บทสิบแปด

บทสิบแปด

หนึ่งร้ายกาจ หนึ่งงามล่มแผ่นดิน

ขบวนรถม้าเดินทางไปยังแดนใต้อย่างมั่นคง แม้นไม่รวดเร็วนัก เพราะต้องหยุดพักตามโรงเตี๊ยมเป็นระยะ เนื่องจากเจินจิ่วหรงมีอาการเวียนหัวตลอดเวลา ซ้ำยังเริ่มมีอาการแพ้ท้องบ้างแล้ว รั่วซินพยายามสรรหาโรงเตี๊ยมค่อนข้างใหญ่และสะอาดสะอ้าน เนื่องจากบ่าวรับใช้ที่ตามมาด้วยค่อนข้างเยอะระดับหนึ่ง รวมถึงมีองครักษ์นอกเครื่องแบบ ไม่ต้องพูดถึงองครักษ์เงาที่เจินเซียหยางฮ่องเต้ประทานให้

เจินจิ่วหรงมองออกไปนอกรถม้า พวกเขากำลังหยุดพักกันที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งกลางหุบเขา เพราะเป็นฤดูใบไม้ผลิ ทำให้มีผู้คนเดินทางมายังแดนใต้ เที่ยวชมทิวทัศน์งดงามจำนวนมาก โรงเตี๊ยมกว้างใหญ่เลยเหลือเพียงสองห้อง โดยเจินจิ่วหรงเลือกให้สาวใช้นอนรวมกันในห้องหนึ่ง อีกห้องเป็นของนางกับรั่วซิน ส่วนพวกผู้ชายให้นอนที่รถม้า มีเพียงองครักษ์บางส่วนที่คุ้มกันอยู่ด้านนอก

นางปิดบังฐานะของตนเอง เลือกสวมอาภรณ์ไร้ลวดลายและไร้สีสันสดใส ดวงหน้างดงามถูกบดบังด้วยพัดด้ามหยกกลม ๆ อันหนึ่ง ขณะรั่วซินแต่งตัวเป็นชาวบ้านเคียงกายองค์หญิงเก้าในฐานะสาวใช้ กระนั้นเพียงเจ้าของโรงเตี๊ยมมองแวบเดียวก็ตระหนักว่าฐานะของเจินจิ่วหรงย่องไม่ธรรดา อาจเป็นลูกสาวขุนนางชั้นสูง

“วานเถ้าแก่นำอาหารมาให้คนของข้ามากหน่อย พวกเราเดินทางมาไกล เหนื่อยล้าเต็มที่”เจินจิ่วหรงกล่าวเสียงนุ่มนวล เหลือบมองเถ้าแก่วัยกลางคนเล็กน้อย “เรื่องค่าใช้จ่ายไม่มีปัญหา ขอเพียงคนของข้าอิ่มท้องก็พอ”

“ไม่ทราบว่าแม่นางเป็นลูกสาวขุนนางจากตระกูลใด”ชายวัยกลางคนลอบถาม แต่นอกจากไม่ได้รับคำตอบอะไร ยังถูกรั่วซินตวัดตามองอย่างแข็งกร้าว จนเจินจิ่วหรงต้องเอาพัดหยกลง แล้วลูบหลังรั่วซินเบา ๆ

“ข้ามิใช่ลูกสาวขุนนางหรอก ก็แค่มาจากตระกูลมั่งคั่งตระกูลหนึ่งในเมืองหลวง ขอให้เถ้าแก่โปรดวางใจว่าพวกเราจะไม่ก่อเรื่อง”

ไร้ความหยิ่งผยอง แต่กลับยังถือตัวอยู่มาก นี่มันเป็นนิสัยของชนชั้นสูงที่ถูกอบรมสั่งสอนมาดีชัด ๆ เมื่อเห็นดังนั้น เถ้าแก่แห่งโรงเตี๊ยมก็พาเจินจิ่วหรงและบรรดาข้ารับใช้ไปยังห้องว่างด้วยตนเอง

