เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 79 ชอบแอบดู
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-05 03:03:31"ข้าคิดว่ามีคนแอบซุ่มดูเราอยู่ ข้าไม่เห็นว่าเขาซ่อนตัวอยู่ที่ใด แต่บนตัวเขามีกลิ่นสมุนไพรและดอกไม้หอมฟุ้งกระจายไปหมด เพื่อกลบกลิ่นบางอย่างที่คล้ายกับปัสสาวะคนแก่ ข้าจึงคาดว่าอาจจะเป็น..ขันที" มู่เฉินกระซิบบอกภรรยา
หลี่เฟิ่งเซียนรู้ทันทีว่าต้องเป็นหลงอี้แน่ นางกำเสื้อสามีเอาไว้แน่น ทั้งหวาดกลัวทั้งเคียดแค้น
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว ข้าเตรียมการไว้แล้ว" เขาลูบหลังปลอบโยนนาง
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม ลู่มู่เฉินและหลี่เฟิ่งเซียนยังคงนอนกอดกันเพียงเท่านั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้มู่เฉินจะดูทรมานมากก็ตาม
"น่าสนใจ .." เสียงปริศนาดังมาจากอีกฝั่งของประตู ทั้งหลี่เฟิ่งเซียนและมู่เฉินต่างตกใจรีบลุกขึ้นมานั่ง
"เจ้าไม่ได้รักนาง เจ้ารังเกียจนางจนยอมทนเจ็บปวด หรือเพราะเจ้ามียาถอนพิษอยู่ในตัวแต่ข้าไม่รู้" หลงอี้พูด ขณะที่กำลังเยื้องร่างออกมาจากประตูที่ดูแล้วเหมือนถูกปิดตาย
ทั้งสามคนเผชิญหน้ากัน หลี่เฟิ่งเซียนอยากจะส่งเสียงด่า แต่นางไม่มีเสียงแม้แต่จะร้อง
'ถือว่าเป็นโชคดีของหลงอี้ก็แล้วกัน' นางยังแอบว่าในใจ
"ข้าไม่มียาถอนพิษหรอก แต่เพราะข้ารักนางมาก ข้าจึงอดทนได้ คนเช่นเจ้าอาจไม่มีวันเข้าใจ" ลู่มู่เฉินตอบ
"อ้า..เสียงแหบต่ำของเจ้า ช่างไพเราะนัก ข้าอยากฟังเสียงยามที่เจ้าคราง เสียงกระเส่าบอกรักนางด้วยความสุขสม กระทั่งเสียงลมหายใจที่เต็มไปด้วยความเสียวซ่านข้าก็อยากฟัง บอกข้าสิข้าต้องทำเช่นไรเจ้าถึงจะยอมสอดใส่นางให้ข้าดู" หลงอี้พูดเรื่องน่าเกลียดน่ากลัวเช่นนี้ออกมาอย่างหลงใหล สายตาที่จ้องมองลู่มู่เฉินก็เป็นสายตาที่กำลังโลมเลียชื่นชม
"อ้าาาา ข้าอยากเห็น" หลงอี้กลืนน้ำลาย จ้องลู่มู่เฉินราวกับเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าอยู่
หลี่เฟิ่งเซียนเข้าใจแล้วว่าเหตุใดตัวเองถึงได้รู้สึกกลัวเวลาที่ถูกหลงอี้มอง เพราะมันไม่เหมือนสายตาของคนทั่วไป แต่เป็นสายตาโลมเลียแบบเดียวกับที่พวกผู้ชายใช้มองเด็กสาวๆ สายตาแบบที่อยากจะกลืนกินใครสักคนจนทนไม่ไหว สายตาของฆาตกรที่รอคอยอย่างตื่นเต้นที่จะได้ฆ่าคน
หลี่เฟิ่งเซียนลุกขึ้นบังสามีเอาไว้ ไม่ต้องการให้ผู้ใดมองเขาทั้งนั้น ยิ่งเป็นหลงอี้ที่มองมู่เฉินของนางราวกับกำลังมองอาหารอันโอชะน่ากิน นางยิ่งยอมไม่ได้ แม้เขาจะเปลี่ยนสายตาเช่นนั้นมามองนางแทน แต่ก็ดีกว่ามองคนรักของนาง
