บทที่ 9 ครั้งแรกที่เราเจอกัน

              เขียนโดยเพนนี  ปัจจุบัน

              ฉันได้รับข้อความวิดีโอจากกรมตำรวจ  แต่รู้สึกไม่สบายตา  ไม่อยากดูทางมือถือ  จึงส่งข้อความไปที่อ้อยอิ่ง  หุ่นยนต์เอไอหยุดนิ่ง  แล้วฉายข้อความออกทางตา  ทำให้เห็นวิดีโอที่หัวหน้าพูดคุยมาทางนั้น

              "สวัสดีคุณพริมา  ภัทรโสภณ  มีรายงานว่าผู้ร้ายไซเบอร์นามแฝงว่าบลูคิลเลอร์ได้แฮกเอาเงินในผู้ใช้ VR ในประเทศของเราไปทั้งหมดด้วยเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ควอนตัม  ซึ่งได้ถูกพัฒนาอย่างต่อเนื่อง  และขาดการควบคุมในบางประเทศทั่วโลก  มีเพียงข้อความสั้นๆ ที่เขาทิ้งไว้  คือ  'ฉันมาเอาเพื่อแก้แค้น' 

              เมื่อเราสืบไป  ก็พบว่าเป็นผู้ใช้เดียวกับคนที่นายเรวัช  วัชรกุล  เคยขโมยเพชรไป  และการที่คุณเข้าไปพัวพันโดยไม่รายงานให้เบื้องบนทราบ  ทำให้เหตุการณ์บานปลาย  ผมในฐานะผู้บังคับบัญชาคุณ  ขอสั่งให้คุณ  เข้าไปแก้ไขเหตุการณ์นี้  พร้อมผู้ช่วยที่เป็นผู้เชี่ยวชาญทางไอที  คือคุณเพียงออ  โปรดติดต่อเธอหลังจากคุณดูวิดีโอนี้จบ  ขอบคุณครับ"

              "เจ้านายคะ  จะให้ดิฉันติดต่อคุณเพียงออเลยไหมคะ"

              เธอถามอย่างรู้งาน  ฉันพยักหน้า  ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้พนักสูง  'นุ่มเหมือนนั่งบนปุยเมฆ'  คือคำโฆษณาที่ทำให้ฉันสั่งซื้อมาใช้  และไม่เพียงไม่ผิดหวัง  แต่ยังแนะนำให้เพื่อนๆ ตำรวจไปใช้ด้วย  ข้อความเมื่อครู่ทำให้ฉันน้อยใจนิดหน่อย  ตรงที่หัวหน้าไม่เรียกฉันด้วยยศ  แต่ใช้คำว่า'คุณ'  แสดงว่าต้องมีความชอบ  ถึงจะได้ยศคืนมาสินะ

              ฉันวิดีโอคอลผ่านทางตาของอ้อยอิ่งอีกครั้ง  ไม่นานเจ้าตัวก็รับสาย  แต่เป็นตัวอวตารและเสียงดัดแปลงให้แหลมเล็ก  ฉันทำเสียงจิ๊จ๊ะในปากอย่างไม่พอใจ

              "รบกวนขอเห็นตัวจริงด้วยค่ะ  ดิฉันยังให้คุณเห็นตัวจริงเลย"

              "เราต้องการความเป็นส่วนตัว  เราจะไม่เปิดเผยเพศและรู้เพียงแต่ว่าเราใช้นามแฝง  ส่วนคุณสนใจจะพูดตามสบายกับเราไหม  ไม่จำเป็นต้องเป็นทางการก็ได้นะ"

              "ก็ได้เพียงออ  งั้นต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกัน  และหวังว่าเราจะทำภารกิจสำเร็จนะ"

              "เดี๋ยวก่อน  เพนนี"  เพียงออกดแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว  แล้วหน้าจอก็เผยผู้ใช้งานอีกคน  เสียงเดินลงส้นหนักๆ ดังก้องกังวานมาจากตัวอ้อยอิ่ง  ฉันใจเต้นแรง  เพียงแค่เห็นหน้าหวาน  ผมยาวสีน้ำตาลถึงกลางหลัง  ดวงตากลมโตใสซื่อสีเทา  จมูกโด่งแบบลูกครึ่ง  ฉันไม่อาจละสายตาจากคนมาใหม่ได้เลย

              "สวัสดีค่ะ  เราชื่อร.ต.ต.กมลาภา(กะมะลาพา) หรือเรียกว่าหมวดแกรมม่าก็ได้ค่ะ เราจะเข้ามาช่วยคุณในภารกิจนี้ด้วย"

