บทที่ 80 เชี่ยวชาญกว่าคนของหลงอี้

ทันทีที่หลงอี้ถอดผ้าคลุมของเขา พยายามปูพื้นให้ทั้งสองคนอย่างดีอกดีใจ ลู่มู่เฉินก็หันไปสบตาที่สิ้นหวังของคุณหนูใหญ่ เขายื่นเข็มไปให้นางโดยใช้ตัวเองบังนางไว้จากสายตาของหลงอี้ เขาเพียงทำปากบอกนางว่า ‘แทง’ ไม่ต้องส่งเสียงออกมาสักคำ หลี่เฟิ่งเซียนก็เข้าใจสิ่งที่มู่เฉินของนางคิดจะทำ

“รีบๆ มาเร็ว รังรักของพวกเจ้าเสร็จแล้ว” หลงอี้เรียกพวกเขา

ลู่มู่เฉินทำเป็นลากหลี่เฟิ่งเซียนไปใกล้บริเวณที่หลงอี้เพิ่งจะปูผ้าคลุมลงไป

“ข้าต้องถอดเสื้อ แต่มือข้าพิการ เจ้าช่วยถอดหน่อยได้หรือไม่” มู่เฉินยกมือที่ใช้การไม่ได้ของเขาให้หลงอี้ดู

หลงอี้ยิ้มหวานจนน่ากลัว เดินมาใกล้ลู่มู่เฉินและยกมือตบหน้าของมู่เฉินเต็มแรง

“เจ้าเห็นข้าโง่หรือ รีบๆ ทำ อย่ามาทำอะไรเพื่อถ่วงเวลา คนของเจ้า ข้าได้วางแผนใหม่ให้พวกมันหลงทางแล้ว ไม่มีใครมาช่วยพวกเจ้าหรอก” หลงอี้จับคอของมู่เฉินที่ตัวสูงกว่าและข่มขู่เขา

“ย๊ากกกกกก” หลี่เฟิ่งเซียนตะโกนออกมา นางปักเข็มที่ยาวเท่าฝ่ามือลงไปบนหลังคอของหลงอี้ แม้นางจะเจ็บคอ แต่ยามนี้นางโกรธมากจนไม่อยากสนใจ

หลงอี้ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่แน่ใจว่าคุณหนูใหญ่ทำสิ่งใดลงไป เขารู้สึกเจ็บ แต่เพราะหลี่เฟิ่งเซียนออกแรงแทงมากเกินไป หลงอี้จึงรู้สึกได้เพียงฝ่ามือของนาง ไม่รู้ว่านางปักเข็มไปบนตัวเขา ทั้งนางยังออกแรงมากจนเข็มหักครึ่งท่อนลงไปบนหลังคอของหลงอี้ คลำอย่างไรก็ไม่อาจดึงเข็มออกมาได้

หลงอี้โกรธมาก เดิมเขาก็มีวรยุทธเก่งกาจอยู่แล้ว จึงซัดหมัดไปที่ท้องของหลี่เฟิ่งเซียนจนนางกระเด็น

“เฟิ่งเอ๋อร์!!” ลู่มู่เฉินตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เขารีบวิ่งไปดูภรรยาของเขา

“เด็กสารเลวนี่ ข้ารังเกียจนางมานานแล้ว หากไม่มีพ่อที่ยิ่งใหญ่ของเจ้า ข้าฆ่าเจ้าไปนานแล้ว” หลงอี้ยังคงด่าหลี่เฟิ่งเซียน ใช้มือพยายามคลำดูว่ามีอะไรตรงหลังคอกันแน่ เหตุใดเขาถึงรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ

“ข้าแนะนำว่าอย่าขยับตัวมากจะดีกว่า” ลู่มู่เฉินบอกหลงอี้ ทั้งที่มือช่วยดึงตัวหลี่เฟิ่งเซียนลุกขึ้นมานั่ง

“เจ้า เจ้าทำอะไรข้า” หลงอี้ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

“ข้าไม่มียาถอนพิษ แต่ยาพิษข้ามีมากมาย และข้าขออวดอ้างว่าข้าเชี่ยวชาญกว่าคนของท่านนัก”

“สารเลว เจ้าเอาสิ่งใดแทงข้า เจ้าใช้พิษอะไร บอกข้ามา หากเจ้าไม่บอก ข้าจะเรียกคนมารุมโทรมภรรยาในดวงใจของเจ้า” หลงอี้ข่มขู่

“ท่านไม่ต้องห่วง มันก็เป็นพิษแบบเดียวกับที่ท่านใช้กับข้า เพียงแต่พิษที่ข้าผสม รุนแรงกว่าสิบเท่า และข้าอาจใส่พิษตัดกำลังลงไปด้วย ยิ่งเจ้าขยับ เจ้าจะยิ่งหมดแรง” ถึงตาลู่มู่เฉินข่มขู่บ้างแล้ว

“ที่สำคัญ พิษของข้า ไม่มียาถอนพิษ มีแต่ต้องได้สอดใส่ปลดปล่อย และข้าอยากรู้ ขันทีเช่นท่าน จะแก้พิษอย่างไร” มู่เฉินยังคงพูดต่อไปและพยายามดึงภรรยามากอด

“เจ้า!! เจ้า!!” หลงอี้ชี้นิ้วสั่นเทามาที่เขา

“เวลาถูกมดปลวกกัด คนมักจะคิดว่าไม่เป็นไร แต่ลืมนึกไปว่ามดปลวกบางชนิด มีพิษร้ายแรงถึงขั้นล้มวัวทั้งตัวได้”

