บทสิบสอง

บทสิบสอง

ช่วยไม่ได้นี่ ข้าคือเชื้อพระวงศ์

หิมะตกหนักเป็นอย่างมาก จนรถม้าไม่อาจขยับเคลื่อนไหว ทำให้เจินจิ่วหรงและไท่หย่งเสียนต้องพำนักที่ตำหนักองค์หญิงของนางชั่วคราว เพื่อรอให้หิมะหยุดตกและกลับจวนแม่ทัพ

เหมากงกงมาส่งพวกเขาหน้าตำหนัก ก่อนกลับไปตามรับสั่งของเจินเซียหยางฮ่องเต้ ทั้งตำหนักองค์หญิงของนางเหมือนถูกเก็บรักษาไว้ที่เดิมทุกระเบียบนิ้ว แม้นนางกำนัลบางส่วนจะเปลี่ยนไป แต่ข้าวของยังคงเดิม เมื่อถามจึงทราบว่าทั้งเจินเซียหยางฮ่องเต้และพระสนมเสียนเฟยเสด็จมาเยือนตำหนักองค์หญิงอยู่บ่อยครั้ง แม้นเจินจิ่วหรงจะย้ายออกไปแล้วก็ตาม

ไท่หย่งเสียนพยุงภรรยานั่งบนตั่งหินอ่อน ส่วนตนเองนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ธรรมดาตามฐานะ เขาตระหนักดีว่าเจินจิ่วหรงตรงหน้าเปลี่ยนไปแล้ว นางไม่อดกลั้นในการใช้อำนาจอีกต่อไป และพร้อมที่จะจัดการทุกคนด้วยทุกอย่างที่มีในมือ

“เจ้าควรกินข้าวสักหน่อย นี่ก็เย็นมากแล้ว”

นางปรายตามองเขา แล้วหันไปเรียกรั่วซิน พลางออกคำสั่ง “ไปจัดเตรียมสำรับมาให้ท่านรองแม่ทัพ ส่วนสำรับของข้าให้แยกกันกับเขา”

เพราะหากมีการวางยาในอาหาร อย่างน้อย ไท่หย่งเสียนก็ยังสามารถตามเก็บเรื่องนี้และมีชีวิตอยู่ต่อไป

“ตอนแรกข้าว่าจะพาเจ้าไปชมดนตรีที่ชอบ หากสายธารไม่กลายเป็นน้ำแข็ง คงล่องเรือด้วยเช่นกัน”

เจินจิ่วหรงยกมือจับปิ่นขนนกกระเต็น ก่อนดึงออกจากเรือนผม ปล่อยเส้นผมยาวสลวยสยายกลางแผ่นหลัง พร้อมเอ่ยเสียงราบเรียบ “นี่หย่งเสียน…”

“ทำไมหรือ”

“หากต้องเลือกระหว่างองค์จักรพรรดิกับเสด็จแม่ของข้า ท่านยังจะยอมเป็นตัวหมากนั้นอยู่หรือไม่”

เขาไม่เห็นความลังเลใจในแววตาของเจินจิ่วหรงสักนิด นางลูบหน้าท้องแบนราบด้วยท่าทางของสตรีแสนอ่อนหวานก็จริง แต่สีหน้ากลับว่างเปล่าจนน่าปวดใจ

ไท่หย่งเสียนค่อย ๆ กำมือเข้าหากันแน่น เขาขยับลุกเดินไปหยุดตรงหน้าเจินจิ่วหรง แล้วสบตามองนางอย่างไม่หวั่นเกรง “จะฮ่องเต้หรือพระสนมเสียนเฟย ข้าก็ไม่เลือกทั้งนั้น คนเดียวที่ข้ายอมมอบทุกอย่างในชีวิตอย่างเต็มใจมีเพียงเจ้า—องค์หญิงเก้าแต่เพียงผู้เดียว”

หัวใจของนางไม่เต้นระรัวอีกแล้ว จิตวิญญาณไม่ได้ถูกช่วงชิงไปเพราะคำพูดของเขา เจินจิ่วหรงเหยียดรอยยิ้มกว้าง กล่าวเสียงเย็นเหยียบ “หย่งเสียน เรื่องที่เจ้ารักตงเหลียนฮวาเป็นความจริง หรือเป็นหนึ่งในแผนการของเบื้องบน ?”