              "แต่ว่า  หัวหน้าไม่ได้บอกว่าจะมีอีกคนนี่คะ"

              ฉันถามอย่างสงสัย  หลังเรียกสติกลับมาเมื่อเห็นดวงหน้านั้น

              "ลุงกานส่งมาค่ะ"  แค่ได้ยินชื่อนี้ฉันก็หมดข้อสงสัยในทันที  นี่อาจเป็นภารกิจที่ลุงกานเคยบอกตอนฉันสิบขวบก็ได้  "เราเรียกชื่อเล่นกันนะคะ  จะได้สนิทกันทุกคนเลย"

              "โอเค/ตกลง"  ฉันกับเพียงออพูดพร้อมกัน  คนสวยคนใหม่ไม่เพียงทำให้บรรยายกาศดีขึ้น  แต่ทำให้เรากระตือรือร้นที่จะทำงานด้วย  ลุงกานของฉันใช้ได้เลยไหมล่ะ

              "เพียงออ  แล้วคุณจะทำยังไงต่อไป  เงินของผู้ใช้ VR ในประเทศไทยหายไปหมด"

              "เพนนี  เรากำลังหาทางอยู่  ตอนนี้เราคิดออกอยู่สองทาง  หนึ่งคือฆ่าบลูคิลเลอร์  เพื่อให้เงินในบัญชีหายไป  แล้วเงินก็จะกลับไปหาเจ้าของคนเก่า  หรือสองจับตัวบูลคิลเลอร์มาลงโทษ  เพื่อป้องกันไม่ให้เขาทำแบบเดิมได้อีก  เพราะเราห้ามเทคโนโลยีใหม่ๆ ไม่ได้  และเราอยากจับคนผิดให้ดูเป็นตัวอย่าง"

              "แกรมม่าคิดว่า  เราควรทำทั้งสองอย่าง  แกรมม่ากับเพนนีควรเข้าไปในโลกเสมือน  แล้วหาทางจับบลูคิลเลอร์  ถ้าจำเป็นก็ฆ่าเขา  หรือจับมาไว้ในห้องพิเศษ"

              ฉันมองแกรมม่าอย่างใหลหลง  ดวงตาสีเทาดูดฉันเข้าไปในห้วงจินตนาการ  เธอตบมือต่อหน้าฉัน  ทำให้ฉันตื่นขึ้นมา  แล้วฉันจึงถามสิ่งที่สงสัย

              "ห้องพิเศษคืออะไร"

              "เพนนีคงไม่รู้จัก  แต่กรมตำรวจทั่วโลกได้สร้างห้องนี้ขึ้นมา  เพื่อจับผู้กระทำความผิดทางไซเบอร์ไม่ให้ล็อคเอาท์ออกไปได้  ทำให้เรามีเวลากักขังและสอบสวนเท่าที่จะทำได้ค่ะ"

              นักข่าวเพียงออรายงาน

              โอ๊ะ  ไม่ใช่แล้ว  เพียงออทำเสียงเหมือนนักข่าวต่างหาก  ทำท่าเหมือนจะล้อเลียนที่ฉันสติหลุดบ่อยๆ เพราะโดนดวงตาสีเทาคู่นั้นดึงดูด  มีสติหน่อย  เพนนี!

              "ว่าแต่  เพนนีไม่มีเสื้อสูทหรือเครื่องมือ VR ที่ทันสมัยเลยนะ  เราจะเข้าไปในนั้น  ก็ต้องไปหาของเตรียมไว้หน่อย"

              "โลว์เทค"

              "สุดๆ"

              สองเพื่อนร่วมทีมส่งเสียงวิจารณ์ฉัน  คอยดูเถอะ  แม่จะโชว์บู๊ให้ดู  จะได้เลิกสบประมาทฉันสักที  ฉันเพนนี  ฉายาลูกพระราม  หลานหนุมาน  ญาติพาลี  เท่สุดๆ นะเฟ้ย!