“หรือข้าจับเจ้าแก้ผ้าดี หากเขาทำไม่ไหว ข้าไม่รังเกียจที่จะได้เห็นคุณหนูใหญ่ถูกผู้อื่นชำเราหรอกนะ ฮ่าๆๆๆๆ”
หลี่เฟิ่งเซียนโกรธจัดตั้งท่าจะวิ่งไปทำร้ายหลงอี้ แต่มู่เฉินกลับคว้ามือนางเอาไว้ และพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนข้างๆ ภรรยา แม้เขาจะหายใจหอบเหนื่อย แต่สายตาของเขาจ้องตรงไปยังหลงอี้
“เจ้าชอบดูหรือ” มู่เฉินถาม
“เรื่องงดงามเช่นนี้ จะไม่ชอบได้หรือ” หลงอี้ตอบพร้อมรอยยิ้มน่าขยะแขยง
“เขาไม่ปกติ อาจจะมีจิตใจที่บิดเบี้ยวเกินจะเข้าใจ เจ้าต้องระวังตัว” ลู่มู่เฉินหันมาบอกหลี่เฟิ่งเซียน
“ฮ่าๆๆๆ ผู้ใดบอกว่าข้าไม่ปกติ ข้าเพียงชอบดูสิ่งสวยงาม ข้าผิดอันใด ฮ่องเต้ข้ายังเฝ้ามองทุกวัน พวกเจ้าจะเข้าใจอะไรเรื่องความสวยงาม” หลงอี้พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“น่าเสียดายที่ฮ่องเต้ทำทุกอย่างตามกฎ การสอดใส่ของเขาแทบจะเป็นเช่นเดิมทุกครั้ง ข้าจึงต้องหาความงามอื่นๆ มาคอยเยียวยาจิตใจที่เหี่ยวเฉาของข้า ตอนข้ารู้ว่าเจ้าทำลายโรงน้ำชาของข้า
ข้าแทบอยากจะฆ่าเจ้าตรงนั้น แต่พอข้าได้เห็นสามีอัปลักษณ์ของเจ้า เห็นมือพิการอันน่าขัน และได้ยินเสียงที่ไพเราะของเขา นับว่าเจ้าโชคดีที่ข้าเกิดความอยากดูพวกเจ้าสอดใส่สักครั้ง ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้าแล้วค่อยบังคับเขาให้สอดใส่หญิงบริสุทธิ์สักคนให้ข้าดู ฮ่าๆๆๆ” หลงอี้พูดเรื่องนี้ราวกับกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ
หลี่เฟิ่งเซียนมองปีศาจในคราบของขันทีผู้สูงส่ง นางขยะแขยงและโกรธจนตัวสั่น หากมู่เฉินไม่จับมือนางไว้ นางอาจได้ฆ่าเขามือเปล่าจริงๆ
“เจ้าสร้างโรงน้ำชาเถื่อนพวกนั้น เพื่อจับตัวหญิงสาวมาย่ำยีให้เจ้าดูหรือ” ลู่มู่เฉินถามคำถามที่น่ากลัวยิ่งออกมา
“ฮ้า น่าเสียดายที่ความบริสุทธิ์ของหญิงสาวมีได้เพียงครั้งเดียว พวกเจ้าไม่เข้าใจหรอกว่ายิ่งเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ จะยิ่งน่าดูเวลาที่ถูกสอดใส่ เสียงกรีดร้อง เสียงร้องไห้น่าสงสาร ดูแล้วช่างเยียวยาจิตใจได้ดียิ่ง ถึงจะน่าเสียดายที่ความงดงามนั้นจะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว แต่พวกนางก็ทำกำไรให้ข้าได้มากอยู่”
“อ้อ จริงด้วย มีอยู่คนหนึ่ง เป็นหญิงสาวจากอำเภอเฟิง ตัวขาวเนียน นางจะร้องไห้จะเป็นจะตายทุกครั้ง แม้จะไม่มีเลือดออกมาแล้ว แต่นางยังงดงามทุกครั้งที่ถูกสอดใส่