“ข้าแค่เคยรักนาง ก่อนทุกอย่างจะจบลงเมื่อนางแกล้งตาย หลังจากนั้นก็เป็นแค่ความหลังเก่าและรับสั่งจากฝ่าบาท”

เจินจิ่วหรงปิดเปลือกตาลง เปล่งเสียงหัวเราะแผ่วเบา หากแววตากลับแข็งกร้าว “ตอนนี้ข้าอยากรู้เรื่องตัวจริงของตงเหลียนฮวาขึ้นมาแล้ว นางต้องยิ่งใหญ่ขนาดไหน เสด็จพ่อถึงกับทำลายชีวิตแต่งงานของข้า และให้จวนแม่ทัพเลี้ยงดูนางราวหมูในเล้า”

“จิ่วหรง…”

“การหย่าร้างเป็นหนทางที่ดีที่สุดสำหรับพวกเรา…” ณ ตอนนั้น นางเหยียดรอยยิ้มกว้าง เปล่งเสียงหัวเราะดังกังวานแห่งความสิ้นหวัง “ข้าไม่พร้อมไปเผชิญเคราะห์กรรมกับท่านอีกแล้ว”

สุดท้ายอาหารมื้อนั้นจบลงอย่างหนาวเหน็บยิ่งกว่าสภาพอากาศด้านนอกตำหนัก ทำเอาข้ารับใช้ต่างหวาดหวั่น แม้นแต่รั่วซินก็อ่านอารมณ์ขององค์หญิงเก้าไม่ออกเช่นกัน ขณะไท่หย่งเสียนได้แต่อดกลั้นมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ต่างจากเจินจิ่วหรงก่อนย้อนเวลา

ช่างเหมือนเวรกรรมตามสนอง

เจินจิ่วหรงเผลอหลับไปอีกแล้ว ตอนนางลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นองค์ชายสิบสามนั่งคุยกับไท่หย่งเสียนอยู่นอกฉากกั้น หัวข้อสนทนาของพวกเขาย่อมไม่พ้นเรื่องของนางอีกตามเคย

นางเดินเข้าไปด้านหลังเพื่อผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ลำลองของตนเอง ขณะเรือนผมยังปล่อยสยายเช่นเดิม พลางลอบมององค์ชายสิบสามผ่านช่องว่างตรงฉากกั้น แววตาของเขายังสดใสและทอประกาย มิได้หมกหมุ่นกับการช่วงชิงบัลลังก์มังกรทองเพียงอย่างเดียว และยังเข้ากันดีกับไท่หย่งเสียน

บางคราก็ยากจะเข้าใจเสด็จแม่ ทั้ง ๆ ที่เคยบอกว่าชอบนางกับองค์ชายสิบสามในตอนนี้ที่สุด แต่กลับทำลายประกายแห่งความสดใสนี่ด้วยตนเองอย่างเหี้ยมโหด

“ท่านพี่เป็นคนเข้มงวดอย่างมาก แต่กลับอดกลั้นเป็นที่สุด จึงไม่ควรทำให้นางต้องขุ่นเคือง”

“กระหม่อมทราบดีและจะถนอมองค์หญิงอย่างดีเช่นกัน”

องค์ชายสิบสามฉีกยิ้มพึงพอใจ “ความจริง มีเรื่องหนึ่งที่ข้าไม่สบายใจ หลายวันมานี้ ท่านพี่กับเสด็จแม่มีปัญหากัน ข้าไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร เลยยากจะยื่นมือเข้าช่วย”

ไท่หย่งเสียนขมวดคิ้ว เผลอสบตาเจินจิ่วหรงพอดี ก่อนฉีกยิ้มกว้างราวคนเขลา เมื่อองค์ชายสิบสามมองตามสายตาคู่นั้นของเขา ก็ได้แต่คิดว่านี่คืออาการลุ่มหลงแบบหน้ามืดตามัวชัด ๆ

เจินจิ่วหรงเมินเฉยรอยยิ้มซื่อ ๆ นั่น แล้วมาฉีกรอยยิ้มอ่อนหวานแก่องค์ชายสิบสาม พร้อมถามเสียงนุ่มนวล ”เจ้าเลิกเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?”