ลู่มู่เฉินตรวจดูแล้ว หลี่เฟิ่เซียนเพียงหมดสติจากแรงกระแทก นางร่างกายแข็งแรงอยู่แล้ว จึงไม่ได้เป็นอะไรมาก เขาอุ้มนางไว้ในอ้อมกอด หันมามองหลงอี้ที่ไม่กล้าขยับ มู่เฉินไม่ได้ทำอะไร เขาเพียงอุ้มหลี่เฟิ่งเซียนไว้และจ้องมองหลงอี้ไปเรื่อยๆ

“เจ้าวางแผนไว้แล้วสินะ ถึงได้ชวนข้าพูดคุยอยู่นาน” หลงอี้ถาม เขาเริ่มรู้สึกว่ามือเท้าชาๆ

“ถูกต้อง” ลู่มู่เฉินยังคงตอบเพียงสั้นๆ

“มีใครอยู่ด้านนอกบ้าง เข้ามานี่สิ” หลงอี้ตะโกนเรียกคนข้างนอก พร้อมกับออกแรงปาบางสิ่งไปที่โคมไฟข้างประตู โคมไฟสว่างวาบและประตูก็เปิดออกอย่างช้าๆ

แต่ผู้ที่เข้ามากลับเป็นจ้าวเหลียง!!! เขาใส่ชุดองครักษ์ของหลงอี้ ดูแล้วตัวหลงอี้เองก็ไม่เคยเห็นหน้าองครักษ์ทั้งหมดของเขา เพราะหลงอี้ไม่สงสัยจ้าวเหลียงสักนิด

ลู่มู่เฉินผ่อนลมหายใจ ตอนที่หลงอี้บอกว่าตัดทางที่เขาวางแผนไปแล้ว จะไม่มีผู้ใดมาช่วยพวกเขา มู่เฉินยังนึกว่าหลงอี้พบยาสมุนไพรที่เขาโยนทิ้งตามทาง ที่แท้หลงอี้ยังไม่รู้

จ้าวเหลียงเดินมาใกล้ตัวหลงอี้ เขาตั้งใจจะจับหลงอี้โยนลงพื้น แต่หลงอี้ไหวตัวทัน พวกเขาสองคนจึงเริ่มสู้กัน

สุดท้ายจ้าวเหลียงถูกหลงอี้เหยียบหัวกับพื้น หากในมือหลงอี้มีอาวุธจ้าวเหลียงอาจตายไปแล้วก็ได้ แต่ลู่มู่เฉินกลับยังคงสงบนิ่ง

"ฮ่าๆๆๆ เจ้าโกหกสินะ พิษตัดกำลังอันใดกัน ข้ายังคงแข็งแรงเช่นเดิม หรืออาจจะมากกว่าเดิม" หลงอี้หันมาพูดกับลู่มู่เฉิน

จ้าวเหลียงจึงใช้โอกาสนี้พลิกตัวหนีไปยืนอยู่ข้างๆ

"เข้าใจถูกแล้ว ไม่มีหรอกพิษตัดกำลัง ยาปลุกกำหนัด เดิมทีก็เป็นยาชูกำลัง มันทำให้เลือดในร่างกายไหลเวียนเร็วและแรงกว่าปกติ ร่างกายจึงสมควรจะมีพละกำลังมากขึ้น ข้าเพียงหลอกเจ้า" ลู่มู่เฉินยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

"บังอาจยิ่งนัก!! ข้าจะฆ่าพวกเจ้า"

หลงอี้พุ่งเข้าใส่ตัวของหลี่เฟิ่งเซียนที่มู่เฉินอุ้มอยู่ เขาไม่แม้แต่จะคิดหลบ

แต่ทันใดนั้นหลงอี้ก็ล้มลง!!!

"ตอนนั้นข้าใกล้ตาย จึงยอมให้พวกเจ้าจับตัวข้าได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้ข้ามีคนที่ต้องดูแล คงจะยอมให้เจ้าจับตัวง่ายๆ ไม่ได้อีก ข้าขอบอกไว้ก่อน ข้าอยู่กับหมอนอกรีตที่หลอกลวงผู้คน มีชีวิตจนทุกวันนี้ ไม่ใช่เพราะข้าดวงดีหรอก" มู่เฉินมองหลงอี้ที่ล้มลงชักดิ้นชักงอ หอบหายใจแรง คล้ายแม่หมูที่ถูกมัดรอวันถูกเชือด

"จับตัวเขามัดเอาไว้" ลู่มู่เฉินหันไปสั่งจ้าวเหลียง

จ้าวเหลียงวิ่งไปเก็บเชือกที่ก่อนหน้านี้ใช้มัดคุณหนูใหญ่กับท่านเขยมามัดตัวหลงอี้ตามสั่ง

ลู่มู่เฉินค่อยๆ วางตัวภรรยาลงกับพื้น เขายังคงมีเหงื่อออกเต็มหน้าผาก เสื้อตัวในของเขาเปียกเหงื่อไปหมด แต่เขาไม่ใส่ใจ ล้วงมือเข้าไปในอกของหลี่เฟิ่งเซียน เขาหยิบถุงหอมใบเล็กที่หลี่เฟิ่งเซียนเก็บไว้ด้านในตู้โตว [1] ออกมา

'หึ นางยังเก็บไว้ที่เดิม' เขาหัวเราะเบาๆ ถุงหอมนี้เขาใส่ยาต้านพิษสลบเอาไว้ ตอนนางโดนจับตัวจึงไม่ได้สลบไป แต่ยังคงปวดหัวเวียนศีรษะ

---

[1] เสื้อใน