ข้าจึงให้น้องชายของข้าสอดใส่นางให้ข้าดูทุกวัน ครั้งน้องชายข้าหมดแรง ข้าก็ให้บ่าวสอดใส่นางอีก น่าเสียดายที่นางบอบบางนัก ถูกสอดใส่อยู่ไม่กี่วันก็ขาดใจตาย ช่างน่าสงสารจริงๆ” หลงอี้ยกสองมือมานาบที่อก ทำท่าทางเศร้าสร้อยเกินจะบรรยาย
“ข้าจะทำให้เจ้าดูก็ได้ แต่ข้าขอให้เจ้ารับปากว่าจะปล่อยข้าไป และหาผ้ามาปูรองให้เฟิ่งเอ๋อร์ ข้าชอบให้นางเอาหน้าแนบติดพื้น” ลู่มู่เฉินพูดออกไปเช่นนั้น
หลี่เฟิ่งเซียนหันขวับมาทางสามีที่นางคิดว่าเขาเป็นคนดีมาตลอด ยามนี้เขาถึงขั้นยอมพูดเรื่องสกปรกร้ายกาจพวกนี้ออกมา นางดูเขาผิดไปหรือ หลี่เฟิ่งเซียนสะบัดมือเขาทิ้ง น้ำตาคลอเบ้า
“โอ้ววว น่าสนใจยิ่งนัก พวกมดปลวกมักจะรักชีวิตมากกว่าศักดิ์ศรีโง่ๆ ของชนชั้นสูงสินะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” หลงอี้คิดว่ามู่เฉินก็เป็นคนจนทั่วไปที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด
“ได้ ข้ารับปากเจ้า รีบถอดเสื้อผ้าเร็ว ข้าจะยอมสละผ้าคลุมราคาแพงของข้าปูพื้นให้พวกเจ้านะ” หลงอี้พูดราวกับเด็กน้อยที่กำลังจะได้กินขนมหวาน แม้หน้าตาของเขาจะเหี่ยวย่นมีรอยมากมาย
บทล่าสุด
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 6 คนสองใจ
ฮูหยินรองรับรู้ว่าเขากำลังเล่นสนุกกับร่องชมพูของนาง แต่นางขยับตัวไม่ไหว ได้แต่อ้าปากร้อง อ้ะอ้ะ ตามปลายนิ้วมือของเขา เมื่อนางตัวสั่นใกล้จะแตกดับอีกครั้งเขาก็สอดใส่มังกรตัวเขื่อนเข้ามา กระแทกกระทั้นไม่กี่ทีนางก็สูดปากด้วยความเสียวสั่นสะท้านเขารู้ว่านางไปถึงฝั่งแล้ว จึงกระแทกรัวๆไม่ยั้งเพื่อพาตัวเองไปยังจุดที่นางพานพบบ้าง เขาจับสะโพกของนางไว้แน่น ปรนเปรอภรรยาเด็กด้วยแรงทั้งหมดของแม่ทัพใหญ่ เสียวซ่านจนไม่มีเวลาคิดว่านางจะรับความรุนแรงนี้ไหวหรือไม่เมื่อพายุความหฤหรรษ์หยุดลง สองสามีภรรยาต่างเหน็ดเหนื่อยแทบสิ้นใจ เขาก้มลงจูบปลอบประโลมภรรยาอย่างอ่อนโยน แต่ก็ขบคอระหงของนางจนเป็นรอยด้วย นางร้องเบาๆแต่เขาไม่ใส่ใจ อาจเพราะเขาไม่ได้เข้าหอมานานจึงมีความต้องการสูงมาก เขาพลิกตัวฮูหยินรองและขึ้นไปขย่มนางบนเตียงต่อไป“ข้าไม่อยากรักท่าน” เสียงอ่อนแรงของเซี่ยอิงเอ่ยขึ้นระหว่างที่เขากำลังกอดกกนางอย่างหลงใหล“เพราะเหตุใด” เขาถามเสียงกระเส่า ไม่ได้ใส่ใจมาก“เพราะข้าไม่อาจแย่งชิงท่านกับท่านหญิงเจียงที่แม่น้ำไน่เหอ นางจะโดดเดี่ยว นางรอท่านมานานมาก” หญิงสาวพูดถึงชีวิตหลังความตายที่คู่รักจะรอกันและกันเพื่อข