“วันนี้หิมะตกหนัก ท่านอาจารย์ไม่สามารถเข้าวังหลวง ข้าเลยไม่มีเรียน ระหว่างทางเห็นตำหนักของท่านพี่จุดโคมไฟ ถึงเข้ามาดูเสียหน่อย”

นางพยักหน้า เดินตรงเข้าไปสวมกอดองค์ชายสิบสามเอาไว้แน่น ตอนนี้เขายังสูงกว่าเจินจิ่วหรงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

องค์ชายสิบสามเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก ไม่กล้ายกมือกอดตอบพี่สาวแท้ ๆ ของตนเองด้วยซ้ำ เพราะในวังหลวง แม้นรักใคร่กลมเกลียวเพียงใด ก็ยากจะปฏิบัติต่อกันอย่างเปิดเผย

อย่างไรก็ตาม องค์ชายสิบสามถือโอกาสนี้กล่าวถึงมารดาทันที “ท่านพี่ อย่าลืมไปหาเสด็จแม่ที่ตำหนักบ้างนะ นางเป็นห่วงท่านมาก”

เจินจิ่วหรงผลักตัวออกมา “เจินจิ่วเยี่ยน หากอนาคตเจ้าไม่ได้เป็นองค์รัชทายาทจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่ ?”

ช่างตรงไปตรงมาจนน่ากลัว

องค์ชายสิบสามหรือเจินจิ่วเยี่ยนยกยิ้ม แววตาแปรเปลี่ยนจากสดใสทอประกาย เป็นสุขุมและลุ่มลึกในที่สุด “ข้าไม่ขาดใจตายง่าย ๆ แค่เพราะมิได้เป็นองค์รัชทายาทหรอกนะ…” พลางกระซิบข้างหูเจินจิ่วหรงอย่างแผ่วเบา “ได้เป็นองค์รัชทายาท ก็ใช่ว่าจะได้เป็นองค์จักรพรรดิเสมอไปนี่นา…”

“…”

“ท่านพี่ก็แค่ทำหน้าที่คอยสนับสนุน เป็นฐานอำนาจให้ข้าพอแล้ว”

เจินจิ่วหรงลอบเปล่งเสียงหัวเราะในใจ เสด็จแม่ของนางเลี้ยงองค์ชายสิบสามมาอย่างไร้ความปราณีจริง ๆ กระนั้นก็ต้องชื่นชมในความหนักแน่นและใจเย็นด้วยเช่นกัน

ไท่หย่งเสียนสังเกตเห็นสีหน้าแปรเปลี่ยนของเจินจิ่วหรงทันที เขาเป็นถึงรองแม่ทัพย่อมมีทักษะติดกาย แม้นกระซิบเสียงแผ่วเบา แต่มีหรือไท่หย่งเสียนจะไม่ได้ยินสองพี่น้องคุยกัน

“อาเยี่ยน นอกจากข้าแล้ว เจ้าต้องมีฐานอำนาจเป็นของตนเอง คุณหนูรองแห่งจวนแม่ทัพบูรพาเป็นสหายของข้า แม้นอายุมากกว่าเจ้าประมาณหนึ่ง แต่ก็ถือว่าน่าสนใจ”เจินจิ่วหรงยกยิ้ม หันไปสบมองไท่หย่งเสียนเป็นคราแรก “หย่งเสียน ท่านก็เคยพบคุณหนูรองพร้อมกับข้า นอกจากหน้างดงาม ท่วงท่ายังสง่างามสมบรรดาศักดิ์ใช่หรือไม่ ?”