เจินจิ่วหรงตรวจตราภายในห้อง มีเตียงเล็กสองเตียง และเครื่องเรือนอีกเล็กน้อย แม้นจะเรียบไปสักหน่อย แต่ก็สะอาดสะอ้านเป็นอย่างดี

ชั่วขณะนางรู้สึกเวียนหัวอีกแล้ว เลยออกมานอกห้อง ปล่อยให้รั่วซินกับสาวใช้คนอื่นนำของที่จำเป็นไปจัดเตรียมไว้ภายในนั้น นางเอนตัวพิงระเบียงไม้สน พลางแหงนหน้ามองเพดานที่เริ่มมัวหมอง ร่างกายโอนเอนเหมือนจะล้มลง แต่ยังพยายามตั้งหลักเอาไว้

หนึ่งคือนางกำลังตั้งครรภ์

สองหลังอาการป่วยดีขึ้นก็ออกเดินทางทันที

เหตุผลสองอย่างนี้ ทำให้สุขภาพของเจินจิ่วหรงย่ำแย่ยิ่งนัก

สุดท้ายมือของเจินจิ่วหรงเริ่มสั่น ร่างกายไร้เรี่ยวแรงร่วงหล่นลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว แต่กลับมีชายหนุ่มคนหนึ่งรวบตัวของนางเอาไว้ก่อน ท่ามกลางความตื่นตระหนกนั้น องค์หญิงเก้าตกอยู่ในอ้อมแขนของชายอื่นที่มิใช่สามี

“องค์—นายหญิง !”รั่วซินตะโกนลั่น รีบเข้าไปหาเจินจิ่วหรงทันที นางมิรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดองค์หญิงเก้าถึงไปนอนในอ้อมแขนของชายหนุ่มตรงหน้า

เสียงของรั่วซินทำให้เจินจิ่วหรงคืนสติ ก่อนเลิกคิ้วแปลกใจ เมื่อกลิ่นหอมจากกายของผู้ชายคนนี้กลับมิได้ทำให้นางเวียนหัว ซ้ำยังช่วยให้อาการดีขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเผลอแหงนหน้ามองเขา และพบว่าชายผู้นี้คงเป็นบุตรชายของขุนนาง ไม่ก็คุณชายหน้าหยกเที่ยวใช้เงินกับการศึกษา

เขามีรูปร่างบอบบางกว่าไท่หย่งเสียน ดวงหน้าขาวเนียนยิ่งกว่าหญิงสาว แสดงให้เห็นว่าดูแลตนเองเป็นอย่างดี ซ้ำฝ่ามือยังไม่หยาบกระด้างเท่าใดนัก

“แม่นางไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”เขาเอ่ยปากถามเสียงนุ่มนวล ค่อย ๆ ประคองสาวงามในอ้อมแขนขึ้น ดวงหน้างดงามขาวซีดเริ่มมีเลือดฝาด ลมหายใจกลับมาสม่ำเสมอ “แม่นางกำลังตั้งครรภ์ คงแพ้กลิ่นกำยานในโรงเตี๊ยม ซ้ำยังเดินทางมาไกล”

เจินจิ่วหรงเหยียดตัวตรงก้าวถอยหลังไปสามก้าว ก่อนถูกรั่วซินโอบกอดเอาไว้ ขณะจ้องมองชายตรงหน้าด้วยความหวาดระแวง พร้อมถามเสียงเย็นเหยียบ “ใครส่งเจ้ามา ?”