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 5 เสียเหลี่ยมคนแก่
ปัง! แม่ทัพหลี่ตบลงไปบนโต๊ะอย่างแรง ฮูหยินรองสะดุ้งหลับตาแน่น แต่ไม่ขยับหนีไปไหน และทำแค่ก้มหน้ามากกว่าเดิม เขาหงุดหงิดอยู่สักครู่ คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น “ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่าอิงเอ๋อร์ เจ้าก็ควรเรียกข้าว่าท่านพี่ได้แล้ว อย่างไรข้าก็แต่งตั้งเจ้าเป็นฮูหยินของข้าแล้ว ไม่ใช่อนุ” เขาเสียงเบาลง“เจ้าค่ะ ..ท่านพี่” นางยังถือเสื้อในมือก้มหน้าอยู่ข้างเขาเช่นเดิม แต่หายดื้อแล้ว หลี่เหยาพอใจ จึงลุกขึ้นยืน กางแขนออกให้นางใส่เสื้อให้แต่เพราะนางตัวเล็กถึงจะพยายามเอื้อมมือเพื่อใส่เสื้อให้เขา ท่วงท่าในตอนนี้จึงคล้ายนางกอดเอวเขาอยู่ และเขารู้สึกว่ายังคงอยากกระแทกใส่นางอยู่ จึงโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขน“ข้าจะเข้าหอกับเจ้า ให้บุตรแก่เจ้าสักคน เอาไว้วันหน้าหากข้าตาย เจ้าจะได้ไม่โดดเดี่ยว แม้เฟิ่งเซียนของข้าจะไม่ใจดำกระทั่งปล่อยให้เจ้าโดดเดี่ยว แต่อย่างไร หากเจ้ามีบุตรของเจ้าเองย่อมดีกว่า” เขาตัดสินใจ“ไม่เจ้าค่ะ!” นางปฏิเสธทันที เงยหน้ามองเขา ส่งสายตาแน่วแน่ว่านางไม่ต้องการจริงๆ “เพราะอะไร!” หลี่เหยาโกรธจนเส้นเลือดข้างหัวเต้นตุบๆ นี่เขาถึงขั้นเอ่ยปากจะเข้าหอ แต่นางกลับปฏิเสธแทบจะทันทีไม่ต้องคิดด้วยซ้
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 4 ถูไถ
พอนางไม่หนีและหอบหายใจถี่ให้เขาพึงพอใจ เขาก็เริ่มเบามือและปรนเปรอความเสียวซ่านให้นางด้วยสองมือ หญิงสาวบิดตัวไปมาตามแรงบดขยี้ของฝ่ามือแกร่ง เขาขยับฝ่ามือให้เร็วขึ้นนางก็สั่นตามแรงขยับนั้น จนนางเริ่มทนความสุขสมที่เขาปรนเปรอไม่ไหว จึงเริ่มดิ้นไปมา อ้าปากส่ายหัวอย่างน่ารักน่าเวทนา แต่เขาก็ทำเพียงกอดนางแน่นขึ้น และเร่งให้นางไปสู่ยอดเขาแห่งความสุขสมเร็วขึ้นด้วยการขยี้สะบัดปลายนิ้วไปมาแรงขึ้น“อา อา ซี๊ดดดด...ฮะ...ฮา..” นางกระตุกและสุดปากอย่างควบคุมไม่ได้ หมดแรงอยู่ตรงหน้าอกของเขาหลี่เหยารู้สึกร้อนลวกตรงแท่งหยกที่ใกล้ปริแตกของตัวเอง เพราะมันแนบอยู่กับผิวลื่นๆของนาง แต่เขาไม่ใส่ใจ ทำเพียงจ้องมองร่างที่สั่นเทาอยู่บนอกด้วยความพึงพอใจ เขาเห็นแล้วว่านางสุขสมจนแทบไม่มีแรงขยับ ใบหน้าแดงก่ำ หายใจหอบเหนื่อย แต่เขาอยากกลั่นแกล้งนางให้มากขึ้นจึงเอ่ยออกไป“ลุกขึ้น อย่ามานอนอยู่บนตัวข้า”ร่างของฮูหยินรองลืมตามองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าเขายังต้องการอะไรอีก เป็นเขาที่ดึงนางให้แนบกับอกแม้นางจะพยายามหนี ยามนี้กลับทำเป็นรังเกียจที่นางนอนบนอกนี่หรือแม้นางไม่พอใจ แต่ฮูหยินรองกลับกัดฟันจับขอบถังและพยุงขาสั่นๆให้ลุ
