้” หลี่เฟิ่งเซียนตรงเข้าประเด็นไม่คิดสนใจคำประชดของนาง

“หึ ทำท่าใหญ่โต ข้าเกลียดหญิงสาวเช่นเจ้ามากจริงๆ”

“ตอบข้ามา!!” หลี่เฟิ่งเซียนไม่มีอารมณ์ล้อเล่น