บทที่ 78 ถูกพิษปลุกกำหนัด

จากนั้นแม้นางจะไม่สลบไปแต่รู้สึกวิงเวียนศีรษะอย่างมาก นางถูกพาตัวมาที่นี่ ตลอดทางนางได้แต่คิดว่าเหตุใดยู่ยี่จึงหักหลังนาง นางช่างโง่เง่ายิ่งนัก หากนึกย้อนกลับไป ยู่ยี่ของนางหักหลังนางหลายครั้งแล้ว แต่เพราะนางเชื่อใจและไม่คิดว่ายู่ยี่จะทำเช่นนี้กับนาง สุดท้ายนางสารเลวนั่นยังไปหลอกให้สามีของนางมาติดกับดักนี้จนได้ 

หลี่เฟิ่งเซียนโกรธจนน้ำตาแทบร่วง นางเห็นทุกอย่างตั้งแต่สามีถูกพาตัวมา นางยังคิดว่าเขาถูกวางยาจนสลบ แต่จู่ๆเขาก็ลืมตาขึ้นมาสายตาระแวดระวัง ตอนเห็นนางถูกมัดอยู่เขายังทำท่าถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกด้วย ช่างไม่รู้ตัวว่ากำลังเดือดร้อนเพราะนางแล้ว

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว" เขาทำปากกระซิบบอก จากนั้นลู่มู่เฉินก็เริ่มแกะเชือกที่มือของเขาได้อย่างง่ายดาย เขารีบลุกขึ้นมาแกะเชือกให้นางด้วย 

"เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่" เขาถาม หลี่เฟิ่งเซียนพยักหน้าตอบ นางถูกวางยาจนแสบคอไปหมดก็จริง แต่นางยังมีสติ ตอนมาถึงนางทั้งอาละวาดทั้งต่อยตีไป ฝ่ายนั้นได้รับบาดเจ็บหลายคนอยู่ เสียดายสุดท้ายนางก็ยังถูกจับมามัดที่นี่อยู่ดีเพราะนางเวียนหัวมาก

"ไม่เป็นไร เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว อีกไม่นานจ้าวเหลียงก็คงตามมา ตอนนี้เราสองคนต้องเก็บแรงไว้ก่อน" เขาปลอบ 

เขาแกะเชือกผูกมือให้นาง ทั้งยังล้วงยาในอกเสื้อมาทาบริเวณคอให้นางด้วย หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกว่าเย็นตรงคอ แม้จะยังพูดไม่ได้แต่ก็หายแสบคอแล้ว นางโถมตัวไปกอดเอวเขาจนแน่น เขากอดนางหลวมๆ ตบหลังปลอบโยน

ทันใดนั้น!! ลู่มู่เฉินรู้สึกเจ็บที่หัวไหล่ เขาคลำดูคล้ายว่าเขาจะถูกยิงด้วยเข็มพิษ เขาดึงเข็มพิษนั่นออกมาดู ดูลักษณะรอยดำบนเข็มแล้วไม่ใช่พิษร้ายแรงอะไร เขาสำรวจดูร่างกายของตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดหรือกำลังหมดเรี่ยวแรง หลี่เฟิ่งเซียนเป็นห่วงเขามากทั้งตกใจทั้งไม่รู้จะทำอย่างไร มู่เฉินเห็นว่านางขอบตาแดงไปหมดรอมๆจะร้องไห้อยู่แล้ว 

"ข้าไม่เป็นไรไม่ต้องห่วง" เขาปลอบใจนางและพูดไปตามจริง

หลี่เฟิ่งเซียนมองไปทางทิศทางที่เข็มถูกยิงมา ที่นั่นเป็นประตูไม้สีดำดูแล้วไม่น่าจะมีคนอยู่ แต่ก็น่าจะเป็นเพียงทางเดียวที่จะออกไปข้างนอกได้ นางตัดสินใจจะเดินไปตรวจดูว่าตรงประตูนั้นด้านหลังมีใครอยู่หรือไม่ แต่เดินไปดูแล้วก็ไม่มีใครอยู่ ประตูก็ถูกปิดตาย

ทั้งสองคนนั่งรอให้จ้าวเหลียงมาช่วย หรือรอใครสักคนเข้ามาในห้องนี้ มาสั่งให้พวกเขาทำอะไรก็ได้ หรือมาพูดความจริงกับพวกเขาว่าจับตัวพวกเขามาเพราะเหตุใด แต่รอไปหลายเค่อก็ยังไม่มีผู้ใดออกมาบอกเจตนาที่จับตัวพวกเขาเอาไว้

หลี่เฟิ่งเซียนหงุดหงิดที่ทำสิ่งใดไม่ได้ นางเดินกลับไปกลับมาด้วยความโมโห จับตัวนางมาขังไว้เฉยๆเพื่ออะไรกัน!!