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 3 ทำโทษ
ระหว่างเดินทาง ท่านแม่ทัพไม่ได้จับแท่งเนื้อยัดใส่ปากนางอีก แต่ก็กอดนางนอนทุกคืน ก่อนจะนอนมักจะถอดเสื้อผ้าของนาง เล่นกับหน้าอกนุ่มนิ่มและยอดชมพูของนาง ทำจนนางตัวสั่นไปหมดเขาถึงจะพอใจ แรกๆฮูหยินรองรู้สึกอายมาก เพราะเขาจะทำเช่นนั้นและมองนางทุรนทุรายทรมานอย่างพึงพอใจ แต่หลังๆนางชักจะโมโหที่ถูกกลั่นแกล้งเสมอ จึงเริ่มไม่ยอมให้เขาจับหน้าอกเล่นแล้ว นางค้นพบว่าหากแกล้งบีบน้ำตาเขาจะเบามือขึ้น หรือไม่ก็ไม่รังแกนางอีกแต่ถึงอย่างไร แม่ทัพหลี่ก็ยังคงเป็นแม่ทัพหลี่ เขาไม่ปรานีฮูหยินรอง ไม่จับหน้าอก ไม่เขี่ยยอดถันของนางเล่น แต่กลับจับก้นสะโพกและเขี่ยกลีบดอกไม้ตรงหว่างขาของนางเล่นแทน ทำจนนางร้องไห้เอ่ยปากบอกว่าทนไม่ไหวแล้วเขาถึงจะหยุดมือ เขาบอกว่าเป็นการทำโทษที่นางไม่รู้จักปรนนิบัติสามีมาหลายปีฮูหยินรองแม้จะร้องในใจว่าเป็นเขาที่ไม่ยอมมองนาง ทำตัวเป็นน้ำบ่อไม่ยุ่งน้ำคลอง แต่ใครจะกล้าพูดออกไปกัน แค่เขามองด้วยสายตาไม่พอใจ นางก็ต้องยินยอมให้เขาทุกอย่างแล้วกระทั่งไปถึงชายแดน มีพื้นที่สะดวกมากขึ้น นางนอนอีกห้อง แม่ทัพหลี่นอนอีกห้อง ฮูหยินรองถึงได้หายใจหายคอนอนหลับได้บ้าง แต่เพียงผ่านไปไม่กี่คืน หลังจากท
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 2 ฮูหยินรองเซี่ยอิง
เวลาท่านแม่ทัพโมโห บางครั้งน่ากลัวราวกับเทพอสนีบาตก็ไม่ปาน บางคราวเย็นยะเยือกจนไม่มีผู้ใดกล้าขยับ มีแต่ฮูหยินรองที่ต้องรองรับอารมณ์ร้ายของท่านแม่ทัพฮูหยินรองไม่อยากอยู่ใกล้ท่านแม่ทัพนัก แต่จนใจเพราะท่านแม่ก็ป่วยและชรา ส่วนคุณหนูใหญ่ ถูกท่านเขยขังตัวอยู่ในห้องหอตลอดเช้าค่ำ อย่างไรก็ต้องเป็นนางที่ได้ดูแลเขาเสมอ ก่อนหน้านั้นที่นางได้รับอนุญาตให้ดูแลท่านแม่ทัพ นางดีใจอย่างโง่งมที่ได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูใหญ่แล้ว แต่ยามนี้นางเริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอันใด ท่านแม่ทัพน่ากลัวยิ่งฮูหยินรองเฝ้ารอให้ถึงเวลาที่ท่านแม่ทัพจะกลับไปยังชายแดน เฝ้ารอให้ช่วงเวลาอันแสนสงบของนางกลับมาอีกครั้ง แต่เมื่อใกล้ถึงเวลานั้นจริง