กู้เจิงหนานขมวดคิ้ว ยอมรับว่าน้ำเสียงของอีกฝ่ายทำเขารู้สึกเยือกเย็นไม่น้อย ก่อนจะแนะนำตนเอง “ข้าหาใช่คนของใคร แค่เป็นหมอก็เท่านั้น พอได้ยินที่แม่นางคุยกับเถ้าแก่เลยรู้ว่าเดินทางมาไกล”

“…”

“หากแม่นางไม่รังเกียจ ข้าจะเขียนเทียบยาให้ พร้อมมอบเครื่องหอมนี่ให้ด้วย กลิ่นของมันช่วยลดอาการเวียนหัวได้ดีนัก”

นางยังหวาดระแวงกู้เจิงหนาน รั่วซินที่อ่านสีหน้าของเจ้านายออก จึงออกปากพูดแทน “พวกเราจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเทียบยากับเครื่องหอมของคุณชายไม่ได้มียาพิษอันตราย ? นายหญิงของข้ากำลังตั้งครรภ์ คงรับของจากคนแปลกหน้ามิได้”

กู้เจิงหนานระบายยิ้มบางเบา พร้อมตอบอย่างใจเย็น “หากมียาพิษแฝงอยู่ ข้าคงต้องตายก่อนแล้ว อีกอย่างมารดาของข้าเองก็เคยเป็นหมอหญิงที่มีชื่อเสียงในแดนใต้ นอกจากนั้นนี่เป็นความหวังดี ไม่รับไว้ย่อมไม่เป็นไร แต่แม่นางจะทนไหวหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง”

เจินจิ่วหรงกะพริบตา มองมือสั่นพร่าของตนเอง ก่อนก้มหัวลงเล็กน้อย ท่ามกลางความตกใจของรั่วซินและกู้เจิงหนาน “ข้าไม่ได้พาหมอมาด้วย เพราะคิดว่าถ้าถึงแดนใต้ก็คงเจอหมอฝีมือดี นี่เป็นลูกคนแรกของข้า อยากจะคลอดเขาออกมาอย่างปลอดภัย หากคุณชายมีความหวังดี ข้าก็จะรับไว้”

“…”

“แต่หากข้ากับลูกเป็นอะไรไป เกรงว่าหัวของคุณชายคนเดียวย่อมรับไม่ไหวแน่…”

เด็ดขาด มั่นคง และอ่อนน้อม

ผู้หญิงคนนี้ซับซ้อน รวมถึงขัดแย้งในตนเองอย่างสูง จนทำให้กู้เจิงหนานสนใจในตัวนางขึ้นมาจริง ๆ เขาไล่สายตาสำรวจดวงหน้างดงามของนาง และพบความจริงที่ว่าสตรีตรงหน้างดงามที่สุด เท่าที่เขาเคยพบ แม้นตอนสาว ๆ มารดาของเขาจะงามล่มเมืองก็จริง แต่ผู้หญิงคนนี้งามยิ่งกว่านั้น…

ต้องเรียกว่างามล่มแผ่นดิน

องค์ชายสิบสามพารอซ่งเยี่ยหวั่นที่จวนแม่ทัพบูรพาตั้งแต่รุ่งส่างจนดวงตะวันลอยเด่นกลางหัวนางก็ยังแต่งกายไม่เสร็จ เป็นผลให้แม่ทัพบูรพารู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก หยาดเหงื่อผุดพรายกลางดวงหน้ายามเห็นรอยยิ้มเฉยชาของเจินจิ่วเยี่ยน

“เปิ่นหวางอยากไปนั่งรอนางที่ศาลาเหมือนเมื่อวานก่อน เกรงว่าบุตรสาวของท่านจะใช้เวลาแต่งตัวนานเกินไปแล้ว”

ประโยคนั้นออกจะเรียบง่าย แต่สายตาเย็นชาขององค์ชายสิบสาม ก็เท่าเอาแม่ทัพบูรพารู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาหน่อย ๆ แม้นว่าเขาจะเป็นแม่ทัพแดนบูรพา หากตระกูลซ่งก็มิได้ยิ่งใหญ่ไปกว่าตระกูลป๋ายของพระสนมเสียนเฟย เป็นเพียงตระกูลที่โชคดีได้รับอำนาจทหารมาอยู่ในมือ เพราะเจินเซียหยางฮ่องเต้เห็นว่าไม่เป็นอันตรายก็เท่านั้น