"ไม่ต้องเดินไปมาแล้ว เจ้านั่งลงเถิด เก็บแรงเอาไว้" ลู่มู่เฉินบอกนาง 

หลี่เฟิ่งเซียนจึงเดินมานั่งข้างๆเขา นางเห็นว่าเขาเหงื่อออกเต็มหน้าผากจึงยื่นมืออยากช่วยเช็ดให้เขา แต่ลู่มู่เฉินกลับหันหน้าหนี กัดฟันแน่น หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกหน้าชา นางสำรวจดูมือของตัวเอง มันทั้งสกปรกและเปื้อนคราบเลือด หลังมือก็ถลอกมีเลือดซึมออกมา นางได้แต่ถอนหายใจ อยากขอโทษเขาก็ไม่มีเสียง

"ไม่ใช่เช่นนั้น ข้า ไม่ได้รังเกียจเจ้า ข้าคิดว่า..ข้าโดนวางยา..ปลุกกำหนัด" เขากัดพูด แต่อับอายเกินกว่าจะมองหน้านางได้ เขาจึงก้มหน้าซุกเข้าไประหว่างมือที่กอดเข่าอยู่ 

หลี่เฟิ่งเซียนตกใจไม่น้อย คงเป็นเข็มพิษเมื่อครู่แน่ๆ

"อย่าอยู่ใกล้ข้า หรือถูกตัวข้า ข้าอาจ..ทำเรื่องเลวร้าย" เขาส่งเสียงสั่นๆน่าสงสาร

หลี่เฟิ่งเซียนดึงแขนเสื้อของเขา ไม่ใช่ว่านางกลัวเขาทำไม่ดีกับนาง แต่นางกลัวว่าเขาอาจจะเจ็บปวด หรือทุกข์ทรมาน

ลู่มู่เฉินหันดูตรงที่ถูกดึง นางย้ายมือน้อยๆไปเขียนบนพื้นว่า

'สามีภรรยา...ข้าจะช่วยเจ้า' 

เขายิ้มทั้งที่หน้าผากยังเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

"ไม่เป็นไร ข้าทนได้ ที่นี่สกปรกและอาจจะ..." เขาเงียบไป 

หลี่เฟิ่งเซียนจึงดึงแขนเสื้อเขาอีกครั้ง เป็นเชิงบอกให้เขาพูดความจริงออกไป นางอยากฟัง

"ข้าคิดว่า มันไม่สมเหตุสมผล พวกเราถูกจับ เหตุใดยังต้องวางยา ทั้งยังเป็น..ยาเช่นนี้ ทั้งที่จะฆ่าพวกเราควรเป็นยาพิษร้ายแรงถึงจะถูกต้อง ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่มีความจำเป็นต้องใช้ยาพิษเลยก็ตาม เพราะเราถูกจับเอาไว้ในกำมืออยู่แล้ว" มู่เฉินเสียงเบาลง 

"ข้าเกรงว่า คนที่จับเรามาอาจมีแผนอื่น" เขาแทบจะกระซิบ

หลี่เฟิ่งเซียนทำหน้าเคร่งเครียด เป็นเช่นที่เขาพูด ไม่มีความจำเป็นเลยที่ต้องวางยา และไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องอดทน นางเคยเข้าหอกับเขา ไม่ใช่เรื่องยากเย็นที่จะช่วยบรรเทาพิษให้เขา นางจึงเขียนลงไปบนพื้นว่า

'ข้าไม่ขัดข้อง ไม่รังเกียจพื้นสกปรก ข้าจะช่วยเจ้า'

ลู่มู่เฉินตาโต ยังไม่ทันตกใจก็ถูกภรรยาตัวเองผลักล้มลงพื้น นางขึ้นคร่อมเขาเอาไว้ มู่เฉินเห็นว่ามือน้อยของภรรยากำลังตั้งท่าจะดึงเชือกผูกเอวของเขา เขาทั้งตกใจทั้งกังวล 

เขารีบดึงมือของนางออกจากพื้นที่อันตราย ถึงจะเจ็บปวดตรงบริเวณแท่งหยกที่นางนั่งทับ เขาดึงมือนางเล็กน้อยตัวนางก็ล้มลงสู่อ้อมอกของเขา เขายกสองแขนกอดนางไว้แน่นไม่ปล่อยให้นางพลิกตัวหรือขยับไปมามากไปกว่านี้

"ข้าทนได้ เรื่องนี้ผิดปกติ เจ้าช่วยเป็นเด็กดี อยู่นิ่งๆได้หรือไม่" เขาขอร้องเสียงแหบพร่า กลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก

หลี่เฟิ่งเซียนถึงจะสงสารเขามาก แต่นางก็ได้พยักหน้าเชื่อฟังเขา

"เด็กดี" เขาชมภรรยา ก่อนจะพลิกตัวกอดนางนอนตะแคง แม้จะเจ็บปวดท่อนเนื้อร้อนและบริเวณท้องน้อยอย่างรุนแรง แต่เขายังอดทนได้ เขาซุกหน้าเข้าซอกคอของภรรยา พยายามกำหนดลมหายใจเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด 

เรื่องเล็กเพียงนี้ ตั้งแต่นางชำเราเขาครั้งนั้น เขาฝึกฝนอดทนอยู่ทุกคืน ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร และตั้งแต่เขาย้ายมานอนร่วมเตียงกับนาง เขาได้กลายเป็นนักพรตตบะสูงส่งไปแล้ว แม้จะเข้าหอกับนางไปแล้วก็ตาม ตั้งแต่ท่านย่าป่วย เขาก็ไม่ได้นอนกับนางเลย มีปัญหารายวันจนมาถึงวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นทรวดทรง ความนุ่มนิ่มหรือกลิ่นหอมของนาง เขาอดทนได้!!!