Chapter 5 ทางเลือก

สภาพของหนุ่มตรงหน้าทำให้เธอไม่นึกเสียใจเลยที่ตัดสินใจยุติความสัมพันธ์กับเขาหันไปเลือกคุณกอบเกื้อที่มีเงินมีฐานะ ถึงแม้ช่วงหลังๆ ก่อนที่สามีสูงวัยของเธอจะเสียชีวิต กิจการของเขาย่ำแย่ จนสุดท้ายต้องปิดบริษัทในที่สุด ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังได้เสวยสุข สะดวกสบายมาสิบกว่าปี ถ้าตอนนั้นตัดสินใจเลือกฟ้าคราม ชีวิตเธอจะรู้จักคำว่าสบายหรือเปล่าไม่รู้ ดูจากสภาพของเขาตอนนี้ มันยิ่งกว่าโจร...

ผมเผ้ายาวเป็นรากไทร หน้าตาเฟิ้มด้วยหนวด ผิวพรรณหรือก็เข้มคล้ำดำกร้าน 

น่าแปลกที่เธอไม่เคยได้ยินคุณกอบเกื้อพูดว่าเป็นเพื่อนกับพ่อของฟ้าคราม

“อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคราม ยัยอ้อนอยู่กับเปรมก็สบายดีแล้ว นี่ก็มีคนมาทาบทามสู่ขอเพราะชอบใจเอ็นดูความน่ารักของอ้อน เปรมว่าไม่จำเป็นที่คุณหรือพ่อของคุณจะต้องพายัยอ้อนไปอยู่ด้วยเลย”

“อ้อนเพิ่งเรียนจบ ปวส. เองนะครับ พี่เปรมจะไม่ให้เรียนต่อเหรอ อ้อนยังเด็กอยู่เลย” เพชรพญาถามเสียงเครียด ไม่ชอบใจที่เปมิศากำลังทำเหมือนเอาลูกเลี้ยงไปขายให้ไอ้พวกเสี่ยเงินหนาที่ชอบเลี้ยงอีหนูไว้สนองตัณหา

ฟ้าครามละสายตาจากหน้าอดีตคนรัก เรื่องราวของกรณิการ์ที่รับรู้มาจากเพชรพญาไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก คุณกอบเกื้อเคยเป็นลูกค้าบริษัทของเพชรพญา เมื่อกิจการต้องปิดตัว ทรัพย์สมบัติต้องขายเพื่อเอาเงินมาจ่ายหนี้สิน ก่อนตายคุณกอบเกื้อก็ฝากเปมิศาให้มาทำงานกับบิดาของเพชรพญา

ชายหนุ่มมองเลยไปที่สาวน้อยที่ก้มหน้างุดโดยมีตรีนุชนั่งอยู่ข้างๆ ด้วยท่าทางที่อยากจะพูดอะไรออกมาแต่ถูกน้องสาวบีบมือเอาไว้

น่าแปลก พี่น้องกันจริงๆ ก็ไม่ใช่ แต่ดูรักดูห่วงกันเป็นพิเศษ

“เด็กยังต้องเรียน” เสียงห้าวเนิบดังขึ้นเป็นประโยคแรกหลังนั่งเงียบมาอึดใจใหญ่

“แต่งงานแล้วก็เรียนได้ เสี่ยอูเป็นคนใจดีจะตายนะคราม บอกคุณพ่อของครามได้เลย ไม่ต้องห่วงยัยอ้อนหรอก เปรมดูแลลูกสาวของคุณกอบได้”

“ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อเจรจาแต่มารับ คุณควรเข้าใจเสียใหม่” ฟ้าครามบอกเสียงนิ่ง หันไปหาสาวน้อยที่บัดนี้เป็นเด็กสาวสมวัย หน้าตาเกลี้ยงเกลาไร้เครื่องสำอาง “ไปเก็บเสื้อผ้าสิ อีกไม่กี่ชั่วโมงฉันต้องกลับใต้”

“คราม! คุณไม่เข้าใจ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้” เปมิศาแหวแว้ด ยังไงเธอก็ให้เด็กนั่นไปไหนไม่ได้

ฟ้าครามตวัดตานิ่งดุมาสบตาวาววับเหยียดหยันของอีกฝ่าย ขณะที่เพชรพญารีบไล่สองสาว

“สามพาอ้อนไปเก็บเสื้อผ้า”

“แต่...” ตรีนุชพยายามจะค้าน

ชายหนุ่มถอนฉุน ลุกไปคว้ามือเล็กของสองสาวเดินออกจากห้องนั้นทันที

อดีตคนเคยรักเผชิญหน้ากันตามลำพัง...