              "แกรมม่าเตรียมมาแล้ว"

              "ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่รีบบอก"  ฉันบ่นอุบอิบ

              "สัญญาณล่าสุดที่บลูคิลเลอร์อยู่  คือบ้านใต้มหาสมุทรฝั่งทางใต้ของโลกเสมือน  แต่ไม่อาจหาได้เจอว่าสถานที่ที่ร่างจริงของเธออยู่อยู่ที่ไหน  เราจะไปที่นั่นได้ด้วยการดำน้ำไป  การหายใจไม่มีปัญหาหรอก  แต่การจะเข้าไปในบ้านใต้มหาสมุทรนั่น  ต้องว่ายน้ำไป  ซึ่งต่อให้ใส่ชุดสูท  ก็ลำบากสุด"

              "งั้นเรามาทำภารกิจกันเหอะ"   ฉันถูกมือด้วยความตื่นเต้น  สวมอุปกรณ์ต่างๆ ก่อนยกนิ้วโป้งให้สาวน้อยหน้าหวานข้างๆ ฉัน  ซึ่งตอนนี้มาอยู่ในห้องนอนฉันด้วยแล้ว  ส่วนอวาตารเพียงออทำหน้าเหมือนรู้ทัน  แล้วก็รีบเปลี่ยนสีหน้า  เมื่อฉันยกกำปั้นขึ้น

              เราล็อคอินในเรือสำราญ  แล้วกระโดดลงจากเรือ  กรมตำรวจพอจะมีเส้นสายหรือไม่ก็มีเงินไม่ใช่น้อยๆ ถึงส่งเรามาจากเรือลำเขื่องนี้ได้  ฉันกระโดดลงน้ำอย่างสบายใจ  เพราะรู้ว่า  ต่อให้ว่ายน้ำไม่เป็นก็ไม่จมน้ำตาย  และฉันลืมบอกแม่สาวตาหวานว่าว่ายน้ำไม่เป็น  แต่ก็คงไม่ทำให้ภารกิจเรายากขึ้นสักเท่าไหร่  แล้วเธอก็กระโดดตามลงมา

              ฉันควบคุมตัวเองใต้น้ำไม่ได้เลย  หมุนวนและว่ายไปข้างหน้าไม่ได้  อยู่ในท่านั้นอยู่นานจนแกรมม่าดึงฉันขึ้นมาบนผิวน้ำ  เพื่อคุยกัน

              "ทำไมเพนนีไม่บอก  ว่าว่ายน้ำไม่เป็น" 

              "ก็  คิดว่า...ไม่เท่าไหร่"

              ฉันเสียฟอร์ม  ไปไม่เป็น 

              "โธ่  งั้นทำท่าตามแกรมม่านะ  วาดมือในน้ำแบบนี้  แล้วเตะขาตาม  เข้าใจไหม"

              "คิดว่าเข้าใจนะ"

              โธ่  ฉันผู้มีพรสวรรค์ในการทำทุกอย่าง  ไม่ว่าอะไรก็ทำได้ดีเสมอ  ฉันดำน้ำลงไปอีกครั้ง  แล้วทำท่าตามที่เธอบอก  จากนั้นเราก็มุ่งหน้าไปยังโลกใต้ท้องทะเล  ในน้ำมีปะการังสีสันสวยงาม  และฝูงปลาแหวกว่ายรอบตัวเราสองคน  เหมือนจะเป็นใจให้รักสองเรา  เอ้ย  ให้ภารกิจของเรา

              แกรมม่าทำมือชี้ไปที่บ้านใต้มหาสมุทร  ที่นั่นมีเรือดำน้ำจอดอยู่ไม่ไกล  เธอเคยบอกฉันว่า  เราไม่ควรใช้เรือดำน้ำมาที่นี่  เพราะมันจะสังเกตได้ง่าย  เราว่ายเข้าไปทางทางเข้าที่แทบจะปิดตาย  ฉันใช้มือดึงประตูออก  และประตูก็เปิดออกอย่างง่ายดาย  น้ำไหลเข้าไปในบ้าน  แล้วก็ถูกดูดออก  ด้วยระบบอันทันสมัย

              เราย่องเข้าไปในบ้านด้วยเสียงเงียบกริบ  ฉันดึงมีดออกมา  หวังจะปลิดชีพบลูคิลเลอร์แล้วเรื่องก็จะจบ  ฉันเชื่อว่าการฆ่าเขาในโลกเสมือนจะทำให้เขาเกรงกลัวการทำผิดได้บ้าง  แล้วเราก็จะทำงานได้ง่ายขึ้น

              ในตอนนั้นเอง  บลูคิลเลอร์แสยะยิ้ม  หันสายตามาทางเราสองคน  ก่อนปรบมือเป็นสัญญาณให้ลูกน้องเข้ามา  บอดี้การ์ดชุดสูทดำเดินเข้ามานับสิบ  ยิงปืนเลเซอร์ไปที่แกรมม่า 

              ฟุ่บ!