“กระหม่อมยังมีบุตรีอีกหลายคน พวกนางล้วนแต่หน้าตางดงาม กิริยามารยาทไม่ขาดตก ดีกว่าซ่งเยี่ยหวั่นมากนัก หากองค์ชายต้องการ…”

“ตอนนี้ข้ายังไม่ต้องการคนอื่นนอกจากซ่งเยี่ยหวั่น”

สิ้นประโยคนั้นความเงียบเข้าปกคลุมห้องโถงกว้างใหญ่ แม้นแต่เสียงลมหายใจของแม่ทัพบูรพาก็นับว่าดังเกินไปมาก เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ซ่งเยี่ยหวั่นเดินเข้ามาพอดี นางสวมอาภรณ์สีส้มปักลายดอกท้อยาวรุ่มร่าม เครื่องหัวยังจัดเต็มประหนึ่งไปงานเลี้ยง แทนการขี่ม้าแสนธรรมดา

ย้อนมองจากนิสัยของซ่งเยี่ยหวั่น นี่นับเป็นการปฏิเสธเขาอย่างชัดเจน

“เจ้าจะออกไปขี่ม้าไยแต่งกายเช่นนี้ !”แม่ทัพบูรพาตวาดเสียงลั่น ซ่งเยี่ยหวั่นแสร้งทำเป็นตื่นตระหนก แล้วคุกเข่าลงบนพื้นกระเบื้อง พร้อมเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ลูกเพียงอยากให้องค์ชายสิบสามประทับใจในความงามก็เท่านั้น มิได้มีเจตนาอื่นใด”

ซ่งเยี่ยหวั่นแสดงออกถึงความมักใหญ่ใฝ่สูงอันโง่เขลา และนี่เป็นหนึ่งในนิสัยที่เหล่าเชื้อพระวงศ์รังเกียจ ไม่นานองค์ชายสิบสามก็จะหมดความสนใจในตัวนางไปเอง ทว่ายามเงยหน้าขึ้น กลับได้รับรอยยิ้มบางเบาจากเขา

เจินจิ่วเยี่ยนวางถ้วยน้ำชาลง หันไปกล่าวกับแม่ทัพบูรพาด้วยเสียงเรียบเฉย “อย่าดุนางไปเลย เปิ่นหวางเป็นคนบอกนางเองว่าชอบสาวงาม”

“!!!”

ก่อนใครจะพูดอะไรขัดขึ้นอีก เจินจิ่วเยี่ยนขยับลุกขึ้น เดินเข้าไปพยุงซ่งเยี่ยหวั่นให้ขยับลุก แล้วจูงแขนนางออกไปนอกห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว ทำเอาบ่าวไพร่เบิกตากว้างมองตามด้วยความตกตะลึง

“ปรกติเจ้าชอบไปไหน ?”

ซ่งเยี่ยหวั่นขบริมฝีปากตนเอง พลางส่ายหน้าเบา ๆ “ข้าไม่ชอบออกไปข้างนอก ไม่ชอบผู้คน ไม่ชอบคุยกับคน และก็ไม่ชอบองค์ชายด้วยเพคะ”

องค์ชายสิบสามกะพริบตา ปรายตามองนางด้วยหางตา พลางเอ่ย “เปิ่นหวางเองก็ไม่ชอบคนมากมาย ไม่ชอบความยุ่งยาก แต่กลับชอบคุยกับเจ้า”

“…”

“พวกเราเคยพบกันมาก่อนที่ตำหนักขององค์หญิงเก้า…”

ซ่งเยี่ยหวั่นเบิกตากว้างเล็กน้อย พยายามหลบเลี่ยงสายตาขององค์ชายสิบสาม “ท่านจำคนผิดกระมัง”