ไท่หย่งเสียนไม่เคยพบคุณหนูรองที่ว่านั่นสักครา แต่ก็พยักหน้าตอบอย่างแนบเนียน องค์ชายสิบสามยกมือเท้าคางราวครุ่นคิด

“ข้าต้องบอกเรื่องนี้กับเสด็จแม่ก่อน ได้ยินว่านางไม่เป็นที่โปรดปรานของฮูหยินตราตั้งคนปัจจุบัน แม้นอดีตจะเคยเป็นถึงบุตรสาวของฮูหยินตราตั้งคนแรกของแม่ทัพบูรพาก็ตาม”

องค์ชายสิบสามหรือจะรอบคอบเท่าเจินจิ่วหรง นางยกยิ้มกว้างอีกเล็กน้อย โคลงหัวลงหนึ่งครา พร้อมกล่าว ”ข้าเคยเปรยเรื่องนี้กับเสด็จแม่แล้ว เจ้าย่อมรู้ดีกว่าใครว่าสายตาของข้าเฉียบแหลมกว่าผู้ใด”

เจินจิ่วเยี่ยนมองดวงหน้าประดับรอยยิ้มของพี่สาว ความกังวลทั้งหมดค่อย ๆ เลือนหายทีละน้อย

”ตอนนี้เจ้ายังไม่ถึงวัยออกเรือน แอบมองนางเป็นตัวเลือกก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่”

“เข้าใจแล้ว !”เจินจิ่วเยี่ยนพยักหน้า ก่อนมองหน้าไท่หย่งเสียนอีกหนหนึ่ง “ไท่หย่งเสียน ฝากพี่สาวข้าด้วย !”

ไท่หย่งเสียนก้มหัวลงอย่างนอบน้อมแทนคำตอบ พลางแหงนหน้าขึ้นโอบเอวบอบบางของเจินจิ่วหรงเอาไว้แน่น มององค์ชายสิบสามที่ลากลับตำหนักด้วยสายตาเย็นชา

เขายังจดจำได้ดีว่า ชาติก่อนเจินจิ่วเยี่ยนผู้นั้นใช้ประโยชน์จากการตาย รวมถึงละทิ้งเจินจิ่วหรงอย่างโหดเหี้ยมเพียงใด

“เขาคงโหดร้ายกับท่านมากสินะ”เจินจิ่วหรงกล่าวทำลายความเงียบสงบ มองดูแผ่นหลังขององค์ชายสิบสามเคลื่อนตัวออกไปเรื่อย ๆ “หลังข้าตาย เขาใช้ประโยชย์อย่างไรจากข้าบ้างนะ ?”

“…”

“คงใช้จดหมายทั้งหมดที่ข้าเขียนตลอดหลายปีข่มขู่ตระกูลไท่ให้หวาดกลัว ลับหลังก็บอกเสด็จพ่อว่าตระกูลไท่อาจเป็นกบฏ…”

“…จิ่วหรง”

“ทั้งที่ข้าเขียนบอกอย่างชัดเจนแล้วแท้ ๆ ว่าไม่ต้องการนองเลือด เพียงควบคุมตระกูลไท่ก็พอ การที่ตระกูลไท่กลายเป็นกบฏ ข้าที่ตายในฐานะภรรยาของท่านย่อมกลายเป็นกบฏเช่นกัน อาเยี่ยนรู้ดี…แต่ก็คงทำเพื่อบัลลังก์มังกรทอง”

ดวงตาเรียวดั่งหงส์ฉายแววเจ็บปวดอย่างชัดเจน หยดน้ำตาของเจินจิ่วหรงค่อย ๆ ไหลอาบลงมาอย่างเชื่องช้า ตอนนี้ไท่หย่งเสียนเข้าใจอย่างชัดเจนแล้วว่าการเป็นองค์หญิงเก้าที่อ่านทุกอย่างขาด แต่ยังคาดหวังในความดีลึก ๆ ของผู้คน นั้นเจ็บปวดและน่าสงสารเพียงใด

“ต้องบอกตนเองอีกแล้ว ว่ามันช่วยไม่ได้นี่นา ดันเกิดมาเป็นเชื้อพระวงศ์เอง…”