              เลเซอร์ตัดขั้วอกหญิงสาวคนสวย  ก่อนเธอล้มลงโดยไม่ทันได้ทำอะไร  ฉันอ้าปากค้าง  ทำไมคนสวยตายง่ายขนาดนี้  ความรักของฉันจบลงทั้งๆ ที่ยังไม่เริ่มเลยเหรอเนี่ย  น้ำตาไหลอยู่ในใจ 

              ถุย  น้ำเน่าจังฟะ

              ฉันตีลังกา  ใช่  อ่านไม่ผิดหรอก  อย่างที่เคยบอกว่าฉันญาติใคร  ฉันเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว  คาบมีดไว้ในปาก  ไม่กลัวตายเลยด้วยซ้ำ  เพราะมันก็แค่การเริ่มต้นใหม่  แล้วฉันก็ไม่มีทรัพย์สินอะไรเลยในโลกเสมือนนี้  ที่จริงก็มีหรอก  แต่ขายไปหมดแล้ว 

ฉลาดไหมล่ะ

              เข้าไปถึงหน้าบลูคิลเลอร์  เธอยังทำอวาตารให้เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้เหมือนเดิม  แอบสงสัยเหมือนกันว่าตัวจริงเป็นเพศอะไร  แต่โลกเราตอนนี้ไม่มีใครล้อเรื่องรักเพศเดียวกันแล้ว  ลาก่อนมนุษย์ยุคเก่าที่คร่ำครึเรื่องหญิงรักหญิง

              ฉันแทงเข้าที่อกบลูคิลเลอร์  แบบไม่มีใครทันตั้งตัว

              สำเร็จ! ภารกิจฉันสำเร็จแล้ว

              ฉันว่ายน้ำออกมา  แล้วกดปุ่มล็อคเอาท์  เพื่อตัดเบาะแสว่าฉันเป็นใครมาจากไหน  ที่ห้องนอนฉัน  แกรมม่านั่งรออยู่แล้ว  พวกเราไฮไฟว์กันที่ทำภารกิจสำเร็จ  แล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน

              วันต่อมา  เพียงออกวิดีโอคอลพวกเราทั้งสามคน  ฉันใช้อ้อยอิ่งเหมือนเดิม  ที่ต่างไปจากเดิมคืออวาตารทำหน้าเป็นกังวล

              "เมื่อสิบนาทีก่อน  มีข่าวว่าเกิดการชัตดาวน์(Shut down) โลกเสมือนทั่วโลก ทำให้คนที่ผ่าตัดอุปกรณ์ติดสมองเสียชีวิตในทันที  ส่วนที่ใช้อุปกรณ์อย่างแว่นตาหรือเสื้อสูท  เพียงแค่ล็อคเอาท์ธรรมดา  เราสำรวจแล้ว  พบว่าตัวการคือบลูคิลเลอร์  คงจะแค้นที่เราเอาทรัพย์สมบัติไปทั้งหมด"

              ฉันทิ้งตัวนั่งอย่างหมดแรง  ไม่คิดว่าเรื่องจะร้ายแรงขนาดนี้  ก่อนถาม

              "คนตายไปเท่าไหร่"

              "หลายล้านอยู่  กำลังอยู่ในช่วงประมาณความเสียหาย"

              "ไม่เป็นไรนะเพนนี" แกรมม่าให้กำลังใจ  เราเห็นตรงกันว่าพวกเราทำให้เรื่องบานกลายไปไกล

"ถ้าแกรมม่าไม่ตายก่อน  คงได้ช่วยเพนนีจับบลูคิลเลอร์"

              "ถ้าเพนนีคิดให้ดีกว่านี้  เราคงไม่ต้องเสียคนไปมากขนาดนี้"

              น้ำตาดันไหลออกมาง่ายดาย  ฉันสะอื้นและร้องไห้อย่างหนัก  ใจเหมือนจะขาดเดี๋ยวนั้น  ฉันมันโง่แล้วอวดฉลาด  งี่เง่า  ถ้าย้อนเวลากลับไปได้  ฉันจะคิดให้ดีกว่านี้ 

              ไอ้โง่  เพนนี! 

             ไอ้ไร้ค่า! 

             ไอ้ขี้แพ้! 

             โธ่โว้ย!

              ได้แต่ตะโกนด่าตัวเองในใจ  ทั้งสองคนหันมามองฉันด้วยความเป็นห่วง  เสียงเคาะประตูดังขึ้น  ฉันเช็ดน้ำตาแล้วออกไปดู

              ฟุ่บ!

              เสียงปืนเลเซอร์ดัง  ฉันโดนยิงเข้าที่กลางหน้าผาก  ตายต่อหน้าเพื่อนร่วมทีมทั้งสองคน!