“ท่านพี่มีสหายเพียงน้อยนิด เปิ่นหวางไม่มีวันจำผิด แม้นจะเคยสูญเสียความทรงจำในตอนเด็กไปบ้าง”

คงเป็นความเสียดายที่ตอนนั้นองค์ชายสิบสามอายุน้อยกว่านางถึงสองปีเต็ม

“หม่อมฉันอายุมากกว่าองค์ชาย มิใช่เรื่องดีหากจะสนใจสตรีอายุมากกว่า เปลี่ยนเป็นน้องสาวของหม่อมฉันจะดีกว่า”

เจินจิ่วเยี่ยนส่ายหน้าแทนคำตอบ

“หรือองค์ชายหลงรักหม่อมฉันเข้าแล้ว”กล่าวจบก็ยิ้มหยอกล้อ หากแววตากลับทอประกายวาววามขึ้นเล็กน้อย จนยากสังเกตเห็น

“เพราะเจ้าเป็นคนที่ท่านพี่แนะนำมา”

“…”

“สำหรับเชื้อพระวงศ์ความรักไม่ใช่เรื่องควรจะมีหรอกนะ เพราะฉะนั้นเปิ่นหวางไม่มีวันรักเจ้าอย่างแน่นอน”

ซ่งเยี่ยหวั่นเหยียดยิ้ม นับแต่เด็กจนโต องค์ชายสิบสามก็ยังเหมือนเดิม ทั้งรอบคอบและอยู่ในเส้นกรอบ นางค่อย ๆ เดินนำหน้าเขา มือประสานกันไว้บนแผ่นหลัง

“ที่แท้ท่านก็คือเด็กติดพี่สาวนั่นเอง”

“ในชีวิตนี้ ผู้หญิงสองคนที่เปิ่นหวางสามารถรักได้ มีแค่เสด็จแม่กับท่านพี่”

นางไหวไหล่ ดวงตาหม่นหมองลง พร้อมเอ่ยเสียงเลื่อนลอย “ประโยคนี้อาจทำให้สตรีทั้งใต้หล้าไม่อยากแต่งงานกับท่านนะ อย่างน้อยก็หลอกลวงพวกนางหน่อยดีกว่า”

องค์ชายสิบสามหยุดปลายเท้าลง มองตรงไปยังแผ่นหลังของซ่งเยี่ยหวั่น “คุณหนูซ่งมิใช่สตรีพวกนั้น เปิ่นหวางมิอยากหลอกลวงเจ้า อย่างน้อยก็ตั้งใจเอาไว้ว่ากับภรรยาในอนาคตอยากจะมอบความจริงใจให้มากหน่อย”

ซ่งเยี่ยหวั่นหยุดชะงักปลายเท้าเช่นเดียวกัน ค่อย ๆ หันไปเผชิญหน้ากับองค์ชายสิบสามอย่างตรงไปตรงมา ตอนนี้เขาอายุสิบสามย่างสิบสี่ มิใช่เด็กน้อยกำลังหวาดกลัวน้ำในสระคนเดิมอีก

“ฮูหยินตราตั้งคนปัจจุบันไม่ชอบคุณหนูซ่ง ส่วนแม่ทัพบูรพาก็พึ่งพามิได้ ไม่สู้ฝากชีวิตกับเปิ่นหวางดีกว่าหรือ ?”

“…”

“สถานการณ์ของคุณหนูซ่งเองก็เลวร้ายอยู่ สินเดิมของมารดาใกล้หมดแล้ว นี่ก็ถึงวัยออกเรือนด้วย บิดาเจ้าไม่มีทางสรรหาผู้ชายดี ๆ มาให้แน่”

เพียงระยะหนึ่งวันหลังจากกัน องค์ชายสิบสามก็ตามสืบเรื่องของจนหมด รู้กระทั่งจุดอ่อนอย่างสินเดิมของมารดาที่เป็นเรื่องภายใน

เจินจิ่วหรง น้องชายของเจ้าร้ายกาจนัก !