เปมิศาเชิดหน้า กดสายตาเหยียดหยันมองอดีตคนรัก เรือนร่างนั้นแข็งแกร่งดูกำยำสมกับวัยฉกรรจ์ของชายชาตรี ฟ้าครามเป็นหนุ่มหล่อเหลาเข้มคมแบบที่สาวนิยมชมชอบ เธอเคยดีใจ ภูมิใจ และรู้สึกภาคภูมิมากมายที่สามารถแย่งเอาเขามาครองได้เมื่อครั้งที่เรียนมหาวิทยาลัย ครั้นได้ทำงาน ทัศนคติความคิดของเธอเปลี่ยนไป ความหล่อมันกินไม่ได้แค่ชื่นชมได้บางเวลา เธอจึงเลือกคนที่ทำให้เธอมีหน้ามีตามีฐานะมากกว่าหนุ่มนักศึกษาปอนๆ

“เปรมไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะ ครามดูสิ ตอนนี้เปรมไม่ได้ลำบากอะไร บ้านช่องก็มีอยู่ ถึงคุณกอบจะตายไปแล้ว แต่เงินทองที่ทิ้งไว้ก็พอมี เปรมดูแลยัยอ้อนได้ อยากเรียนต่อก็ได้ จนกว่าจะมีคนที่เหมาะสมมารับหน้าที่ดูแลอ้อนต่อ ที่พูดแบบนี้เพราะเปรมไม่อยากให้ยัยอ้อนต้องไปลำบากกับคุณ ลำพังตัวคุณเองเถอะ ทำอะไรอยู่ที่ไหน ไหนๆ คุณกอบก็ลุกมาทวงคำสัญญาไม่ได้หรอก คุณและครอบครัวไม่จำเป็นต้องเอายัยอ้อนไปเป็นภาระเพิ่ม”

“คุณเลยคิดจะปลดระวางภาระด้วยการให้เด็กนั่นแต่งงานกับใครสักคนที่มีเงินงั้นสิเปรม”

“ถ้าไม่มีเงินจะเลี้ยงจะดูแลยัยอ้อนได้เหรอคราม นี่เปรมเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้อ้อนอยู่นะ”

เธอไม่ได้สนใจไยดี ออกจะขวางหูขวางตายัยเด็กนั่นมาตลอดจนอยากจะกำจัดไปให้พ้นหูพ้นตา ที่ต้องทำเป็นไยดีก็เพราะเงินทองที่เธอเห็นรำไรจากเสี่ยอู

“สำหรับคุณ เงินคงสำคัญมากกว่าอะไรทั้งหมดนั่นล่ะเปรม”

“คราม น้ำเสียงคุณเหมือนดูถูกเปรมอยู่นะ”

“ผมคิดว่าดูคนไม่ผิดหรอก ไม่ว่าคุณจะคิดอะไรยังไง ผมไม่สน วันนี้ผมมารับลูกสาวของคุณกอบเกื้อ เพราะฉะนั้นเด็กนั่นต้องไปกับผม”

“ลำพังตัวคุณจะจะเอาตัวรอดรึเปล่าเถอะ ทำงานทำการอะไร หาเลี้ยงตัวเองได้พอแล้วเหรอถึงได้ดิ้นรนอยากหาภาระใส่ตัวนักน่ะคราม อ้อนอยู่นี่ สบายดีแล้ว แต่งงานกับคนรวยๆ ต่อไปก็เป็นคุณนายคอยชี้นิ้ว ถามจริงเถอะ จะมีใครสักกี่คนที่อยากหาภาระให้ตัวเอง คุณกับพ่อคิดอะไรอยู่ ลำพังตัวเองก็คงแย่แล้วมั้ง หรือคิดจะเอายัยอ้อนไปขายตามชายแดนหรือไง”

“หุบปากเถอะเปรมถ้าพูดเรื่องดีๆ ไม่เป็น”

เปมิศาเหยียดยิ้ม สบตาคมกล้าอย่างไม่สะทกสะท้าน

“คนดีมันมีน้อย จะให้เปรมเชื่อเหรอว่า พวกคุณไม่คิดจะหาผลประโยชน์จากเด็กนั่น”

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องมานั่งบอกคุณ แต่เชื่อเถอะว่า พวกเราไม่มีความคิดแบบคุณแน่นอน”

“น่าเชื่อดีนักนี่ ญาติพี่น้องก็ไม่ใช่จะเอาห่วงไปผูกคอทำไมถ้าไม่มีแผน”

“เหมือนที่คุณมีสินะ จะบอกให้นะเปรม เราดูคุณมานาน พ่อคิดจะให้พวกคุณดูแลกันเองเลยไม่มารับตัวเด็กไปตั้งแต่ตอนนั้น เพราะท่านพอรู้อยู่ว่า สามีคุณทิ้งสมบัติไว้พอควร แต่คุณถลุงมันหมดไปแล้วนี่จริงไหม ที่คุณร้องปาวๆ อยู่นี่เพราะกลัวจะเสียโอกาสกับเงินก้อนโตที่ไอ้เสี่ยนั่นจะให้ไม่ใช่หรือไง”

“คราม! คุณดูถูกเปรมมากไปแล้วนะ”