ท่านแม่กลับจะให้นางไปอยู่ชายแดนกับท่านแม่ทัพ และดูคล้ายว่าท่านแม่ทัพจะยินยอมด้วย ส่วนคุณหนูใหญ่ที่เคยขัดขวางนางกับท่านแม่ทัพเสมอถึงขั้นเห็นดีเห็นงาม ขอร้องให้ท่านแม่ทัพมาพูดดีกับนางด้วยฮูหยินรองยังจำได้ดี เรื่องของคืนนั้น เมื่อคุณหนูใหญ่อุตส่าห์ขอร้องท่านแม่ทัพให้พูด ‘คำพูดดีๆ’ กับนาง เมื่อนางเข้ามาในห้อง เขาไม่พูดสักคำ เอาแต่จ้องนางสายตาว่างเปล่า คราแรกฮูหยินรองยังนึกว่าเขา
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 1 แม่ทัพหลี่เหยา
หลังจากแม่ทัพหลี่และหลี่เฟิ่งเซียนออกมาจากวังหลวง เดินเข้าประตูจวนเข้ามาแล้ว แม่ทัพหลี่ถึงจะยอมแสดงความอ่อนแอออกมา เขามีทั้งแผลโดนแทงและแผลถูกเกาทัณฑ์ยิง สาหัสชนิดที่ถ้าเป็นผู้อื่นคงยืนอยู่ไม่ไหว แต่เขายังเสแสร้งว่าแข็งแกร่งยืนค้ำฟ้าในท้องพระโรงได้อยู่นานสองนานหลังจากมู่เฉินรักษาบาดแผลให้ท่านแม่ทัพแล้วก็กำชับฮูหยินรองว่าท่านแม่ทัพอาการสาหัสยิ่ง บาดแผลไม่ลึกถึงขั้นเอาชีวิตได้ แต่ท่านแม่ทัพคงหนีตายพร้อมแผลพวกนั้นมาหลายวัน ไม่มีเวลาดูแลรักษาให้ดี ตอนนี้แผลได้ติดเชื้อลุกลามไปมากแล้ว จำเป็นต้องมีคนดูแลใกล้ชิดคอยทำความสะอาดแผลให้ทุกครึ่งชั่วยามท่านแม่ทัพนอนหลับไปเพราะพิษบาดแผลและฤทธิ์ยาที่มู่เฉินจัดให้ ก่อนหลับไปท่านแม่ทัพรู้สึกชื่นชมเขยคนนี้มาก และชื่นชมตัวเองที่ตัดสินใจไม่ผิด จากนี้ถึงเขาจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ต้องห่วงลูกสาวแล้วกลางดึก แม่ทัพหลี่ได้ยินเสียงคนกระซิบกระซาบบางอย่าง ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาท่ามกลางความวิงเวียนและรู้สึกอยากอาเจียน“เจ้าเบาเสียงลงอีก นายท่านเป็นทหารที่หูดีมาก เขาต้องคอยระวังตัวตลอดเวลาจึงทำให้หลับไม่สนิท ถึงเขาจะป่วยอยู่ แต่เจ้าอาจทำให้เขาตื่นได้” “ได้เจ้าค่ะ ..ท่
บางทีคุณอาจจะชอบ
เกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน
Myเหมยลี่13.1K viewsหวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01
ชาไทยเย็น17.5K viewsเสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่121.0K viewsจวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง
ป่าดอกท้อ30.4K viewsเจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว
ซูเมี่ยวหลิง935 viewsฮูหยิน แค่ภรรยา
moonlight -mini4.0K viewsข้าทะลุมิติมา ได้สามีไร้ค่าคนหนึ่ง
l3oonm@3.6K viewsท่อนแขนมังกร
เพลงมีนา2.7K views
